Σ. Θεοδωράκης: Ο δεκανέας των σύγχρονων Συνταγματαρχών…

Η πρωτοβουλία του Σταύρου Θεοδωράκη να συναντηθεί με τον Αντώνη Σαμαρά και να δηλώσει ότι το «Ποτάμι» υποστηρίζει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από αυτήν τη Βουλή, πραγματικά ξάφνιασε. Δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο πρόεδρος κόμματος που βρίσκεται εκτός Βουλής να ζητάει μετ’ επιτάσεως να μη γίνουν εκλογές. Πόσο μάλλον  όταν βρίσκεται στα δημοσκοπικά ντουζένια του…
Ο Σταύρος Θεοδωράκης μας το ’χει πει με κάθε δυνατό τρόπο: κομίζει το «νέο» στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Αν και το να εκμεταλλεύεται κανείς τη δημοσιότητά του, τη στήριξη όλων των επιχειρηματιών και των μήντια, για να φτιάξει γύρω από τον εαυτό του ένα κόμμα-ρυθμιστή, λέγοντας κοινοτοπίες, προκειμένου να…………..
………….διαφυλάξει το υπάρχον σύστημα εξουσίας, δεν το λες και νέο…
Θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε, βέβαια, το ταλέντο του στην αντιστροφή της πραγματικότητας. Ένα κόμμα τόσο αρχηγοκεντρικό, που κάνει ακόμη και τον Κιμ Γιονγκ Ιλ να κοκκινίζει, παρουσιάζεται ως «ανανεωτής» της πολιτικής
σκηνής του τόπου. Ένας τηλεπαρουσιαστής από το κανάλι του Μπόμπολα έχει αναγάγει τον εαυτό του σε «παιδί του
λαού» και «ρυθμιστή του πολιτεύματος». Ο τύπος που έχει πάρει στήριξη (και χρήματα) από όποιον κινείται στην επιχειρηματική ζωή του τόπου, εμφανίζεται ως «ανεξάρτητος». Ένα κόμμα που έχει σύμβουλο στα οικονομικά τον Γιάννη Παπανικολάου, σύμβουλο του Δημήτρη Μελισσανίδη στην εταιρεία πετρελαιοειδών Aegean, παρουσιάζεται
ως κίνημα «αδιάφθορων». Να συνεχίσουμε;
Τον χρηματοδοτούν όλοι οι επιχειρηματίες από λίγο. Τον στηρίζουν όλοι οι μεγαλοεκδότες από λίγο. Κι ο ίδιος δεν εκτίθεται με κανέναν. Είναι ο απαραίτητος «τρίτος», ο μπαλαντέρ, που έπρεπε να δημιουργήσει το σύστημα της διαπλοκής επιχειρηματιών και καναλαρχών για να μπορεί να «ελέγξει» την κατάσταση σε περίοδο πολιτικής κρίσης και αστάθειας.Είναι αυτό που λέμε «κόμμα-καταλύτης» πολλαπλών χρήσεων…
Ο Σταύρος Θεοδωράκης όμως είναι, επίσης, όλα εκείνα τα οποία μας καλεί να «αποτινάξουμε». Είναι ένας μικρός Παπαδόπουλος, που δεν πιστεύει στα πολιτικά κόμματα και στη δημοκρατία, γιατί θεωρεί ότι είναι αρκετό να κυβερνούν απευθείας οι ισχυροί του πλούτου και της τηλεόρασης. Είναι η προβολή στο σήμερα της λαλιώτικης νοοτροπίας του υφυπουργείου Νέας Γενιάς: η οπτικοποίηση του δόγματος «καλοπέραση, αφ’ υψηλού κατόπτευση της κοινωνίας και ιδεολογικό αραλίκι».
Τι πραγματικά πρεσβεύει ο Σταύρος Θεοδωράκης; Αν κανείς ξύσει κάτω από την επιφάνεια, απλώς τη διάσωση του υπάρχοντος συστήματος. Ακόμη κι αν αυτό χρειάζεται να περάσει από απανωτά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα. Γιατί τι άλλο σημαίνει η πρόταση να συνεχίζει να υφίσταται αυτή η Βουλή, να συνεχίσει να παράγει μέτρα κοινωνικής καταστροφής και να ξεπουλάει τη χώρα, χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση; Τι σημαίνει η πρόταση για μόνιμους υπουργούς οικουμενικής αποδοχής σε Παιδεία, Υγεία, Άμυνα και Εμπόριο; Τα περί μονοπρόσωπης ευθύνης στα υπουργεία στο πλαίσιο ενός ισχυρoύ κράτους; Κι όμως, ο Σταύρος Θεοδωράκης σε όλα αυτά βλέπει την «τόλμη» όσων διεκδικούν εξουσία «να συνεννοηθούν και με αμοιβαίες υποχωρήσεις να βρεθεί λύση». Η απουσία της πολιτικής ως πρόταση…
Όλες οι χούντες είχαν και τους θεωρητικούς τους. Ποιος θυμάται τον Σάββα Κωνσταντόπουλο -δημοσιογράφο και αυτόν- και το ρόλο που έπαιξε στην ιδεολογική νομιμοποίηση της Χούντας των Συνταγματαρχών; Ο Θεοδωράκης έχει αναλάβει αντίστοιχο ρόλο για τη σημερινή κοινοβουλευτική Χούντα, και τον κεντροφασισμό που μας περιβάλλει. Ο δεκανέας των σύγχρονων Συνταγματαρχών…
Δεν είναι τυχαίο που βάλθηκε να ξεπλύνει την τότε χούντα. Ο φιλόσοφος του «Ποταμιού» Στέλιος Ράμφος δεν ντράπηκε να πει δημόσια ψέματα για δήθεν μηδενικά χρέη που άφησε πίσω της η δικτατορία. Την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το «Ποτάμι» την υποδέχτηκε με το τουίτ «Η εξέγερση των φοιτητών το 73 ήταν μια ηρωική πράξη
που έγινε κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής». Προφανώς, ο Σ. Θεοδωράκης δεν εντοπίζει κανένα κακό στο γεγονός ότι οι Συνταγματάρχες είχαν απαγορεύσει τη
λειτουργία των κομμάτων – που τόσο κακό έκαναν και κάνουν κατά τη γνώμη του…
Ο ίδιος ο Θεοδωράκης δεν είχε ντραπεί παλιότερα να πάρει μιαφιλικότατη συνέντευξη από τον Νίκο Μιχαλολιάκο και να φωτογραφίζεται με άνεση να πίνει τον καφέ του από την κούπα με το σήμα της Χρυσής Αυγής δίπλα στον αρχηγό της εγκληματικής συμμορίας. Ούτε μετά τη σύλληψη της Χρυσής Αυγής έδειξε να προβληματίζεται. Μάλλον διείδε την
ευκαιρία να «καλύψει» το κενό της «σοβαρότερης Χρυσής Αυγής». Οι δηλώσεις του από τον Άγιο Παντελεήμονα, «κάθε γειτονιά πρέπει να έχει όσους μετανάστες μπορεί να αντέξει» ή «οι πρόσφυγες που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα πρέπει να μιλάνε τη γλώσσα μας και να αποδέχονται τις ευρωπαϊκές αξίες», δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας.
Όλοι γνωρίζουν ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα και συνομιλεί με τους πολίτες σε στάδια, θέατρα ή πλατείες. Λίγοι γνωρίζουν ότι οι περιοδείες αυτές συνοδεύονται και από ραντεβού με τους ντόπιους επιχειρηματίες. Αυτά, βέβαια, δεν γίνονται στα φανερά. Όπως δεν είναι γνωστό στον πολύ κόσμο ότι το… παιδί του λαού έπαιζε κάθε βδομάδα τένις με τον Λεωνίδα Μπόμπολα – μέχρι πριν από λίγους μήνες. Όπως δεν είναι γνωστά στον πολύ κόσμο τα ραντεβού του με τον Δ. Μελισσανίδη.
Επίσης, πόσο αληθεύει ότι στις ευρωεκλογές τα ψηφοδέλτια και οι αφίσες τυπώθηκαν δωρεάν από την «Ίριδα» του Σταύρου Ψυχάρη; Μπορεί σήμερα να λέει ότι αντιπαθεί τα κόμματα και τις παραδοσιακές τους μεθόδους, δεν ήταν όμως το ίδιο και στα νιάτα του, όταν ήταν γνωστός ως ένα από τα πιο «γρήγορα πινέλα» -δηλαδή αφισοκολλητές- του ΠΑΣΟΚ. Άλλες εποχές, θα μου πείτε.
Για να μπει το «Ποτάμι» σφήνα στο πολιτικό σκηνικό, προϋπόθεση είναι να έχει συμμάχους. Να μπορέσει, δηλαδή, να λειτουργήσει ως συμπληρωματική δύναμη για το σχηματισμό οποιοσδήποτε κυβέρνησης. Εξ ου και οι συναντήσεις που εξήγγειλε τόσο με τον Σαμαρά, όσο και με τον Τσίπρα. Και μπορεί βέβαια τη δεύτερη συνάντηση να μην την πραγματοποίησε ποτέ -καθώς χολώθηκε, λέει, γιατί ο Τσίπρας είδε πρώτα τον Π. Κομμένο-, αλλά είναι σίγουρο ότι θα το επιδιώξει ξανά. Είναι άλλωστε κομμάτι του πολιτικού παζλ που στήνει ο πρώην τηλεστάρ.
Η προφανής χρησιμότητα του κόμματος του Σταύρου Θεοδωράκη στις ευρωεκλογές ήταν να ανακόψει κεντρώους ψηφοφόρους που θα πήγαιναν προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις εθνικές εκλογές όμως, σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτο κόμμα χωρίς αυτοδυναμία, το «Ποτάμι» μπορεί να τείνει χείρα βοήθειας, εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό ότι η όποια κυβέρνηση θα κρατήσει αλώβητο το -πραγματικό- σύστημα εξουσίας, των επιχειρηματιών και μηντιαρχών φίλων του κ. Θεοδωράκη.
Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να θέλει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται όμως ότι εδώ δεν πιάνει η γοητεία του Σταύρου… Όχι ότι δεν υπάρχουν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ στελέχη που τον καλοβλέπουν – κάθε άλλο! Όμως οι αντιδράσεις είναι πολύ περισσότερες και οξείες και δεν περιορίζονται στην Αριστερή Πλατφόρμα. Προέρχονται από όλες τις πτέρυγες του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, θα προτιμούσαν να ξαναπάνε σε εκλογές παρά να συγκυβερνήσουν με το «Ποτάμι» – κάτι που θα έδινε σε όλους το μήνυμα ότι συγκυβερνούν με τα εκδοτικά και μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα του τόπου. Αν επιβαλλόταν από το προεδρικό περιβάλλον του Τσίπρα η συγκυβέρνηση με τον Θεοδωράκη, «το 80% του ΣΥΡΙΖΑ θα αποχωρήσει». Η φράση ανήκει σε επιφανές στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που
συνηθίζει να ταράζει τα νερά.
Μάλλον αυτά ενόχλησαν τον Σταύρο Θεοδωράκη κι όχι οι συναντήσεις του Τσίπρα με τον Κομμένο – με τον οποίο άλλωστε και ο ίδιος ποτέ δεν έπαψε να έχει σχέσεις. Εκεί που είχε βάλει πλώρη για ιον Τσίπρα, λοιπόν, βρέθηκε με τον καφέ του χαρτοφύλακα να συναντιέται με τον Αντώνη Σαμαρά. Γιατί άραγε;
Κάποιοι λένε ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει το νέο δεκανίκι της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Μπορεί το κόμμα του να μην είναι στη Βουλή, όμως μπορεί κάλλιστα να μπει με (εξωκοινοβουλευτικά) στελέχη στη συγκυβέρνηση, παρέχοντας μια εσάνς «ανανέωσης» και «συναίνεσης» σε μια κυβέρνηση που παραπαίει και να τη βοηθήσει με αυτό τον τρόπο να βρει το άλλοθι για τους 180 «πρόθυμους». Ειδικά τώρα που οι δανειστές δεν φαίνονται πρόθυμοι να στηρίξουν τον Α. Σαμαρά ούτε καν με μια εικονική «επιτυχή διαπραγμάτευση» σαν αυτή του Παρισιού.
Βέβαια, στην περίπτωση αυτή ο Σταύρος Θεοδωράκης θα έχει ήδη βάλει τις βάσεις να έχει το κόμμα του μια κατάληξη σαν αυτή της ΔΗΜΑΡ. Υπάρχει όμως και μια άλλη περίπτωση. Να προσπαθεί να χτυπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς στο μαλακό του υπογάστριο. Και ποιο είναι αυτό; Μα ακριβώς η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει στηρίξει όλο τον πολιτικό του σχεδίασμά στη διενέργεια εκλογών λίγο πριν ή λίγο μετά τη διεξαγωγή της εκλογής για Πρόεδρο της
Δημοκρατίας. Προϋπόθεση για αυτό, όμως, είναι να μη βρεθούν οι 180 βουλευτές.
Μπορεί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να μην βλέπουν με καλό μάτι τη συμμαχία με τους «εθνοπατριώτες» των ΑΝΕΛΛ, τους ΔΗΜΑΡίτες που μπήκαν στη συγκυβέρνηση, μπορεί να μη συμπαθούσαν την Τζάκρη, όμως κύριο μέλημά τους είναι να μην συμπληρωθούν οι 180. Στο δρόμο αυτό, έχουν ήδη «νερώσει» το κρασί τους και δεν μιλούν πια για συνεργασία μόνο με όσους «δεν ψήφισαν τα Μνημόνια», ενώ ήδη διαμηνύουν με διάφορους τρόπους ότι υπάρχουν ανοιχτές θέσεις στα ψηφοδέλτιά τους για «μετανοούντες», ελπίζοντας ότι έτσι θα σταματήσουν την κυβέρνηση από το να προσεταιριστεί όλους τους ανεξάρτητους βουλευτές στην προεδρική εκλογή.
Εκτιμώντας αυτό, ως φαίνεται, ο Σταύρος Θεοδωράκης αποφάσισε να εμπλακεί ενεργά στο θέμα της προεδρικής εκλογής. Δίνοντας «αβάντα»στον Σαμαρά, όχι μόνο επιβεβαιώνει τα γνωστά του φληναφήματα περί «συνεννόησης όλων» (στη λογική του «δεν υπάρχουν δεξιές και αριστερές λύσεις»), αλλά δίνει κι ένα μήνυμα στον ΣΥΡΙΖΑ ότι, αν δεν αλλάξει στάση, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου θα βρει μια ανάσα ζωής, έναν σημαντικό (άλλωστε αυτό πιστεύει για τον εαυτό του) σύμμαχο.
Ας μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης ίσως να μην είναι πλέον κόμμα χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση! Πληροφορίες λένε ότι οι ανεξάρτητοι βουλευτές Γρηγόρης Ψαριανός, Πέτρος Τατσόπουλοςκαι Κατερίνα Μάρκου έχουν ήδη κλείσει τη μεταγραφή τους στο «Ποτάμι» και οι κινήσεις τους σε σχέση με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας εξαρτώνται άμεσα από τις αποφάσεις του Σταύρου Θεοδωράκη. Ίσως λοιπόν η τοποθέτησή του για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή να μην ήταν «στον αέρα». Κάτι θα ήξερε περί αυτού ο Δημήτρης Σταμάτης που έκλεισε το ραντεβού με τον Σαμαρά, παρά τις διαφωνίες του Χρύσανθου Λαζαρίδη.
Γιατί να μη θέλει ο Χρύσανθος Λαζαρίδης το ραντεβού με το «Ποτάμι»; Πιθανώς λόγω των σεναρίων που θέλουν τον Σταύρο Θεοδωράκη να παίζει το ρόλο του «δεκανέα» και στην ανασύνθεση μιας κεντροδεξιάς χωρίς τον Αντώνη Σαμαρά (και τους συνεργάτες του). Η παραίτηση του Ανδρέα Ψυχάρη από τη Βουλή δεν είναι άσχετη με τις διεργασίες της επόμενης μέρας. Νεόκοποι εκδότες (π.χ. ο Νίκος Χατζηνικολάου) και επιχειρηματίες παλαιάς κοπής βλέπουν το άρμα του Σαμαρά να κλονίζεται.
Μπορεί η συμμετοχή του «Ποταμιού» σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί «μαξιλάρι ασφαλείας», αλλά δεν αρκεί για να είναι σίγουροι για τα συμφέροντά τους. Άλλωστε, και ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης θα μπορούσε κάλλιστα να φερθεί αχάριστα σε έναν από όσους τον στηρίζουν, προκειμένου να δείξει στο πόπολο ότι είναι «αδιάφθορος».
Τα συγκροτήματα του Τύπου που πρόσκεινται στη ΝΔ ήδη παίρνουν εμφανείς αποστάσεις από τα πεπραγμένα Σαμαρά. Όσους ακούτε να μιλούν για «κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης» προεξοφλούν ότι το κεφάλαιο Σαμαρά έχει κλείσει. Αυτό που τους απασχολεί είναι η ανασύσταση της Κεντροδεξιάς με τρόπο και σε χρόνο που να μπορέσει γρήγορα να ανακάμψει και να παρουσιαστεί ως κυβερνητική δύναμη απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, σε περίπτωση κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, κανείς δεν φαίνεται να πιστεύει ότι θα υπάρξει σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού – οι ίδιοι που ήθελαν να μας πείσουν ότι «δεν πρέπει να γίνουμε Αργεντινή» είναι μάλλον αυτοί που θα επιδιώξουν μια αργεντινοποίησητης πολιτικής ζωής της χώρας, με τις κυβερνήσεις να διαδέχονται η μία την άλλη.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης ως δεκανίκι σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η εγγύηση ότι η κυβέρνηση αυτή θα μπορεί να πέσει στο χρόνο που θα βολεύει για να αντικατασταθεί από την κυβέρνηση της ανασυγκροτημένης Κεντροδεξιάς.
Πηγή: Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος «Unfollow»

tolimeri.wordpress.com