Η εθνική παρακμή και τα μαύρα σύννεφα

του Γιώργου Παπασίμου  – 

Όλο και περισσότερο, «μαύρα σύννεφα» απλώνονται πάνω από την Ελλάδα. Οι τελευταίες τουρκικές εξτρεμιστικές ενέργειες τόσο στα Ίμια, όσο και στην κυπριακή ΑΟΖ, με την στρατιωτική παρεμπόδιση του ιταλικού πλωτού γεωτρύπανου, αυξάνει την ένταση στον άξονα Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος. Σ’ αυτό το τόξο εστιάζονται στρατηγικά οι επεκτατικές επιδιώξεις της Τουρκίας σε βάρος των δικαιωμάτων του Ελληνισμού.

Η αναβάθμιση των τουρκικών αξιώσεων, από τις «γκρίζες ζώνες» σε «τουρκικά εδάφη» (Ίμια και όχι μόνο), συνιστά ένα σοβαρό άλμα σε βάρος της Ελλάδας και αποτυπώνει πλέον τους σοβαρούς υπαρκτούς κινδύνους. Πέραν, όμως, των τούρκικων επιδιώξεων, η χώρα μας αντιμετωπίζει προβλήματα, τόσο από την πλευρά της Αλβανίας (εκκρεμότητα στην οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, επιμονή στο ανύπαρκτο ζήτημα των Τσάμηδων και συστηματική υπονόμευση των δικαιωμάτων της Ελληνικής Μειονότητας), όσο και στο επίμαχο ζήτημα της πίεσης για παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στην ΠΓΔΜ.

Γίνεται αντιληπτό, ότι βρισκόμαστε σε όξυνση όλων των εθνικών θεμάτων, σε μια περίοδο έντονης γεωπολιτικής ρευστότητας, που συνδέεται με την υποχώρηση της αμερικανικής παντοκρατορίας και την ανάδειξη διαφόρων πόλων πλανητικής εξουσίας. Είναι η εποχή του «Φθινοπώρου της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας», κατά την οποία εντείνονται οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί στον πλανήτη.

Οι διεργασίες περιγράφονται έξοχα από τον σπουδαίο Ιταλό φιλόσοφο Τζιοβάνι Αρίγκι, στο βιβλίο του «Ο παρατεταμένος 20ος αιώνας». Σύμφωνα με αυτόν, η κίνηση του εκκρεμούς μεταξύ ενός ενάρετου παραγωγικού κύκλου και ενός φαύλου χρηματοπιστωτικού, εμφανίζεται και αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο στην εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος από τον 15ο αιώνα έως σήμερα.

Κρίση ηγεμονικών συστημάτων

Η κρίσιμη αυτή κίνηση εντοπίζεται στο εσωτερικό ευρύτερων κύκλων ηγεμονίας επάνω στο παγκόσμιο σύστημα (ιταλικές πόλεις-κράτη 1400-1600, Ολλανδία 1600-1800, Βρετανία 1800-1940 και ΗΠΑ 1940-2000). Σε κάθε μία από αυτές τις φάσεις, ο κύκλος της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου σηματοδοτεί τη λεγόμενη «εποχή του Φθινοπώρου» της εκάστοτε ηγεμονίας, δηλαδή την περίοδο που αποτελεί την αρχή του τέλους της.

Το «Φθινόπωρο» αυτό εκφράζει την κρίση και την παρακμή των ηγεμονικών συστημάτων και αποτελεί την έναρξη περιόδου μεγάλης αστάθειας και όξυνσης των ανταγωνισμών. Σε αυτή την περίοδο, η χώρα μας βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία καθημαγμένη σε οικονομικό, κοινωνικό και θεσμικό επίπεδο, από την μνημονιακή κηδεμονία. Πρόκειται για βαθιά και επικίνδυνη παρακμή, αφού πάσχουν όλοι οι πυλώνες, που συγκροτούν την ισχύ και την ύπαρξη του ελληνικού κράτους.

Η οικονομική ιθύνουσα τάξη, που χαρακτηρίζονταν πάντα από έντονο παρασιτισμό και εξάρτηση, έχει πλέον απολέσει κάθε αυτονομία. Έχει παραδώσει τα πάντα στους ξένους δανειστές, θεωρώντας αφελώς ότι θα μπορούσε να συγκρατήσει τα δικά της οικονομικά προνόμια. Σήμερα, όμως, εισπράττει τα επίχειρα αυτής της έλλειψης εθνικής συνείδησης, αφού, πλέον, το ξένο κεφάλαιο και οι δανειστές αφαιρούν και τις δικές τους περιουσίες.

«Θεραπαινίδα» των ξένων δανειστών

Το πολιτικό προσωπικό εξουσίας «ζυγίστηκε και βρέθηκε ελλιπές». Τόσο για την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Ελλάδας και των ευκαιριών κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, μέσα από την θωράκιση και την παραγωγική ανασυγκρότησή της, όσο και για την διατήρηση των στοιχειωδών δομών της εθνικής κυριαρχίας. Αντίθετα, έχει μετατραπεί σε θλιβερή «θεραπαινίδα» των ξένων δανειστών. Το μόνο μέλημά του είναι η αναπαραγωγή του και η διατήρηση των «τοξικών» για την χώρα προνομίων του.

Τέλος, η κοινωνία λόγω του μνημονιακού «σοκ», που υπέστη, σε συνδυασμό με την εκκωφαντική διάψευση της ελπίδας που επενδύθηκε στον Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται σε κατάσταση «ημιληθάργου». Αδυνατεί να υπερκεράσει το ελλειμματικό και τοξικό σημερινό πολιτικό σύστημα και να επιβάλει ένα νέο πολιτικό υποκείμενο ανατροπής της παρακμής και βύθισης της χώρας. Η αυθόρμητη αντίδραση στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό υπήρξε μια ενθαρρυντική εξέλιξη, που δεν αναιρεί, όμως, την γενικότερη εικόνα.

Τις έντονα επικίνδυνες αυτές εξελίξεις για το παρόν και το μέλλον μας, είχε αναλύσει και προβλέψει ο σπουδαίος Έλληνας πολιτικός φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης (παραγνωρισμένος, ως συνήθως, εντός της πνευματικής «Ψωροκώσταινας»). Το 1992-93, στον πρόλογο του βιβλίου του «Παρακμή του αστικού πολιτισμού» και στον επίλογο, του βιβλίου του «Θεωρία του πολέμου», αντίστοιχα ανέλυε με ενάργεια ότι, το «παρασιτικό, πελατειακό» πολιτικοοικονομικό οικοδόμημα της Μεταπολίτευσης οδηγούνταν «στα βράχια» με τη «ρότα που είχε πάρει». Η δε στρατιωτική ισορροπία στο Αιγαίο έβαινε σε βάρος της Ελλάδας μακροπρόθεσμα.

Μάλιστα, προέβλεψε ότι, κατά την στιγμή, που η Ελλάδα θα αναζητούσε οικονομική προστασία εντός της ΕΕ (εννοώντας την Γερμανία), τότε τα εθνικά ζητήματα θα ετίθεντο σε ενεργό άμεσο κίνδυνο. Κι αυτό, σε συνδυασμό με τον λυσσαλέο αγώνα παγκόσμιας ανακατανομής μετά την «ενάρετη φάση» της παγκοσμιοποίησης στις αρχές του 21ου αιώνα.

Η Ελλάδα στο περιθώριο δίχως ηγεσία

Σε αυτή ακριβώς την φάση βρίσκεται σήμερα η χώρα. Έχει απολέσει, λόγω της οικονομικής της χρεοκοπίας, τα βασικά συστατικά της εθνικής της κυριαρχίας. Κι αυτό συνδυάζεται με την δομική κρίση σε πολιτικό και θεσμικό επίπεδο. Την ίδια ώρα αντιμετωπίζει τον επιθετικό τουρκικό αναθεωρητισμό, που φαίνεται ότι έχει υπερκεράσει την μέχρι τώρα πάγια κατευναστική πολιτική της Αθήνας.

Η προσπάθεια βύθισης του «Γαύδος» στα Ίμια και ο ιδιότυπος ναυτικός αποκλεισμός της Κυπριακής ΑΟΖ είναι χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της νέας κατάστασης. Ταυτοχρόνως, αντιμετωπίζει τις πιέσεις εξωγενών παραγόντων για λύσεις-μπαλώματα στο Σκοπιανό και στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, που στο μέλλον θα αποτελέσουν «χαίνουσες πληγές».

Εξαιτίας του γεγονότος ότι η χώρα μας δεν έχει επαρκές πολιτικό προσωπικό και ισχυρή οικονομική ηγεσία, προκειμένου να αξιοποιήσει τα στρατηγικά πλεονεκτήματά της, οδεύει στο περιθώριο. Εν μέσω διεθνούς ανυποληψίας, κινδυνεύει να υποστεί νέους εθνικούς ακρωτηριασμούς, ιδιαίτερα στον άξονα Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη, από την εξτρεμιστική επιθετικότητα του νεοοθωμανικού πολιτικού κατεστημένου, που έχει γιγαντωθεί στη γείτονα Τουρκία.

Μοναδική ελπίδα αποτελεί η συνειδητοποίηση από όλους τους πολίτες ότι η συνεχιζόμενη «κάθοδος» του Ελληνισμού, δεν έχει «πάτο», εάν εμείς δεν αντιδράσουμε δυναμικά απέναντι σε αυτή την πορεία παρακμής. Αυτό μπορεί να αποτελέσει και το πρώτο σημαντικό εφαλτήριο, ως «ανάχωμα» και απαραίτητη προϋπόθεση της δημιουργίας ενός νέου πολιτικού υποκειμένου που θα θέσει τις βάσεις για άλλη πορεία της χώρας.

slpress.gr