Η ελπίδα είμαστε εμείς

Η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Τα 6 χρόνια μνημονίου έχουν επηρεάσει κατά πολύ τον μέσο πολίτη. Ένας λαός φύση αισιόδοξος έχει καταντήσει (βάση ευρωπαικών ερευνών )να είναι πιο απαισιόδοξος και από τους Σκανδιναβικούς λαούς. Ούτε στα χρόνια της τουρκοκρατίας με τη χατζάρα πάνω από το κεφάλι του ο κόσμος δεν ήταν τόσο απαισιόδοξος. Ακόμα και σε εκείνους τους σκοτεινούς καιρούς το αλάνθαστο Ελληνικό δαιμόνιο έψαχνε να βρει τη λύση στα προβλήματά του. 

Είναι θέμα προς μελέτη των μελλοντικών κοινωνιολόγων-ψυχολόγων-ιστορικών το αν και πόσο έχει αλλοιωθεί η ψυχοσύνθεση του Έλληνα η αν όλα αυτά τα χρόνια των «παχουλών αγελάδων» είχε καλομάθει και του έρχεται πολύ βαριά η κρίση, γιατί ας είμαστε ειλικρινείς δεν είναι η χειρότερη κρίση που έχει περάσει ποτέ η χώρα μας. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Μικρασιατική καταστροφή; Β΄
Παγκόσμιο; Συνεπώς χρίζει ειδικής μελέτης το γεγονός που προαναφέραμε. 



Άλλη μία προεκλογική περίοδος στην Ελλάδα με υποσχέσεις, οράματα, βαρύγδουπες δηλώσεις για ελευθερία, δημοκρατία ή πτώχευση, καταστροφή, κατάρρευση της χώρας από την άλλη έχουν βαρύνει το ήδη βεβαρημένο κλίμα στην ψυχή του μέσου Έλληνα που στέκει μπερδεμένος, θυμωμένος και ανήμπορος να ακολουθήσει τις εξελίξεις, γιατί ποτέ δε διδάχτηκε από το παρελθόν και την ιστορία του. Όλοι δείχνουν να ενδιαφέρονται για το καλό του Έλληνα, πλην του ίδιου του Έλληνα. Γιατί ο ίδιος δεν ασχολείται σοβαρά με τους θεσμούς του κράτους και τους αφορίζει, ξεχνάει τις ηθικές του αξίες και δίνει προτεραιότητα στις υλικές, κάνει τον ωχαδερφισμό μόδα προσπερνώντας ανέμελα κάθε αρετή και σπαταλάει όλη του την ενέργεια γκρινιάζοντας, μη φαίνοντας να γνωρίζει καν, ότι είναι κομμάτι αυτού του κράτους, αποποιούμενος των ευθυνών του και ορίζοντας τον εαυτό του ως θύμα. Οι στίχοι «Λίγοι καλοί και αυτοί μοιραίοι παραδομένοι κατά βάθος, με πόση ένταση και πάθος, Γίνονται οι πρώτοι τελευταίοι» φαίνεται να επαληθεύονται. Καθημερινά και από δημιουργίας της σύστασης του νεοελληνικού κράτους και σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας, ο μέσος Έλληνας βλέπει πλεκτάνες κατασκόπους δολοπλοκίες εις βάρους του και δεν βλέπει ότι ο ίδιος είναι η κινητήριος δύναμη για τα πάντα στο τόπο του, δε βλέπει λάθη και παραλήψεις που ο ίδιος έχει κάνει και περιμένει τον ξένο παράγοντα (τον από μηχανής θεό) να τον σώσει. Μία τραγωδία χωρίς τέλος.

Σήμερα και μια μέρα πριν τις εκλογές, εάν κάνουμε αναζήτηση στο Internet τις λέξεις ελπίδα και Ελλάδα, θα δούμε στην οθόνη μας άπειρα άρθρα επώνυμα η ανώνυμα να προσπαθούν να δώσουν ένα τόνο αισιοδοξίας στους Έλληνες για την επόμενη μέρα των εκλογών. Άλλα βεβιασμένα και με πολιτικά μηνύματα και άλλα γραφικά ρομαντικά για λίγους αποδέκτες. Η ελπίδα είναι πολύ δυνατή λέξη, μία λέξη που δίνει αισιοδοξία παρηγοριά, προσδοκία και προσμονή, η πίστη που έχει κάποιος όταν διαθέτει τη θέληση, τη γνώση. Ο μέσος Έλληνας μετά από μια περίοδο αμφιταλαντεύσεων εμφανίζεται και νιώθει πιο ώριμος από ποτέ να διαχειριστεί τη τύχη του. Φαίνεται να έχει καταλάβει ότι δεν υπάρχουν σωτήρες ,φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί και τί έρχεται ή μήπως όχι; Τα προηγούμενα χρόνια διόριζε ηγέτες γιατί έτσι τον βόλευε, απολαμβάνοντας πρόσκαιρες χαρές όμως σήμερα που μιλάμε δείχνει να ψάχνει θορυβημένος, χωρίς να βρίσκει, ηθικά στηρίγματα. Την ίδια στιγμή, ο θυμός το μίσος και η δίψα του για εκδίκηση ενισχύεται τεχνηέντως από τους Manager των εκλογών προς το συμφέρον των εντολέων τους, με αποτέλεσμα εκεί που νόμιζε ότι έπιασε πάτο «ξεγελιέται» για μια ακόμα φορά και συνεχίζει να χάνεται στη δίνη της πτώσης. Η ιστορία, αδιάψευστος μάρτυρας της αλήθειας, αργά η γρήγορα θα διαψεύσει η θα επιβεβαιώσει τα παραπάνω γιατί όπως λέει και ο Λ. Πίτερ, «Η ιστορία είναι αναγκασμένη να επαναλαμβάνει, γιατί κανένας δεν την ακούει» και είναι σήμερα πιο επίκαιρος από ποτέ.

(Αναγνώστης)