Η ΣΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ.
Η ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΟΡΑΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ.
Η ΣΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ.
ΜΕΡΟΣ 1ο
Γραφει ο Διόδωρος Ράμμος
Μέσα από την Ιστορία, τη μελέτη του ανθρώπινου παρελθόντος, διαπιστώνει κανείς ότι η ζωή του ανθρώπου είναι γεμάτη πόνο και θλίψη, η οποία κατά κανόνα προέρχεται από τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ταλαιπωρεί τον συνάνθρωπό του, τον δυσκολεύει, τον βασανίζει, του φέρεται όπως, προφανώς, δεν θα ήθελε ο ίδιος να του φέρονται οι άλλοι. Η επιστήμη της Ιστορίας, τελικά, είναι η εξιστόρηση της ανθρώπινης κακίας στο πέρασμα του χρόνου.
Ένα τεράστιο φιλοσοφικό και θρησκευτικό ερώτημα από την αρχαιότητα είναι το γιατί υπάρχει το κακό στη ζωή μας. Όπως γνωρίζουμε, μέσω της χριστιανικής μας πίστης, το κακό δεν είναι μόνο κατάσταση ή αφηρημένη έννοια. Είναι κάτι πολύ χειρότερο, είναι πρόσωπο, ύπαρξη, που έπλασε το κακό. Δηλαδή, είναι ο Κακός που δημιουργεί το κακό. Και, το πιο παράδοξο, ο Κακός (ο Διάβολος) ήταν αρχικά καλός (άγγελος), αλλά ο ίδιος προτίμησε να γίνει κακός και να παραμείνει έτσι για πάντα.
Ανάμεσα στο καλό και το κακό υπάρχει η ελευθερία, η δυνατότητα του ανθρώπου να επιλέξει τί θα εφαρμόζει στη ζωή του. Η ιστορία μάς διδάσκει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν το κακό. Είναι γνωστός ο ελληνιστικός μύθος του Ηρακλή, που κάποια στιγμή στα νιάτα του βρέθηκε σε ένα δρόμο που χωριζόταν στα δύο και όφειλε να επιλέξει ποιον δρόμο να ακολουθήσει, της Αρετής ή της Κακίας. Αν ο δρόμος ήταν μονόδρομος, αν δεν υπήρχε αυτή η διχάλα με τις δύο κυρίες, ο Ηρακλής δεν θα ήταν ελεύθερος. Αρκεί όμως να είσαι ελεύθερος να επιλέγεις; Όχι, χρειάζεται και να κάνεις σωστές επιλογές. Ο μύθος τελειώνει λέγοντας ότι ο Ηρακλής επέλεξε τον δρόμο της αρετής.
Ζούμε στην περίοδο της ιστορίας που κάποιοι επέλεξαν να μας χαράξουν πορεία στη ζωή μας, αποφάσισαν για εμάς χωρίς εμάς. Επέλεξαν να καταστρέψουν τη φύση, την οικονομία, την Ελλάδα, τον Χριστιανισμό. Αποφάσισαν να υποτάξουν, με τον πλέον καταστροφικό τρόπο, την ανθρωπότητα σε μία νέα εποχή, σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Όποιος υποταχθεί, φαινομενικά θα ζήσει. Όποιος αντισταθεί, θα εξοντωθεί. Ποιοι άνθρωποι πήραν αυτές τις αποφάσεις; Γιατί; Τελικά, θα κυριαρχήσει το κακό στην ιστορία;
Γνωρίζω, εκ των προτέρων, ότι όσα έχω γράψει, θα αμφισβητηθούν ή θα απορριφθούν, αλλά το ζητούμενο δεν είναι να δικαιωθούμε, αλλά να βρούμε και να πούμε την αλήθεια, σε μια εποχή που το ψεύδος και η πλάνη έχουν θριαμβεύσει. Γνώση και αλήθεια, αν συνδυαστούν σωστά, μας οδηγούν σε άριστο αποτέλεσμα, την ελευθερία. «Καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ιω.8,32).
Α. Εισαγωγή
Α.1 Το θέατρο του παραλόγου
Η ανθρώπινη ιστορία, μέχρι και τον 17ο αιώνα μ.Χ., εξελίσσεται με τρόπο φυσικό. Σαν το νερό του ποταμού, που κυλά με τα δεδομένα της φύσης. Από τον 18ο αιώνα και έπειτα, τα γεγονότα στη ζωή των ανθρώπων είναι τεχνητά, προαποφασισμένα από μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, που ενεργεί μυστικά. Σαν να επεμβαίνουμε, με διάφορα τεχνολογικά μέσα, στη ροή του ποταμού, να του διαμορφώνουμε την κοίτη, τη ροή, να τον αναγκάζουμε να λειτουργεί με τεχνητό τρόπο, όχι πια φυσικό.
Άλλη παρομοίωση, που απεικονίζει αυτό το φαινόμενο, είναι το θέατρο. Τα όσα λένε και κάνουν οι ηθοποιοί σε μια θεατρική παράσταση είναι αποφασισμένα από τον συγγραφέα του έργου, δεν είναι φυσικές πράξεις της ζωής των ηθοποιών, οι οποίοι υποκρίνονται (κατά την αρχαία ελληνική ορολογία).
Το ίδιο συμβαίνει στη ζωή της Ευρώπης. Κάποιοι «σεναριογράφοι» έχουν αποφασίσει να συμβούν κάποια γεγονότα, τα έχουν σκηνοθετήσει, και οι «ηθοποιοί» (πολιτικοί ή στρατιωτικοί) τα εκτελούν. Εμείς, όμως, οι θεατές, νομίζουμε ότι τυχαία συμβαίνουν ή ψάχνουμε να βρούμε τα αίτια των γεγονότων, να τα ερμηνεύσουμε. Αλλά τί να ερμηνεύσει κανείς, αφού όσα γίνονται μετά το 1700 μ.Χ. δεν είναι φυσικά γεγονότα, αλλά αφύσικα, παράλογα, στημένα!
Πριν εμβαθύνουμε σε αυτό το παράλογο θέατρο, ας θυμηθούμε ένα γνωστό ιστορικό γεγονός. Ο Μέγας Αλέξανδρος, με αρκετούς άλλους Έλληνες, ήθελε να κατακτήσει το βασίλειο των Περσών. Πριν ξεκινήσει την εκστρατεία, δεν γνώριζε αν θα τα καταφέρει. Δεν είχε προδικάσει κανείς το αποτέλεσμα. Ούτε οι Πέρσες ήξεραν αν θα νικήσουν ή αν θα χάσουν. Τελικά τα κατάφερε και άλλαξε την παγκόσμια ιστορία. Ήταν μια εντυπωσιακή, αλλά φυσική πορεία γεγονότων.
Εδώ και 250 χρόνια πολλά γεγονότα είναι προγραμματισμένα. Κάποιοι έχουν προδικάσει το αποτέλεσμα, ξέρουν τί θα συμβεί μετά από έναν πόλεμο, πριν ακόμα αρχίσουν οι εχθροπραξίες. Λίγα γεγονότα εξελίσσονται απρόβλεπτα, αντίθετα από το σενάριο του συγγραφέα. Ποιος είναι ο συγγραφέας, ο σεναριογράφος της νεότερης ιστορίας; Ο Σιωνισμός!
Είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούμε τί είναι Σιωνισμός και γιατί δρα όπως δρα, αν δεν συνδυάσουμε Αγία Γραφή και Ιστορία. Επιπλέον, οφείλουμε να καταλάβουμε κάτι: η ανθρώπινη λογική φτάνει μέχρι κάποιο σημείο. Στη συνέχεια ξεκινά ή το υπέρλογο ή το παράλογο. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν αποδέχεται εύκολα ότι υπάρχει κάτι υπέρλογο και κάνει το λάθος να συγχέει παράλογο και υπέρλογο. Αρκετοί, πιο προοδευτικοί, απορρίπτουν πλήρως όλα όσα δεν συμφωνούν με τη λογική τους! Μακάρι να καταλαβαίναμε πόσο φτωχή και περιορισμένη είναι η λογική, με την έννοια της δυνατότητας του εγκεφάλου μας να γνωρίζει την αλήθεια. Υπάρχει ένας τεράστιος κόσμος, που δεν γίνεται αντιληπτός από τον νου, τις αισθήσεις μας, τα μικροσκόπια, τους δορυφόρους.
Στον Σιωνισμό συγχέονται λογική και παραλογισμός, υγιής και αρρωστημένη θρησκευτικότητα, ευφυΐα και διαστροφή. Ο Σιωνιστής είναι ο Ηρακλής, ο υπεράνθρωπος, που διάλεξε τον δρόμο της Κακίας. Τα επιτεύγματά του είναι ασύλληπτα, έχει πετύχει απίστευτους άθλους, αλλά προς καταστροφή της ανθρωπότητας, όχι ἐπ’ οἰκοδομῇ. Είναι ο «σχέτλιος, ὀβριμοεργός, ὃς οὐκ ὄθετ΄ αἴσυλα ῥέζων», όπως θα έλεγε και ο Όμηρος (Ιλιάδα, Ε 402), ο ανόσιος, ο ασεβής, που χαίρεται να κάνει βρωμοδουλειές.
Α.2 Αναγκαίες διευκρινίσεις
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, πρέπει να ταξιδέψουμε στο παρελθόν να βρούμε τις ρίζες του Σιωνισμού και να ξεδιπλώσουμε έναν πολύπλοκο μίτο. Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο, από το ότι ο κόσμος συγχέει τον Σιωνισμό με άλλες καταστάσεις, που δεν είναι Σιωνισμός, που δεν ταυτίζονται μαζί του.
Ας ξεκινήσουμε με τη σχέση Σιωνισμού και εβραϊκού έθνους. Ο Σιωνιστής είναι Εβραίος, αλλά ενδέχεται και να μην έχει καμία φυλετική σχέση με τον αρχαίο εβραϊκό λαό. Έχει όμως τη συνείδηση, την ταυτότητα του Εβραίου. Πρακτικά, δεν έχει νόημα να ψάξουμε να βρούμε αν οι σημερινοί Εβραίοι είναι φυλετικοί απόγονοι των αρχαίων Εβραίων ή των Χαζάρων. Σημασία έχει τί νιώθουν οι ίδιοι και πώς ενεργούν.
Αντίστροφα, ο Εβραίος δεν είναι υποχρεωτικά Σιωνιστής. Μπορεί και να είναι και αντίθετος με τα οράματα του Σιωνισμού. Όπως, εννοείται, το ότι ανήκει κάποιος στο εβραϊκό έθνος, δεν σημαίνει ότι είναι καλός ή κακός, σοφός ή ανόητος. Είναι άνθρωπος, πλάσμα του Θεού, όπως κάθε άνθρωπος. Αυτό, για να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πάσχουμε από την ασθένεια του ρατσισμού, αλλά αγαπάμε και σεβόμαστε κάθε άνθρωπο, τόσο ως Χριστιανοί, όσο και ως Έλληνες.
Αυτό που πιστεύουμε, όμως, είναι ότι όπως κάθε άνθρωπος έχει ιδιαίτερα ή και μοναδικά στοιχεία, έτσι έχει και κάθε λαός. Οι Έλληνες, για παράδειγμα, έχουμε περισσότερο φιλότιμο από άλλους λαούς. Η λέξη φιλότιμο (με τη νεοελληνική έννοια) είναι δύσκολο ακόμη και να μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες. Αυτό δεν αποτελεί, όμως, ρατσιστική, εθνικιστική ή και φασιστική αντίληψη. Αποτελεί απλά μια γενίκευση, που ισχύει σε μεγάλο ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού.
Αντίστοιχα, οι Έλληνες έχουμε ως λαός μια ανίατη ασθένεια, τη διχόνοια! Τρωγόμαστε μεταξύ μας μέχρι να αυτοκαταστραφούμε. Το βλέπουμε και το ζούμε από την Ύστερη εποχή του Χαλκού (1600 π.Χ.) μέχρι σήμερα. Οι γενικεύσεις αυτές, είτε λέγονται για εμάς, είτε για τους Εβραίους, είτε για οποιονδήποτε άλλο, δεν πρέπει να παρερμηνεύονται.
Γι’ αυτό διακρίνουμε πλήρως τους όρους Εβραίος και Σιωνιστής. Αλλά, από την άλλη, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι πολλοί Εβραίοι είναι Σιωνιστές, τουλάχιστον σε ιδεολογικό επίπεδο. Ποτέ, όμως, δεν ταυτίζουμε τους όρους. Απλά, στη ροή του λόγου μπορεί να εναλλάσσουμε τους όρους, επειδή οι Σιωνιστές προήλθαν από το εβραϊκό έθνος. Με το ίδιο δεδομένο αντιμετωπίζει και η Ορθόδοξη Εκκλησία αυτές τις δύο έννοιες.
Επόμενη, αλλά εξίσου παρεξηγημένη, είναι η σχέση Σιωνισμού και Ιουδαϊκής θρησκείας. Εδώ είναι ακόμη πιο δύσκολο να διακρίνει κανείς τους όρους, διότι επικρατεί επίσημα η αντίληψη ότι η θρησκεία των Εβραίων, μέχρι σήμερα, είναι ο Ιουδαϊσμός και, το χειρότερο, ότι ο Ιουδαϊσμός ταυτίζεται με την Παλαιά Διαθήκη. Το ότι οι Εβραίοι και οι Σιωνιστές νομίζουν ότι πιστεύουν στον Μωυσή, δεν τους κάνει φορείς της θρησκείας της Παλαιάς Διαθήκης. Το σίγουρο είναι ότι οι Εβραίοι εδώ και αιώνες δεν πιστεύουν στον Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης. Αντιθέτως, τον μισούν θανάσιμα!
Α.3 Ορισμός Σιωνισμού
Εφόσον έχουμε διαλευκάνει αυτά τα ζητήματα, μπορούμε να δούμε τί σημαίνει Σιωνισμός. Η συνήθης ερμηνεία είναι ότι ο Σιωνισμός είναι πολιτικό κίνημα που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα μ.Χ. με σκοπό τη δημιουργία στην περιοχή της Παλαιστίνης ενός νέου εβραϊκού κράτους, που θα συγκέντρωνε όλους τους Εβραίους της διασποράς. Αυτή είναι η αλήθεια; Όχι, αυτό ήταν ένας ενδιάμεσος στόχος, για να πετύχουν έναν άλλο, πολύ διαφορετικό σκοπό.
Σιωνισμός είναι μυστική οργάνωση που αγωνίζεται να δημιουργήσει μία παγκόσμια αυτοκρατορία, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ (ή Σιών, όπως επίσης ονομάζεται), η οποία θα εξουσιάζει για πάντα όλους τους λαούς του κόσμου, με επικεφαλής έναν επίγειο βασιλιά με θεϊκές δυνάμεις (Μεσσία), ο οποίος θα υποχρεώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα να τον λατρεύσει σαν θεό.
Οπότε, Σιωνιστής είναι ο άνθρωπος που ενστερνίζεται το παραπάνω όραμα και, κυρίως, αυτός που έχει στρατευθεί για να πραγματοποιηθεί αυτός ο σκοπός. Είναι απαραίτητο, όμως, να κατανοήσουμε πώς και γιατί έφτασαν αυτοί οι άνθρωποι να συγκροτήσουν αυτήν την οργάνωση, με αυτούς τους εξωπραγματικούς σκοπούς. Γιατί ο Σιωνισμός δεν προέκυψε ξαφνικά από το πουθενά, πριν εφαρμοστεί στην πράξη (από τον 18ο αι.μ.Χ. μέχρι σήμερα), υπήρχε σαν θεωρητική κατάσταση για πολλούς αιώνες. Η θεωρία γέννησε την πράξη.
Πώς θα μπορούσαμε να ορίσουμε τί ήταν ο Σιωνισμός, προτού μετατραπεί σε μυστική οργάνωση (18ος αιώνας); Ας πλάσουμε, έστω και ανεπίσημα, τον εξής ορισμό: Σιωνισμός ήταν η διεστραμμένη θρησκευτική αντίληψη ενός τμήματος του εβραϊκού λαού, που παρερμήνευσε τα λεγόμενα της Παλαιάς Διαθήκης και σχημάτισε, σε συνδυασμό με άλλες εξωβιβλικές και αποκρυφιστικές ιδέες και πρακτικές, τη θεωρία της παγκόσμιας κυριαρχίας του εβραϊκού έθνους.
Ο πρακτικός-σύγχρονος Σιωνισμός, όπως είπαμε, καλύπτει την περίοδο από το 1700 μ.Χ. μέχρι σήμερα, ενώ ο θεωρητικός-αρχαίος Σιωνισμός ταυτίζεται χρονικά με την αρχαία και μεσαιωνική ιστορία του εβραϊκού έθνους. Κατά την αρχαιότητα πρώτος σημαντικός σταθμός στην πορεία του Σιωνισμού είναι η εποχή του Μωυσή (14ος αι.π.Χ.), κατά την οποία συνίσταται επίσημα η Ιουδαϊκή θρησκεία και ταυτόχρονα αρχίζουν οι παρανοήσεις και οι παρερμηνείες της Θείας Αποκάλυψης στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.
Οι Εβραίοι, που όχι μόνο παρερμήνευαν τη διδασκαλία του Μωυσή, αλλά αποστατούσαν και εκτρέπονταν σε ειδωλολατρία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι οι πρώτοι, οι αρχαίοι Σιωνιστές, οι πρόγονοι των σύγχρονων Σιωνιστών. Στην επιστημονική ορολογία δεν υπάρχει αυτός ο χαρακτηρισμός, είναι ένας δικός μας νεολογισμός, που απεικονίζει όμως πλήρως την πραγματικότητα. Οι αποστάτες, οι ανυπάκουοι και αμετανόητοι Εβραίοι, το διεφθαρμένο και ανήθικο τμήμα του λαού, η «πονηρά συναγωγή» (Αρ.14,27) και η «ἐξεστραμμένη γενεά» (Δτ.32,20), είναι οι αρχαίοι Σιωνιστές, οι οποίοι είναι σε αδιάκοπη σύγκρουση με τον Γιαχβέ (Θεό) και το υπόλοιπο πιστό και ενάρετο τμήμα των Εβραίων.
Με την εμφάνιση του Ιησού Χριστού, του Μεσσία της Παλαιάς Διαθήκης που εγκαινιάζει τη νέα εποχή, την Καινή Διαθήκη, οι αρχαίοι Σιωνιστές (με επικεφαλής το ιερατείο, που φαινομενικά πίστευε στον Ιουδαϊσμό, αλλά πρακτικά στον Σιωνισμό) συγκρούονται με τον Ι. Χριστό, Τον απορρίπτουν ως Μεσσία και Τον οδηγούν σε σταυρικό θάνατο.
Στη συνέχεια οι αρχαίοι Σιωνιστές (οι Ραββίνοι κυρίως, οι Διδάσκαλοι) απορρίπτουν και επίσημα την Παλαιά Διαθήκη, τη θέση της οποίας παίρνει το Ταλμούδ. Ο ταλμουδισμός είναι πλέον η θρησκεία των Σιωνιστών μέχρι τα τέλη του Μεσαίωνα, όταν εισβάλλει στην εβραϊκή θρησκεία και η Καμπάλα (13ος αι.μ.Χ. ή και νωρίτερα), που περιπλέκει την ιδεολογία των Εβραίων. Υπάρχουν πλέον οι απλοί ταλμουδιστές και οι καμπαλο-ταλμουδιστές (δικός μας νεολογισμός), που είναι οι κατεξοχήν Σιωνιστές του Μεσαίωνα.
Από τη σκληροπυρηνική ομάδα των καμπαλο-ταλμουδιστών πήρε σάρκα και οστά η επίσημη μυστική οργάνωση που συντίθεται τον 18ο αιώνα, στη νεότερη ιστορία, που διαχωρίζεται πια από τους απλούς ταλμουδιστές Εβραίους, οι οποίοι δεν ενστερνίζονται τα νέα δεδομένα του Σιωνισμού. Αυτή είναι η πορεία του Σιωνισμού μέσα στον χρόνο, που πέρασε από διάφορες διακυμάνσεις, αλλά πάντα είχε το στοιχείο της αναμονής ενός Μεσσία και ενός παγκόσμιου εβραϊκού κράτους, μέσα όμως από το πρίσμα της στρεβλής θεώρησης των προφητειών και της αδικαιολόγητης παρερμηνείας της Παλαιάς Διαθήκης κατὰ τὸ δοκοῦν.
Λίγοι γνωρίζουν τί είναι πραγματικά ο Σιωνισμός. Ακόμη λιγότεροι αυτοί που τολμούν να το ομολογήσουν. Διότι, οι Σιωνιστές έχουν δουλέψει επιμελώς, ώστε να μη γνωρίζει κανείς τα σχέδιά τους. Και αν κάποιος τα γνωρίσει και τα αποκαλύψει, να δεχθεί τέτοιο πόλεμο λάσπης, που να μην τολμήσει να το ξανακάνει. Σε ακόμη πιο ακραίες συνθήκες μπορεί και να εξοντωθεί, όχι απλά να συκοφαντηθεί!
Δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσει κανείς για τον αληθινό Σιωνισμό και να μην ακούσει εναντίον του φράσεις όπως αναπόδεικτες θεωρίες συνωμοσίας, φασιστικές ακρότητες, ρατσιστικές αντιλήψεις, ανόητες και ξεπερασμένες ιδέες, αντισημιτική προπαγάνδα. Ιδίως ο όρος αντισημιτισμός είναι εντελώς αντιεπιστημονικός, διότι στους σημιτικούς λαούς ανήκουν και οι Άραβες, καθώς και άλλες φυλές, όχι μόνο οι Εβραίοι. Τουλάχιστον θα έπρεπε να χρησιμοποιούν τον όρο αντιεβραϊσμός. Προφανώς αυτοί που μιλούν για αντισημιτισμό δεν ξέρουν ούτε ιστορία ούτε γλωσσολογία.
Β. Οι πρόγονοι του Σιωνισμού
Β.1 Στα βάθη της αρχαιότητας
Οι ρίζες του Σιωνισμού πρέπει να αναζητηθούν σε σχέση με την αρχαία ιστορία του εβραϊκού έθνους, που παρουσιάζεται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Οι πρώτοι Εβραίοι ήταν η ευρύτερη οικογένεια του πατριάρχη Ιακώβ (ή Ισραήλ, όπως επίσης ονομαζόταν), που μετακινήθηκε από τη Χαναάν (Παλαιστίνη) προς την Αίγυπτο, γύρω στο 1800 π.Χ.
Ο Ιακώβ (γιος του Ισαάκ και εγγονός του Αβραάμ) είχε 12 γιους, από τους οποίους προήλθαν οι δώδεκα φυλές του αρχαίου Ισραήλ. Ήδη από την εποχή του Αβραάμ είχε δοθεί η άνωθεν υπόσχεση ότι από τους απογόνους του θα δημιουργηθεί ένα μεγάλο έθνος, πολυπληθές σαν τα άστρα του ουρανού, μέσω του οποίου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης. Ο ίδιος ο Ιακώβ είχε προφητεύσει ότι από τους απογόνους ἑνός ἐκ τῶν υἱῶν του, του Ιούδα (απλή συνωνυμία με τον κατοπινό προδότη του Κυρίου μας), θα εμφανιστεί ένας πανίσχυρος άρχοντας (Shiloh στα εβραϊκά), για όλους τους λαούς (Γεν. 49,10).
Είναι αξιοπρόσεχτο το γεγονός ότι ο λαός των Εβραίων είχε σταθερά το ελάττωμα του φθόνου και της σκληρότητας, από την εποχή του Χαλκού μέχρι σήμερα, όπως οι Έλληνες το ελάττωμα της διχόνοιας! Πώς αποδεικνύεται αυτό; Βλέπουμε ότι ανάμεσα στα παιδιά του Ιακώβ υπήρχε κάποιο που ξεχώριζε, ένας πραγματικός άγιος, ο Ιωσήφ.
Τα άλλα αδέλφια του τον ζήλευαν και έφτασαν σε σημείο να θέλουν να τον σκοτώσουν. Τελικά αποφάσισαν να τον πουλήσουν σε Άραβες εμπόρους, για να τον ξεφορτωθούν, και είπαν ψέματα στον πατέρα τους ότι πέθανε. Φοβερή σκληρότητα, τόσο προς τον αδελφό τους, όσο και προς τον πατέρα τους, που θρηνούσε για την απώλεια του Ιωσήφ, καθώς πίστεψε στο ψέμα των υπόλοιπων γιων του.
Τέτοιες ενέργειες δεν έπαψαν ποτέ να κάνουν οι Εβραίοι, όσα χρόνια και να πέρασαν. Πάντα, ασφαλώς, με την επισήμανση ότι δεν ήταν όλοι οι Εβραίοι σκληροί και πανούργοι. Υπήρχαν και άγιοι ανάμεσά τους, όπως προαναφέραμε, οι οποίοι έλαμπαν με τις αρετές τους και τις ικανότητές τους. Υπήρχε, όμως, και ένα τμήμα του εβραϊκού λαού που ήταν πραγματικά αδίστακτο, δεν δυσκολευόταν να κάνει τις πιο παράλογες πράξεις και τα πιο φρικτά εγκλήματα. Ένας λαός με δύο άκρα αντίθετα.
Οι Εβραίοι ήταν, ήδη από αυτήν εποχή που μελετάμε, μονοθεϊστές, ονόμαζαν τον Θεό Ελ (ελοχίμ στον πληθυντικό) ή Γιαχβέ (ο Ων, αυτός που υπάρχει) και είχαν μια θρησκεία ολότελα διαφορετική, από αυτήν των γύρω λαών, που ήταν όλοι πολυθεϊστές. Πήρε την οργανωμένη της μορφή στα χρόνια του Μωυσή, αιώνες μετά, που έγινε ο θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης των Εβραίων. Άραγε, ήταν αλήθεια αυτά που δίδαξε ο Μωυσής στους Εβραίους; Ήταν ο λόγος του Θεού αυτά που έγραφαν οι πέτρινες πλάκες που κρατούσε στα χέρια του ο Μωυσής, όταν κατέβηκε από το όρος Σινά;
Ναι, ήταν όλα αλήθεια. Γιατί αυτό που ονομάζουμε Ιουδαϊσμό, θρησκεία των Εβραίων, δεν ήταν θρησκεία, όπως είναι οι διάφορες θρησκείες των λαών, που ιδρύθηκαν από κάποιον άνθρωπο. Ήταν η αποκάλυψη του Θεού προς τους ανθρώπους, μέσω των Εβραίων. Η θεολογική ουσία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν πολύ ανώτερη από τις θρησκευτικές θεωρίες κάθε άλλου λαού στη γη, πολύ πέρα από τον νου των ανθρώπων.
Τα δευτερεύοντα θρησκευτικά στοιχεία, και μόνο αυτά, του Ιουδαϊσμού είχαν ομοιότητες με τις θρησκείες των άλλων λαών.
Η αποκάλυψη, όμως, αυτή ήταν σε ανθρώπους της εποχής του Χαλκού, περισσότερο από τρεις χιλιάδες χρόνια πριν από το σήμερα. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι ήταν τόσο νήπιοι στο μυαλό σε κάποια θέματα, που ήταν σίγουροι ότι ο θεός είναι ένα μοσχάρι, ένας κροκόδειλος, ότι κάποιος θεός μεταμορφώθηκε σε ταύρο, για να ζευγαρώσει με μια θεά που μεταμορφώθηκε σε αγελάδα (για να του ξεφύγει!) και διάφορα άλλα, με τα οποία ο σύγχρονος άνθρωπος γελάει, αλλά ο τότε άνθρωπος τα πίστευε ακράδαντα.
Πολλοί λένε ότι δεν μπορεί ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης να είναι ο Θεός της Καινής Διαθήκης. Απλά, δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ο άνθρωπος ήταν διαφορετικός, όχι ο Θεός. Γι’ αυτό σε κάποια σημεία (όχι σε όλα) ο Γιαχβέ, ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης μιλά και αντιμετωπίζει τον άνθρωπο πολύ διαφορετικά από τον Χριστό, τον Θεό της Καινής.
Επίσης, πολλοί λένε ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι η ιερή Βίβλος του Σιωνισμού. Ότι εξαιτίας της πιστεύουν οι Σιωνιστές όσα πιστεύουν. Άλλο ένα χονδροειδές ψέμα. Δεν υπάρχει βιβλίο στον κόσμο, που να μίλησε με πιο σκληρή γλώσσα εναντίον των κακών Εβραίων, όσο η Παλαιά Διαθήκη! Αλλά, κατά τη γνωστή αντιεπιστημονική τακτική, αυτοί που το λένε απομονώνουν κάποια εδάφια, τα παρερμηνεύουν και πλάθουν ό,τι είδους θεωρία θέλουν.
Ο Ιουδαϊσμός, επαναλαμβάνουμε, δεν ήταν θρησκεία σαν τις άλλες κοσμικές θρησκείες, όχι μόνο γιατί ήταν θεϊκή αποκάλυψη και όχι ανθρώπινη αναζήτηση, αλλά επιπλέον γιατί ήταν διαθήκη, συμφωνία δηλαδή. Στη διαθήκη έχουμε τουλάχιστον δύο συμβαλλόμενα μέρη, τον κληροδότη (διαθέτη) και τον κληρονόμο. Ο Θεός-κληροδότης αποφασίζει να υιοθετήσει τον λαό των Εβραίων και να τους παραχωρήσει διάφορες ευλογίες, με την προϋπόθεση ο κληρονόμος να πιστεύει αποκλειστικά στον Θεό και να τηρεί πιστά τις εντολές Του.
Αν ο κληρονόμος παραβίαζε την προϋπόθεση της διαθήκης, η διαθήκη ακυρωνόταν! Δηλαδή, ο Θεός αποσύρει τη Χάρη Του και την ευλογία Του, μέχρι να συμμορφωθεί ο κληρονόμος. Αυτό ακριβώς γινόταν από την αρχή της συμφωνίας μέχρι την εμφάνιση του Χριστού. Οι Εβραίοι, στην πλειοψηφία τους, παραβίαζαν τη διαθήκη και τιμωρούνταν.
Δυστυχώς, οι Εβραίοι όχι μόνο αθετούσαν τη διαθήκη, αλλά είχαν και την απαίτηση να συνεχίζει ο Θεός να τους στέλνει ευλογίες. Σχημάτισαν μια αρρωστημένη θρησκευτικότητα, κατά την οποία εκείνοι μπορούσαν να κάνουν όποια αμαρτία θέλουν, να πιστεύουν όπως θέλουν στον Θεό, αλλά ταυτόχρονα να είναι ο τέλειος, ο εκλεκτός λαός του Θεού, και ότι οι άλλοι λαοί ήταν κατώτεροι.
Β.2 Η προσδοκία του Μεσσία
Πολύ περισσότερο, διαστρέβλωσαν την αλήθεια για τον άρχοντα, που υποσχέθηκε ο Θεός να τους στείλει, που ήταν ο λεγόμενος Μεσσίας (Mashiah στα εβραϊκά), που μεταφράζεται Χριστός, δηλαδή κεχρισμένος, αλειμμένος κατά λέξη και ευλογημένος από τον Θεό, εκλεκτός ηγέτης, ως προς την ευρύτερη έννοια. Ο άρχοντας αυτός, του οποίου η έλευση προφητεύτηκε από τον πατριάρχη Ιακώβ, όπως προαναφέραμε, έγινε το σημείο αναφοράς μέσα στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.
Οι αναφορές στον Μεσσία ήταν ποικίλες, αλλά ελαφρώς αινιγματικές, δεν αρκούσε μόνο η σκέψη των ανθρώπων για να καταλάβουν τί θα συμβεί με τον Μεσσία. Χρειαζόταν και φώτιση Θεού, την οποία δεν είχαν όλοι οι Εβραίοι. Οι Άγιες Γραφές μιλούσαν για κάποιο ξεχωριστό πρόσωπο που έρθει κάποια στιγμή στον κόσμο, από τη μικρή πόλη της Βηθλεέμ, θα ήταν υπερφυσικός, θα γεννιόταν από παρθένο μητέρα, θα είχε δύναμη και χάρη θεϊκή, σοφία και πλούτο. Θα γινόταν βασιλιάς στην Ιερουσαλήμ, θα έφερνε τη δικαιοσύνη και την ειρήνη, η εξουσία του θα απλωνόταν σε όλα τα έθνη του κόσμου, ενώ θα συνέτριβε κάθε εχθρική δύναμη, που θα απειλούσε το κράτος του. Επίσης, θα μάζευε ξανά στο Ισραήλ όλους τους σκορπισμένους Εβραίους, σε μια βασιλεία παγκόσμια και αιώνια.
Η εικόνα για τον Μεσσία και το κράτος του ήταν εντυπωσιακή. Καμία αυτοκρατορία, από όσες είχε δει ο κόσμος, δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με τη βασιλεία του Μεσσία, θα ήταν η πιο φωτεινή, η πιο πλούσια αυτοκρατορία, μέσα στην οποία θα ζούσαν για πάντα ευτυχισμένοι οι άνθρωποι, χωρίς κακία και μίσος. Όλη η γη θα γινόταν μια χαρούμενη οικογένεια, με αρχηγό τον Μεσσία, ο οποίος τελικά θα ήταν ο ίδιος ο Θεός ἐπὶ γῆς.
Στο μεγαλείο αυτής της μεσσιανικής εποχής θα συμμετείχαν όλα τα έθνη, όλοι μια μέρα θα έφταναν στην Ιερουσαλήμ, θα γονάτιζαν μπροστά στον Μεσσία, θα προσκυνούσαν και θα δόξαζαν τον Θεό και τον απεσταλμένο Του. Αλίμονο, όμως, σε όποιον πολεμούσε τον Μεσσία και το κράτος του, θα συντριβόταν σαν πήλινο βάζο, θα έλιωνε σαν το κερί μπροστά στη φωτιά, θα εξαφανιζόταν όπως σκορπίζει ο άνεμος τον καπνό.
Αυτά και πολλά άλλα διδάχθηκε το εβραϊκό έθνος για τον Μεσσία, μέσω της θρησκείας του, του Ιουδαϊσμού. Αλλά όλο αυτό το μεσσιανικό όραμα δεν θα ήταν για όλους, αλλά μόνο για όσους θα τηρούσαν τη Διαθήκη, τη συμφωνία με τον Θεό. Οι παραβάτες θα τιμωρούνταν, με την έννοια ότι ο Θεός θα τους εγκατέλειπε και θα συντρίβονταν από τους εχθρούς τους, θα σκόρπιζαν μέσα στα έθνη, αλλά και εκεί ησυχία δεν θα έβρισκαν. Γιατί η Θεία Χάρη δεν θα ήταν στη ζωή τους πια, λόγω των αμαρτιών τους, λόγω της αμετανοησίας τους.
Η πιο αυστηρή προειδοποίηση του Θεού είχε σχέση με τον πολυθεϊσμό. Μη λατρέψετε ποτέ άλλους θεούς, μην αναζητήσετε αλλού τη σωτηρία. Μέχρι που ο Θεός παρομοίασε τη σχέση του με τους Εβραίους με σχέση γάμου, όπου τον ρόλο της νύφης είχαν όλοι οι Εβραίοι. Αν λάτρευαν άλλον θεό, αυτό θα ήταν μοιχεία και θα προκαλούσε την οργή του προδομένου συζύγου. Παρόλα αυτά, όσο αυστηρά και ξεκάθαρα και αν μιλούσε ο Θεός, οι Εβραίοι όχι μόνο δεν τηρούσαν τους κανόνες της συμφωνίας, αλλά στρέφονταν στη λατρεία των ψεύτικων θεών και στην άσκηση του αποκρυφισμού (μαγείας), που τον διδάσκονταν από τους γειτονικούς λαούς.
Β.3 Η δράση των Προφητών
Εκείνες τις εποχές εμφανίστηκαν οι Προφήτες, δηλαδή Εβραίοι πιστοί στον αληθινό Θεό και φωτισμένοι από Αυτόν, που έλεγξαν με σκληρά λόγια τη θρησκευτική διαστροφή και την ανηθικότητα των υπόλοιπων Εβραίων. Πάντα, λοιπόν, υπήρχε το σχήμα των ολίγων εκλεκτών και των πολλών πλανημένων Εβραίων.
Οι πολλοί Εβραίοι, βέβαια, δεν ανέχονταν να θίγεται ο εγωισμός τους, να τους ελέγχουν και τους λένε ότι πλανήθηκαν, ξέπεσαν, παρεκτράπηκαν. Και την πιο σκληρή φράση την άκουσαν οι Εβραίοι εναντίον της ιερής τους πόλης, της πρωτεύουσας Σιών (Ιερουσαλήμ). Ένας από τους κορυφαίους Εβραίους Προφήτες, ο Ησαΐας, είπε χαρακτηριστικά: «Πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστὴ Σιών» (Ησ.1,22).
Και πώς απευθύνεται στους ίδιους τους Εβραίους; «οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν, υἱοὶ ἄνομοι» (Ησ.1,4). Αντίστοιχα, ο προφήτης Ωσηέ λέει κατά λέξη στους Εβραίους ότι δεν είναι πια ο λαός του Θεού, «ὑμεῖς οὐ λαός μου, καὶ ἐγώ οὐκ εἰμὶ ὑμῶν» (Ωσ.1, 9), όπως νόμιζαν και χαίρονταν, αλλά μια μοιχαλίδα, που θα υποστεί φρικτή τιμωρία, «…ἐκδύσω αὐτὴν γυμνὴν καὶ ἀποκαταστήσω αὐτὴν καθὼς ἡμέρα γενέσεως αὐτῆς. καὶ θήσω αὐτὴν ἔρημον καὶ τάξω αὐτὴν ὡς γῆν ἄνυδρον καὶ ἀποκτενῶ αὐτὴν ἐν δίψει· καὶ τὰ τέκνα αὐτῆς οὐ μὴ ἐλεήσω, ὅτι τέκνα πορνείας ἐστίν» (Ωσ.2, 5-7).
Όπως είναι φανερό, η Παλαιά Διαθήκη μιλά, στην κυριολεξία, με τα χειρότερα λόγια εναντίον των κακών Εβραίων, λόγια που θα ντρεπόταν ο σύγχρονος άνθρωπος να ξεστομίσει. Χαρακτηρίζει τους Εβραίους ως σκληροτράχηλο λαό, απείθαρχο και διεφθαρμένο. Είναι σαν να μιλάει η Σιών εναντίον των Εβραίων, εναντίον του Σιωνισμού! Σιών, αλληγορικά, είναι η υγιής, η σωστή σχέση των ολίγων Εβραίων με τον Θεό. Σιωνισμός είναι η αρρωστημένη και διεστραμμένη σχέση των υπόλοιπων Εβραίων με τον Θεό, για την οποία όμως φταίνε οι ίδιοι, όχι ο Γιαχβέ.
Το τέλος ποιο ήταν; Οι (κακοί) Εβραίοι δίωκαν ή και δολοφονούσαν τους (καλούς) Προφήτες, που ήταν ασφαλώς ομοεθνείς τους. Ακόμη μια γενίκευση, μια διαπίστωση, που δεν είναι ρατσιστικό σχόλιο, αλλά μια πικρή πραγματικότητα. Μια αλήθεια, που θα αποτελέσει τελικά κάτι σαν δόγμα, μέσα στον Σιωνισμό. Όσοι μας ενοχλούν ή μας χαλάνε τα σχέδια, θα εξοντώνονται!
Οι Εβραίοι τελικά κατακτήθηκαν, όπως είχαν προφητεύσει οι Προφήτες, από τους Βαβυλώνιους και είδαν την Σιών να καταστρέφεται το 587 (ή 586) π.Χ. Στη συνέχεια υποδουλώθηκαν στους Πέρσες, που τους φέρθηκαν πιο ανθρώπινα, και το 538 π.Χ. επέτρεψε ο Πέρσης βασιλιάς Κύρος ο Μέγας να επιστρέψουν οι αιχμάλωτοι Εβραίοι από τη Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ, να ξαναχτίσουν τα τείχη της και να ανοικοδομήσουν τον κατεστραμμένο ναό του Σολομώντα. Έτσι, εκπληρώθηκε η προφητεία που μιλούσε για την επιστροφή στην Παλαιστίνη: «καὶ πάλιν συνάξει σε ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν, εἰς οὓς διεσκόρπισέ σε Κύριος ἐκεῖ …καὶ εἰσάξει σε ὁ Θεός σου ἐκεῖθεν εἰς τὴν γῆν, ἣν ἐκληρονόμησαν οἱ πατέρες σου, καὶ κληρονομήσεις αὐτήν» (Δτ.30, 2-5).
Αργότερα, το 331 π.Χ., βρέθηκαν στα χέρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Ελλήνων. Ο Μέγας Αλέξανδρος σεβόταν κάθε λαό που κατακτούσε. Οξύμωρο σχήμα, αλλά αλήθεια. Όταν πέθανε, το 323 π.Χ., κανένας από τους κατακτημένους λαούς του δεν επαναστάτησε. Οι μόνοι που προκάλεσαν αμέσως εξεγέρσεις και συγκρούσεις ήταν οι Έλληνες! Η διχόνοια, όπως είπαμε, είναι το «δόγμα» του Ελληνισμού.
Οι διάδοχοι του Μ. Αλεξάνδρου, Σελευκίδες και Πτολεμαίοι, δεν είχαν τις αρετές του. Φέρθηκαν με βάναυσο και ασεβή τρόπο προς τους Εβραίους, με αποτέλεσμα να προκαλέσουν τη δίκαιη οργή των Εβραίων. Με αυτά τα γεγονότα σχετίζονται οι μόνες αρνητικές αναφορές εναντίον των Ελλήνων στην Παλαιά Διαθήκη. Και δεν είναι απαξιωτικές εναντίον του ελληνικού έθνους, αλλά εναντίον των πράξεων συγκεκριμένων Ελλήνων τυράννων. Πουθενά η Παλαιά Διαθήκη δεν προσβάλλει τους Έλληνες, ως έθνος. Αντίθετα, τους Εβραίους τους στηλιτεύει ποικιλοτρόπως, όπως είδαμε ανωτέρω.
Σε αυτήν την περίοδο, την ελληνιστική, παρουσιάστηκε η πρώτη ρήξη ανάμεσα σε Έλληνες και Εβραίους, που όμως δεν ήταν η αιτία για την οποία διαχρονικά ο Σιωνισμός εχθρεύεται τον Ελληνισμό. Οι διάφοροι διεσπαρμένοι Εβραίοι μέσα στον ελληνικό χώρο της ανατολικής Μεσογείου έζησαν, σε γενικές γραμμές, ειρηνικά με τους Έλληνες και μάλιστα ξέχασαν την αρχαία εβραϊκή γλώσσα και μιλούσαν πλέον ελληνικά.
Τα πράγματα επιδεινώθηκαν, όταν στα μέσα του 1ου αι.π.Χ., οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τους Εβραίους, που είχαν αποκτήσει για λίγα χρόνια την ανεξαρτησία τους στην Παλαιστίνη. Η υποδούλωση στους Ρωμαίους τούς έκανε να στρέψουν ξανά τις ελπίδες τους στον Μεσσία, που εδώ και αιώνες τον περίμεναν, αλλά για να τους λυτρώσει από τους Ρωμαίους, όχι για να τους ελέγξει για τις αμαρτίες τους, όπως έκαναν οι Προφήτες!
Β.4 Η παρουσία του Μεσσία
Τελικά ο Θεός εκπλήρωσε την υπόσχεσή Του και ο Μεσσίας ήρθε. Ο κεχρισμένος, ο Χριστός, ο Υιός του Θεού ως προς τη θεϊκή Του φύση και ο Υιός της Παρθένου Μαρίας ως προς την ανθρώπινη φύση. Εκεί φάνηκε ξεκάθαρα πόσο εσφαλμένη αντίληψη περί τοῦ Μεσσίου είχαν οι περισσότεροι Εβραίοι. Χρόνια περίμεναν να έρθει η βασιλεία του Θεού, μέσω του Μεσσία. Επιτέλους, ήρθε η ώρα της μεγάλης επανάστασης και της δημιουργίας του πανίσχυρου κράτους. Αλλά ποιο θα ήταν, άραγε το κράτος, η βασιλεία του Μεσσία;
Εδώ οι Εβραίοι ξαφνιάστηκαν λίγο. Οι περισσότεροι είχαν την ιδέα ενός κοσμικού κράτους και ενός κοσμικού ηγέτη, με υπερφυσικές ικανότητες. Δεν περίμεναν να ακούσουν ότι : «Ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστίν» (Λκ.17,21). Για τρία ολόκληρα χρόνια, ο Μεσσίας εξηγούσε στους Εβραίους την έννοια της βασιλείας του Θεού, που είχαν πλέον μπροστά στα μάτια τους, τώρα που εκπληρώνονταν οι προφητείες και οι υποσχέσεις.
Η βασιλεία (το κράτος) που εγκαινιάζει ο Μεσσίας είναι πνευματική, όχι κοσμική. Πολίτες αυτής της βασιλείας θα μπορούσαν να γίνουν όλοι οι λαοί, αρκεί να θέλουν, να πιστέψουν και να αποδεχθούν τη νέα συμφωνία, την Καινή Διαθήκη, ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. Και το όνομα του μεσσιανικού κράτους θα είναι: «Εκκλησία». Και ο βασιλιάς, ο ηγέτης, ο άρχοντας θα είναι αιώνια ο Ιησούς Χριστός.
Αυτό το κράτος θα είναι πανίσχυρο, γιατί έχει πλέον οικοδομηθεί σε μια αρραγή πέτρα, στο ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, είναι ο Θεός. Οι πολίτες του θα είναι πάμπλουτοι, αλλά όχι με τη δύναμη του χρήματος, αλλά με τη Θεία Χάρη, που θα είναι αμέτρητη και αστείρευτη. Θα επικρατεί η χαρά, η ειρήνη και η δικαιοσύνη, γιατί θα επικρατούν δύο μεγάλες αρετές, η αγάπη και η ταπείνωση, από τις οποίες θα προέλθει κάθε άλλο αγαθό.
Και, τέλος, αυτό το κράτος θα συντρίψει τη δύναμη του εχθρού. Αλλά ποιος είναι ο εχθρός, ο αντίπαλος; Ο Εωσφόρος, ο πατέρας και δημιουργός κάθε κακού, ο Διάβολος. Αυτόν θα πολεμήσει ο Μεσσίας, ενάντια σε αυτόν θα ξεσηκώσει μια παγκόσμια επανάσταση, έναν ανελέητο πόλεμο, που θα σβήσει καθετί που είναι αντίθετο στο θέλημα του Θεού, που είναι έργο του Πονηρού: την αμαρτία, το ψέμα, την αδικία, τον θάνατο!
Φωτιά ήρθα να βάλω στη γη (Λκ.12,49), φώναζε ο Μεσσίας, και μαχαίρι (Μτ.10,34), μέχρι να γκρεμιστεί και το τελευταίο οχυρό του Κακού πάνω στη γη, μέχρι να συντριβεί σαν το πήλινο βάζο. Αυτός ήταν ο Μεσσίας που περίμεναν, αυτή ήταν η εκπλήρωση των προφητειών, σε πνευματικό, όχι σε κοσμικό επίπεδο. Και τώρα όλοι θα συγκεντρώνονταν στο κράτος του Μεσσία, στην Εκκλησία, στην πνευματική Σιών, στην άνω Ιερουσαλήμ. Και όλα τα έθνη του κόσμου θα προσκυνούσαν τον Μεσσία, αιώνια θα Τον δόξαζαν μέσα στην Εκκλησία. Και κάπως έτσι θα έληγε η πνευματική Διασπορά, η περιπλάνηση και η εξορία από την αλήθεια του Θεού.
Η αποκάλυψη όλης αυτής της αλήθειας δεν βρήκε παντού την ίδια απήχηση. Θα λέγαμε ότι χωρίστηκαν οι Εβραίοι, που γνώρισαν τον Ιησού, σε τρεις ομάδες, τους θερμούς, τους χλιαρούς και τους ψυχρούς. Θερμοί ήταν όσοι είχαν καλή διάθεση μέσα τους, αγαθή προαίρεση. Αυτοί δεν δυσκολεύτηκαν να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του Ιησού τον Χριστό, τον Μεσσία.
«Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν» (Ιω.1,42) και «ῥαββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (Ιω.1,50) αναφωνούσαν οι καλόκαρδοι Εβραίοι και γίνονταν μαθητές Του. «Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός» (Ιω.4,42) έλεγαν με βεβαιότητα όσοι ταπεινοί άνθρωποι Τον συναναστράφηκαν. Αλλά πιστοί μαθητές του Μεσσία, άνδρες και γυναίκες, με θερμή πίστη ήταν λίγοι.
Οι περισσότεροι ήταν χλιαροί, σε μια μέτρια κατάσταση. Είδαν ή άκουσαν ότι ο Χριστός έκανε και θαύματα, με αποτέλεσμα να τρέχουν να Τον συναντήσουν, για να ωφεληθούν. Αλλά πέραν τούτου, ουδέν! Εύκολα θα μπορούσαν να Τον ξεχάσουν, να Τον εγκαταλείψουν. Και όπως θα μπορούσαν να φωνάξουν : «Ὡσαννά. Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· Εὐλογημένη ἡ ἐρχομένη βασιλεία ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ πατρὸς ἡμῶν Δαυίδ» (Μρ.11,9-10), θα μπορούσαν μετά από λίγο και να φωνάξουν «σταύρωσον αὐτόν» (Μρ.15,13)!
Υπήρχε, όμως, και μια ομάδα Εβραίων που ήταν εντελώς ψυχροί απέναντι στον Μεσσία και θερμοί ως προς το να συγκρουστούν μαζί Του. Ήταν οι κακοί Εβραίοι, οι σκληρόκαρδοι, οι εγωιστές, που έβλεπαν με φθόνο τη δημοτικότητα του Μεσσία. Και σχεδόν όλοι αυτοί οι κακοί ήταν σε θέσεις εξουσίας, ήταν οι πνευματικοί ηγέτες του Ισραήλ, ήταν οι Ραββίνοι, οι Φαρισαίοι, οι ιερείς του ναού των Ιεροσολύμων, η άρχουσα τάξη της εβραϊκής κοινωνίας.
Ο Μεσσίας, όπως και στο παρελθόν οι Προφήτες, δεν άργησε να ελέγξει τον εγωισμό και τη φαυλότητα αυτών των ανθρώπων, που παρίσταναν τους ευσεβείς, αλλά ήταν λύκοι με μορφή προβάτου. Σύντομα αυτοί οι σκληροί Εβραίοι έγιναν επιθετικοί απέναντί Του, άρχισαν να Τον συκοφαντούν, να Τον προκαλούν, να Τον απειλούν.
«Εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός, τα τέκνα του Αβραάμ, οι κληρονόμοι του Θεού από τον Μωυσή». Ποιος ήταν αυτός ο Ιησούς, που τολμούσε να τους πληγώσει τον εγωισμό, να τους αποκαλύψει την αμαρτωλότητά τους; Οι Φαρισαίοι και οι άλλοι είχαν την απαίτηση να τους κολακεύει ο Θεός, να τους κάνει τα χατίρια (σαν τα τζιν των μουσουλμάνων), αλλά οι ίδιοι να είναι ανήθικοι, υποκριτές, ψεύτες, να μην εφαρμόζουν το θέλημα του Θεού, αλλά να είναι παιδιά του Θεού.
Ο Χριστός τούς αποκάλυψε ότι βρίσκονται σε πλάνη, ότι τα έργα τους ήταν ασυμβίβαστα με την πίστη τους. Τους είπε κατά πρόσωπο ότι τα έργα τους είναι έργα μίσους, όχι αγάπης. Επομένως, όχι μόνο δεν είστε παιδιά του Αβραάμ, αλλά «ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστε καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν» (Ιω. 8,44). Από τα έργα σας φαίνεται ποιανού πατέρα είστε παιδιά. Αντίστοιχα, στο βιβλίο της Αποκάλυψης, φανερώνει ο Κύριος ότι αυτού του είδους οι Εβραίοι είναι «συναγωγή τοῦ σατανᾶ» (Απ. 2,9) και όχι Ιουδαίοι.
Ο Αβραάμ και ο Μωυσής ήταν δυο πρόσωπα, για τα οποία καυχώνταν οι Εβραίοι. Ο Χριστός τούς κατέρριψε και αυτόν τον μύθο, που έτρεφαν. «Μὴ δοκεῖτε ὅτι ἐγὼ κατηγορήσω ὑμῶν πρὸς τὸν πατέρα· ἔστιν ὁ κατηγορῶν ὑμῶν Μωϋσῆς, εἰς ὃν ὑμεῖς ἠλπίκατε» (Ιω.5,45). Ο Μεσσίας πλέον τους ισοπέδωνε την όλη κοσμοθεωρία τους, δεν τους έθιγε απλά τον εγωισμό.
Αυτός ο Μεσσίας δεν πληρούσε τις προσδοκίες των κακών Εβραίων, παρά μόνο των καλών. Δεν έκανε για Μεσσίας, αλλιώς Τον περίμεναν. Και στα σχέδιά τους ήταν εμπόδιο. Έπρεπε να εξοντωθεί, ήταν δεν ήταν ο Μεσσίας. Θα έβρισκαν κάποιον άλλον, να χρίσουν στο μέλλον. Τόσο φτηνή ιδέα είχαν για τον Μεσσία. Και κάπως έτσι, φρόντισαν να Τον παραδώσουν στους Ρωμαίους να σταυρωθεί, για να ησυχάσουν. Σίγουρα, όσοι αποφάσισαν να θανατώσουν τον Ιησού, δεν πίστευαν ότι είναι ο Υιός του Θεού, αλλιώς δεν θα Τον σκότωναν.
Δυστυχώς για τους κακούς Εβραίους, τα προβλήματα δεν τελείωσαν με τη Σταύρωση του Ιησού, καθώς μετά από τρεις μέρες ήλθε η Ανάστασή Του. Εδώ, οι σταυρωτές βρέθηκαν προ εκπλήξεως. Τί να έκαναν, να ομολογούσαν το τραγικό σφάλμα τους ή να συνέχιζαν στην ίδια γραμμή; Η δεύτερη λύση δεν χρειαζόταν μετάνοια, την οποία ούτως ή άλλως δεν είχαν.
Τώρα, τα μόνα όπλα που είχαν στα χέρια τους ήταν η συκοφαντία και το χρήμα, τα οποία συνδυάζονται άριστα. Πληρώνουμε για να κλείσουμε στόματα (των φυλάκων του Παναγίου Τάφου) και συκοφαντούμε, για να επηρεάσουμε αρνητικά την κοινή γνώμη, για να μην πιστέψει ότι ο Χριστός αναστήθηκε. Μελλοντικά όπλα του Σιωνισμού, με εξαιρετικά αποτελέσματα.
Οι λίγοι, καλοί Εβραίοι μετά την Ανάσταση του Χριστού έγιναν Χριστιανοί. Με αυτόν τον τρόπο έληξε ο χρόνος της Παλαιάς Διαθήκης και ήρθε η Καινή, η νέα συμφωνία με τον Θεό, που πλέον δεν έγινε μέσω του Μωυσή, αλλά του Χριστού. Ο Ιουδαϊσμός πλέον ήταν παρελθόν, όχι γιατί ήταν άχρηστος, αλλά γιατί ήταν μια προσωρινή συμφωνία με τον Θεό, μέχρι να έρθει ο Μεσσίας.
Τώρα που ήρθε ο Μεσσίας, συνάπτεται νέα διαθήκη, ανάμεσα στον Θεό και όλους πια τους ανθρώπους, όχι μόνο τους Εβραίους. Έννοιες βαθυστόχαστες, που ποτέ δεν έγιναν αντιληπτές από τους υπόλοιπους Εβραίους, που προτίμησαν να μείνουν εκτός της νέας διαθήκης και να κρατήσουν επιφανειακά την παλιά, η οποία πλέον δεν ήταν σε ισχύ!
Β.5 Ταλμούδ
Πέρα από αυτήν τη θεολογική διάσταση, οι μη Χριστιανοί Εβραίοι προχώρησαν και πρακτικά στη ρήξη με τον Ιουδαϊσμό και την παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης. Μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, το 70 μ.Χ., οι Ραββίνοι συνέθεσαν το Ταλμούδ, ένα σύνολο βιβλίων, που χάραζε μια άλλη θρησκευτική πορεία στους Εβραίους.
Το Ταλμούδ, που ξεχειλίζει από το μίσος για τον Χριστό και την Ελλάδα, συνοψίζει και σφυρηλατεί την αρρωστημένη θρησκευτικότητα των Ραββίνων, οι οποίοι μεταφέρουν όλες τις εσφαλμένες αντιλήψεις του εβραϊκού παρελθόντος και τις επιβάλλουν πλέον ως τη θρησκεία των μετά Χριστόν Εβραίων. Με άλλα λόγια, το Ταλμούδ αντικαθιστά την Παλαιά Διαθήκη και γίνεται η επίσημη διδασκαλία των Εβραίων.
Είναι σφάλμα τραγικό να νομίζουμε μέχρι σήμερα ότι οι Εβραίοι είναι Ιουδαϊστές. Οι Εβραίοι είναι ταλμουδιστές και όσες ομοιότητες έχει ένα άγαλμα ανθρώπου με τον ίδιο τον άνθρωπο που απεικονίζει, άλλη τόση ομοιότητα έχει ο ταλμουδισμός με τον Ιουδαϊσμό. Από την Παλαιά Διαθήκη, όπως τονίσαμε και θα τονίζουμε συνεχώς, κράτησαν μόνο κάποια στοιχεία, τα ερμήνευσαν όπως ήθελαν και απέρριψαν όλα τα υπόλοιπα.
Και ο σύγχρονος Σιωνισμός, αντίστοιχα, προέρχεται ευθέως από τους ταλμουδιστές Εβραίους, που συνέχισαν να ονειρεύονται ότι μια μέρα θα έρθει ο Μεσσίας που θα αλλάξει τη ζωή τους, θα τους μαζέψει από τη διασπορά, θα τους επαναφέρει στην Παλαιστίνη και θα γίνει ο βασιλιάς τους, συντρίβοντας κάθε άλλη δύναμη πάνω στον πλανήτη.
Μόνο που τώρα πια δεν είναι η Βίβλος το ιερό τους βιβλίο. Δεν είναι ο Γιαχβέ ο θεός τους, αφού ούτε και ο Γιαχβέ ήταν ο θεός που ήθελαν! Ο Γιαχβέ ζητούσε μετάνοια, ήθελε αγάπη, ταπείνωση, εγκράτεια. Ο Γιαχβέ τούς μάλωνε για τις αταξίες τους, έστελνε Προφήτες που μιλούσαν αυστηρά στους Εβραίους, αντί να τους χαϊδεύουν. Έφτασε σε σημείο να τους λέει ότι η Ιερουσαλήμ κατάντησε χειρότερη από τα Σόδομα και τα Γόμορρα (Ιεζ.16,48). Τί να τον κάνεις τον πατέρα, αν δεν σου κάνει τα χατίρια, αλλά θέλει να σε διαπαιδαγωγήσει;
Αλλά και αυτός ο Μεσσίας του Γιαχβέ, πόσο τους αναστάτωσε! Συνέχεια τους καλούσε σε μετάνοια και τους προειδοποιούσε ότι αν δεν μετανοήσουν, θα καταστραφούν. Το κήρυγμα της μετάνοιας ήταν ό,τι πιο ενοχλητικό για τους κακούς Εβραίους, που ήθελαν να ακούνε ότι όλα πάνε καλά, ότι βαδίζουν σε σωστό δρόμο. Αν δεν είχαν αυτόν τον εωσφορικό εγωισμό και την αρρωστημένη υπερηφάνεια, θα είχαν πιστέψει στον Ιησού και θα είχαν γίνει όλοι Χριστιανοί.
Β.6 Χριστός και Έλληνες
Κάτι περίεργο, ωστόσο, είχε πει ο Χριστός και για την εξουσία των Εβραίων: «ἀρθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς» (Μτ.21,43) Δηλαδή, οι ευλογίες του Θεού θα έφευγαν από τους Εβραίους και θα πήγαιναν σε άλλο έθνος, σε άλλους ανθρώπους. Μα είναι δυνατόν ο Εβραίος Μεσσίας, ο διδάσκαλος του Ισραήλ, να προφητεύει κάτι τέτοιο; Ο Θεός δοξάζεται μέσω των Εβραίων. Δεν μπορεί ο Θεός να δοξασθεί μέσω άλλης φυλής πάνω στη γη, οι άλλες φυλές θα υποταχθούν.
Ωστόσο, ο Εβραίος (Ρμ.9,5) ως προς την ανθρώπινη φύση Του Χριστός είπε, μόλις τον πλησίασαν κάποιοι Έλληνες: «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ιω.12,23). Ακόμη και το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, που σφραγίζει οριστικά και ολοκληρώνει την Καινή Διαθήκη, η Αποκάλυψη, παρουσιάζει τον Θεό να μιλά στους αγγέλους, τους Επισκόπους των επτά Εκκλησιών της Μικράς Ασίας, επτά ελληνικών πόλεων! Ούτε προς τη Ρώμη, ούτε προς τα Ιεροσόλυμα.
Για ποιο λόγο άραγε; Διότι οι Έλληνες, αιώνες πριν, αναζητούσαν την αλήθεια, τον αληθινό Θεό. Και πίστεψαν στον Μεσσία, που οι Εβραίοι απέρριψαν. Δεν δίστασαν να ονομάσουν έρωτα τον Χριστό (ὁ ἔρως ὁ ἐμός ἐσταύρωται, Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας), να μην Τον αρνηθούν κατά τη διάρκεια των φρικτών διωγμών, που εξαπέλυσαν οι Ρωμαίοι εναντίον των Χριστιανών. Μέσα στα εκατομμύρια των αρχαίων Χριστιανών μαρτύρων η συντριπτική πλειοψηφία ήταν Έλληνες και κυρίως Έλληνες της Μικράς Ασίας.
Και άλλοι, πολλοί άλλοι λαοί δέχτηκαν το μήνυμα του χριστιανικού Ευαγγελίου. Από τη Βρεταννία ως την Ινδία έφτασαν οι Άγιοι Απόστολοι, για να ιδρύσουν Εκκλησία. Πουθενά αλλού δεν είχε τόση απήχηση ο Χριστιανισμός, όσο στον ελληνικό λαό. Και αυτό εξόργιζε τους φανατικούς Εβραίους. Μισούσαν τον Χριστό, γιατί τους θύμιζε ότι απέρριψαν και σκότωσαν τον Μεσσία τους.
Μισούσαν τους Έλληνες, γιατί έβλεπαν παντού να κυριαρχεί η γλώσσα τους, η παιδεία τους. Ακόμη και στη Βίβλο, τα πάντα πλέον ήταν γραμμένα στα ελληνικά. Αλλά, το χειρότερο, οι σοφοί Έλληνες τούς πήραν τον Μεσσία, ταυτίστηκαν μαζί Του. Είχαν τόσο εγωισμό οι Εβραίοι, που ήθελαν όλοι οι λαοί να απορρίψουν τον Μεσσία, εφόσον τον απέρριψαν οι ίδιοι.
Πώς μπορεί ο Ιησούς να χλευάζεται στο Ταλμούδ των Εβραίων, αλλά να δοξάζεται στις ελληνικές εκκλησίες; Πώς να εξηγήσουν αυτό το φαινόμενο οι ταλαίπωροι Ραββίνοι; Και, ξαφνικά, το 324 μ.Χ. γίνεται αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ένας Χριστιανός, ο Μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος, Έλληνας ως προς τη μητέρα, και παραδίδει το ρωμαϊκό κράτος στα χέρια του Ελληνισμού, μεταφέροντας την πρωτεύουσα του κράτους σε μια ελληνική πόλη, το Βυζάντιο, που μετονομάστηκε Κωνσταντινούπολη.
Τα όνειρα των ταλμουδιστών γίνονται συντρίμμια. Αντί να δουν ένα πανίσχυρο εβραιοταλμουδικό κράτος με τον μεσσία-βασιλιά, βλέπουν ένα ελληνοχριστιανικό κράτος να κυριαρχεί. Οι Έλληνες αναδεικνύουν μεγάλους Πατέρες και Διδασκάλους, οι Έλληνες εκχριστιανίζουν άλλους λαούς και δεν υπάρχει πια αμφιβολία για το ποιος είναι τώρα ο περιούσιος λαός του Θεού. Αντίθετα, οι Εβραίοι ζουν χωρίς κράτος, χωρίς μεσσία, διεσπαρμένοι, νοσταλγώντας τη δόξα της αρχαίας εποχής, εγκλωβισμένοι στον εαυτό τους και στη σιγουριά ότι ο Ιησούς αποκλείεται να ήταν ο Μεσσίας.
Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικο-θρησκευτικό κλίμα επόμενο ήταν να γιγαντωθεί στις καρδιές των εγωιστών Εβραίων το συναίσθημα του ανθελληνισμού. Δύο βασιλιάδες μαζί δεν χωράνε στον ίδιο θρόνο. Τελικά οι Εβραίοι θα κυριαρχήσουν ή οι Έλληνες; Ή μήπως θα πρέπει να έχουν συνεργάτες στην παγκόσμια κυριαρχία (που ονειρεύονται) τους Έλληνες, που είναι Χριστιανοί και όχι ταλμουδιστές;
Συνεπώς, ο Σιωνισμός, προτού επικρατήσει, θα πρέπει να γκρεμίσει τον ενωμένο αντίπαλο, Χριστιανισμό και Ελληνισμό. Ας δούμε ένα παράδειγμα, που επιβεβαιώνει αυτό το δεδομένο. Σε μια κρίσιμη χρονική στιγμή του ελληνοχριστιανικού κράτους της Ρωμανίας (Βυζαντίου), το 613 μ.Χ., όταν οι Σασσανίδες Πέρσες επιτέθηκαν στην ελληνοκρατούμενη Παλαιστίνη, οι Εβραίοι συμμάχησαν με τους Πέρσες, τους βοήθησαν να κυριεύσουν την Ιερουσαλήμ και σφαγίασαν συνολικά περίπου 90.000 κόσμο.
Ο ιστορικός Θεοφάνης προσθέτει μια ανατριχιαστική λεπτομέρεια: οι Εβραίοι αγόραζαν από τους Πέρσες τους αιχμάλωτους Χριστιανούς (Έλληνες στην πλειοψηφία τους), ανάλογα με τα χρήματα που είχαν και τους δολοφονούσαν! (Χρονογραφία, έτος 6106). Ένα ολοκαύτωμα εναντίον των Χριστιανών Ελλήνων, που ποτέ δεν προβλήθηκε. Ο παραμικρός διωγμός, όμως, εναντίον των Εβραίων διατυμπανίζεται στα πέρατα της οικουμένης. Θαυμαστή η αντικειμενικότητα και η αμεροληψία του Σιωνισμού!
Β.7 Πορεία στον Μεσαίωνα
Στη διάρκεια του Μεσαίωνα συμβαίνουν δύο σημαντικά γεγονότα, που συνδέονται με τον Σιωνισμό, ο εξεβραϊσμός των Χαζάρων και η εισαγωγή στην εβραϊκή θρησκεία της Καμπάλα (ή Καββάλα). Εβραϊκό έθνος και θρησκεία ήταν ένα. Όποιος πίστευε στον ταλμουδισμό ήταν Εβραίος, ήταν μέλος αυτής της εθνικής κοινότητας, ανεξάρτητα αν δεν μίλησε ποτέ την εβραϊκή γλώσσα, αν δεν είδε ποτέ την Ιερουσαλήμ, αν έζησε όλη του τη ζωή σε κάποια πόλη χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Παλαιστίνη.
Επιπλέον, οι Εβραίοι δεν επιδίωκαν να μεταδώσουν τη θρησκεία τους σε άλλους λαούς. Δεν προσπαθούσαν να κάνουν ταλμουδιστές τους άλλους λαούς, αφού κάποια μέρα όλοι οι λαοί θα γίνονταν υπηρέτες των Εβραίων, θα είχαν τον απόλυτο ηγετικό ρόλο και δεν επιθυμούσαν να τον μοιραστούν με άλλα έθνη, τα οποία με βάση το Ταλμούδ, ήταν ποικιλοτρόπως κατώτερα.
Η μόνη εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα έγινε με τον λαό των Χαζάρων. Οι Χαζάροι ήταν μία από τις πολλές τουρκικές φυλές, που μετακινήθηκαν από τα Αλτάια όρη (βουνά στα όρια Μογγολίας και Σιβηρίας), διέσχισαν τις ασιατικές στέππες και σχημάτισαν ένα ισχυρό κράτος (χαγανάτο) βόρεια του Καυκάσου, από τα τέλη του 7ου μέχρι τον 10ο αιώνα μ.Χ. Κάποια στιγμή, γύρω στο 750 μ.Χ, ο βασιλιάς τους (Khan, Χαγάνος) αποφάσισε να ασπαστεί την εβραϊκή θρησκεία και σταδιακά τον ακολούθησε και ο υπόλοιπος λαός του, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν για πρώτη φορά ταλμουδιστές που δεν ήταν Εβραίοι, αλλά τελικά, λόγω του ισχυρότατου δεσμού εβραϊκού έθνους και θρησκείας, ταυτίστηκαν και αυτοί, μέσω της νέας τους θρησκείας, με το εβραϊκό έθνος. Και, όπως ήταν επόμενο, ταυτίστηκαν και οι Χαζάροι με το εβραϊκό όνειρο και τις συναφείς προσδοκίες.
Με τη διάλυση του χαζαρικού χαγανάτου από τους Ρώσους, οι (ταλμουδιστές) Χαζάροι σκόρπισαν κυρίως στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, όπου συγχωνεύτηκαν με τις διάφορες εβραϊκές κοινότητες που προϋπήρχαν εκεί, δημιουργώντας τους λεγόμενους Ασκεναζί Εβραίους, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό δεν ήταν Εβραίοι φυλετικά, αλλά ως προς τη συνείδηση. Αντίθετα, οι Εβραίοι της Μεσογείου και γενικά του Νότου ονομάζονται Σεφαραδίτες Εβραίοι.
Η Καμπάλα, από την άλλη, θεωρείται ως ένα μυστικιστικό κίνημα, μια εσωτερική αναζήτηση. Στην πραγματικότητα είναι αποκρυφισμός, δηλαδή μαγεία με στοιχεία φιλοσοφίας, και οι οπαδοί της, οι καμπαλιστές, είναι μάγοι, δαιμονολάτρες, οπαδοί του Εωσφόρου. Κάποιοι Εβραίοι άρχισαν να ασπάζονται τον καμπαλισμό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια νέα θρησκευτική κατάσταση. Πρακτικά, ενώθηκαν οι (αλλοιωμένες) μεσσιανικές αντιλήψεις με την Καμπάλα, που συνδέεται και με τον αποκρυφισμό των αρχαίων λαών, όπως των Αιγυπτίων και των Βαβυλωνίων, και αποτέλεσμα ήταν να συντεθεί η πιο σχιζοφρενική θρησκευτική αντίληψη όλων των εποχών…
Σύμφωνα με το νέο, εξελιγμένο δόγμα του καμπαλο-ταλμουδισμού, ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης (Γιαχβέ, Αδονάι) ήταν ένας κακός θεός, που εμπόδιζε τη γνώση από τον Αδάμ.
Ήρθε, όμως, και ένας καλός θεός, ο Εωσφόρος (Αυγερινός, το πρωινό άστρο), που έλυσε τα προβλήματα. Έδωσε στους ανθρώπους τη γνώση και οργάνωσε ένα επαναστατικό κίνημα εναντίον του Αδονάι, που θα ολοκληρωθεί, μόλις η ανθρωπότητα λατρεύσει σύσσωμη τον Εωσφόρο. Απ’ αυτήν τη φρικτή παραποίηση της βιβλικής διήγησης προέκυψαν και τα δύο βασικά σύμβολα του Σιωνισμού, ο Όφις και ο Αστήρ (το φίδι που τρώει την ουρά του και το αστέρι, με 5 ή 6 γωνίες).
Ήρθε, όμως, και ένας καλός θεός, ο Εωσφόρος (Αυγερινός, το πρωινό άστρο), που έλυσε τα προβλήματα. Έδωσε στους ανθρώπους τη γνώση και οργάνωσε ένα επαναστατικό κίνημα εναντίον του Αδονάι, που θα ολοκληρωθεί, μόλις η ανθρωπότητα λατρεύσει σύσσωμη τον Εωσφόρο. Απ’ αυτήν τη φρικτή παραποίηση της βιβλικής διήγησης προέκυψαν και τα δύο βασικά σύμβολα του Σιωνισμού, ο Όφις και ο Αστήρ (το φίδι που τρώει την ουρά του και το αστέρι, με 5 ή 6 γωνίες).
Υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες, μέσα σε αυτήν την εμετική θεωρία, τις οποίες παραλείπουμε, «διὰ τὸν ῥύπον τῆς ἀκοῆς»! Όσο και αν ακούγεται απίστευτο, σιγά σιγά ο θεός των Εβραίων έγινε ο Εωσφόρος, μόνο που αυτό έμενε μυστικό ακόμη και ως προς τους ίδιους τους Εβραίους. Ήταν φανερό στους λίγους, τους μυημένους, στους κορυφαίους. Αυτή ήταν η τελική μορφή της θρησκείας των Εβραίων (όχι όλων, όπως εξηγήσαμε), όπως διαμορφώθηκε μέσα στον Μεσαίωνα.
Ο Μεσσίας, μέσα στην ιδεολογία του Ταλμούδ και της Καμπάλα, θα ήταν απεσταλμένος του Εωσφόρου, ο οποίος επίσημα πια ήταν ο πατέρας των Εβραίων, έστω και αν δημόσια το έκρυβαν και υποτίθεται ότι ακόμη λάτρευαν τον Γιαχβέ. Το κράτος, που επιθυμούσαν πια οι Σιωνιστές να φτιάξουν, θα ήταν η επί γης βασιλεία του Εωσφόρου. Ό,τι είναι η Εκκλησία για τον Χριστό, είναι (από εδώ και πέρα) ο Σιωνισμός για τον Εωσφόρο. Οι Σιωνιστές Εβραίοι (για να τους διαχωρίσουμε από τους άλλους Εβραίους, που δεν ασπάστηκαν αυτή τη θεωρία) είναι πια οι υπηρέτες του Εωσφόρου, αυτοί που θα παλέψουν να του φτιάξουν μια παγκόσμια αυτοκρατορία, ενώ αυτός (ο σιχαμένος) θα τους στηρίξει με τη μαγική του δύναμη.
Αυτή η δαιμονική θεωρία, ιδεολογία, θρησκεία γίνεται το τελικό όνειρο των Σιωνιστών. Πώς όμως θα γινόταν πραγματικότητα; Κράτος δεν είχαν, πολλά χρήματα δεν είχαν, η Ευρώπη ήταν χριστιανική και όχι ταλμουδική, στρατό δεν είχαν, το μυστικό δεν τολμούσαν να το ομολογήσουν ούτε στους ομοεθνείς τους. Πώς θα έφταναν αυτοί οι αδύναμοι άνθρωποι να κυριαρχήσουν στον κόσμο;
Το εγχείρημα, κατά άνθρωπον, ήταν αδύνατο. Ωστόσο, οι Σιωνιστές ήταν οπλισμένοι με υπομονή. Ήξεραν ότι σε μια στιγμή δεν μπορούν να ανατραπούν όλα, όπως πίστευαν παλιά ότι θα γινόταν μέσω του Μεσσία. Θα εργάζονταν από μόνοι τους, μυστικά, σταδιακά, σαν την αράχνη που υπομονετικά πλέκει τον ιστό της. Και όταν θα ήταν έτοιμοι, δεν θα περίμεναν να τους στείλει ο Γιαχβέ τον Μεσσία. Θα έφτιαχναν μόνοι τους ένα ψευδομεσσία, όπως τον ήθελαν, και θα τον ενθρόνιζαν στο παγκόσμιο κράτος τους.
Απίστευτη ευφυΐα ή παραφροσύνη; Το τέλειο σχέδιο, θα έκτιζαν τούβλο – τούβλο, πετραδάκι – πετραδάκι, μια αόρατη αυτοκρατορία, γκρεμίζοντας με τον ίδιο τρόπο, κομμάτι – κομμάτι, κάθε άλλο κράτος, κάθε θρησκεία, κάθε ιδεολογία, κάθε εμπόδιο στην απόλυτη βασιλεία τους. Και οι άνθρωποι, όσοι δεν θα εξοντώνονταν, θα υπηρετούσαν για πάντα τον βασιλιά τους.
Γ. Νεότερη εποχή
Γ.1 Σιωνισμός και Μασονία
Ίσως το όνειρο του Σιωνισμού να έμενε πάντα όνειρο, αν στις αρχές του 18ου αιώνα δεν κατάφερναν οι Σιωνιστές να διεισδύσουν και με εκπληκτική επιτυχία να ελέγξουν πλήρως τις τεκτονικές στοές της Δυτικής Ευρώπης. Μέχρι και τον 17ο αιώνα, οι τεκτονικές στοές ήταν οργανωμένα σωματεία μαστόρων, που ασχολούνταν με κατασκευή μνημειωδών κτηρίων. Οι (ελευθερο)τέκτονες (Freemasons, μασόνοι) είχαν δεχθεί στους κόλπους τους και αρκετούς διανοουμένους, που είχαν δώσει και φιλοσοφική διάσταση στις στοές.
Κάπου στις αρχές του 18ου αιώνα διείσδυσαν μαζικά οι Σιωνιστές στις μασονικές στοές και σε σύντομο χρονικό διάστημα τις μετέτρεψαν σε εβραϊκές – καμπαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες άρχισαν να εργάζονται πυρετωδώς για τη δημιουργία της αυτοκρατορίας. Τα πάντα, όμως, γίνονταν μυστικά, κρυφά, με διάφορα φιλοσοφικά ή κοινωνικά προσωπεία. Οι μασόνοι, από εδώ και πέρα, θα ήταν οι αόρατοι στρατιώτες της εκκολαπτόμενης αυτοκρατορίας και οι μασονικές στοές οι ναοί του καμπαλισμού και της ταλμουδικής θρησκείας.
Οι Σιωνιστές ήξεραν με μαεστρία να κρύβουν τον αληθινό σκοπό, αλλά να τον επιτυγχάνουν εν αγνοία των υπηρετών τους. Οι μασόνοι ήταν χωρισμένοι σε μια ιεραρχία 33 βαθμών. Μέχρι τον 17ο βαθμό δεν ήξεραν σχεδόν τίποτα, απλά εκτελούσαν εντολές. Από τον 18ο βαθμό και έπειτα, τον οποίο έπαιρναν οι πιο εκλεκτοί, άρχιζαν να μαθαίνουν σιγά σιγά το μυστικό, το οποίο αποκαλυπτόταν επίσημα μόνο στον 33ο και τελευταίο βαθμό, σε αυτούς που θα ήταν πραγματικά άξιοι να υπηρετήσουν τον Σιωνισμό, κρατώντας κλειστό το στόμα τους. Ένα τέλειο πολιτικο-θρησκευτικό σύστημα, που σχεδόν κανένας ηγέτης δεν μπόρεσε να εφαρμόσει.
Η μεταλλαγμένη, καμπαλιστική μασονία συνδέθηκε σύντομα με κάθε αρρωστημένο ψευδοφιλοσοφικό σύστημα και κίνημα που κυκλοφορούσε μέχρι τότε στην Ευρώπη. Μάγοι, αγύρτες, αλχημιστές και κάθε άλλο παραθρησκευτικό φαινόμενο βρήκαν μια ζεστή αγκαλιά μέσα στη στέγη της μασονίας και του Σιωνισμού, ο οποίος φρόντιζε να ελέγχει και να κατευθύνει όλα αυτά τα στοιχεία του σκότους. Κάπως έτσι βρέθηκαν υπό την αιγίδα του Σιωνισμού οι εναπομείναντες από τη μεσαιωνική εποχή Ναΐτες ιππότες (Templar Knights) και οι Ροδοσταυρίτες (Rosicrucians).
Ηγετικό ρόλο σε αυτόν τον κρυφό αγώνα έπαιξε ο «μεγάλος χαγάνος» του Σιωνισμού, ο γερμανόφωνος Ασκεναζί Ρότσιλντ (Mayer Amschel Rothschild), ιδρυτής μιας πανίσχυρης οικονομικά οικογένειας τραπεζιτών και επιχειρηματιών. Ο Ρότσιλντ χρησιμοποίησε τη δύναμη του χρήματος, όχι απλά για να ελέγξει ανθρώπους, αλλά κράτη και κυβερνήσεις, μέσω των τραπεζικών δανείων. Κατάλαβε ότι δανείζοντας υψηλότοκα και μακροχρόνια δάνεια σε κυβερνήσεις, όχι σε απλούς ιδιώτες μόνο, αποκτάς αργά ή γρήγορα τον έλεγχο ολόκληρων λαών! Πρώτο του θύμα ήταν ο πρίγκιπας William του Ανόβερου.
Παράλληλα, κάνει και ένα βήμα παραπάνω. Καταρτίζει σχέδια για τη σύνθεση μιας ακόμη μυστικής οργάνωσης, η οποία θα επιχειρήσει να διαβρώσει κάθε ισχυρή θρησκευτική ή κρατική οντότητα, να αλλοιώσει κάθε κοινωνία, να προκαλέσει συγκρούσεις και πολέμους, μέχρι να διαλυθεί καθετί που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στη μελλοντική αυτοκρατορία.
Συνεργάτης του σε αυτήν την προσπάθεια ήταν ο Βάισχαουπτ (Adam Weishaupt) και η οργάνωση αυτή ονομάστηκε το τάγμα των ιλλουμινάτι (illuminati, οι φωτισμένοι), που ιδρύεται το 1776.
Μασόνοι και ιλλουμινάτι γίνονται άμεσα συνεργάτες και συστρατιώτες στον κοινό αγώνα. Και με τον ισχυρό τραπεζίτη Ρότσιλντ, που άρχισε λίγο λίγο να υποδουλώνει το ένα κράτος της Ευρώπης μετά το άλλο, μέσω του τραπεζικού συστήματος, η αυτοκρατορία έχει πλέον αρχιστράτηγο, αξιωματικούς, στρατιώτες και άφθονο χρήμα.
Γ.2 Μασονικός Διαφωτισμός
Κάθε αυτοκρατορία του παρελθόντος ήθελε να εξασφαλίσει την πολιτική, στρατιωτική και οικονομική κυριαρχία στους υπηκόους της. Στον Σιωνισμό δεν αρκούσαν αυτά. Ζητούμενο ήταν και ο έλεγχος του νου, των συνειδήσεων και γενικότερα κάθε πτυχής της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι μελλοντικοί υπήκοοι δεν θα ήταν μόνο δούλοι του κράτους του Σιωνιστή Μεσσία, αλλά και λάτρες αυτού. Η απόλυτη θεοκρατία, η απόλυτη δικτατορία. Συνεπώς, ο αγώνας θα ήταν και σε πνευματικό – θρησκευτικό επίπεδο.
Θρησκεία και επιστήμη θα έμπαιναν υπό τον έλεγχο των Σιωνιστών, όχι μόνο οικονομία και πολιτική. Πιο περίπλοκο εδώ το ζήτημα, αλλά η υπομονή και η ευστροφία των Σιωνιστών θα φέρει και πάλι τη νίκη. Και στα δύο επίπεδα έπρεπε να βρεθούν συνεργάτες και στρατιώτες, που εκούσια ή ακούσια θα δουλέψουν για να αλλάξουν τον κόσμο, ξεκινώντας από την Ευρώπη.
Εδώ εφαρμόστηκε η παλαιά στρατηγική του διαίρει και βασίλευε. Έπρεπε να διαιρεθούν, να συγκρουστούν αυτά τα δύο σπουδαία τμήματα της ζωής μας, να ισοπεδωθούν και μετά να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για την παγκόσμια θρησκεία του Εωσφόρου. Και η θρησκευτική πίστη που έπρεπε να χτυπηθεί ήταν ο Χριστιανισμός, όχι μόνο γιατί κυριαρχούσε στην Ευρώπη, αλλά γιατί πίστευε στον Μεσσία Χριστό. Ο κόσμος έπρεπε να πάψει να πιστεύει ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, ο Θεός, ο μοναδικός σωτήρας, για να έρθει στη θέση του ο ψευδοσωτήρας, ο ψευδομεσσίας των Σιωνιστών.
Οι άλλες θρησκείες δεν χτυπήθηκαν, γιατί δεν ήταν απειλή στα σχέδια του Σιωνισμού, ήξεραν ότι εύκολα θα μπορούσαν να τις χειραγωγήσουν, όταν θα ερχόταν η ώρα. Η εφαρμογή του σχεδίου ξεκίνησε με τους φιλοσόφους της Γαλλίας, που ήταν μασόνοι ή συνδέονταν με μασόνους. Αυτοί ξαφνικά (μέσα στον 18ο αιώνα) άρχισαν να δημοσιεύουν κείμενα ενάντια στον Ι. Χριστό, ενάντια στη χριστιανική πίστη, ενάντια στην Εκκλησία, ενάντια στην ίδια την ύπαρξη του Θεού.
Οι περισσότεροι διατύπωσαν τη θεωρία του ντεϊσμού, με κύριο εκπρόσωπο τον μασόνο Βολταίρο. Με βάση τον ντεϊσμό, ο Θεός υπάρχει, αλλά δεν επεμβαίνει στην ανθρώπινη ιστορία, δεν ασχολείται με τον κόσμο. Τον έφτιαξε και τον παράτησε. Οπότε, ούτε ήλθε ποτέ στον κόσμο, λαμβάνοντας ανθρώπινη φύση, ούτε αναστήθηκε, ούτε γίνονται θαύματα, ούτε υπάρχει κάποιο άλλο νόημα στη θρησκεία. Ένας άλλος Γάλλος φιλόσοφος, ο Ντιντερό προχώρησε και περισσότερο, δήλωσε και επίσημα ότι δεν υπάρχει Θεός, οπότε μπαίνει δειλά και το κίνημα του αθεϊσμού στο παιχνίδι!
Οι Γάλλοι φιλόσοφοι, οι διαφωτιστές, όπως ονομάστηκαν (σχεδόν ίδια ονομασία με τους ιλλουμινάτι!), έριξαν το νερό στο αυλάκι. Από εκεί και πέρα, αρχίζει ξαφνικά ο χώρος των διανοουμένων στη δυτική Ευρώπη να αμφισβητεί τη θρησκεία και την πίστη, να μιλά για ορθολογισμό και να εννοεί υλισμό. Να περνά το μήνυμα ότι υπάρχει μόνο ό,τι γνωρίζουμε μέσω της επιστημονικής γνώσης, όλα τα άλλα είναι ψέματα. Να διαμορφώνει μια επιστημονική κοινότητα αθέων ή ντεϊστών, που να επιβάλλει δογματικά τις απόψεις της, λέγοντας: «Αυτή είναι η κρατούσα επιστημονική αντίληψη, όποιος διαφωνεί απορρίπτεται, δεν είναι επιστήμονας, είναι δεισιδαίμων, φαντασιόπληκτος, θρησκόληπτος, ανόητος».
Με αργά και σταθερά βήματα επιβάλλεται μια πανεπιστημιακή δικτατορία, που όποιος τολμά να την αμφισβητήσει, δέχεται τόνους επιστημονικής λάσπης και χλευασμού. Στο εξής, όποιος επιστήμονας πιστεύει στα θαύματα είναι φανατισμένος, σκοτισμένος, ξεπερασμένος. Στον αντίποδα, επιστήμονας που αμφισβητεί είτε τον Χριστό, είτε τη θρησκεία γενικά είναι προοδευτικός, φωτισμένος, ανώτερος άνθρωπος.
Σε κάθε τομέα της επιστήμης έβρισκαν οι Σιωνιστές τον άνθρωπό τους, τον ενίσχυαν, ώστε τελικά να μη μείνει Σχολή και Πανεπιστήμιο, που να μη διαβρωθεί από τις διδασκαλίες και τα εντάλματα του Σιωνισμού. Κάθε επιστημονικός κλάδος θα επιχειρούσε να αμφισβητήσει και κάτι από όσα δίδασκε ο Χριστιανισμός. Η αποστασία αυτή των διανοουμένων ήταν πιο έκδηλη στην επιστήμη της Ιστορίας.
Γ.3 Η σιωνιστική ιστοριογραφία
Οι διαφωτιστές άρχισαν να ξαναγράφουν την ιστορία, κυρίως της Ευρώπης. Θέλοντας να αποδείξουν ότι όσο οι λαοί ήταν ειδωλολάτρες, ήταν καλά τα πράγματα, ήταν ωραία η αρχαιότητα. Μόλις ήρθε ο Χριστιανισμός, κυρίως με την επικράτηση του Αγίου Κωνσταντίνου τον 4ο αι.μ.Χ., όλα στράβωσαν, όλα άρχισαν να καταστρέφονται, ήρθε ο Μεσαίωνας, ήρθε το σκοτάδι, η βαρβαρότητα.
Παραδόξως, δεν στράφηκαν, με το ίδιο μίσος τουλάχιστον, εναντίον της αρχαίας Ελλάδας ή της αρχαίας Ρώμης, παρόλο που οι Ρωμαίοι διέλυσαν την Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. Οι Σιωνιστές τούς συγχώρησαν, διότι μέσω του Ρωμαίου Πιλάτου σταυρώθηκε ο Χριστός και μετά, για τρεις αιώνες, δίωκαν και σκότωναν τους Χριστιανούς. Αυτές οι εγκληματικές ενέργειες των ειδωλολατρών Ρωμαίων έδιναν τόση χαρά στους Σιωνιστές, με αποτέλεσμα να αθωώσουν την αρχαία Ρώμη για το ότι έσφαζε και Εβραίους!
Εκεί, όμως, που ξέσπασε η θύελλα ήταν εναντίον της χριστιανικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας, όπως λεγόταν τότε, του Βυζαντίου, όπως αντιεπιστημονικά μάς υποχρέωσαν οι Δυτικοευρωπαίοι να αποκαλούμε τη μεσαιωνική μας αυτοκρατορία. Εκτός από τον Ι. Χριστό, κανείς δεν δέχτηκε τόση συκοφαντία, όσο το Βυζάντιο.
Οι Σιωνιστές έστησαν βιομηχανίες λάσπης και δυσφήμισης του Βυζαντίου σχεδόν σε κάθε μεριά της δυτικής Ευρώπης. Αφού μάς αφαίρεσαν το δικαίωμα να ονομαζόμαστε Ρωμαίοι (Ρωμιοί), παρόλο που το ρωμαϊκό κράτος νόμιμα πέρασε στα χέρια μας και το κρατήσαμε λαμπρό και ισχυρό για χίλια χρόνια, έπειτα μας ονόμασαν βυζαντινούς και μάς έστειλαν στο πυρ το εξώτερον της ιστοριογραφίας. Ο Γάλλος Βολταίρος, ο Άγγλος Γκίμπων (Gibbon) και τόσοι άλλοι απατεώνες και πανούργοι ιστορικοί παρουσίασαν τη μεσαιωνική μας ιστορία σαν μια περίοδο ελεεινή και οπισθοδρομική, μια εποχή σκότους, και τους ανθρώπους του Βυζαντίου σαν τέρατα.
Είναι φανερό ότι με την πέννα αυτών των ανθρώπων έβγαλαν το άχτι τους οι Σιωνιστές, εναντίον του ελληνορθόδοξου πολιτισμού. Πάντα, βέβαια, οι Δυτικοί μάς ζήλευαν, γιατί ένιωθαν ότι η δική τους ιστορική πορεία δεν είχε τη λάμψη των Ελλήνων, αλλά από τον 18ο αιώνα και έπειτα η κατάσταση ήταν πια εκτός ελέγχου, αφού το δόγμα του Σιωνισμού όριζε: «Ό,τι έκαναν οι ειδωλολάτρες ήταν καλό. Ό,τι έκαναν οι Χριστιανοί ήταν κακό».
Μας καταλόγισαν φανατισμό, μισαλλοδοξία, πονηρία, υποκρισία, μας κατηγόρησαν και για πράξεις που ποτέ δεν κάναμε. Ενώ, αντίθετα, σε κάθε μη χριστιανική κοινωνία έβλεπαν πρόοδο. Τα εγκλήματα των ειδωλολατρών τα αποσιωπούσαν ή τα δικαιολογούσαν, ενώ, αν εμείς κάναμε τα ίδια εγκλήματα, μας έριχναν τον λίθο του αναθέματος. Είναι προκλητικά ενοχλητικό, να βλέπει κανείς κυρίως στην εξιστόρηση των γεγονότων του Μεσαίωνα, να αθωώνονται όλοι, ακόμη και το αιμοσταγές Ισλάμ, και να καταδικάζονται Χριστός και Έλληνες.
Τον Μέγα Κωνσταντίνο, έναν από τους μεγαλύτερους πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες της ιστορίας, ακόμη τον παρουσιάζουν σαν φανατισμένο τύραννο και σφαγέα. Τον Ιουλιανό, που έπασχε από σχιζοφρένεια ή διπολική διαταραχή, που διέπραξε εγκλήματα και ανοησίες μαζί, τον παρουσιάζουν σαν φωτισμένο και ευγενή ηγεμόνα, γιατί προσπάθησε να σβήσει τον Χριστιανισμό. Πώς να μην τιμήσουν οι Σιωνιστές το ίνδαλμά τους;
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, αν τολμήσει να πει φοιτητής σε τμήμα Ιστορίας ή Αρχαιολογίας ότι ο Θεός παρεμβαίνει στην ανθρώπινη ιστορία, ή να παρουσιάσει εργασία που να απηχεί χριστιανική πίστη, κινδυνεύει να υποστεί επιστημονικό αφορισμό. Σεβόμαστε την ελευθερία λόγου, αρκεί να μην τολμήσει κανείς να διαφωνήσει με τα δόγματα του Σιωνισμού.
Κάπως έτσι διαμορφώθηκε το σχήμα ένδοξη αρχαιότητα, σκοτεινός Μεσαίωνας και λαμπρός Διαφωτισμός. Οι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού εξυμνήθηκαν ή και αποθεώθηκαν από όλες τις επόμενες γενιές διανοουμένων. Ακόμη προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλοι οι χριστιανοί διανοούμενοι ήταν κατώτεροι, ότι η Ευρώπη ζούσε σε σκοτάδι, αλλά μόλις εμφανίστηκαν αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι του Διαφωτισμού, όλα άλλαξαν προς το καλύτερο.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο γαλλικός Διαφωτισμός διατύπωσε και σωστές θεωρίες, που επέφεραν πρόοδο σε κάποια ζητήματα. Αλλά αυτό έγινε, επειδή όλοι τους (Μοντεσκιέ, Ρουσώ, Βολταίρος και άλλοι) χρησιμοποίησαν προτάσεις που είχαν διατυπώσει οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Αλλά απέφευγαν να φανερώσουν την πηγή, όταν δημοσίευαν τις πραγματείες τους, για να νομίζει ό κόσμος ότι ήταν δική τους έμπνευση, έκαναν λογοκλοπή δηλαδή!
Γ.4 Η πανουργία της επιστήμης
Στην αμφισβήτηση της θρησκείας από την επιστήμη οι Σιωνιστές μέσα στον 19ο αιώνα βρήκαν έναν αναπάντεχο σύμμαχο, τον Δαρβίνο, με τη γνωστή θεωρία για την εξέλιξη των ειδών. Ο Δαρβίνος δεν ήταν άθεος, διατύπωσε μια θεωρία που έδωσε ώθηση στη Βιολογία, αλλά είχε και σημαντικά λάθη. Σύντομα άρχισε να διαδίδεται ταχύτατα η θεωρία ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο και μέχρι σήμερα κυκλοφορεί το γνωστό σκίτσο, που δείχνει σε οριζόντια γραμμή τη δήθεν εξέλιξη ενός σκυφτού πιθήκου σε έναν όρθιο πιθηκάνθρωπο και μετά σε άνθρωπο, ένα σκίτσο που ακόμη και οι εξελικτικοί βιολόγοι θεωρούν εσφαλμένο και εξηγούν ότι δεν ισχύει κατά γράμμα η φράση ο άνθρωπος προήλθε από τον πίθηκο.
Παρόλα αυτά, το εργαλείο βρισκόταν ήδη στα χέρια των Σιωνιστών, που το μετέτρεψαν σε πυροβόλο. Ήρθε η υπέροχη (για αυτούς) στιγμή για την επιστημονική θεμελίωση και τεκμηρίωση της άποψης ότι ο άνθρωπος δεν είναι πλάσμα του Θεού, αλλά κάποιων πιθήκων, ότι όσα μας δίδασκε η Αγία Γραφή ήταν ψέματα, οπότε δεν υπάρχει Θεός. Ή και αν υπάρχει, δεν είναι όπως μας τον διδάσκει ο Χριστιανισμός.
Ο δαρβινισμός ήταν μια θεωρία που υποστηρίχθηκε με κάθε τρόπο, με πάθος από τον Σιωνισμό. Δεν τους ενδιέφερε ότι ήταν ψέμα, τους ενδιέφερε να πείσουν τους ανθρώπους ότι ο δημιουργός τους ήταν οτιδήποτε άλλο, εκτός από τον Θεό των Χριστιανών. Μπήκαν στη μάχη κάθε είδους επιστήμονες-μισθοφόροι, στρατευμένοι στην υπηρεσία του ψεύδους και της απάτης, για να αποδείξουν επιστημονικά μια πλάνη.
Οι ίδιοι οι Σιωνιστές θα καυχηθούν αργότερα για το πόσο επιτυχημένα χειρίστηκαν τον δαρβινισμό και τις υπόλοιπες θεωρίες τους:
«Η διανοούμενη τάξη των Χριστιανών θα καυχιέται για τις γνώσεις της και, χωρίς να τις εξετάζει λογικά, θα ενεργοποιεί όλα τα διατάγματα της επιστήμης, τα οποία θα συγκεντρώνουν οι πράκτορές μας, για να οδηγούν τα πνεύματα των Χριστιανών στην κατεύθυνση που μας είναι αναγκαία. Μη νομίσετε ότι αυτές οι διαβεβαιώσεις μας είναι αβάσιμες. Παρατηρήστε τις επιτυχίες, τις οποίες μπορέσαμε να δημιουργήσουμε στον δαρβινισμό, στον μαρξισμό, στον νιτσεϊσμό.» (Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών).
Είναι φοβερό πόσες ψυχές κλονίστηκαν και σκανδαλίστηκαν με τον δαρβινισμό. Να φαίνεται ότι σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα, με το ακλόνητο κύρος, με την απόλυτη αυθεντία, αποδεικνύει οριστικά ότι τόσους αιώνες πιστεύαμε σε ψέματα. Το μήνυμα πέρασε. Εντάξει, καλός ήταν ο Χριστός, αλλά δεν ήταν Θεός, ένας άνθρωπος ήταν. Δεν ήταν ο δημιουργός μας, κάποια μαϊμού μάς έπλασε.
Ο Σιωνισμός, μέσω των επιστημόνων-οργάνων του, πέτυχε μια πνευματική εξέγερση εναντίον του Χριστιανισμού. Αν δεν γνωρίζει κανείς ποιος κρυβόταν πίσω από τις κουρτίνες, πραγματικά βλέπει μια ακατανόητη εικόνα. Μέχρι και τον 17ο αιώνα, οι μεγάλοι διανοούμενοι της Ευρώπης δεν επιχείρησαν να αμφισβητήσουν τον Χριστιανισμό, το φαινόμενο της θρησκείας, την ύπαρξη του Θεού. Δεν ήταν άθεοι, δεν ήταν αντίχριστοι.
Τί τους έπιασε από το 1700 και έπειτα; Ήρθε η φώτιση, ανέβηκε ο δείκτης νοημοσύνης, άνοιξαν τα μάτια τους και ξαφνικά διαπίστωσαν ότι ο Θεός δεν επεμβαίνει στην ιστορία, ότι θαύματα δεν γίνονται, ότι η Αγία Γραφή μάς έλεγε ψέματα, ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε και, αφού πέρασε η αρχική πλύση εγκεφάλου, τελικά οι σοφοί του 19ου αιώνα μάς ενημέρωσαν ότι δεν υπάρχει ούτε Θεός, ούτε ψυχή, ούτε πνευματικός κόσμος, αλλά μόνο υλικός.
Γιατί οι διάφορες προσωπικότητες της δυτικής Ευρώπης, πριν από το 1700, δεν ήταν άθεοι; Ήταν κατώτεροι νοητικά από τον Νίτσε και τον Μαρξ; Όχι, απλά δεν ήταν μισθοφόροι του σιωνιστικού επιτελείου! Ήταν ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι, ενώ οι Διαφωτιστές και οι υλιστές φιλόσοφοι ήταν πράκτορες με ειδική αποστολή.
Επιπλέον, αν συγκρίνουμε τους Διαφωτιστές και τους υλιστές με τις υπέροχες διάνοιες που γέννησε η ελληνική παιδεία και διανόηση, θα διαπιστώσουμε ότι χάσμα μέγα χωρίζει τους Έλληνες σοφούς από τους ψευδοσοφούς του Σιωνισμού. Ποιον να πρωτοαναφέρουμε, από τον Πυθαγόρα και τον Θαλή μέχρι τον Ερατοσθένη, τον Αρίσταρχο και τον Αρχιμήδη, τους μεγάλους επιστήμονες του Ελληνισμού, που παρέλαβαν τις επιστήμες σε νηπιακά στάδια και τις γαλούχησαν, μέχρι να φτάσουν στην ωριμότητα. Και περιττό να πούμε ότι ο περίφημος ορθολογισμός, για τον οποίο καυχιέται η νεότερη Ευρώπη, καθιερώθηκε από τον Αριστοτέλη τον 4ο αι.π.Χ. και όχι από τους μασόνους τον 18ο αι.μ.Χ.
Το μεγαλείο της ελληνικής παιδείας, γνώσης και σοφίας, διατηρήθηκε στην πορεία του χρόνου από τους Μεγάλους Πατέρες της ελληνικής Εκκλησίας, τον Μέγα Βασίλειο, τον Άγιο Γρηγόριο, τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον Μέγα Φώτιο, τον Άγιο Μιχαήλ Αθηνών (Χωνιάτη), τον Άγιο Ευστάθιο Θεσσαλονίκης, και πολλούς άλλους λαϊκούς, από τον Ιωάννη Στοβαίο ως τον Λαόνικο Χαλκοκονδύλη, που συνδύασαν ορθόδοξη πίστη και ελληνική σοφία.
Κανένας από αυτούς όμως δεν ανέβηκε στο βάθρο του πνευματικού πρωταθλητή, γιατί οι αγωνοθέτες ήταν Σιωνιστές. Και έδωσαν τα μετάλλια στον Βολταίρο, στον Μαρξ, στον Δαρβίνο, στον Νίτσε, οι οποίοι αποθεώθηκαν, έγιναν οι μεγάλοι άγιοι του Σιωνισμού, οι προφήτες, οι μεσσίες της επιστήμης. Γι’ αυτό και κάθε κουβέντα τους είναι ιερή, είναι δόγμα, είναι αυθεντία. Έχουν το θεϊκό αλάθητο, συνεπώς μην τολμήσει κανείς να τους αμφισβητήσει! Καλά έλεγε ο Πλάτωνας ότι επιστήμη χωρίς αρετή είναι πανουργία, όχι σοφία: «πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται» (Μενέξενος, 247a).
Γ.5 Πολιτική εξάπλωση
Ο χώρος της επιστήμης αλώθηκε, δηλητηριάστηκε. Δεν αρκούσε αυτό, όμως, έπρεπε το δηλητήριο να εξαπλωθεί και σε ευρύτερα τμήματα, πέρα από τους λογίους, στις λαϊκές μάζες, τις φτωχές, τις αγράμματες, τις εξαθλιωμένες από την καταπίεση της άρχουσας τάξης. Στους λεγόμενους προλετάριους. Αλλά με μέτρο, με βάση το σχέδιο και τα συμφέροντα του Ρότσιλντ. Γιατί προλετάριοι υπήρχαν παντού, ιδίως στην Αγγλία της βιομηχανικής επανάστασης, όπου μεταχειρίζονταν ακόμη και τα μικρά παιδιά σαν ζώα, σε ορυχεία, σε εργοστάσια. Αλλά η φλόγα της εξέγερσης του προλεταριάτου δεν επρόκειτο να περάσει τον Ρήνο ή τον Ατλαντικό. Φύσηξε ο άνεμος του Σιωνισμού και έφυγε η πυρκαγιά να κάψει τη Ρωσία, όπως θα δούμε παρακάτω.
Για κάθε χώρα, οι Σιωνιστές είχαν εκπονήσει συγκεκριμένο σχέδιο ελέγχου ή και διάλυσης. Γι’ αυτό βλέπουμε ότι στη Μεγάλη Βρεταννία επιβλήθηκαν μόνο μέσω του τραπεζικού συστήματος. Στη Γαλλία και στη Ρωσία, αντιθέτως, είχαν άλλο σχέδιο δράσης. Ήθελαν αιματοχυσίες και εκρίζωση του Χριστιανισμού, στη Γαλλία του ψεύτικου Χριστιανισμού της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και στη Ρωσία, του αληθινού, της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Επίσης, ψεύτικος Χριστιανισμός υπήρχε και στις χώρες της Ευρώπης που υπήρχαν Προτεσταντικές εκκλησίες, αλλά αυτούς αποφάσισαν να τους χρησιμοποιήσουν, χωρίς να τους σφάξουν!
Στη Γαλλία επέλεξαν να στήσουν τον Διαφωτισμό, για να προετοιμάσουν και ιδεολογικά την προσχεδιασμένη Γαλλική επανάσταση, τα νήματα της οποίας κινεί αοράτως η οικογένεια Ρότσιλντ. Το χάος ξεσπά το 1789. Πρωτοπαλλίκαρα αυτού του αγώνα για ελευθερία, ισότητα και αδελφότητα (ένα μασονικό σύνθημα για τους αδελφούς των τεκτονικών στοών) ήταν οι Ιακωβίνοι, μέσα στους οποίους είχαν διεισδύσει πολλοί μασόνοι, για να προωθήσουν τις σιωνιστικές βλέψεις.
Υποτίθεται αυτή η επανάσταση έγινε για να ανατραπεί η κοινωνική, πολιτική και οικονομική αδικία και ανισότητα που μάστιζε τη Γαλλία. Μόλις, όμως, επικράτησε το επαναστατικό καθεστώς, ο Ροβεσπιέρος με τους Ιακωβίνους του, ξέσπασε μια μανιακή καταδίωξη λαού και Χριστιανισμού, η περίοδος της Τρομοκρατίας. Γκιλοτίνα στο Παρίσι, γενοκτονία στην επαρχία της Βανδέας, κατάργηση χριστιανικής πίστης και ημερολογίου, και επιβολή της λατρείας του Υπέρτατου Όντος, μαζί με αρκετά παγανιστικά στοιχεία (αντιγραφή της μασονικής θρησκευτικής θεωρίας, που επέβαλε ο καμπαλισμός).
Το αιμοδιψές και αντίχριστο καθεστώς της «επανάστασης» εκτελούσε πιστά τις εντολές του Σιωνισμού, μέχρι που βρέθηκε κάποιος ηγέτης, που ανέτρεψε τα δεδομένα, χάλασε το σχέδιο, ο Ναπολέων Βοναπάρτης, τον οποίο δεν κατάφεραν να ελέγξουν οι Σιωνιστές, δεν ήταν ο άνθρωπός τους! Οι Ρότσιλντ τότε χρησιμοποίησαν και πάλι το διαίρει και βασίλευε. Χρηματοδότησαν τον Βοναπάρτη, αλλά χρηματοδότησαν και τον αντίπαλο Άγγλο στρατηγό Wellington!
Την ίδια περίπου εποχή, η οικονομική κυριαρχία των Ρότσιλντ επεκτείνεται και στη Μεγάλη Βρετανία, όπου το 1810 ο ισχυρότερος τραπεζίτης της Αγγλίας είναι ο Nathan Mayer Rothschild. H κυβέρνηση της Βρεταννίας μέσα σε λίγα χρόνια έγινε υποχείριο των Ρότσιλντ, οι οποίοι μέσω του τραπεζικού συστήματος επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στους Άγγλους κυβερνήτες. Την ίδια τύχη είχε και η Αυστρία, η οποία ελέγχεται αντίστοιχα από την τράπεζα του Salomon Mayer Rothschild!
Λίγο διαφορετική ήταν αρχικά η πορεία του νεοσύστατου κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Επικεφαλής της αμερικανικής επανάστασης, το 1776, ήταν ο μασόνος Ουάσινγκτον (George Washington). Πρώτο μέλημα των Ρότσιλντ ήταν να ιδρύσουν και στην Αμερική μια τράπεζα, που να ελέγχει τις εκεί κυβερνήσεις. Αυτό έγινε το 1791, με τον απεσταλμένο τους στις ΗΠΑ Alexander Hamilton. Δεν ήταν, όμως, όλοι οι Πρόεδροι των ΗΠΑ πρόθυμοι να υποταγούν. Κάποιοι αντιστάθηκαν στους τραπεζίτες εισβολείς, όπως ο Thomas Jefferson (1826), o Andrew Jackson (1837) και αργότερα ο Αbraham Lincoln (1865).
Επικεφαλής της αμερικανικής επανάστασης, το 1776, ήταν ο μασόνος Ουάσινγκτον (George Washington). Πρώτο μέλημα των Ρότσιλντ ήταν να ιδρύσουν και στην Αμερική μια τράπεζα, που να ελέγχει τις εκεί κυβερνήσεις. Αυτό έγινε το 1791, με τον απεσταλμένο τους στις ΗΠΑ Alexander Hamilton. Δεν ήταν, όμως, όλοι οι Πρόεδροι των ΗΠΑ πρόθυμοι να υποταγούν. Κάποιοι αντιστάθηκαν στους τραπεζίτες εισβολείς, όπως ο Thomas Jefferson (1826), o Andrew Jackson (1837) και αργότερα ο Αbraham Lincoln (1865).
Οι Ρότσιλντ, έστω και αν δυσκολεύτηκαν να υποτάξουν οικονομικά τις ΗΠΑ, τελικά το 1913 πέτυχαν τον σκοπό τους. Ίδρυσαν την Federal Reverse Bank, η οποία εκδίδει πλέον το αμερικανικό νόμισμα, και όχι η αμερικανική κυβέρνηση. Αυτό ήταν και το τέλος της οικονομικής ελευθερίας των ΗΠΑ, οι οποίες πλέον γίνονται, όπως και οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, υποχείρια των Ρότσιλντ και του Σιωνισμού.
Ο τελευταίος Αμερικανός πρόεδρος, που επιχείρησε να ανατρέψει αυτήν την υποδούλωση, με το να αφαιρέσει το δικαίωμα των Σιωνιστών τραπεζιτών να εκδίδουν και να κυκλοφορούν το δολλάριο, εξοντώθηκε, όπως κάθε άλλος αντίπαλος του ταλμουδικού ονείρου. Ήταν ο γνωστός Κέννεντυ (John Kennedy) το 1963!
Η οικονομική εξάπλωση των Ρότσιλντ, μαζί με τα σχέδια του Σιωνισμού, σύντομα πέρασε και στη Μεσόγειο Θάλασσα. Από το 1823 και έπειτα, οι Ρότσιλντ αναλαμβάνουν τις χρηματο-οικονομικές πράξεις του Βατικανού και της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Ο Πάπας, όπως στο παρελθόν, τον 9ο αιώνα, είχε γίνει υποχείριο των Φράγκων βασιλιάδων, τώρα υποδουλώνεται στον αυτοκράτορα Ρότσιλντ. Αλίμονο στον Πάπα που θα τολμήσει από εδώ και πέρα να διαφωνήσει με τις διαταγές του Σιωνισμού!
Γ.5 Μετά την τουρκοκρατία, σιωνοκρατία στην Ελλάδα
Επόμενος στόχος η Ελλάδα. Εδώ τα πράγματα είναι αλλιώς, καθώς οι Έλληνες δεν είναι απλά ένας λαός που πρέπει να υποταγεί, σαν τους άλλους. Είναι ο κορυφαίος αντίπαλος, εδώ και αιώνες. Η δράση των Εβραίων στον τουρκοκρατούμενο ελληνικό χώρο περιγράφεται με τα πιο μελανά χρώματα από τον μεγάλο Εθνο-ιερομάρτυρα Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που εξοντώθηκε από τους Εβραίους το 1779, με εκτελεστές τους Τούρκους.
Εφόσον η ελληνική αυτοκρατορία είχε διαλυθεί οριστικά το 1453, οι Έλληνες ήταν ένας ανίσχυρος αντίπαλος για τον Σιωνισμό. Η μόνη απειλή ήταν η πίστη των Ελλήνων, η Ορθόδοξη Εκκλησία, η αληθινή Εκκλησία του αληθινού Μεσσία, η οποία όμως ήταν και αυτή κάτω από την τυραννία του Τούρκου Σουλτάνου.
Η επανάσταση των Ελλήνων το 1821 ήταν τρομακτικός κίνδυνος για το σιωνιστικό όνειρο. Δεν έπρεπε ξανά να επικρατήσει μια ελληνορθόδοξη αυτοκρατορία, όπως έγινε στο παρελθόν με τη Ρωμανία, το Βυζάντιο. Ή δεν έπρεπε να δημιουργηθεί ελληνικό κράτος, με το να πνιγεί η επανάσταση και να παραμείνουν οι Έλληνες σκλάβοι των Τούρκων, ή τουλάχιστον να δημιουργηθεί ένα κράτος – μαριονέτα, όπου ελληνική παιδεία και ορθόδοξη πίστη θα είναι υπό διαρκή διωγμό.
Τα σφάλματα, όμως, ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων, ήταν τραγικά. Το 1824 καταφύγαμε στους Άγγλους να ζητήσουμε δάνειο, για να ενισχύσουμε τον αγώνα της επανάστασης. Το γεγονός αυτό δεν ήταν τυχαίο. Μεθοδεύτηκε από το λεγόμενο αγγλόφιλο κόμμα που εμφανίστηκε στην επαναστατική Ελλάδα, τα μέλη του οποίου ήταν έμμισθοι πράκτορες των Άγγλων και όχι Έλληνες πατριώτες. Πίσω όμως από το τραπεζικό σύστημα στη Βρεταννία βρισκόταν ήδη ο Ρότσιλντ, ο οποίος βρήκε τη χρυσή ευκαιρία να χορηγήσει καταστροφικά τοκογλυφικά δάνεια στους Έλληνες, όπως έκανε και σε κάθε άλλο κράτος.
Οπωσδήποτε, η κορύφωση του ελληνικού δράματος ήταν η δολοφονία του Κυβερνήτη του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, Ιωάννη Καποδίστρια. Η ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους αναγνωρίστηκε τον Φεβρουάριο του 1830, όμως ο κυβερνήτης του, ο Καποδίστριας, με την ελληνορθόδοξη συνείδηση και δράση, δεν ήταν αποδεκτός από τη σιωνιστική αυτοκρατορία. Έπρεπε να επιλεγεί κάποιος άλλος, που θα υπηρετούσε πιστά τα σχέδια των Σιωνιστών για την Ελλάδα, κάτι που δεν θα έκανε ο Καποδίστριας.
Κάπως έτσι, με τις συνήθεις αόρατες ραδιουργίες, εξοντώνεται και ο Ορθόδοξος Έλληνας Ιωάννης Καποδίστριας, στις 27/9/1831, και στη θέση του τοποθετείται ο Ρωμαιοκαθολικός Βαυαρός Όθων (Otto Friedrich Ludwig von Wittelsbach), για να παίξει το ρόλο της φιγούρας του βασιλιά, στο θέατρο σκιών που έστηναν πλέον οι Ρότσιλντ στην ταλαίπωρη Ελλάδα.
Το 1834 συστήνεται η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία διά του άρθρου 1 του ΦΕΚ 101/25.01.1836 αποκτά το αποκλειστικό προνόμιο να εκδίδει το χρήμα στην Ελλάδα (και όχι η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, ακριβώς όπως στις ΗΠΑ με την Federal Reverse Bank), κάτι που ανανεώνεται με ΦΕΚ το 1841. Κάτοχοι του 55% των μετοχών της Εθνικής μας Τράπεζας, κατά συνέπεια ο ιδιοκτήτης της, ήταν (ποιοι άλλοι;) οι τραπεζίτες Ρότσιλντ…
Με απλά λόγια, το ελληνικό κράτος το 1841 χάνει οριστικά την οικονομική του ελευθερία, γίνεται ένα υποκατάστημα της πανίσχυρης εταιρείας των Ρότσιλντ.
Και οι διάφοροι ηγέτες της Ελλάδας δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά υπάλληλοι της εταιρείας Ρότσιλντ. Αντίστοιχα, επέβαλαν πραξικοπηματικά τη δημιουργία της αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος, που διοικητικά αντιμετωπιζόταν σαν κρατική υπηρεσία, με επικεφαλής τον Ρωμαιοκαθολικό Όθωνα! Η αόρατη αυτοκρατορία είχε κατακτήσει άλλη μια χώρα, την πλέον επικίνδυνη για τα μελλοντικά της σχέδια.
Και οι διάφοροι ηγέτες της Ελλάδας δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά υπάλληλοι της εταιρείας Ρότσιλντ. Αντίστοιχα, επέβαλαν πραξικοπηματικά τη δημιουργία της αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος, που διοικητικά αντιμετωπιζόταν σαν κρατική υπηρεσία, με επικεφαλής τον Ρωμαιοκαθολικό Όθωνα! Η αόρατη αυτοκρατορία είχε κατακτήσει άλλη μια χώρα, την πλέον επικίνδυνη για τα μελλοντικά της σχέδια.
Στα μέσα του 19ου αιώνα τίθεται σε εφαρμογή και το σχέδιο κατάκτησης της Ρωσίας, στην οποία οι Ρότσιλντ δεν μπόρεσαν ποτέ να ιδρύσουν μια κεντρική τράπεζα, για να επιβληθούν στον Τσάρο και τη Ρωσική αυτοκρατορία, που ήταν και Ορθόδοξη (άκρως ενοχλητικό για κάθε Σιωνιστή). Φρόντισαν, βέβαια, να μην μπορέσει ποτέ να επεκταθεί στα Βαλκάνια, στη Μικρά Ασία και πάνω από όλα στην Παλαιστίνη, όπου θα ιδρυόταν μελλοντικά το σιωνιστικό κράτος, μεταξύ Ευφράτη και Νείλου.
Γιατί ποτέ δεν μπόρεσαν οι ορθόδοξοι βαλκανικοί λαοί να συνεννοηθούν μεταξύ τους, για να διαλύσουν από κοινού την Οθωμανική αυτοκρατορία, με τη βοήθεια της Ρωσίας; Γιατί Βρεταννοί και Γάλλοι αγωνίζονταν με λύσσα να στηρίξουν τους Τούρκους, ενάντια στους Ρώσους τον 19ο αιώνα, αλλά ξαφνικά στους δύο παγκόσμιους πολέμους συμμάχησαν με τους Ρώσους; Ερωτήματα που μόνο η γνώση της δράσης του Σιωνισμού μπορεί να απαντήσει.
Το δράμα, όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και των υπόλοιπων ορθόδοξων βαλκανικών λαών επιτάθηκε από τη δόλια δράση των Σιωνιστών. Αντιλήφθηκαν έγκαιρα τον φοβερό κίνδυνο που θα προέκυπτε, αν Έλληνες, Αλβανοί, Βούλγαροι, Σέρβοι και Ρουμάνοι συνεργάζονταν, ώστε να συντρίψουν την Οθωμανική αυτοκρατορία και να επανασυστήσουν την ένδοξη Ρωμανία του παρελθόντος.
Τελικά, με τις κατάλληλες ενέργειες, οι Σιωνιστές κατάφεραν να σπείρουν το ζιζάνιο του εθνικισμού στα Βαλκάνια, να μισήσει ο ένας ορθόδοξος λαός τον άλλο και να δημιουργηθούν τα σύγχρονα βαλκανικά κράτη, με τελευταίο το τραγελαφικό κράτος των Σκοπίων, τα οποία πνίγονται μέχρι σήμερα στο δηλητήριο του στείρου εθνικισμού και μάχονται μεταξύ τους, αντί να ομονοούν και να συνεργάζονται σαν αδέλφια.
Γ.7 Η εφεύρεση του κομμουνισμού
Το 1848 δημοσιεύεται το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, από τον Καρλ Μαρξ, με την συνδρομή του Ένγκελς (Friedrich Engels), το οποίο ήταν η βάση της δημιουργίας του κομμουνισμού, μέσω του οποίου οι Σιωνιστές θα πετύχαιναν πολλαπλούς στόχους, μεταξύ των οποίων η κατάκτηση της Ρωσίας. Ποιος ήταν ο Μαρξ (Mαρδοχαίος ήταν το εβραϊκό του όνομα); Ένας Ασκεναζί Εβραίος της Γερμανίας, μέλος του Συνδέσμου των Δικαίων, κλάδου των ιλλουμινάτι!
Μέσα σε λίγα χρόνια, ο κομμουνισμός εξελίσσεται τόσο σαν θεωρητικό-φιλοσοφικό κίνημα, όσο και σαν πολιτική- κοινωνική δράση. Καθώς μιλούσε για υπέροχα ιδανικά και ελπίδες, τη λύτρωση των φτωχών από την καταπίεση, την κατάργηση της οικονομικής ανισότητας, την επικράτηση της δικαιοσύνης στην κοινωνία (ιδέες σχεδόν αυτούσιες μέσα από την Καινή Διαθήκη), επόμενο ήταν να αγγίξει τις καρδιές πολλών ανθρώπων, και μάλιστα ανθρώπων με ιδανικά και με αγωνιστική διάθεση. Πού να ήξεραν, βέβαια, αυτοί οι άνθρωποι που έγιναν κομμουνιστές, ότι από πίσω κρυβόταν ο σύντροφος Ρότσιλντ!
Μέσα στη δεξαμενή ιδεών του κομμουνισμού έριξαν οι Ρότσιλντ το σιωνιστικό δηλητήριο. Στήριξαν την αθεΐα και τον υλισμό, αρνήθηκαν την ύπαρξη Θεού και οποιασδήποτε υπερφυσικής και πνευματικής (άυλης) κατάστασης, περιφρόνησαν την έννοια του έθνους και της πατρίδας. Στην πορεία, ιδίως όπως εφαρμόστηκε στη Σοβιετική Ένωση, ο κομμουνισμός ήταν μια μορφή πολιτικής θρησκείας.
Ο Μαρξ ήταν κάτι μεταξύ μεσσία και προφήτη, τα γραπτά του ήταν οι ιερές γραφές, το Κόμμα ήταν το ιερατείο, τα μέλη του κόμματος οι πιστοί. Αλίμονο, όμως, σε όποιον αμφισβητούσε κάτι από αυτήν την άθεη θρησκεία. Ήταν βλάσφημος, βέβηλος, εχθρός του λαού, και έπρεπε να τιμωρηθεί ή και να εξοντωθεί. Όλα αυτά, βέβαια, δεν ήταν τίποτα άλλο από το μοντέλο διακυβέρνησης που ονειρεύεται να επιβάλει ο Σιωνισμός.
Η μασονία ήταν η νάρκη, πάνω στην οποία έπεφταν οι πλούσιοι και οι φιλόδοξοι. Οι ιλλουμινάτι ήταν η νάρκη για όσους ασχολούνταν με αποκρυφισμό και σκοτεινές δυνάμεις. Το πνευματικό εργαστήριο των Σιωνιστών, όμως, δεν τελείωσε εκεί, έφτιαξε νάρκες και για άλλες κατηγορίες ανθρώπων. Για τους φτωχούς και καταπιεσμένους έπλασαν τον κομμουνισμό. Για τους ποικίλης προελεύσεως κατοίκους των ΗΠΑ έπλασαν τον χιλιασμό και για τους λοιπούς πιστούς της Ευρώπης τον Οικουμενισμό. Αστείρευτη ευρηματικότητα, νάρκες για κάθε γούστο!
Γ.8 Η επινόηση του χιλιασμού
Ο χιλιασμός ή Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι μια αλλόκοτη θρησκεία που προήλθε από τον Κάρολο Ρώσσελ (Charles Taze Russell), έναν Αμερικανό πρώην Προτεστάντη Πάστορα που άρχισε να κηρύττει το 1879 μια νέα θρησκευτική δοξασία, που αναμείγνυε Ιουδαϊκές, Χριστιανικές και σιωνιστικές αντιλήψεις. Χρησιμοποιούσε την Αγία Γραφή ως ιερό βιβλίο, αλλά φρικτά παρερμηνευμένη.
Ο Ρώσσελ εξέπληξε τους πάντες, κηρύσσοντας ότι η Παλαιστίνη ανήκε στην εβραϊκή φυλή, ότι ο Θεός τούς καλούσε πίσω στη γη τους και ότι θα έπρεπε αυτοί να βρίσκονται στο επίκεντρο της εξουσίας στη γη κατά την βασιλεία του Θεού. Ο Ρώσσελ πίστευε αρχικά ότι οι Εβραίοι θα γύριζαν στην Παλαιστίνη και θα διαμόρφωναν το δικό τους κράτος το 1910.
Μια τέτοια διδασκαλία, την οποία κήρυττε και δημόσια στους Εβραίους των ΗΠΑ, ήταν επιεικώς ακατανόητη, άσχετη. Ο Ρώσσελ όμως δεν ήταν κάποιος ονειροπαρμένος. Ήταν ένας ακόμη πράκτορας του Σιωνισμού, με εντεταλμένη υπηρεσία να προετοιμάσει ψυχολογικά τόσο τους Αμερικανούς Εβραίους, για ένα κράτος που ούτε καν το υποψιάζονταν ότι θα γινόταν τόσο άμεσα, όσο και τους υπόλοιπους Αμερικανούς, που έπρεπε να πάψουν να πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι ο Θεός, για να πιστέψουν κάποια στιγμή και αυτοί στον Εωσφόρο και τον ψευδομεσσία του.
Η όλη θεωρία του Ρώσσελ έχει μια μανιακή σχέση με τον Αρμαγεδδώνα, τον ψευδομεσσία, τη Δευτέρα Παρουσία. Στην ουσία είναι μια σιωνιστική θρησκευτική θεωρία, στολισμένη εξωτερικά με χριστιανικά και ιουδαϊκά στοιχεία, κάτι σαν θρησκευτική σαλάτα! Εννοείται ότι η σημερινή τους επίσημη ονομασία (Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά) είναι άκρως παραπλανητική, καθώς δεν έχουν καμία σχέση ούτε με Χριστιανούς ούτε με τον Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης.
Γ.9 Η συνωμοσία αποκαλύπτεται
Όσο και αν προσπαθούσαν να κινούνται αοράτως οι Σιωνιστές, κάποιες φορές αποκαλύπτονταν, καθώς ουδείς τέλειος και αλάνθαστος. Κάποια από τα συνωμοτικά τους κείμενα παρέπεσαν, σε κάποιες περιπτώσεις, και έγιναν αντικείμενο δημοσίευσης. Αμέσως οι Σιωνιστές, όπως στην περίπτωση με την Ανάσταση του Χριστού, έσπευδαν να αμφισβητήσουν το γεγονός, για να μη ματαιωθούν τα υποχθόνια σχέδιά τους. Κάπως έτσι είδαν το φως της δημοσιότητας τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών και η επιστολή του Άλμπερτ Πάικ.
Τα Πρωτόκολλα δημοσιεύθηκαν το 1905 στη Ρωσία από τον Σέργιο Νείλο. Αμέσως συκοφαντήθηκαν ως πλαστά, ως αντισημιτική προπαγάνδα, ως παραλήρημα συνωμοσίας. Αναμφίβολα, τα κείμενα αυτά αποτελούν ένα άριστο εγχειρίδιο ευρωπαϊκής ιστορίας, που ερμήνευσε εύστοχα όλη την αλλαγή που επήλθε στην πορεία των ευρωπαϊκών χωρών, από τον 18ο αιώνα και έπειτα. Οι συντάκτες των Πρωτοκόλλων είχαν άριστη αντίληψη των εξελίξεων σε κάθε επίπεδο, οικονομικό, πολιτικό, θρησκευτικό, ηθικό.
Αν συγκρίνουμε, όμως, τα Πρωτόκολλα με τα όσα συνέβησαν στην Ευρώπη και τον κόσμο από το 1905 μέχρι σήμερα, θα βρούμε και πάλι απίστευτη ομοιότητα, τα πάντα να επαληθεύονται, τα πάντα να ισχύουν, τα πάντα να εξελίσσονται με την πορεία που «προφήτευσαν» τα Πρωτόκολλα. Ακόμη και αν ήταν προϊόν αρρωστημένης ρωσικής φαντασίας (που δυστυχώς δεν ήταν), θα έπρεπε να μελετώνται ως την πιο εύστοχη επιτομή της παγκόσμιας νεότερης ιστορίας.
Αυτό που πάντα πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι τα Πρωτόκολλα δεν είναι κείμενα του εβραϊκού λαού ούτε απηχούν την κοσμοθεωρία του κάθε Εβραίου. Αυτά τα κείμενα είναι έργα Σιωνιστών, αποκαλύπτουν ποια είναι η θρησκεία του Σιωνισμού και το όραμά του. Δείχνει ανθρώπους που είχαν μια δαιμονική ευστροφία και την απόλυτη αυτοπεποίθηση ότι αυτό είναι το σωστό, αυτό πάση θυσία πρέπει να γίνει, ότι είχαν μια θεϊκή αποστολή να εκτελέσουν.
Ο Πάικ (Albert Pike) ήταν ένας Αμερικανός μασόνος στρατηγός, που το 1871 διατύπωσε επίσημα το τρελό όνειρο, το φρικτό σχέδιο, που δεν χωρά στον νου φυσιολογικών ανθρώπων. Έλεγε ότι έχουν προγραμματιστεί τρεις παγκόσμιοι πόλεμοι, που θα ανατρέψουν τα πάντα στην οικουμένη.
Μετά τον τρίτο και τελευταίο πόλεμο, οι άνθρωποι που θα γλυτώσουν από την αιματοχυσία που θα προκαλέσουν οι Χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι και οι αθεϊστές, θα αντιδράσουν απέναντι σε αυτές τις θρησκείες και ιδεολογίες. Θα είναι έτοιμοι τότε να δεχτούν την παγκόσμια εκδήλωση της θρησκείας του Εωσφόρου. Θα εγκαθιδρυθεί η Νέα Παγκόσμια Τάξη και θα επικρατήσει η θρησκεία του Εωσφόρου και της λογικής. Σημειωτέον ο Πάικ ήταν και ο ιδρυτής του εγκληματικού παραθρησκευτικού κινήματος των σατανιστών.
Γ.10 Παγκόσμιο συνέδριο Σιωνιστών
Το κράτος των Εβραίων με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ δεν θα μπορούσε να σχηματιστεί, αν με κάποιο τρόπο δεν αναγκάζονταν οι Εβραίοι να μετεγκατασταθούν στην Παλαιστίνη. Οι Ρότσιλντ, που έβρισκαν λύσεις σε κάθε πρόβλημα, οργάνωσαν για αυτόν τον λόγο και ένα συνέδριο το 1897, στη Βασιλεία (Basel) της Ελβετίας, με εκπροσώπους Εβραίους από διάφορες κοινότητες της διασποράς τους.
Αρχηγό σε αυτό το κογκρέσο έθεσαν τον Ασκεναζί Χερτσλ (Theodor Herzl), αλλά μετά λύπης διαπίστωσαν ότι οι περισσότεροι απλοί Εβραίοι, που είχαν συνηθίσει να ζουν στα διάφορα μέρη του κόσμου, δεν είχαν διάθεση να εγκαταλείψουν σπίτια, εργασίες και τρόπο ζωής, για να ταξιδέψουν στην Παλαιστίνη και να εγκατασταθούν σε μια φτωχή και άνυδρη χώρα, που ως τότε είχε αραβικό πληθυσμό. Το όνειρο των Ρότσιλντ και των άλλων Σιωνιστών κινδύνευε από τους ίδιους τους Εβραίους, που μπορεί μέσα τους να πίστευαν σε αυτό το αρχαίο όνειρο του Ταλμούδ, αλλά πρακτικά δίσταζαν να το επιδιώξουν.
Μία βασική ιδεολογική διαφορά, θρησκευτικής χροιάς, ήταν ότι οι απλοί Εβραίοι πίστευαν ότι πρώτα θα έρθει ο Μεσσίας και μετά θα ιδρυθεί, από τον ίδιο τον Μεσσία, το νέο εβραϊκό κράτος. Οι Σιωνιστές έλεγαν ότι πρώτα θα φτιάξουμε κράτος και μετά θα περιμένουμε να εμφανιστεί και ο Μεσσίας, να μας κυβερνήσει. Πρωτοποριακή η σκέψη των Σιωνιστών! Εδώ φάνηκε ξεκάθαρα ότι άλλο είναι ο Εβραίος, άλλο ο Σιωνιστής.
Ο κανόνας έλεγε από παλιά ότι όποιος χαλάει τα σχέδια των Εβραίων, πρέπει να εξοντώνεται. Αν εξόντωσαν τους Προφήτες τους και τον ίδιο τον Μεσσία, θα δίσταζαν να εξοντώσουν τους απλούς Εβραίους; Κανείς δεν έπρεπε να μπει εμπόδιο σε ό,τι είχαν αποφασίσει οι Ρότσιλντ και οι συνεργάτες τους. Κάπως έτσι συνέλαβαν την ιδέα να τρομοκρατήσουν με κάθε τρόπο τους Εβραίους, ώστε να λαχταρήσουν από μόνοι τους να καταφύγουν στην Παλαιστίνη, στο μελλοντικό κράτος του Ισραήλ. Όπως πάντα, δεν θα απειλούσαν τους πλούσιους και ισχυρούς Εβραίους, αλλά τον απλό και φτωχό κόσμο. Ούτε θα το έκαναν οι ίδιοι, θα έβρισκαν κάποιο άλλο εκτελεστικό όργανο, για να μην έχουν και την ευθύνη του μελλοντικού ολοκαυτώματος.
Ο Χερτσλ, στη συνέχεια, εκλέχθηκε πρόεδρος του σιωνιστικού οργανισμού και υιοθέτησε το κόκκινο εξάκτινο αστέρι ως σήμα των Σιωνιστών, αυτό που ως τότε ήταν σήμα των Ρότσιλντ, αντί να υιοθετήσει το αρχαίο σύμβολο του Ισραήλ, την επτάφωτη λυχνία (Menorah). Αυτό το αστέρι, που το ονομάζουν το άστρο του Δαβίδ, πέρασε αργότερα με μπλε χρώμα στη σημαία του Ισραήλ, ανάμεσα σε δύο μπλε λωρίδες. Τί συμβολίζουν οι δύο λωρίδες;
Τον Νείλο και τον Ευφράτη, δηλαδή ότι το κράτος του Ισραήλ θα εκτείνεται ανάμεσα στην Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία. Μέσα σε αυτό το πλάνο και την αντίληψη περί κράτους, ήταν δυστυχώς και η Κύπρος. Υπήρχαν μάλιστα και Σιωνιστές που πρότειναν να ιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ στο νησί της Κύπρου, αλλά η απόφαση των ισχυρών Σιωνιστών ήταν να ταυτιστεί το κράτος με το αρχαίο Ισραήλ (Εξ. 23,31), τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Για το μέλλον όμως υπάρχουν και άλλες φάσεις και σκαλοπάτια, μέχρι να φτάσουν στην τελική, την παγκόσμια αυτοκρατορία.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
oimos-athina.blogspot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα μηνύματα που δημοσιεύονται στο χώρο αυτό εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους. Το ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο τις απόψεις αυτές. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του, όποια και να είναι αυτή.
Παρακαλούμε να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες, επίσης οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας.
Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα διαγράφονται.
Τα σχόλια πλέον ελέγχονται από τους διαχειριστές του ιστολογίου, γιαυτό θα υπάρχουν καθυστερήσεις στην εμφάνιση τους. Γενικά γίνονται όλα αποδεχτά, εκτός από αυτά που είναι διαφημίσεις ή απάτες.
Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.
(επικοινωνία:eleftheroi.ellines@gmail.com)