Ο θάνατος της συλλογικότητας

Μέσα από τους ανθρώπους έχει αναδυθεί ένα αίσθημα αδυναμίας, το οποίο αποτελεί μία έκφραση της αλλοτρίωσης, της αποξένωσης της συνείδησης από όλα όσα συμβαίνουν – κάτι που θεωρείται ως η μεγαλύτερη νίκη της Ολιγαρχίας. Δεν είναι λοιπόν πια σε θέση να κατανοήσουν πως δεν υπάρχει αδυναμία στις Δημοκρατίες – ότι όλες οι δομές που έχουν επιβληθεί βίαια μπορούν να καταργηθούν, με έναν νόμιμο και συνταγματικό τρόπο, ειρηνικά και δημοκρατικά.

.

«Ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, ένας από τους πλουσιότερους τότε ανθρώπους του κόσμου (1937), είχε πει πως το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα δημιουργεί χρήματα από το πουθενά – ενώ η συγκεκριμένη διαδικασία είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή εφεύρεση στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Συνέχισε δε λέγοντας ότι, οι τραπεζίτες κατέχουν ολόκληρη τη γη – την οποία όμως, εάν τους την αφαιρέσει κανείς, αφήνοντας τους τη δυνατότητα να δημιουργούν με τον ίδιο τρόπο χρήματα, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα έχουν αρκετά κεφάλαια για να την αγοράσουν ξανά.    

Πράγματι τώρα, ακόμη και σήμερα, μία μικρή ομάδα ιδιωτών τραπεζιτών κυβερνάει μυστικά τον πλανήτη μας. Οι τραπεζίτες αυτοί δεν κατευθύνουν μόνο τη Fed ή την ΕΚΤ αλλά, επίσης, τις υπερεθνικές οργανώσεις – όπως τον ΟΗΕ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και την BIS, την κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών.

Χειραγωγούν την τιμή του χρυσού και του ασημιού, τα διεθνή χρηματιστήρια, καθώς επίσης τις πανίσχυρες αγορές, έχοντας προκαλέσει σκόπιμα τη φούσκα των ακινήτων που την ακολούθησε η χρηματοπιστωτική κατάρρευση και η κρίση κρατικού χρέους στην Ευρωζώνη – οδηγώντας τον πλανήτη στο χάος. Ο αιώνιος στόχος της μικρής αυτής ελίτ του χρήματος, δεν είναι κάτι λιγότερο από την παγκόσμια κυριαρχία – την οποία ονομάζει ως μία «νέα τάξη πραγμάτων», θέλοντας να την επιβάλλει χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό, αδιαφορώντας εντελώς για το ύψος του τιμήματος.

Περαιτέρω, για περισσότερο από δύο αιώνες, η παγκόσμια οικονομία καταρρέει σε τακτά χρονικά διαστήματα – η συχνότητα των οποίων έχει αυξηθεί δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες, με τη βοήθεια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που κυριάρχησε παντού.

Η αιτία είναι το ότι, μέσω των συγκεκριμένων κραχ μεταφέρονται ευκολότερα τα περιουσιακά στοιχεία από κάτω προς τα επάνω, στην παγκόσμια εισοδηματική πυραμίδα – ενώ οι μάζες πέφτουν στην ίδια «ταχυδακτυλουργική παγίδα» της ελίτ, ξανά και ξανά.

Η παγίδα αυτή λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά, επειδή ελάχιστοι άνθρωποι κατανοούν τον τρόπο λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Είναι άλλωστε με τέτοιο δύσκολο, ασαφή και αδιαφανή τρόπο κατασκευασμένο, ώστε να μην προσπαθεί κανείς να το καταλάβει – ενώ η ίδια η ανθρώπινη λογική αδυνατεί να το αφομοιώσει»

.

Ανάλυση

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω και λόγω της ημέρας, της Θυσίας, της Ανάστασης και του Πάσχα, η απορία μας είναι το πώς έχει ισχυροποιηθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός – με αποτέλεσμα να κατορθώσει να επικρατήσει απολυταρχικά μία ελάχιστη μειοψηφία (0,01%), απέναντι στη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού (99,99%). Ως βασική αιτία θεωρείται πως είναι η αποξένωση των ανθρώπων από τη συνείδηση τους – λόγω της οποίας (αποξένωσης) η παγκόσμια Ολιγαρχία έχει καταφέρει να μας πείσει ότι είμαστε αδύναμοι και ανίσχυροι απέναντι της. Ειδικότερα τα εξής:

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ζωικό πλάσμα που διαθέτει μία συνειδησιακή ταυτότητα – δηλαδή, το να αναγνωρίζει τον εαυτό του στους άλλους. Για παράδειγμα, όταν μία γάτα δει κάποια άλλη να την χτυπάει κανείς, δεν συμβαίνει τίποτα – ενώ όταν ένας άνθρωπος ανεξαρτήτως κουλτούρας, εθνικότητας, κοινωνικής θέσης ή εισοδήματος δει κάποιο παιδί να βασανίζεται μπροστά στα μάτια του, νοιώθει κάτι να συμβαίνει μέσα του επειδή αναγνωρίζει τον εαυτό του μέσα στο παιδί (σε πλήρη αντίθεση με τα ζώα που δεν το κάνουν).

Αυτή ακριβώς η συνειδησιακή ταυτότητα των ανθρώπων, μέσω της οποίας συμμερίζονται τα συναισθήματα των άλλων ερχόμενοι νοερά στη θέση τους, έχει ανατραπεί σήμερα σε μεγάλο βαθμό από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που επιβάλλει το Ολιγαρχικό καθεστώς – σύμφωνα με το οποίο ο άνθρωπος, ως ιστορικό υποκείμενο, δεν υπάρχει πλέον. Στη θέση του, ως μία ιστορική δύναμη, έχει εγκατασταθεί το αόρατο χέρι της δήθεν ελεύθερης αγοράς – το οποίο ακολουθεί τους φυσικούς και όχι τους ανθρώπινους νόμους.

Έτσι, για παράδειγμα, η συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών αδιαφορούν για τα δεινά των Ελλήνων, αποδεχόμενοι μη συνειδητά πως οφείλονται στους φυσικούς νόμους της ελεύθερης αγοράς, τους οποίους δεν σεβάσθηκαν – οπότε δίκαια υποφέρουν.

Κάτι ανάλογο ισχύει επίσης εντός της Ελλάδας, όπου η πλειοψηφία των Ελλήνων νοιώθει πως το φταίξιμο είναι δικό της, για τους ίδιους λόγους – οπότε εύλογα δεν έχει αντιδράσει ακόμη, ούτε καν όταν προδόθηκε εν ψυχρώ από τις τελευταίες κυβερνήσεις. Οι δε ακόμη πλούσιοι Έλληνες δεν νοιώθουν κανένα συναίσθημα αλληλεγγύης με αυτούς  που έχουν εξαθλιωθεί – πιστεύοντας πως αυτοί είναι ικανοί και θα το αποφύγουν, ότι ο καπιταλισμός είναι σωστό να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο κοκ.

Η αποξένωση τώρα των ανθρώπων από τη συνείδηση τους έχει ως επί πλέον αποτέλεσμα το να νοιώθουν πως είναι αδύναμοι και ανίσχυροι – ισχυριζόμενοι πως ένας απλός, μικρός άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα απέναντι σε κολοσσούς, όπως η Siemens, η Nestle, η Bank of America κοκ. Πόσο μάλλον οι Έλληνες Πολίτες απέναντι στην Τρόικα, στο ΔΝΤ και στη Γερμανία – ή οι χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής απέναντι στις πανίσχυρες Η.Π.Α. με τα δολοφονικά όπλα τους, όπως οι εταιρείες αξιολόγησης, η Fed, τα hedge funds κοκ.

Με απλά λόγια, μέσα από τους ανθρώπους έχει αναδυθεί ένα αίσθημα αδυναμίας, το οποίο αποτελεί μία έκφραση της αλλοτρίωσης, της αποξένωσης της συνείδησης από όλα όσα συμβαίνουν – κάτι που θεωρείται ως η μεγαλύτερη νίκη της Ολιγαρχίας. Δεν είναι λοιπόν πια σε θέση να κατανοήσουν πως δεν υπάρχει αδυναμία στις Δημοκρατίες – ότι όλες οι δολοφονικές δομές που έχουν επιβληθεί βίαια μπορούν να καταργηθούν σε χρόνο μηδέν, με έναν νόμιμο και συνταγματικό τρόπο, ειρηνικά και δημοκρατικά.

Για παράδειγμα, η κερδοσκοπία μπορεί να καταργηθεί άμεσα με την ψήφιση ενός νόμου, η ασυδοσία (απορρύθμιση) των τραπεζών να πάψει να υπάρχει, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί να οδηγηθούν στη φυλακή κοκ. – αφού τα υφιστάμενα συντάγματα δίνουν στους ανθρώπους τα όπλα που χρειάζονται για να πολεμήσουν, αρκεί αυτοί να θέλουν να το κάνουν. Εν τούτοις έχουν χειραγωγηθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν θέλουν να το κάνουν – που πιστεύουν ότι δεν είναι σε θέση να διώξουν μία κυβέρνηση που τους πρόδωσε, επειδή δεν διαθέτουν την απαραίτητη δύναμη.

Εάν όμως πλημμυρίσουν τους δρόμους απαιτώντας το, ενώ ασφαλώς το σύνταγμα τους δίνει το δικαίωμα, εάν σταματήσουν όλοι μαζί να εργάζονται, να πληρώνουν, να καταθέτουν τις φορολογικές τους δηλώσεις κοκ., με δίκαια αιτήματα, όπως τη σύλληψη των υπευθύνων της χρεοκοπίας στην Ελλάδα, το σύστημα θα υποχρεωθεί να το κάνει μέσα σε δευτερόλεπτα – διαφορετικά θα καταρρεύσει, αφού οι ίδιοι το συντηρούν.

Γιατί δεν το κάνουν; Επειδή φοβούνται πως θα είναι μόνοι τους, λόγω του ότι έχει καταστραφεί εντελώς η συλλογική τους συνείδηση – οπότε θεωρούν ότι, όπως οι ίδιοι δεν ενδιαφέρονται για τους συνανθρώπους τους, έτσι και οι συνάνθρωποι τους αδιαφορούν για τους ίδιους.

Επίλογος

Βιώνουμε μία νέα εποχή, στην οποία ο άνθρωπος έχει πάψει να είναι υποκείμενο, έχοντας υποβαθμιστεί σε αντικείμενο – σε ένα ζωικό πλάσμα όπως όλα τα υπόλοιπα στη Φύση, χωρίς συνειδησιακή ταυτότητα. Δυστυχώς όμως δεν το καταλαβαίνει, παρά το ότι το ποσοστό των ανθρώπων που υποφέρουν αυξάνεται διαρκώς – ευθέως ανάλογα με την άνοδο του παγκόσμιου πλούτου και των ανισοτήτων.

Έτσι η θηλιά του χρέους που είχε αφετηρία τις φτωχότερες χώρες του τρίτου κόσμου διευρύνεται συνεχώς – έχοντας ήδη φτάσει στη νότια Ευρώπη, όσον αφορά τα κράτη, ενώ έχει επίσης τοποθετηθεί στο λαιμό εκατομμυρίων Πολιτών των ανεπτυγμένων χωρών, από τις οποίες δεν εξαιρούνται ούτε οι Η.Π.Α. και η Γερμανία, κυρίως με τη βοήθεια της ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης.

Θα αντιδράσουν οι απλοί άνθρωποι, οι κοινωνίες και τα κράτη τους; Φοβόμαστε πως όχι τόσο γρήγορα, όσο θα έπρεπε, εάν υποθέσουμε πως πράγματι θα συμβεί – επειδή θα συμπεριφερθούν όπως ο «Γερμανός» που, ενώ έβλεπε τους ναζί να παίρνουν τον ένα μετά τον άλλο τους συμπολίτες του, πίστευε ότι δεν θα έλθει ποτέ η δική του σειρά. Φυσικά τελικά διαψεύσθηκε – αλλά δυστυχώς η ιστορία αυτή έχει ξεχαστεί σήμερα.

analyst.gr