Ο πόλεμος στην παραδοσιακή ελληνική οικογένεια

Το μήνυμα του ελληνικού κράτους σε κάθε νέο και νέα είναι ξεκάθαρο: «Μη δημιουργήσετε οικογένεια παραδοσιακού τύπου»

Από τον
Ναπολέων Λιναρδάτο*

Παρακολουθώντας τον Τύπο γίνεται αμέσως κατανοητό ότι η προώθηση της λεγόμενης «μονογονεϊκής οικογένειας» είναι μια από τις σημαντικότερες κοινωνικές πολιτικές του ελληνικού κράτους. Η προώθηση της «μονογονεϊκής» οικογένειας, σχεδόν από όλους τους κρατικούς φορείς, έχει ξεπεράσει πλέον το στάδιο της πολιτικής προτεραιότητας και έχει γίνει μια ασίγαστη εμμονή του προοδευτικού κατεστημένου, το οποίο κυριαρχεί στους μηχανισμούς του μεταπολιτευτικού κράτους.

Προτεραιότητα στις μονογονεϊκές οικογένειες δίνεται στους παιδικούς σταθμούς, στις μετεγγραφές στα ΑΕΙ και στους διορισμούς στο Δημόσιο, ενώ απολαμβάνουν έκπτωση στα τιμολόγια της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΗ, άδειες για θέσεις στις λαϊκές κ.λπ. Τα προνόμια είναι πολλαπλά και ξεκινούν από μηνιαία επιδόματα μέχρι ειδικές φοροελαφρύνσεις στον ΕΝΦΙΑ. Το μήνυμα του ελληνικού κράτους σε κάθε νέο και νέα είναι ξεκάθαρο: «Μη δημιουργήσετε παραδοσιακού τύπου οικογένεια».

Στις ΗΠΑ, όπου οι μονογονεϊκές οικογένειες είναι πιο διαδεδομένες, τα στοιχεία δείχνουν την κοινωνική καταστροφή που έχει συντελεστεί με αυτόν τον νέο θεσμό οικογένειας. Εκεί, η μονογονεϊκή οικογένεια είναι η πιο σταθερή πηγή φτώχειας και εγκληματικότητας. Αντίθετα, ο παραδοσιακός τύπος οικογένειας, και δη ο συζυγικός, έχει αποδειχθεί ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας. Είναι ένας θεσμός που δημιουργεί τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για τη διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς και τη μεταφορά σε αυτήν κοινωνικού και υλικού κεφαλαίου. Χωρίς τη συζυγική οικογένεια δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν η Βιομηχανική Επανάσταση και η ραγδαία άνοδος του βιοτικού επιπέδου του δυτικού κόσμου.

Η διαφορά που κάνουν οι ισχυροί οικογενειακοί θεσμοί σε ένα συντηρητικό περιβάλλον φαίνεται συγκρίνοντας κάποιος, για παράδειγμα, την Ελλάδα της δεκαετίας του '50 με τις χώρες τις Νότιας και Λατινικής Αμερικής τού σήμερα. Η Ελλάδα του '50 ήταν όσο φτωχή ή ακόμα φτωχότερη από όλες αυτές τις χώρες. Ομως, ενώ εκεί σήμερα η εγκληματικότητα και η φτώχεια καλπάζουν, στην Ελλάδα του '50 κυριαρχούσαν μια τάξη και μια ασφάλεια που δεν ήταν αποτέλεσμα του τότε αυταρχικού καθεστώτος, αλλά οφειλόταν στο γεγονός ότι τα άτομα είχαν κοινωνικοποιηθεί από την οικογένειά τους με έναν κώδικα ηθικής που είχε ως αποτέλεσμα μια κοινωνία όπου η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα ήταν ιδιαίτερα χαμηλές. Ο συζυγικός τύπος οικογένειας έχει καταφέρει να δαμάσει τις προσωπικές αξιώσεις του ατόμου, χωρίς να καταργεί την προσωπικότητα και το «εγώ» του.

Πουθενά αλλού στην κοινωνία των ανθρώπων δεν παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο, όπου τα άτομα του συνόλου έχουν τόσο υψηλό και ξεκάθαρο βαθμό αλληλεγγύης και συντροφικότητας. Θα περίμενε κανείς ότι το προοδευτικό κατεστημένο, λόγω των παραπάνω, θα είχε απλά μια άνευ όρων εύνοια για τον παραδοσιακό τύπο οικογένειας. Πώς εξηγείται η εχθρότητα; Γιατί το κράτος προωθεί τους άλλους τύπους οικογένειας;

Η απάντηση βρίσκεται στη φύση της παραδοσιακής οικογένειας - δημιουργεί δεσμούς μεταξύ ατόμων που βρίσκονται πάνω και έξω από τα όρια της κρατικής εξουσίας. Οι παραδοσιακές οικογένειες είναι ένα είδος σχεδόν ανεξάρτητων πολιτειών μέσα στην κοινωνία. Είναι ένα φυσικό εμπόδιο στη μεγέθυνση και την επιρροή της κρατικής μηχανής στο άτομο - γι' αυτό συνήθως ένας από τους πρώτους στόχους των ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι η βαθμιαία αποσύνδεση των γονέων από τα παιδιά τους.

Ο δεύτερος λόγος που εξηγεί την εχθρότητα του προοδευτικού κατεστημένου προς την παραδοσιακή οικογένεια είναι ότι, καταστρέφοντάς την, δημιουργούνται νέα πλήθη εξαρτημένων από την κρατική πρόνοια. Στην Ελλάδα της σοσιαλιστικής χρεοκοπίας, η ιδέα της κρατικοποίησης της οικογένειας θα πρέπει να προκαλεί σοβαρή ανησυχία σε κάθε πολίτη που σκέφτεται με τους στοιχειώδεις κανόνες λογικής και με τη συσσωρευμένη γνώση αιώνων, η οποία είναι ενσωματωμένη στις παραδόσεις μας.

*Τραπεζικός στη Νέα Υόρκη