Φλεγόμενη βάτος ανθρώπων (Εξαιρετικό!)

ΣΤΑΘΗΣ

Πριν καν η τέφρα γίνει το σώμα των κεκαυμένων άρχισε η παρέλαση των κλισέ. Ακραία καιρικά φαινόμενα, ασύμμετρα, σεβασμός στους νεκρούς (κανέναν σεβασμό από μας δεν θέλουν οι νεκροί όταν τους καίμε). Η παρέλαση των κλισέ δεν κρατάει πολύ. Τη διαδέχεται η ίδια αβελτηρία, η ίδια ανικανότητα, ο ίδιος τοις πράγμασι νεοφιλελευθερισμός, η ίδια παθολογία αιτίων και αποτελεσμάτων, η ίδια επαναλαμβανόμενη αθλιότης έως την επόμενη φωτιά, έως την επόμενη πλημμύρα, έως την επόμενη πυρκαγιά, έως την επόμενη «θεομηνία» – πλην όμως αν, υπάρχει θεός η μήνις του εναντίον μας είναι οι καρεκλοκένταυροι – κάτι τύποι που τρώνε τις ερινύες γεμιστές.

Μόνον που αυτήν τη φορά η κόλαση άνοιξε τα σπλάχνα της – φλεγόμενα κορίτσια πηδούσαν απ’ τα βράχια στη μαύρη θάλασσα και ίππος χλωρός αφάνισε και αφάνισε. Και ναι μεν πάλι ο βασιλιάς αποδείχθηκε γυμνός, αλλά τα
εγκαύματα τα πάθανε άλλοι, όπως συνήθως γίνεται σ’ αυτή τη χώρα που κυβερνάνε κούφιες καρέκλες.
Ώρα έξι το απόγευμα καίγονταν οι πρώτοι νεκροί – ώρα 11.30 το βράδυ ο Πρωθυπουργός συγκαλούσε σύσκεψη. Μπροστά στις κάμερες. Σε ένα δωματιάκι. Γύρω από ένα τραπέζι που στόλιζαν οι παρατρεχάμενοι υπουργοί – ντεκόρ, κάτι βλαχοσυμπέθεροι με πρόσωπα ωχρά, σαν ζόμπι που υπήρχε ο κίνδυνος να παίξουν τις μουσικές καρέκλες. Και ο Πρωθυπουργός σημείωνε σε ένα μικρό
μικρό
μικρό
χαρτάκι
μπροστά στις κάμερες, σύννους και περίφροντις, σημείωνε σε ένα μικρό χαρτάκι κοινοτοπίες και στερεότυπα φοβισμένων και ευθυνόφοβων παρακεντέδων. Στερεότυπα που ξεστόμιζε και ο ίδιος ρωτώντας τα αυτονόητα. Η παράσταση τελείωσε κακήν κακώς κι απότομα, διότι, ως φαίνεται, ο διαχειριστής πληροφοριών υπηρεσίας ειδοποίησε το κογκλάβιο και την κουστωδία ότι δεν τραβάει η θλιβερή οπερέτα των τεθλιμμένων, ότι η αμηχανία, η ασχετοσύνη και η σοβαροφάνεια αναδύονται στον αφρό, σε κοινή θέα κι εκθέτουν.
Όταν αυτοί οι κούφιοι οργάνωναν αυτό το αποτρόπαιο σκηνικό, γνώριζαν (και γνώριζαν καλά) ότι υπήρχαν νεκροί. Από τις 6.00 έως τις 11.30 οι νεκροί είχαν αρχίσει να βοούν και να φωνάζουν – είναι αδύνατον ο Πρωθυπουργός να μην γνώριζε κι όμως οργάνωσε μιαπαράσταση μπροστά στις κάμερες που υπερέβη την Ύβριν.
Πολύ καιρό τώρα έχω γράψει εναντίον του Τσίπρα πολλά, μετά απ’αυτό το ξέψυχο και το άψυχο σώου δεν έχω γράψει τίποτα ακόμη.
Τα κρίσιμα ερωτήματα: αν υπήρχε σχέδιο, αν το σχέδιο εφαρμόσθηκε, αν αυτά είναι τα αποτελέσματα των τέτοιων σχεδίων, φαίνεται να παρέλκουν για τους εγκεφάλους που καίγονται μόνον για την πάρτη τους, για τα μυαλουδάκια που σκέφτονται μόνον πως μπορούν να διαχειριστούν επικοινωνιακώς τις κρίσεις που δεν μπορούν να αποτρέψουν.
Το ερώτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ ο συμψηφισμός του με τους προγενέστερους, αλλά το τι θα μπορούσε να αλλάξει προς το καλύτερο. Σαν χθες ο κ. Κώστας Καραμανλής φορούσε το φλάι τζάκετ και πετούσε σαν ανεμοπλάνο με τα φτερά του «στρατηγού ανέμου» πάνω από το ολοκαύτωμα της Ηλείας. Κατ’ αναλογίαν και κατά ακολουθίαν ο Τσίπρας φόρεσε το τεφρό και χαλκόφαιο πρόσωπο του Επιμηθέως και, μπροστά στις κάμερες, έπαιξε το μόνον που έχει, το μόνον που κατέχει, το κενό του.
Η τραγωδία θα χαθεί μέσα στη φλυαρία. Η διάχυση της ευθύνης έχει τη σοφία του «μαζί τα φάγαμε» – μόνοι σας καήκατε! Φταίνε τα αυθαίρετα, φταίει το κακό το ριζικό μας, αλλά δεν φταίμε εμείς που δεν πήραμε ούτε ένα μέτρο για τους κινδύνους που παράγουν αυτές οι υπαρκτές κακοδαιμονίες. Κι έτσι δεν υπάρχουν γράδα, μέτρα, σταθμά: στους πόσους νεκρούς παραιτείται ο Τόσκας; στους πόσους νεκρούς δεν στήνει τηλεοπτικά σώου της δεκάρας ο Τσίπρας;
Στο κάτω - κάτω οι νεκροί φταίνε! Αυτοί πνίγηκαν, αυτοί κάηκαν, αυτοί φτώχυναν, εμείς ό,τι μπορούμε κάνουμε για να τους αποκαταστήσουμε τις συντάξεις που τους κόψαμε. Εις αυτής της αποβλάκωσης τον τάφο και σε αυτού του κυνισμού τον λάκκο θάβεται η Ελλάδα. Και το πιο αποτρόπαιο είναι ότι ουδείς διάλογος μπορεί να διεξαχθεί, σωτήριος ή όχι, πάνω απ’ το επίπεδο που θέτει ηπροπαγάνδα της γλίτσας αυτών που διασύρουν την Αριστερά σε επίπεδο Καρανίκα και δηώνουν την Ελλάδα σε επίπεδο Τρόικας, Πρεσπών και πάσης άλλης «αηδίας του βίου»…


topontiki.gr