Τι έχουμε να πούμε στη γενιά των 360 ευρώ

Της Σοφίας Ζαχαράκη 

Δέκα χρόνια πριν, η συζήτηση ήταν για τη γενιά των 700 ευρώ. Ήταν οι 25άρηδες και 30άρηδες της δεκαετίας του 2000, μια γενιά μορφωμένων Ελλήνων, πολλοί με μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, με σύγχρονες παραστάσεις και με την αισιόδοξη και ασφαλώς πιο χαρούμενη διάθεση της εποχής εκείνης. Το πρόβλημα ήταν για τη γενιά αυτή, ότι η γεμάτη στρεβλώσεις αγορά εργασίας δεν είχε χώρο για τα προσόντα και τις αυξημένες προσδοκίες της, που δεν μπορούσαν να χωρέσουν στα 700 ευρώ, που ήταν ο μισθός εισδοχής στην αγορά εργασίας της εποχής.

Σήμερα, και ενώ έχει μεσολαβήσει μια κοσμογονία, μέσα στην οποία πολλοί από τους τότε 25άρηδες και 30άρηδες αναζήτησαν την τύχη τους έξω από τα σύνορα, οι σημερινοί τους συνομήλικοι βρέθηκαν να φτιάχνουν τα δικά τους σχέδια για το μέλλον μέσα στη δίνη της εποχής των μνημονίων.

Ήδη στο διάστημα της δευτερογενούς κρίσης, αυτής που άνοιξε από τον Ιούλιο του 2015 και μετά, η πλήρης απασχόληση φτάνει το 2017 να αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 40% της συνολικής απασχόλησης, όταν το 2014 ήταν κοντά στο 65%. 

Και μέσα σε συνθήκες ασφυξίας της αγοράς και της οικονομίας, η γενιά των σημερινών νέων ανθρώπων που έμεινε στη χώρα έγινε η γενιά της μερικής απασχόλησης και της ευκαιριακής εργασίας και καλείται να χωρέσει τις δικές της προσδοκίες σε κάτι λιγότερο από το μισό που στένευε την προηγούμενη: είναι η γενιά των 360 ευρώ. Και μάλιστα χωρίς καν να υπάρχει το οικογενειακό πλέγμα προστασίας, το οποίο επέτρεπε στην προηγούμενη γενιά να καλύπτει τα κενά που άφηνε το εισόδημα της εργασίας.

Σήμερα, η γενιά αυτή ζει εν αναμονή της ευκαιρίας να αναμετρηθεί με το μέλλον και τις προσδοκίες της. Και μαθαίνει να συνηθίζει στον χαμηλό πήχη, έχοντας ακόμη στα αφτιά της την ηχώ από τις υποσχέσεις εκείνων, που έλεγαν ότι "με ένα νόμο κι ένα άρθρο" θα αυξήσουμε τους μισθούς, θα καταργήσουμε τους φόρους και θα φτιάξουμε θέσεις εργασίας.

Από την άλλη, είναι οι ίδιοι εκείνοι που βύθισαν μια ολόκληρη γενιά σε μια ζωή στενών οριζόντων, που την ίδια ώρα, κάνοντας δεύτερη και χειρότερη ζημιά, κάθε μέρα πριονίζουν τη σκάλα, που θα μπορούσε να οδηγήσει στη διέξοδο.

Και υποβάλουν στη γενιά αυτή να ζει με την μόνη προσδοκία, ότι η κυβέρνηση θα βρει την ευκαιρία να τους μοιράσει ένα χριστουγεννιάτικο επίδομα, την ώρα που ο κ. Καρανίκας διώχνει τους κακούς.

Κι αντί να γινόμαστε μια χώρα που θα προσελκύει κεφάλαια, ιδέες και πρωτοβουλίες με προστιθέμενη αξία για την οικονομία και τους ανθρώπους της, γινόμαστε μια χώρα που ξοδεύει τα χρόνια των παιδιών της σε φανταστικές μάχες, που δεν αφορούν κανέναν άλλον, παρά μόνο έναν κομματικό πυρήνα, που ούτε τα προσχήματα πιά δεν καταδέχεται να τηρήσει για να κρύψει την βουλιμία της για τα προνόμια της εξουσίας.

Κι έτσι, μέσα σε αυτό το περιβάλλον, της απόλυτης σχετικοποίησης των πάντων,  θα ρωτούσε, σήμερα, ένα νέο παιδί, της γενιάς των 360 ευρώ: Σε τι αφορά εμένα η συζήτηση για το Ελληνικό, τα ορυχεία της Χαλκιδικής ή το εργοστάσιο της Πίτσος; Σε τί με αφορά ο φόρος των επιχειρήσεων ή ο καθορισμός των όρων δόμησης;

Το να απαντήσουμε την ερώτηση αυτή είναι το πρώτο καθήκον της επόμενης ημέρας.

Να εξηγήσουμε, ότι, για παράδειγμα, το να προχωρήσει το Ελληνικό σημαίνει 70.000 θέσεις εργασίας και κατά τους υπολογισμούς 1 εκατ. τουρίστες στη χώρα. Σημαίνει, ότι θα ανοίξει ένας νέος κύκλος παραγωγής πλούτου, που μόνο ξεκινά από τους ανθρώπους που θα απασχοληθούν σ' αυτό και περιλαμβάνει πολύ περισσότερους. Σημαίνει ότι με τους φόρους που θα εισπραχθούν θα προκύψουν τα έσοδα για να μειωθούν άλλοι φόροι. Σημαίνει ένα επιπλέον τουριστικό κεφάλαιο για μια χώρα που από το κεφάλαιο αυτό ζουν χιλιάδες οικογένειες.

Να εξηγήσουμε, ότι, ο εξορθολογισμός των φορολογικών επιβαρύνσεων των επιχειρήσεων θα βοηθήσει να έχουμε νέες επιχειρήσεις και ότι το να έχουμε νέες επιχειρήσεις είναι η προϋπόθεση για να αξιοποιήσουμε την ευρηματικότητα και την καινοτομία των ανθρώπων της χώρας μας και να τους δώσουμε προστιθέμενη αξία.
Μα θα μας ξαναρωτούσε το ίδιο αυτό νέο παιδί; Και, πάλι, σε τι με αφορά αυτό, αφού εγώ πάλι 360 ευρώ θα παίρνω; Σε τι με αφορά αν είχαμε ύφεση 0,2% το 2016, αφού και ανάπτυξη 1% να είχαμε, στις εφημερίδες θα το έγραφε μόνο, αλλά εγώ πάλι 360 Ευρώ θα έπαιρνα, αν κιόλας είχα ή έχω δουλειά.

Κι αυτό είναι το ακόμα πιο σημαντικό να εξηγήσουμε:
Το άνοιγμα ενός νέου κύκλου δημιουργικότητας είναι αυτό που θα δώσει προστιθέμενη αξία στο ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας. Που θα δημιουργήσει με τη σειρά του έναν νέο κύκλο, με επιχειρήσεις που εκείνες θα αναζητούν ανθρώπους με γνώσεις, που θα μπορούν να τις στηρίξουν και που εκείνες θα επιδιώκουν να δώσουν κίνητρα για να τους προσελκύσουν. Που θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική ισχύ του εργαζόμενου, η οποία μειώνεται όσο μειώνονται οι επιλογές του. Ένας νέος τέτοιος κύκλος είναι που θα μας φέρει να ξαναβγούν άνθρωποι χαρούμενοι στους δρόμους, να γεμίσουν ξανά τα καταστήματα. Να κατέβουν τα "ενοικιάζεται". Να προλάβει η γενιά των σημερινών 25άρηδων και 30άρηδων το τρένο των προσδοκιών της.

Έναν τέτοιο νέο κύκλο χρειάζεται επειγόντως να ανοίξουμε. Κλείνοντας κι αφήνοντας πίσω μας το κεφάλαιο της ηττοπάθειας, του χαμηλού πήχυ και της παραίτησης, από το οποίο σίγουρα αξίζουμε καλύτερα και περισσότερα. 

* Η κα Σοφία Ζαχαράκη είναι αναπληρώτρια εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ 

capital.gr