Ενα φριχτό τέλος ή μια φρίκη χωρίς τέλος;

«Τα όρνια μοιράζονται ψηλά τις ψίχες τ’ ουρανού […]
Το ούρλιασμα της συννεφολύκαινας
Σκορπάει στου κάμπου το πετσί θύελλα ανατριχίλας»
Οδυσσέας ΕΛΥΤΗΣ1
Ένα φριχτό (οικονομικό) τέλος ή μια φρίκη (οικονομική) χωρίς τέλος είναι προτιμότερο τώρα για την πατρίδα μας; Προτιμούμε δηλαδή ένα GRΕXIT2 και με επακόλουθο την άτακτη χρεωκοπία μας ή μήπως ένα νέο Μνημονιακό Αρμαγεδδώνα3 ακατάπαυστο και διηνεκή;
Σ’ αυτό το αμείλικτο και αναπότρεπτο υπαρξιακό δίλημμα, δηλαδή να ζει κανείς (δυστυχισμένος) ή να μη ζει («to be or not to be?4»), βρέθηκαν πολλές φορές οι Έλληνες και συνολικά η Ελλάδα μας όλη. Παντού και πάντοτε όμως ο Έλληνας επροτίμησε το φριχτό τέλος βροντοφωνώντας το εθνικά περήφανο ΟΧΙ («Καλλιά ’ναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή5»). Αλλά τότε ο πόλεμος και η απειλή πολέμου γινόταν με πάνοπλους και
σιδερόφραχτους καστροπολεμιστάδες, με φωτιά και τσεκούρι. Σήμερα όμως τα πράγματα άλλαξαν και ο πόλεμος, που διεξάγει «έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν», γίνεται πλέον με κακούργα διπλωματία, με προδοσίες και άφθονο μαύρο χρήμα. Το αυτό έγινε στις Βρυξέλλες, τις προάλλες (12/7/15), με τον πρωθυπουργό μας ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ και τους Ευρωπαίους σύμμαχους και τάχα φίλους μας, («όταν έχεις τέτοιο φίλο, τον εχθρό είντα τον θέλεις;»), οι όποιοι εταίροι και δανειστές μας, πολύ καλά προετοιμασμένοι αμείλικτοι, πανούργοι και κακούργοι, κοινοί εκβιαστές, μεγαλοτοκογλύφοι και οικονομικοί δολοφόνοι, απαιτούσαν και ζητούσαν ολοένα και επιπρόσθετα μέτρα, για να μη  μας εξωθήσουν βίαια σ’ ένα ολέθριο GREXIT και άτακτη οικονομική μας χρεωκοπία.
Και τελικά ύστερα από 17 ωρών εκβιασμούς ο ΤΣΙΠΡΑΣ υπέγραψε και αυτοί μας επέβαλαν το Γ΄ Μνημόνιο, δηλαδή μια νέα οικονομική φρίκη δίχως τέλος!
Ο Πρωθυπουργός μας λοιπόν απέρριψε το φριχτό οικονομικό μας τέλος, έχοντας προφανώς υπόψη του τη σοφή λαϊκή ρήση που ορίζει και λέει: «Όποιος ζει, μεταζώνεται».
Έπραξε όμως καλά ή κακά, σωστά ή λάθος, ουτοπικά ή ρεαλιστικά ο Πρωθυπουργός μας; Εδώ οι γνώμες, οι ανιδιοτελείς και οι δόλιες, διχάζονται.
Θα δώσουμε λοιπόν στον καλοπροαίρετο αναγνώστη την ευκαιρία να βγάλει τα σωστά, κατά τη γνώμη του, συμπεράσματα, αναφέροντας στη συνέχεια μια παρόμοια τραγική ιστορία:
«Ein Gespenst geht un in Europa6»
«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη»
Όντως ένα φάντασμα γαμψώνυχο και ανθρωποφάγο, σαν το βρικόλακα, το Δράκουλα τον Καρπαθίων, υπερίπταται και πλανάται πάνω από την Ευρώπη, εδώ και αιώνες πολλούς, μα προπαντός τον περασμένο και τον παρόντα αιώνα. Κι αυτό το ωμοφάγο φάντασμα δεν είναι κανένα άλλο, παρά το πολεμοχαρές και ιμπεριαλιστικό Έθνος και Κράτος της Γερμανίας. Και ως γνωστό η μιλιταριστική7 Γερμανία αιματοκύλισε  την Ευρώπη τον περασμένο αιώνα με τους δυο (Α’ & Β’) παγκόσμιους πολέμους, οι οποίοι, εκτός από τις τεράστιες οικονομικές και υλικές καταστροφές είχαν συνολικά και 61 εκατομμύρια θύματα (11 ο Α’ και 50 ο Β’).
Ας παραθέσουμε όμως την τραγική ιστορία μας για του λόγου το αληθές.
Είναι Μάρτης του 1939, εδραιωμένος Καγκελάριος και στυγνός δικτάτορας της Γερμανίας είναι ο Αδόλφος Χίτλερ ο Φύρερ (=Οδηγός, Ηγέτης) των Γερμανών, ο ιδρυτής του Γ’ Ράιχ8 και του Εθνικοσοσιαλισμού, του μόνου επιτρεπόμενου Ναζιστικού Κόμματος της Γερμανίας. Κι αυτό το πολεμοκάπηλο Κόμμα στο Ναζιστικό μεταξύ άλλων πρόγραμμα του έκανε λόγο για τον περίφημο ζωτικό χώρο «LEBENSRAUM» και όριζε:
«Απαιτούμε γαίες και έδαφος για να θρέψουμε το λαό μας και να εγκαταστήσουμε το περίσσευμα του πληθυσμού μας»! Και αυτό βέβαια εσήμαινε την αρπαγή και τη βίαιη κατάχτηση εδαφών από άλλα κυρίαρχα Κράτη, κάτι που έγινε και το πλήρωσε ακριβά όλ’ η Ευρώπη.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτών των ιμπεριαλιστικών του σχεδίων ο Χίτλερ εκάλεσε στο Βερολίνο τον πρόεδρο της τότε Τσεχοσλαβακίας Εμίλ Χάτσα, που πήγε στο Βερολίνο στις 15 Μαρτίου 1939. Εκεί αυτός υποχρεώθηκε επίτηδες να περιμένει τον Χίτλερ, καθώς ο τελευταίος παρακολουθούσε ψυχαγωγικές ταινίες! Τέλος δε και αρκετά μετά τα μεσάνυχτα παρουσιάσθηκε ο Χίτλερ, περιστοιχισμένος από το Στρατάρχη της Γερμανικής πολεμικής Αεροπορίας Χέρμαν Γκαίρινγκ και τον Υπουργό Εξωτερικών Φον Ρίμπεντροπ, και έθεσε στον Εμίλ Χάτζα το ακόλουθο τελεσίγραφο: «Ή θα αποδεχόταν τη Γερμανική ‘υψηλή εποπτεία’ ή η χώρα του θα καταστρεφόταν εντός ωρών». (Κάτι παρόμοιο εζήτησε από την Ελλάδα τον Οκτώβρη του 1940 και ο Μουσολίνι, για να εισπράξει το πανελλήνιο ΟΧΙ).
Ο Χάτζα δεν άντεξε και στο τέλος των διαπραγματεύσεων υπέστη καρδιακή προσβολή, ημιθανής λίγο πριν από το χάραμα υπέκυψε. Οι Γερμανοί υπήρξαν ανελέητοι, κυνήγησαν κυριολεκτικά τον Χάτζα γύρω από το τραπέζι, πάνω στο οποίο βρίσκονταν τα Μνημόνια, που τα έβαζαν συνεχώς μπροστά του σπρώχνοντας πένες στο χέρι του και επαναλαμβάνοντας ασταμάτητα πως εάν συνέχιζε την άρνηση του, η μισή Πράγα θα γινόταν ερείπια εντός ωρών! Ο Χάτζα διατηρούμενος μόνο με ενέσεις υπέκυψε και υπόγραψε.9
Αυτά έκανε αείποτε δόλια και αρπαχτικά, αλλά και σήμερα κάνει ο Γερμανικός Εθνικισμός. Τα ίδια λέω κάνει και σήμερα η Άγκελα Μέρκελ που με συνεργάτες και άλλους της Ευρώπης θέλουν να φάνε τις ψίχες τ’ ουρανού. Γι’ αυτό λοιπόν αργά, μα μεθοδευμένα οικοδομεί ο Δ’ (Οικονομικό πλέον) Ράιχ, για την οικονομική υποδούλωση της Ευρώπης.
Θα της περάσει όμως; Ή μήπως αυτή η ιστορία θα επαναληφθεί για δεύτερη φορά, μα τώρα ως ιλαροδραματική φάρσα; Αλλά σε ό,τι αφορά την Ελλάδα μας η περιχαρής νίκη ή ο γρήγορος οικονομικός θάνατος μας εξαρτάται από την όποια εντιμότητα, ετοιμότητα και δραστηριότητα του πολιτειακού, πολιτικού και κοινωνικού μας συστήματος. Άραγε όμως θα δούμε άσπρη μέρα, από ένα νέο Παράκλητο του Γένους ή θα μείνουμε στην αυτή θέση και κατάσταση που λέει και ο ποιητής; Δηλαδή
«Έτσι, στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί·
σαν τα σκουλήκια,
κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι
αντάμα,
προσμένουμε, ίσως,
κάποιο θάμα!10».
Ωστόσο όμως κάνε κουράγιο Ελληνικέ λαέ, «πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε», διότι «τώρα που ζούμε υποφέρουμε,  μα όταν πεθάνουμε θα καλοπεράσουμε».
Αυτά λοιπόν και ο νοών νοείτω. Αλλά καιρός να σωπάσω. Έρρωσθε.
1. Από το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας».
2.  Grexit: η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ).
3. Αρμαγεδδών: λέξη Εβραϊκή, τοπωνύμιο στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, μεταφορικά τόπος για φονικές μάχες και κάθε αιματοχυσία.
4. Η περίφημη ποιητική ρήση του Σαίξπηρ.
5. Η πασίγνωστη φράση από το Θούριο του Ρήγα Φεραίου.
6. Η πολύκροτη φράση με την οποία  ξεκινά ο Μάρξ το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.
7. Μιλιταριστικός, η, ο: (από το Λατινικό miles= στρατιώτης) στρατοκρατικός.
8. Ράιχ: η κατά ορισμένη χρονική περίοδο επικράτεια του Γερμανικού Κράτους.
9.  Το περιστατικό αυτό εδημοσιοποίησε ο Α.Π.  Δημόπουλος στις Αθηναϊκές εφημερίδες ΕΣΤΙΑ (16/7) και στην Κυριακάτικη Δημοκρατία (19/7), με τίτλο «Ο Γερμανικός εθνικισμός».
10.  Η πολύκροτη φράση από το έξοχο ποίημα «Οι Μοιραίοι» του Κ. ΒΑΡΝΑΛΗ.


haniotika-nea.gr