Κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε από τον καναπέ

Ξεκίνησα ξαφνικά να γράφω όταν στην πατρίδα άρχισε η «κρίση», όταν άρχισαν να πέφτουν οι υπογραφές των μνημονίων. Ξεκίνησα να γράφω γιατί έτσι θεωρούσα ότι αντιστέκομαι, ότι αντιδρώ, ότι νιώθω . Λίγοι μπορούσαν να καταλάβουν το πόνο μου, την αγωνία μου, το θυμό μου . 

Κάποιοι νόμιζαν ότι η κρίση ήταν οικονομική, κάποιοι ακόμα πιστεύουν ότι η κρίση οφείλεται στους άλλους, στους δίπλα. Κάποιοι ακόμα πιστεύουν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ξαφνικά σταμάτησα να γράφω όχι γιατί άλλαξε κάτι απλά δεν με γέμιζε, ένιωθα ότι δεν άξιζε, δεν μπορούσα να μεταφέρω όλα τα συναισθήματα μου γιατί ήταν τόσα πολλά τα μέτωπα που δεν μπορούσα να ιεραρχήσω που έπρεπε να εστιάσω τη προσοχή μου. Ήξερα ότι είχαμε και έχουμε πόλεμο αλλά να πολεμάς μόνο σου είναι ηρωικό σίγουρα αλλά άκαρπο αν δεν πολεμάς για να νικήσεις και είναι αυτή η νίκη που θεωρώ ότι έχουμε χρέος να αφήσουμε στα παιδιά μας. Να
νικήσεις τον κακό σου εαυτό . Να νικήσεις όλο αυτό το σύστημα που τρώει τις σάρκες του έθνους μας μέσα από το ξεφτίλισμα της ελληνικής γλώσσας, μέσα από την υποβάθμιση της ελληνικής παιδείας, μέσα από τη διαστρέβλωση της ελληνικής ιστορίας . Να πολεμήσεις όλο αυτό το γυμνό που πασάρετε ως φυσιολογικό, να παλέψεις όλο αυτό το σελφι αλλιώς εγωκεντρισμό, να πολεμήσεις έναν ξένο τρόπο σκέψης που μιλά για λαούς για Ευρώπη για παγκοσμιοποίηση ακυρώνοντας την προσωπικότητα μας, την ελευθερία μας, τις άξιες, τα ιδανικά μας. Είναι αστείο τραγικά να βλέπεις ότι πέφτουμε μέσα σε λάκκους που μας κρατούν δούλους χωρίς να σκεφτόμαστε γιατί μας γέμισαν ένοχες . Θέλουν να πατάξουν τη φοροδιαφυγή και θεωρούν ότι το πλαστικό χρήμα είναι η λύση όμως το πλαστικό χρήμα έρχεται από τη τράπεζα και ήταν και αυτή μέσα στο κόλπο να φτάσουμε εδώ σήμερα. Ακούς όλους να μιλάνε για το αν θα πτωχεύσουμε, αν θα πληρωθούμε, αν θα έχουμε πετρέλαιο, αν θα μπορούμε να βρίσκουμε χαρτί υγείας. Ειλικρινά έφτασε ο θυμός να γίνει ένα μειδίαμα πως τα κατάφερα; Απλά σε ένα σενάριο που εσύ αποφασίζεις αν θα το υλοποιήσουν ή θα δώσεις εσύ το δικό σου φινάλε δεν υπάρχει ο φόβος το πώς θα παίξεις το ρολό σου απλά πρωταγωνιστείς με φόντο το παρελθόν και το μέλλον σου και το παρελθόν σου έχει ημέρες μνήμης που τις ξέχασες όπως η σημερινή της γενοκτονίας του Πόντου και τις αντικατέστησες με παγκόσμιες μέρες όπως των γκέι, του χόρτου και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς . Έχεις το μέλλον που δεν αντικρίζεις στα μάτια των παιδιών γιατί το άγχος να τους προσφέρεις υλικά και γνώσεις όχι παιδεία και ήθος σου ακύρωσαν τη δύναμη να βλέπεις ότι το μέλλον θέλει ελευθερία και όνειρα που δεν τα γκρεμίζει μια κρίση . Ζητάμε ένα καλύτερο αύριο αλλά τι είναι το καλύτερο; Πόσο έτοιμοι είμαστε να παλέψουμε για το καλύτερο; πόσες θυσίες μπορούμε να κάνουμε; Είμαστε ορθόδοξοι και πιστεύουμε στα θαύματα αλλά το μόνο θαύμα που σήμερα θα μας σώσει είναι να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, ποιοι θέλουμε να είμαστε . Αυτό δεν μπορείς να το καταφέρεις ως αργόσχολος, ως φοβισμένος, ως ηττοπαθής, ως σώμα σε κώμα….. θέλει ψυχή κι αυτή την χάσαμε ; την θάψαμε; την ξεχάσαμε; Είναι δύσκολο αλλά όλα στη ζωή μας είναι δύσκολα από την ώρα που γεννιόμαστε κι είναι αυτή η δυσκολία που μας κάνει να γινόμαστε δυνατοί να δημιουργούμε. Δεν θέλει κόπο θέλει και τρόπο . Απλά για αρχή ας ξεκινήσουμε ότι ο καθένας από μόνος του θα σώσει αυτό το τόπο και δεν θα περιμένουμε από τους άλλους και τότε θα έχουμε ήδη κερδίσει το μισό πόλεμο. ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ. ΓΙΑΥΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΛΑ ΠΡΑΞΕΙΣ ,ΕΡΓΑ. ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ.

ΕΛΕΝΗ ΣΤΟΓΙΑ.

olympia.gr