ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ & ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ

φώτο : Pink Floyd - wish you were here

Μας ήρθε email από το γραφείο του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου και ανέφερε: «Ενόψει της 20ης Μαρτίου, της ημέρας Διαμεσολάβησης, παρακαλούμε, όπως τοποθετηθεί το συνημμένο εικαστικό στον ιστότοπό σας σε μορφή intro, από σήμερα έως και την Κυριακή 23/3. Έχει ήδη τοποθετηθεί κατ΄ αυτόν τον τρόπο στον ιστότοπο του ΥΔΔΑΔ. Θα εκτιμούσαμε τη συνεργασία σας στην προώθηση του θεσμού αυτού.»

Η δική μας απάντηση:

Ο θεσμός της διαμεσολάβησης, είναι αμφιλεγόμενος. Μερικούς από τους προβληματισμούς μας τους είχαμε αναρτήσει στον ιστολόγιο μας και θα τους δείτε εδώ ( Η Διαμεσολάβηση στην ταφόπλακα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών http://goo.gl/OsxYqO ).

Είχαμε πει εγκαίρως ότι: «Εν κατακλείδι, εξ όσων φαίνεται, πρόκειται για ένα μνημονιακό προσχεδιακό νομοθετικό έκτρωμα κερκόπορτα για την Δικαιοσύνη... βοηθάει τον ισχυρό και δεν παρέχει καμία προστασία - ασφαλιστική δικλείδα στο πολίτη, παραβιάζοντας βασικά δικαιώματά του, αναφορικά με την δίκαιη δίκη και την πρόσβαση σε αυτή. Αποτελεί δε, την ταφόπλακα στους υπερχρεωμένους πολίτες.»

Το ιστολόγιο ΑΥΤΟ λοιπόν, δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει εργαλείο κυβερνητικής προπαγάνδας.

Η διαμεσολάβηση είναι ακόμα μία κερκόπορτα στην πρόσβαση στη δικαιοσύνη και στην ποιότητα των αποφάσεων της. Η διαμεσολάβηση για εμάς, με την υποχρεωτική μορφή που θέλουν να λάβει, αποτελεί ΕΥΘΕΩΣ παραβίαση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της δικαστικής προστασίας. Επιβάλλεται δε, από την Ε.Ε. οπότε μπορείτε να αντιληφθείτε και τι συμφέροντα μπορεί να εξυπηρετήσει. Έχουν φτάσει στο σημείο σε άλλες χώρες καθώς και στην Ελλάδα για διασυνοριακές διαφορές οι διαμεσολαβητές να μην είναι μόνο δικηγόροι!!! Ο θεσμός της διαμεσολάβησης είναι μια ακόμα ιδιωτικοποίηση και όπως κάθε ιδιωτικοποίηση προσβάλει τα ανθρώπινα δικαιώματα έτσι και στην παρούσα περίπτωση προσβάλλει την πρόσβαση στη δικαιοσύνη.

Για εμάς, ο μόνος θεσμός που μπορεί να συμβιβάσει τους διαδίκους είναι η δικαιοσύνη και αυτό τον ρόλο δεν δύναται να τον υποκαταστήσει ουδείς. Αυτό που θέλουμε είναι εξαιρετικούς νομικούς για δικαστές που δεν μεροληπτούν, δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών και σέβονται τη δημοκρατία και τα δικαιώματα χωρίς φόβο και πάθος. Θεωρούμε ότι το πρόβλημα είναι γενικότερο και πεπλεγμένο. Εδράζεται και στη Σχολή των Δικαστών και στην συστηματική απαξίωση της δικαιοσύνης από τα πολιτικό προσωπικό και τα ΜΜΕ τους, με αμιγή στόχο να αποκτούν πρόσβαση στην επίλυση των διαφορών μόνο οι έχοντες. Αντί να δοθεί έμφαση στην ποιότητα και στην ταχύτητα της απονομής δικαιοσύνης με λίγα έξοδα προσπαθούν να αφαιρέσουν το νόμιμο δικαστή (και επιστήμονα δικαίου) από τον πολίτη είτε άμεσα είτε έμμεσα με οικονομικά μέσα. Να θυμήσουμε ότι το παράβολο της έφεσης είναι πρόταση του  Πικραμμένου από το 2009, πολύ πριν από τα μνημόνια.

Για την ενδυνάμωση του θεσμού της δικαιοσύνης στα μέσα της δεκαετίας του 1990-2000 ιδρύθηκε η Εθνική Σχολή Δικαστών, η οποία έχει αποτύχει πλήρως. Είναι πλέον ευρέως διαδεδομένο ότι η συγκεκριμένη σχολή εξυπηρετεί κομματικά συμφέροντα, είναι χαμηλού επιστημονικού επιπέδου, απευθύνεται σε ενδιαφερόμενους που έχουν την οικονομική επιφάνεια να μην ασκούν κανένα επάγγελμα, αλλά απλά να παρακολουθούν τα απαιτούμενα πανάκριβα φροντιστήρια, των οποίων οι φροντιστές έχουν μαγικές ικανότητες να ονειρεύονται τα βατά θέματα των εξετάσεων, να μην έχουν καμία ουσιώδη δικηγορική επαγγελματική εμπειρία και καμία επιστημονική γνώση των γενικότερων κοινωνικών προβλημάτων. Ήδη επαγγελματίες δικαστές και εισαγγελείς δείχνουν απόγνωση και άγνοια σχετικά με τα σύγχρονα προβλήματα. Παράδειγμα είναι τα δάνεια σε ελβετικά φράγκα, με τα οποία οι τράπεζες της ευρωζώνης χειραγώγησαν και υποτίμησαν το ευρώ έναντι του ελβετικού φράγκου με αποτέλεσμα οι παράγοντες της οικονομίας, νοικοκυριά και επιχειρήσεις, να έχουν βρεθεί μπροστά σε τεράστια χρέη έχοντας όμως καταβάλει υπέρογκα ποσά. Εξάλλου κάθε δικηγόρος καθημερινά αισθάνεται αυτό το πρόβλημα με την ποιότητα των αποφάσεων που αντικρύζει.

Δώστε τώρα βάση σε δύο σημεία για τη διαμεσολάβηση στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά:
1) τα 2/3 της αμοιβής του διαμεσολαβητή θα τα πληρώνουν οι τράπεζες με ότι αυτό συνεπάγεται για την διαφάνεια του θεσμού,
2) ως τώρα ΔΕΝ μπορούσαν να γίνουν συμβιβασμοί ακόμη και σε υποθέσεις που θα μπορούσαν να λυθούν συμβιβαστικά. Οι Δικηγόροι των Τραπεζών ΔΕΝ είχαν καμία εξουσιοδότηση και η εντολή που λάμβαναν ήταν "πηγαίνετε να δικάσετε"!!! Θέλουν λοιπόν να μας πείσουν ότι ΞΑΦΝΙΚΑ οι Τράπεζες κόπτονται για τον θεσμό της διαμεσολάβησης! Και μόνο ότι δεν επιθυμούν τα δικαστήρια και επιθυμούν την διαμεσολάβηση αρκεί για να μας πείσει τι συμφέροντα εξυπηρετεί ο θεσμός αυτός.

Η κείμενη νομοθεσία (οδηγία της Ε.Ε.) προβλέπει, ότι ο διαμεσολαβητής μπορεί να μην έχει σχέση με τις επιστήμες δικαίου. Να μην γνωρίζει τίποτα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κατάχρηση δικαιωμάτων, την ισότητα όπλων κατά τη διαδικασία, την προστασία των αδύναμων στρωμάτων και πολλά άλλα. Νομικές έννοιες που απαιτούν μελέτη και σπουδές ετών για τη δικαιότερη επίλυση των διαφορών δεν μπορούν να γίνουν κτήμα σε μερικές μέρες. Πώς θα επιλύσει ένας διαμεσολαβητής, που επιλέγεται από την τράπεζα και πληρώνεται από αυτήν κατά τα 2/3, μια διαφορά όπως αυτή με το ελβετικό φράγκο που αναφέραμε πιο πάνω; Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνο η επιστημονική κατάρτιση του «διαιτητή», αλλά και η ουδετερότητά του.

Η δημοκρατία στη χώρα μας προβλέπει την ανεξάρτητη δικαιοσύνη ως φορέα εξουσίας για την επίλυση των διαφορών. Οι πολίτες φορολογούνται για αυτήν τη λειτουργία των δικαστηρίων. Κανένα κόμμα δεν έχει δικαίωμα να επιβάλλει υποχρεωτική διαμεσολάβηση σε κανέναν (έστω και ως προαπαιτούμενο της προσφυγής στα δικαστήρια), ακόμα περισσότερο, όταν οι διαμεσολαβητές επιλέγονται από το ισχυρό μέρος που τις περισσότερες φορές έχει και την ευθύνη πρόκλησης της διαφοράς. Σημειώνεται επίσης ότι άλλες μορφές υποχρεωτικής εξωδικαστικής επίλυσης της διαφοράς έχουν καταργηθεί, διότι ποτέ δεν επέφεραν τα αναμενόμενα και απλά επιβάρυναν τους διαδίκους με έξοδα. Είναι προφανές ότι κυβέρνηση και δικηγορικοί σύλλογοι θέλουν να επιβάλλουν την διαμεσολάβηση ώστε να γλυκάνουν την Τρόικα σχετικά με τις απαιτήσεις της για γρήγορο ξεκαθάρισμα γύρω από τα κόκκινα δάνεια των νοικοκυριών αν και το πρόβλημα στις τράπεζες είναι τα κόκκινα δάνεια των  μεγάλων  επιχειρήσεων.

Τα μικρά σκάνδαλα γύρω από τη διαμεσολάβηση δεν έχουν τόση μεγάλη σημασία για να τα αναλύσουμε εκτενώς. Αυτά είναι ζητήματα δευτερεύουσας σημασίας μπροστά στο έγκλημα που γίνεται με την κατάργηση της πρόσβαση στη δικαιοσύνη. Αναφέρουμε απλά  τις υποσχέσεις συνδικαλιστών της δεξιάς, του ΠΑΣΟΚ και της αριστεράς για επαγγελματική αποκατάσταση των δικηγόρων για να εισπράξουν δίδακτρα και ψήφους  με αποτέλεσμα ο δεύτερος του ταγκό να θεωρεί επένδυση την πιστοποίησή του και να προσδοκεί οικονομική πρόσοδο.Όπως και την παλιά τους τέχνη : τη χρήση της διαμεσολάβησης από τους παράγοντες ως ένα άλλο "μαγαζί"  με  τα έξοδα των ινστιτούτων κατάρτισης διαμεσολαβητών να χρεώνονται μόνο στους Δικηγορικούς Συλλόγους και άρα στους δικηγόρους, αν και τα ινστιτούτα  είναι ανεξάρτητα πρόσωπα, στα οποία συμμετέχουν τα Εμπορικά και Βιομηχανικά Επιμελητήρια και έχουν έσοδα από τα δίδακτρα. 

Σημαντικό είναι να θυμόμαστε ΠΑΝΤΑ τί συμβαίνει πριν από κάθε ιδιωτικοποίηση: «πρώτα απαξιώνουν τη δημόσια υπηρεσία και έπειτα την ιδιωτικοποιούν.». Η απάντηση βρίσκεται στο σεβασμό των ανθρώπινων δικαιώματων και της δημοκρατίας με μια ανεξάρτητη και αμερόληπτη δικαιοσύνη που εφαρμόζει το Σύνταγμα και τους νόμους χωρίς "λάθη".

Γράφει ο Γιώργος Πάσογλου, δικηγόρος

Νομικά Ανάλατα http://nomika-analata.blogspot.com/2014/03/blog-post_23.html#ixzz2wo13Y7eU