Η αθωότητα Παπαδήμου και η βολικότητα της τρομοκρατίας

Τρομοκράτες χτύπησαν τον Λουκά Παπαδήμο. Ένα ακόμη θύμα τρομοκρατίας, στον ελληνικό κύκλο τρομοκρατίας δεκαετιών και από τα χιλιάδες σε όλο τον κόσμο. Ακόμη και στις χώρες που ζουν στη ραστώνη ή την ηρεμία αν θέλετε της πολιτισμένης πραγματικότητάς τους. Από Φινλανδία και τη Σουηδία έως τη Γαλλία. Άρα, συμπέρασμα πρώτο και σοβαρό για όποιον θέλει να ερμηνεύσει την τρομοκρατία, η τρομοκρατία δεν εξαρτάται από κυβερνήσεις και «μέτρα ασφαλείας» τα οποία περισσεύουν άλλωστε σε όλο τον κόσμο.

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης
Θα θέσω ένα ερώτημα που θεωρώ επεξηγηματικό της υποκρισίας που συνοδεύει τα περί τρομοκρατίας: τα θύματα της εγκληματικής δράσης της μαφίας σε όλο τον κόσμο, είναι πολλά περισσότερα από αυτά της τρομοκρατίας και (όπως και στην τρομοκρατία) είναι και πολιτικοί και δικαστικοί και δημοσιογράφοι. Γιατί ποτέ καμία κυβέρνηση, κανένας Πρόεδρος των ΗΠΑ, κανένα παγκόσμιο φόρουμ δεν έκανε παγκόσμια εκστρατεία ενάντια στη δράση της μαφίας; Γιατί δεν βομβάρδισε τα αρχηγεία της; Γιατί δεν μετέφερε τον φόβο από τη δράση της στο κοινωνικό σύνολο; Να δώσω την ερμηνεία μου. Η τρομοκρατία είναι εργαλείο άσκησης εξουσίας και μάλιστα της πιο σκληρής και αυταρχικής.

Είναι ο λόγος για παράδειγμα, που όποτε οδηγείται ένας τρομοκράτης στις Αρχές, είτε έβαλε στρακαστρούκα, είτε δολοφόνησε άνθρωπο, στήνεται ένα σόου με όπλα, γιλέκα, μυώδεις αστυνομικούς και φυσικά κάμερες. Είναι επίσης ο λόγος που όταν κάποιος συλληφθεί με όπλα και πυρομαχικά, κατατάσσεται ανάλογα μες την πολιτική του τοποθέτηση είτε σε τρομοκράτη αν έχει «αριστερές» απόψεις ή μελαμψό χρώμα είτε σε απλό παραβάτη του νόμου περί όπλων που είχε βρε αδερφέ κάτι όπλα.
Οι τρομοκράτες είτε κινούνται με οδηγό τις «αγνές προθέσεις τους» και καύσιμα την ιδεολογία, είτε εκφράζουν το συμπλεγματικό μίσος για καταστάσεις που τους περιθωριοποιούν, είτε αδυνατούν και δεν θέλουν να αποδεχθούν την (ατελή έστω) Δημοκρατία ως διαδικασία αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων, ικανοποιούν μόνο έναν. Την εξουσία και μάλιστα τις πιο αντιδραστικές τις εκφάνσεις, που επιχειρούν να θέσουν την ασφάλεια ως προτιμότερη από τις ελευθερίες των πολιτών. Εμφανίζουν μάλιστα δικαιολογημένη την αναστολή τους γιατί κινδυνεύει η ευρυθμία και η τάξη την οποία μπορεί οι ίδιοι να απειλούν με τις επιλογές τους, αλλά μόνο ο τρομοκράτης τελικώς χρεώνεται.
Μέσα από την τρομοκρατία που ποτέ δεν άλλαξε καμιά αδικία, αυτοί που αδικούν, αποκτούν άλλοθι, εμφανίζονται θύματα, ασκούν αυταρχική εξουσία. Η τρομοκρατία είναι μια φρικτή πράξη που επιλέγει την αυτοδικία η οποία δεν ωφελεί την κοινωνία αλλά την συντηρητικοποιεί. Που δεν τιμωρεί καν τον «ένοχο» ακόμη και αν σκοτώνει ανθρώπους.
Υπάρχουν χιλιάδες ιστορικά τεκμήρια, ακόμη και αν αυτό δεν αρέσει στους «βαριούς ριζοσπάστες» , ακόμη και αν το αποκρύπτουν τα «θύματα», πως η τρομοκρατική δράση σε όλο τον κόσμο, υπήρξε πάντα χειραγωγούμενη από ένα σημείο και μετά. Στην Ιταλία η μασονική στοά P2, σε αγαστή συνεργασία με τις Μυστικές Υπηρεσίες τους φασίστες και τη Gladio, έριξε τη δεκαετία του 70 μεθοδικά τη χώρα στο χάος της τρομοκρατίας για να φαντάζει αναγκαία μια συντηρητική και αυταρχική δεξιά κυβέρνηση. Το ίδιο μοτίβο επαναλήφθηκε σε όλο τον κόσμο.
Μετά την επίθεση στο Λουκά Παπαδήμο, ακόμη και αυτοί που επί των ημερών τους έσκασε βόμβα (για τραγική ειρωνία φάκελος) στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης σκοτώντας σύμβουλο του Υπουργού, απαιτούν παραιτήσεις υπουργών και πολιτική ερμηνεία. Οι πιο θαρραλέοι προχωράνε και παρακάτω. Ανακαλύπτουν ηθική αυτουργία για την τρομοκρατική δράση στους μπαχαλάκηδες που δίχως αμφιβολία δημιουργεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική αστυνομικής ανοχής. Αλήθεια ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ηθικός αυτουργός των δεκάδων τρομοκρατικών, με θύματα μάλιστα επί διακυβέρνησής του; Ήταν ο Σημίτης; Ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μήπως;
Η τρομοκρατική επίθεση στον Παπαδήμο παρήγαγε πολιτικό κλίμα. Το ΒΗΜΑ για παράδειγμα, μέσω του διευθυντή του, διατύπωσε την άποψη πως αυτοί που χτύπησαν τον Παπαδήμο, νοιώθουν άσβεστο μίσος που δεν τους αφήνει να καταλάβουν πόσα πρόσφερε στο Δημόσιο Συμφέρον. Δύο λοιπόν τα τριγώνια με το σμπάρο της βόμβας. Ο Παπαδήμος είναι ένας μεγάλος ευεργέτης του δημοσίου συμφέροντος και όσοι τον μισούν ενδέχεται να είναι ή τρομοκράτες ή ηθικοί αυτουργοί.
Δίπλα στην τρομοκρατία, οι ερμηνευτές, χειριστές, “φοβιστές” καταφέρνουν  ως άλλη άκρη του διπόλου να δώσουν τα μηνύματα. Σπουδαίος ο Παπαδήμος, πιθανοί τρομοκράτες διαποτισμένοι με μίσος όσοι τον αμφισβητούν.
Πιθανόν μία προκήρυξη που θα λέει πόσο μισητός είναι ο Παπαδήμος, θα συμπληρώνει το παιχνίδι της αδιόρατης ενοχοποίησης πολιτικών απόψεων που μπορεί να έχει μεγάλη μερίδα του κόσμου.
Πρόκειται για μια σκακιέρα στην οποία το παιχνίδι μπορεί να μην είναι στημένο με την έννοια των προσχεδιασμένων κινήσεων, αλλά όπου οι παίκτες κάνουν την κάθε κίνηση με βάση τον αντίπαλο για να υπάρχει το παιχνίδι.

ΥΓ: Θεωρώ πως ο Λουκάς Παπαδήμος, στον οποίο εύχομαι καλή ανάρρωση, για λόγους που ο ίδιος γνωρίζει, δεν υπηρέτησε το Δημόσιο συμφέρον αλλά στράφηκε ενάντια στη χώρα του και την παρέδωσε σε ξένα συμφέροντα και τράπεζες. Γι αυτό πρέπει να κριθεί από το λαό. Κάθε προσπάθεια να τον κρίνει μια σκοτεινή ομάδα στο όνομα του λαού, η οποία πιθανόν να χειραγωγείται και να μην το γνωρίζει καν, δεν υπηρετεί κανέναν άλλο παρά αυτόν που κατηγορεί. Τόσο απλά.

koutipandoras.gr