Ναπολέων Λιναρδάτος
Στον Προϋπολογισμό του 2013 οι αυξήσεις φόρων ήταν σχεδόν 2 δισεκατομμύρια ευρώ. Στον Προϋπολογισμό του 2014 οι αυξήσεις φόρων ήταν 1,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Για το 2015 αυξήθηκε ο φόρος στα «μπλοκάκια» από 500 σε 650 ευρώ, ενώ οι μισθωτοί με μπλοκάκι θα έπρεπε να πληρώσουν 26% από το πρώτο ευρώ. Με το περίφημο email Χαρδούβελη η κυβέρνηση θα έπαιρνε επιπλέον μέτρα από 1 έως 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Κι όμως, αν ακούσεις την αντιπολίτευση σήμερα, θα είχες την εντύπωση ότι έχει να κάνεις με αναρχοκαπιταλιστές οπαδούς της Ayn Rand, που κατά την περίοδο της δικής τους διακυβέρνησης μείωσαν δραστικά το κράτος και τους φόρους.
Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και οι υποστηρικτές της αντιπολίτευσης, είτε εργάζονται στα ΜΜΕ είτε ως απλοί πολίτες, σχολιάζοντας τα γεγονότα στο facebook ή το twitter. Είναι ως αν όλοι αυτοί αυτομάτως ανακάλυψαν από τον Φεβρουάριο του '15 και μετά ότι η υψηλή φορολογία καταστρέφει την οικονομία και συντηρεί τον κομματικό στρατό των κυβερνώντων. Είναι επίσης αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση ως ένθερμη οπαδός του κρατισμού έχει ξεπεράσει στο θέμα της φορολογίας όλες τις προηγούμενες, παρ' όλα αυτά, η διαφορά της από τους προηγούμενους έχει να κάνει με το ύψος των φορολογικών μέτρων και όχι αν πάρθηκαν φορολογικά μέτρα ή όχι. Είναι μια διαφορά ποσότητας αλλά όχι είδους. Είναι μια μετρήσιμη διαφορά, γιατί δεν είναι μια διαφορά επί της αρχής.
Στην πολιτική όλο και πιο συχνά υποστηρίζουμε κόμματα και πολιτικούς με τον ίδιο τρόπο που υποστηρίζουμε ποδοσφαιρικές ομάδες. Μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα της εκλογικής ή επικοινωνιακής νίκης, χωρίς να μας ενδιαφέρει και τόσο πολύ αν αυτές οι νίκες έχουν πολιτικά αποτελέσματα. Τίποτα δεν έχει σπιλωθεί τις τελευταίες δεκαετίες όσο η ύπαρξη και η αξία της ιδεολογίας. Ομως, όταν συγκρουόμασταν σε ιδεολογικό επίπεδο, επρόκειτο για μια διαμάχη φιλοσοφικών αρχών και εμπειρικών διαπιστώσεων. Το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης ήταν μια καλύτερη κατανόηση της κοινωνίας και της πολιτικής. Εχοντας αμαυρώσει την αξία της ιδεολογίας έχουμε μετατρέψει την πολιτική αρένα από μια σύγκρουση ιδεών σε μια σύγκρουση φυλών.
Στις ΗΠΑ οι δημοκρατικοί ξόδεψαν τις προηγούμενες δεκαετίες δικαιολογώντας και αδιαφορώντας για τις σεξουαλικές παρεκτροπές του Μπιλ Κλίντον, έστω κι αν οι καταγγελίες είχαν φτάσει στο επίπεδο βιασμού. Τώρα που οι ρεπουμπλικάνοι απέκτησαν έναν πρόεδρο με παρόμοιες παρορμήσεις -αν και όχι στο επίπεδο Κλίντον- οι δημοκρατικοί ανακάλυψαν τη σπουδαιότητα «του πνεύματος και της ηθικής» του Αυλωνίτη. Αντίθετα το μπλοκ των ευαγγελιστών χριστιανών στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ψήφισε μονοκούκι τον Τραμπ στις εσωκομματικές εκλογές, ενώ είχε στη διάθεσή του υποψήφιους πολύ πιο συντηρητικούς σε πολιτικό και σε προσωπικό επίπεδο. Οι ιδεολογικές συγκρούσεις έχουν δώσει τη θέση τους σε μια διαμάχη πολιτικών φυλών σε διεθνές επίπεδο.
Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και οι υποστηρικτές της αντιπολίτευσης, είτε εργάζονται στα ΜΜΕ είτε ως απλοί πολίτες, σχολιάζοντας τα γεγονότα στο facebook ή το twitter. Είναι ως αν όλοι αυτοί αυτομάτως ανακάλυψαν από τον Φεβρουάριο του '15 και μετά ότι η υψηλή φορολογία καταστρέφει την οικονομία και συντηρεί τον κομματικό στρατό των κυβερνώντων. Είναι επίσης αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση ως ένθερμη οπαδός του κρατισμού έχει ξεπεράσει στο θέμα της φορολογίας όλες τις προηγούμενες, παρ' όλα αυτά, η διαφορά της από τους προηγούμενους έχει να κάνει με το ύψος των φορολογικών μέτρων και όχι αν πάρθηκαν φορολογικά μέτρα ή όχι. Είναι μια διαφορά ποσότητας αλλά όχι είδους. Είναι μια μετρήσιμη διαφορά, γιατί δεν είναι μια διαφορά επί της αρχής.
Στην πολιτική όλο και πιο συχνά υποστηρίζουμε κόμματα και πολιτικούς με τον ίδιο τρόπο που υποστηρίζουμε ποδοσφαιρικές ομάδες. Μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα της εκλογικής ή επικοινωνιακής νίκης, χωρίς να μας ενδιαφέρει και τόσο πολύ αν αυτές οι νίκες έχουν πολιτικά αποτελέσματα. Τίποτα δεν έχει σπιλωθεί τις τελευταίες δεκαετίες όσο η ύπαρξη και η αξία της ιδεολογίας. Ομως, όταν συγκρουόμασταν σε ιδεολογικό επίπεδο, επρόκειτο για μια διαμάχη φιλοσοφικών αρχών και εμπειρικών διαπιστώσεων. Το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης ήταν μια καλύτερη κατανόηση της κοινωνίας και της πολιτικής. Εχοντας αμαυρώσει την αξία της ιδεολογίας έχουμε μετατρέψει την πολιτική αρένα από μια σύγκρουση ιδεών σε μια σύγκρουση φυλών.
Στις ΗΠΑ οι δημοκρατικοί ξόδεψαν τις προηγούμενες δεκαετίες δικαιολογώντας και αδιαφορώντας για τις σεξουαλικές παρεκτροπές του Μπιλ Κλίντον, έστω κι αν οι καταγγελίες είχαν φτάσει στο επίπεδο βιασμού. Τώρα που οι ρεπουμπλικάνοι απέκτησαν έναν πρόεδρο με παρόμοιες παρορμήσεις -αν και όχι στο επίπεδο Κλίντον- οι δημοκρατικοί ανακάλυψαν τη σπουδαιότητα «του πνεύματος και της ηθικής» του Αυλωνίτη. Αντίθετα το μπλοκ των ευαγγελιστών χριστιανών στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ψήφισε μονοκούκι τον Τραμπ στις εσωκομματικές εκλογές, ενώ είχε στη διάθεσή του υποψήφιους πολύ πιο συντηρητικούς σε πολιτικό και σε προσωπικό επίπεδο. Οι ιδεολογικές συγκρούσεις έχουν δώσει τη θέση τους σε μια διαμάχη πολιτικών φυλών σε διεθνές επίπεδο.
Η πολιτική δεν μπορεί να φτάσει το επίπεδο του ποδοσφαίρου. Διότι αν στο ποδόσφαιρο πεις "ο τάδε διαιτητής τα παίρνει" αμέσως θα κινηθεί ο παδοσφαιρικός εισαγγελέας, ενώ αν στην πολιτική πεις "ο τάδε βουλευτής τα παίρνει" δεν θα συγκινηθεί κανείς.
ΑπάντησηΔιαγραφή