Ποιοι κρύβονται πίσω από τον Γεωργίου

Σχόλιο ιστολογίου:
παραθέτουμε ένα δημοσίευμα που δεν συμφωνούμε απόλυτα, όμως δίνει την άποψη ότι και να δικαστεί ο Γεωργίου δεν θα αλλάξει τίποτα στη χώρα.
Φυσικά και πρέπει να αποδοθεί η δικαιοσύνη και πλέον να αναλάβουν την ευθύνη τους όσοι έφταιξαν για αυτή την κατάντια που ζει ο Ελληνικός λαός. Ο κύριος Λακόπουλος αναφέρει ότι η ευθύνη είναι μονάχα των πολιτικών, άραγε οι τραπεζίτες δεν συμμετέχουν καθόλου; η Ε.Ε. δεν έχει μερίδιο ευθύνης; μήπως τελικά ο Γεωργίου πραγματικά μαγείρεψε τα νούμερα για να μας βάλει ο ΓΑΠ στο ΔΝΤ;
Η "κρίση" είναι καθαρά λογιστική, ξεκίνησε από τις τράπεζες των ΗΠΑ και μετέπειτα προχώρησε στην Ευρώπη όπου "ξαφνικά" διαπίστωσαν ότι τα χρήματα σε φυσική μορφή που διάθεταν στα ταμεία τους οι τράπεζες έφταναν το 1-5 %, τα οποία άδειασαν όταν ο κόσμος φοβισμένος άρχισε να κάνει ανάληψη των οικονομιών του. Το bank-run ήταν αναμενόμενο και πολύ εύκολο να δημιουργηθεί, όμως αυτό ήταν η αιτία να δίνουν δισεκατομ. Ευρώ στις ιδιωτικές τράπεζες χρεώνοντας τον Ελληνικό λαό, στο σώσιμο του κάθε λογής ιδιώτη τραπεζίτη. Φαίνεται ότι ο κυρ. Λακόπουλος τα ξέχασε αυτά, όπως και ότι με αυτή την ληστρική φορολογία που για τον μισθωτό αγγίζει το 70% του μισθού του και για τον ιδιώτη το 90% των εσόδων του, τελικά το χρέος αυξάνει και μειώνεται το ΑΕΠ, δύο σχέσεις που είναι αλληλένδετες και που για να φτιάξει η οικονομία της χώρας θα πρέπει να αναστραφεί η πορεία τους.
Η λύση δεν είναι οι επενδύσεις από τους έξωθεν αλλά η αύξηση της εγχώριας παραγωγής και η ελαχιστοποίηση των εισαγωγών, αυτό από ότι φαίνεται θα επιτευχθεί με την έξοδο από την Ε.Ε. και με την στήριξη των Ελληνικών επιχειρήσεων με εθνικό νόμισμα.
Η ελευθερία και η εθνική ανεξαρτησία απαιτεί θυσίες, καιρός να ξεσυνηθίσουμε από την Ευρωπαϊκή νοοτροπία, της μίζας και της απάτης, της ομοφυλοφιλίας και της κτηνοβασίας, να παλέψουμε, να σταθούμε στα πόδια μας, πρώτα από όλα ζητώντας ευθύνες στα κόμματα που στήριξαν την απάτη της ΕΛΣΤΑΤ και μετά με στους εταίρους μας που μας μετέτρεψαν σε πόρνες της Ευρώπης.

Του Γιώργου Λακόπουλου 

Αν αποκαλύπτει κάτι η "υπόθεση Γεωργίου" είναι ότι οι κακές συνήθεις του εγχώριου πολιτικού συστήματος δεν λένε να σταματήσουν και κάθε τόσο κακοφορμίζουν. 

Θα μπορούσε να είναι μια ακόμη εσωτερική παθογένεια,  σαν αυτές που έχουμε συνηθίσει και δεν μας ενοχλούν πλέον, αν δεν είχε περάσει ήδη τα σύνορα. Πολύ περισσότερο αν δεν έτεινε να επαναφέρει τις ελληνοκοινοτικές σχέσεις στην πέτρινη εποχή της καχυποψίας.

Σε μια φυσιολογική χώρα, με τη διάκριση των εξουσιών της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ότι ένας πρώην κρατικός αξιωματούχος παραπέμπεται σε δίκη με απόφαση μάλιστα που λαμβάνεται στο ανώτατο επίπεδο της συντεταγμένης Δικαιοσύνης δεν θα απασχολούσε παρά τον ίδιο και τους δικηγόρους του.

Αυτό που συμβαίνει με τον κύριο Γεωργίου δεν είναι ούτε παράδοξο, ούτε πρωτότυπο και πολύ περισσότερο δεν είναι παράνομο.  Θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον φυσικό δικαστή του, με συγκεκριμένη κατηγορία. Αν υπερασπιστεί τον εαυτό του θα απαλλαγεί και θα πάει στο καλό του. Αν κριθεί ένοχος, θα αξιολογηθούν οι συνεπείες των πράξεων που τον βαρύνουν. Αν έχουν και πολιτικές συνέπειες θα αξιολογηθεί τότε. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Ο ορυμαγδός που προκαλεί αυτή η υπόθεση δεν αφορά αυτό καθ εαυτό το κατηγορητήριο. Αφορά την κεκτημένη συνήθεια της πολιτικής τάξης από τη μια να παραπέμπει πολιτικές διαφορές στη Δικαιοσύνη και από την άλλη να δέχεται μόνο τις αποφάσεις της που είναι αρεστές. 

Από τη μια τα κόμματα να απειλούν το ένα το άλλο με Ειδικά Δικαστήρια και να συστήνουν αβέρτα εξεταστικές επιτροπές στη Βουλή –μόνο και μόνο επειδή έχουν την πλειοψηφία– και από την άλλη αρνούνται τα ίδια να τεθούν υπό την κρίση της –είτε πρόκειται για τον περίφημο νόμο περί ευθύνης υπουργών, είτε για τα οικονομικά τους, είτε για την ασυλία που προσφέρουν στους βουλευτές τους.

Στην υπόθεση Γεωργίου το θέμα μεγεθύνεται από τις δημοσιογραφικές αρλούμπες και πολιτικοποιείται εκ των προτέρων από τις κομματικές σκοπιμότητες γιατί κανένα από τα –τρία πλέον– κόμματα που σχετίζονται με τον παρατεταμένο οικονομικό έλεγχο στον οποίο έχει περιέλθει η χώρα –εξ αιτίας της– δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του.

Ούτε η ΝΔ παραδέχεται ότι έχασε τον έλεγχο των δημοσιονομικών το 2009, ούτε το ΠΑΣΟΚ ότι έφερε το Μνημόνιο από αστοχίες και χωρίς να έχει σχετική λαϊκή εντολή το 2010, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι το παρέτεινε το 2015 επειδή είχε λάθος, αν όχι ύποπτες, επιδιώξεις σε σχέση με την ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας.

Ας κρυβόμαστε πίσω από τον Γεωργίου μας. Αν έβαλε ή όχι χέρι στις στατιστικές θα το πουν οι δικαστές. Ότι και να πουν όμως δεν αλλάζει το προφανές: ύστερα από δεκαετίες διακομματικής κακοδιαχείρισης η χώρα βρέθηκε στο χείλος της χρεωκοπίας.

Αυτό είναι έργο των πολιτικών, όχι των στατιστικολόγων. Τα υπόλοιπα είναι αποπροσανατολισμός και δικαιολογίες. Και όπως έλεγε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος: "Όποιος είναι καλός στις δικαιολογίες σπανίως είναι καλός σε οτιδήποτε άλλο". 

capital.gr