ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ. ΕΙΝΑΙ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ.

Το πρόβλημα δεν είναι απλά οικονομικό, αλλά συστημικό. Είναι πρόβλημα λειτουργίας του ισχύοντος πολιτεύματος της παρασιτικής κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας.

Είμαστε δέκα περίπου εκατομμύρια Έλληνες και έχουμε δέκα εκατομμύρια διαφορετικές και ισχυρές γνώμες. Ο καθένας μας κουβαλάει

πεντακόσιες οκάδες εγώ και δεν δέχεται τη γνώμη των άλλων. Είναι κακό αυτό; Όχι κατ’ ανάγκη. Σε κάθε περίπτωση είναι η μαγιά για να εμφανιστεί πραγματική δημοκρατία.

Όμως, το ολιγαρχικό κοινοβουλευτικό σύστημα που έχουμε εισαγάγει (κι αυτό εισαγόμενο) στη χώρα μας, απαιτεί στρατευμένες πλειοψηφίες και πλήρη διάλυση των ατομικών γνωμών και πρωτοβουλιών. Αυτό δεν μπόρεσε ποτέ, επί 200 σχεδόν χρόνια τώρα, να δέσει με τη δική μας Μεσογειακή ιδιοσυγκρασία. Γι’ αυτό και η συνεχής αστάθειά του (όπως και η σημερινή) οφείλεται σε προσωπικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των πολιτικών για τη νομή της εξουσίας και όχι σε συγκρούσεις κοινωνικών συμφερόντων. Στο δικό μας πολιτικό σύστημα, η κοινωνία έχει βγει εντελώς έξω από το πολιτικό σύστημα, το οποίο κινείται αυτόνομα. Το πολιτικό σύστημα, με την βοήθεια του κράτους, δηλαδή του κρατικού μηχανισμού, τον οποίο ελέγχει απόλυτα, έχει αδρανοποιήσει την κοινωνία και την νέμεται μέσω των δικτύων κομματικής πελατείας και γραφειοκρατίας.

Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Μπορεί σε άλλα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη να λειτουργεί κάπως ακόμα αυτό το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα, αλλά εκεί, αφενός οι διάφορες ελίτ είναι παραγωγικές και όχι παρασιτικές και κρατικοδίαιτες, όπως είναι εδώ, αφετέρου υπάρχουν ισχυρές κοινωνικές ομάδες πίεσης, οι οποίες ελέγχουν την πολιτική και έτσι οι κοινωνίες εκεί έχουν ακόμα μια κάποια επιρροή πάνω στο πολιτικό σύστημα. Αντίθετα σε μας, αφενός η δική μας ολιγαρχία (οικονομική, πολιτική, πνευματική, δημοσιογραφική, καλλιτεχνική κ.λ.π.) είναι κρατικοδίαιτη και παρασιτική, αφετέρου δεν υπάρχουν εδώ ισχυρές κοινωνικές ομάδες πίεσης, αφού ακόμα και στο τελευταίο σωματείο ή σύλλογο που ιδρύεται, μπαίνουν αμέσως μέσα τα κόμματα και τον προσδένουν στο άρμα αυτού του πολιτικού συστήματος.

Ποιο είναι το φάρμακο; 

Άμεση αλλαγή του πολιτεύματος, ώστε αυτό να καταστεί πιο δημοκρατικό με την είσοδο της κοινωνίας στην πολιτική και την ως εκ τούτου κοινωνικοποίηση του κράτους. Δηλαδή την θέση του κρατικού μηχανισμού κάτω από την διεύθυνση και τον έλεγχο της κοινωνίας.  Άμεση αλλαγή του πολιτεύματος, ώστε να δώσει διέξοδο σε όλους τους Έλληνες για να ακουστεί η γνώμη τους και να συμμετάσχουν (όσοι το επιθυμούν) στη διακυβέρνηση της χώρας. Μόνο με αυτή την αλλαγή θα αλλάξει και ο ψυχισμός μας, ώστε να θέσουμε τις βάσεις για την Ελλάδα του 21ου αιώνα. Διαφορετικά θα σερνόμαστε από μνημόνιο σε μνημόνιο και από πολιτικό σε πολιτικό δίχως προοπτική, αφού ό,τι και να ψηφίζουμε, θα καταλήγουμε πάντα στον ίδιο παρανομαστή.

 

hassapis-peter.blogspot