Γερμανική δικαιοσύνη : Η πενία του εργοδότη δεν αφορά τον εργαζόμενο

Σχόλιο ιστολογίου: 
Διαβάζοντας αυτό το δημοσίευμα αναρωτιόμαστε μήπως τα μέτρα λιτότητας  είναι μια επινόηση των Ελλήνων πολιτικών και όχι της Γερμανίας και του ΔΝΤ. Μήπως το πολιτικό ψεύδος με σύμμαχους τα ΜΜΕ και την δικαιοσύνη (που δέχθηκε αντισυνταγματικούς νόμους) συνετέλεσαν στην διάλυση της οικονομίας της χώρας αλλά και της υποδούλωσης του Ελληνικού λαού;

SZ: Γερμανοί δικαστές αίρουν περικοπές της Αθήνας!

Εννοείται ότι τα μέτρα λιτότητας της ελληνικής κυβέρνησης δεν ισχύουν στη Γερμανία. Και όμως το αυτονόητο ετέθη στην κρίση της γερμανικής δικαιοσύνης. Και αυτή απεφάνθη υπέρ των εργαζομένων.

Η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου αναφέρεται στην περίπτωση των 18 δασκάλων του ελληνικού δημοτικού σχολείου της Νυρεμβέργης που προσέφυγαν στη γερμανική δικαιοσύνη και τώρα δικαιώθηκαν. Στο πλαίσιο των μέτρων λιτότητας που "απαίτησαν από την ελληνική βουλή η Κομισιόν, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ" η ελληνική κυβέρνηση περιέκοψε και τους μισθούς των δασκάλων της στη Γερμανία. Το Ομοσπονδιακό Εργατικό Δικαστήριο στην Ερφούρτη έκρινε την Τετάρτη ότι οι περικοπές αυτές δεν ήταν νόμιμες.

"Με την απόφαση αυτή παίρνει τέλος μια πενταετής δικαστική διαμάχη. Αφορμή ήταν η προσφυγή του δάσκαλου Γρηγόρη Ν. που διδάσκει στο σχολείο της Νυρεμβέργης από το 1996. Η σύμβαση εργασίας του προσαρμοζόταν στις συλλογικές συμβάσεις που ισχύουν στα ομόσπονδα γερμανικά κρατίδια και ο μισθός του έφθανε τα 3.900 ευρώ. Δύο ελληνικά νομοθετήματα του 2010 όμως επέβαλαν περικοπές μισθών στον δημόσιο τομέα και μάλιστα ανεξάρτητα από τις όποιες συλλογικές συμβάσεις. Ο Ν. λοιπόν έχασε 600 ευρώ κάθε μήνα από τον μισθό του και τα ειδικά επιδόματα με αποτέλεσμα μέσα σε μια διετία να έχει απώλειες 20.000 ευρώ."

Η πενία του εργοδότη δεν αφορά τον εργαζόμενο

Το Εργατικό Δικαστήριο της Νυρεμβέργης απέρριψε την προσφυγή του Ν., την δέχθηκε όμως το εργατικό δικαστήριο του κρατιδίου, οπότε το ελληνικό κράτος προσέφυγε με τη σειρά του στο Ανώτατο Εργατικό Δικαστήριο. Κι αυτό με τη σειρά του αποτάθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (EuGH) ζητώντας να μάθει αν υπάρχει ευρωπαϊκή διάταξη που να καλύπτει τους χειρισμούς του ελληνικού δημοσίου. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο είπε όχι, άρα στη Γερμανία ισχύει το γερμανικό εργατικό δίκαιο και όχι το ελληνικό. Ενδιαφέρον το ακόλουθο σημείο της απόφασης: "Το γερμανικό εργατικό δίκαιο δεν αναγνωρίζει υποχρέωση του εργαζομένου να αποδεχθεί χωρίς ισχύουσα τροποποίηση της σύμβασης εργασίας του μόνιμες περικοπές του μισθού του λαμβάνοντας υπόψη την οικονομική κατάσταση του εργοδότη του."

Η περίπτωση του Ν. προδιαγράφει τώρα και τις προσφυγές των υπόλοιπων 17 Ελλήνων δασκάλων. Το ελληνικό δημόσιο θα υποχρεωθεί να καταβάλει τους πλήρεις μισθούς από το 2010 και μετά μαζί με τους τόκους!

"Αυτή είναι λοιπόν η Αριστερά;"

Σε εκτενές πρωτοσέλιδο σχόλιό της η εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit καυτηριάζει την απροθυμία του υποψήφιου της ριζοσπαστικής αριστεράς στις γαλλικές προεδρικές εκλογές Ζαν-Λυκ Μελανσόν να καλέσει ξεκάθαρα τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν στον δεύτερο γύρο κατά της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν και υπέρ του μετριοπαθούς σοσιαλδημοκράτη Εμανουέλ Μακρόν.

"Ίσως δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη", επισημαίνει η Zeit, „αφού τελικά και ο Μελανσόν είναι όπως και η Λεπέν δριμύς επικριτής της ΕΕ. Κι αυτός προτιμά το έθνος ως ιδανικό τόπο κοινωνικής δικαιοσύνης και περιφρονεί την Ευρώπη σαν απλό δοχείο νεοφιλελευθερισμού... Προφανώς η Αριστερά είναι ακόμα καθηλωμένη στη νεοφιλελεύθερη φάση. Το κεφάλαιο όμως, για να χρησιμοποιήσουμε την αριστερή εννοιολογία, δεν είναι πια ξεκάθαρα υπέρ της παγκοσμιοποίησης και του ανοίγματος των αγορών. Όχι, όλο και περισσότεροι Κροίσοι αποφασίζουν να υπερασπιστούν τις φρικτές αδικίες, από τις οποίες επωφελούνται, με αυταρχικά μέσα. Εκμεταλλεύονται τον εθνικισμό για να διασώσουν τον καπιταλισμό τους. Αυτό δεν ισχύει πια μόνο για τη Ρωσία και την Κίνα, οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση. Σύντομα δε και η Γαλλία, αν η ιστορικά ακέφαλη Αριστερά μείνει στα σπίτια της στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών."

Και η γερμανική εφημερίδα καταλήγει: "Η Αριστερά μαχόταν ανέκαθεν για δικαιοσύνη, γι' αυτό αξίζει σεβασμό. Αλλά η Αριστερά έτεινε πάντα και στο να θεωρεί εαυτήν αλάθητη, γι' αυτό αξίζει σκαμπίλια. Τουλάχιστον όπως τώρα στη Γαλλία που αδυνατεί να επιλέξει ανάμεσα σε έναν σοσιαλδημοκράτη και μια δεξιά λαϊκίστρια, ανάμεσα στην Ευρώπη και τον εθνικισμό, ανάμεσα στη δημοκρατία και τον αυταρχισμό."

Σπύρος Μοσκόβου

​Πηγή: Deutsche Welle