ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ: Αναλύσεις/απόψεις/σχολια

Η μυθολογία για το Ευρώ και την ΕΕ καταρρέει μπροστά στα μάτια μας!

Ειδική έκδοση της Πρωτοβουλίας κατά του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Πρωτοβουλίας κατά του Ευρώ και της ΕΕ»

Η μυθολογία για το Ευρώ και την ΕΕ καταρρέει μπροστά στα μάτια μας!

Ειδική έκδοση της Πρωτοβουλίας κατά του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Σε μια προσπάθεια να κάμψει την αντίσταση της κοινωνίας στο σχέδιο καταστροφής και πτώχευσης του λαού μας,  η χούντα συγκυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ , επιχείρησε, παίζοντας με τη φωτιά, να κινδυνολογήσει πάνω στο ζήτημα της παραμονής ή της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Φυσικά, δεν τόλμησαν να θέσουν το ζήτημα σε δημοψήφισμα. Ήταν μόνο ένα πυροτέχνημα, επιστρατευμένο στη στημένη επιχείρηση επιβολής της κυβέρνησης αστικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ΛΑΟΣ.

Η ‘’Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της ΕΕ’’, αποδέχεται τη πρόκληση, σε ένα θέμα που κάθε άλλο παρά έχει πει τη τελευταία του λέξη  ο λαός. Από την ίδρυση μας δεσμευτήκαμε να συμβάλλουμε σε ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα ενάντια στη συμμετοχή της χώρας μας στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Ας συζητήσουμε λοιπόν για το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση συγκεκριμένα και με σαφή επιχειρήματα.
Το ξεκίνημα: ‘’πάρε πέντε τώρα και κλείσε τα μάτια, για να σου πάρω εγώ δέκα’’

Όταν πριν από 30 περίπου χρόνια ολοκληρωνόταν η σύνδεση της Ελλάδας  με την τότε ΕΟΚ, είχαμε βομβαρδιστεί με πληθώρα  επιχειρημάτων:

• ‘’Τα προϊόντα μας θα βρεθούν  σε μια απέραντη αγορά 300 εκατομμυρίων’’. Η πραγματικότητα:  Δε βρήκαμε ‘’πελάτες’’, γίναμε.
• ‘’Θα διασφαλιστούμε έναντι του κινδύνου  από Τουρκία και άλλους εθνικούς κινδύνους’’.  Η αλήθεια: Συντηρήθηκε ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών που μας έχει γονατίσει. Ο κίνδυνος πολεμικής ανάφλεξης, με αφορμή και τις ΑΟΖ και τη συμμαχία πολέμου με το Ισραήλ  είναι πάντα παρών.
• ‘’Θα θωρακιστεί  η  δημοκρατία’’. Η πραγματικότητα:  οι ελευθερίες περιορίζονται όλο και περισσότερο, με τρομονόμους και ευρω-τρομονόμο. Σύμβολο της αντιδραστικής μετάλλαξης η είσοδος των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ στη κυβέρνηση.
• ‘’Θα έχουμε νομισματική σταθερότητα και προστασία από κρίσεις’’. Εδώ γελάνε…
• ‘’Τζάμπα επιδοτήσεις στους αγρότες’’. Ήταν το αντίτιμο του ξεκληρίσματος και της φτώχειας χιλιάδων αγροτών, της διάλυσης μεγάλου τμήματος της αγροτικής παραγωγής και της αναδιάρθρωσής της υπέρ των μεγαλοαγροτών, των εμπόρων και των βιομηχανιών του αγροτοδιατροφικού συμπλέγματος.
• ‘’Θα πάρουμε λεφτά για σεμινάρια κατάρτισης  ανέργων’’. Πράγματι, αντί για δουλειά,  μας τάισαν ασπιρίνες για την ανεργία και αυταπάτες.

30 χρόνια στην ΕΕ-10 χρόνια στο ευρώ: ‘’ Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό..’’

Κάποτε έρχεται η  στιγμή της αλήθειας, που συνήθως δεν είναι τόσο ευχάριστη όσο νομίζουμε αρχικά. Τι μετράμε σαν αποτελέσματα έως τώρα;

• Καθίζηση της αγροτικής παραγωγής. Από αυτάρκεις σε αγροτικά προϊόντα, αγοράζουμε λεμόνια Αργεντινής.
• Αντιδραστική αναδιάρθρωση της βιομηχανίας. Κλείνουν βασικές βιομηχανίες που καλύπτουν  ντόπιες ανάγκες, αύξηση εισαγωγών-μείωση εξαγωγών που ωθεί σε παραγωγική συρρίκνωση, μεταφορά μονάδων στο εξωτερικό, ανάπτυξη συμπληρωματική πολυεθνικών μονοπωλίων, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
• Αύξηση του δημόσιου χρέους της χώρας-διάλυση των δημόσιων οικονομικών. Εκτίναξη δημόσιου χρέους, εμπορικού ελλείμματος, ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών.
• Γιγάντωση κοινωνικών ανισοτήτων. Ακόμη και στις ανοδικές φάσεις τις οικονομίας, ο πλούτος συγκεντρώνεται στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ διευρύνονται οι ζώνες της φτώχειας και της ανεργίας, παγώνουν ή μειώνονται οι μισθοί και μάλιστα στις συνθήκες της κρίσης, βίαια, απόλυτα και ονομαστικά.
• Ιδιωτικοποίηση κοινωνικών τομέων. Με τις οδηγίες της ΕΕ για την ‘’απελευθέρωση της αγοράς’’, επιβλήθηκαν οι ιδιωτικοποιήσει σε μεταφορές, ενέργεια, επικοινωνίες και αλλού.
• Παράδοση της Παιδείας στην αγορά και τις εταιρείες. Από τη Λισαβόνα και την Μπολώνια, από το Νέο Λύκειο ως το νόμο για τα ΑΕΙ της Διαμαντοπούλου, από την έλλειψη βιβλίων ως τις συγχωνεύσεις των σχολείων, οι επιλογές της ΕΕ και της τρόικας είναι πανταχού παρούσες.
• Κατεδάφιση ασφαλιστικών συστημάτων. Αύξηση ηλικίας εξόδου στη σύνταξη, αύξηση εισφορών με μείωση καλύψεων, καταλήστευση αποθεματικών των ταμείων, τζογάρισμά τους στο χρηματιστήριο ή και εξωχρηματιστηριακά με τα δομημένα ομόλογα (όπως π.χ. στην περίπτωση του ΤΕΑΔΥ), «κούρεμα» των αποθεματικών τους κατά 50% με το «κούρεμα» της 26ης Οκτωβρίου.
• Αποδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων. Γενίκευση μερικής απασχόλησης, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων.
• Η Ελλάδα στρατόπεδο συγκέντρωσης οικονομικών μεταναστών  και πολιτικών προσφύγων. Με τη συμφωνία Δουβλίνο-2 , τη Σένγκεν και τη λογική της Ευρώπης-φρούριο, απαγορεύεται η διέλευση των μεταναστών και των προσφύγων προς τις χώρες προορισμού. Εύκολη βορά στους εργοδότες οι ‘’άνθρωποι χωρίς χαρτιά’’.  Εύκαιρα θύματα ρατσιστικής βίας και δημαγωγίας. Εξιλαστήρια θύματα οι εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα.
• Στη τανάλια των ευρω-τρομονόμων και της καταστολής, στη φρίκη των πολέμων. Ο ‘’μεγάλος αδερφός’’ παντού. Πόλεμοι με συμμετοχή Ελλάδας και ΕΕ σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη.
• Καταστροφή της φύσης και του περιβάλλοντος. Θυσία στο βωμό του κέρδους και των επιχειρηματικών συμφερόντων και η φύση. Με τα μεγάλα έργα, τους αυτοκινητόδρομους-πληγή, τους πυρηνικούς αντιδραστήρες.
• Τσαλαπάτημα κάθε έννοιας εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, κάθε δικαιώματος του λαού, του «έθνους των εργαζομένων» να ορίζει τις τύχες του.  Οι ουσιαστικότερες αποφάσεις λαμβάνονται σε κέντρα που είναι μακριά από τη λαϊκή διεκδίκηση και πάλη, με αποτέλεσμα να καταργούνται ακόμη και τυπικά χαρακτηριστικά της αστικής δημοκρατίας και της αυτοτέλειας κάθε χώρας-μέλους της ΕΕ. Σε κέντρα ελεγχόμενα από τις πολυεθνικές, τις τράπεζες και τις ηγεμονικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που επιβάλουν τους «κανόνες του παιχνιδιού» -ακόμη και τους αρεστούς σε αυτούς πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις- με μηχανισμούς «εποπτείας-επιτροπείας» και με τους εκβιασμούς της «επόμενης δόσης».

Το μέλλον, μέσα στην Ευρωζώνη: ‘’τα χειρότερα είναι μπροστά’’  για το λαό

1.  Ο ζυγός των μνημονίων δεν είναι προσωρινός. Μιλούν πλέον ανοιχτά για υπερδεκαετή ορίζοντα μέτρων, χωρίς μείωση του χρέους στο τέλος, που σημαίνει ατέρμων κύκλος αντεργατικών πολιτικών. Ζωντανό παράδειγμα η Ιταλία, που μπαίνει σε καθεστώς επιτήρησης με τα χαρακτηριστικά που το καλύτερο σενάριο για τη χώρα μας προβλέπει στο τέλος της δεκαετίας.
2.  Καθίζηση μισθών, σε επίπεδα 300-600 ευρώ και με απαγόρευση διεκδίκησης συμβάσεων.
3.  Οι εργαζόμενοι δούλοι του κεφαλαίου, με τη πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εργοδοτών.
4.  Έξαρση της ανεργίας, ειδικά στη νεολαία (ως και 50%), που οδηγεί στην απαξίωση και τη μαζική μετανάστευση.
5. Διάλυση δημόσιων κοινωνικών οργανισμών. Τα δημόσια νοσοκομεία και η δημόσια παιδεία, αντί για αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό, οδηγούνται σε πλήρη επιχειρηματοποίηση ή διάλυση. Ίδια κατεύθυνση σε όλους τους τομείς.
6. Περιστολή – κατάργηση προνοιακών παροχών και θεσμών υποστήριξης των ανήμπορων και κοινωνικά ασθενέστερων
7. Ξεπούλημα ή υποθήκευση δημόσιας περιουσίας. Ότι έχτισε ο λαός με τον ιδρώτα του, έστω κι αν μόνο ένα μικρό κλάσμα από αυτά απολάμβανε ή έλεγχε ο ίδιος, ξεπουλιέται μέσω ιδιωτικοποίησης ή υποθήκευσης στους δανειστές.
8. Η δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία στο απόσπασμα. Μέσω των διαδοχικών συμβάσεων, Μάαστριχτ, Λισσαβόνα κλπ., μεγάλο μέρος της εθνικής νομοθεσίας καθορίζεται από κέντρα αποφάσεων που δεν έχουν εκλεγεί ούτε λογοδοτούν στους λαούς. Με αφορμή την κρίση η αντιδημοκρατική εκτροπή της ΕΕ έχει παροξυνθεί. Αποφάσεις Βρυξελλών, Βερολίνου και Παρισιού. Κλειστά επιχειρηματικά λόμπι. Κυβερνήσεις μαριονέτες του κεφαλαίου. Ο λαός στο περιθώριο.
9. Η Ελλάδα στη σιδερένια κηδεμονία  ΕΕ, ΔΝΤ, διεθνούς κεφαλαίου. Επιβολή καθεστώτος επιτροπείας, ελέγχου της οικονομικής και πολιτικής ζωής. Εξευτελισμός της λαϊκής αξιοπρέπειας. Τριάκοντα αργύρια στους έλληνες  ‘’πατριώτες του χρήματος’’  και τις κυβερνήσεις κοινωνικού πολέμου, που  ‘’δείχνουν’’ και ‘’δίνουν’’ τον εχθρό λαό  στην πυρά που ανάβουν μαζί το ελληνικό κεφάλαιο με τις δυτικοευρωπαϊκές και πλανητικές πολυεθνικές και τράπεζες (την ίδια στιγμή που τσακώνονται άγρια για το ποιος θα πάρει τα πιο πολλά από τη λεηλασία των εργαζομένων).

Να ανατρέψουμε την χούντα συγκυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ!

Υπάρχει άλλος δρόμος!

Mε τους εργαζόμενους στο τιμόνι, με το λαό αξιοπρεπή και νοικοκύρη στο τόπο του!

             Έξω από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση

• Στάση πληρωμών , άρνηση,  μη αναγνώριση και διαγραφή του ληστρικού χρέους
•  Εθνικοποίηση τραπεζικού συστήματος, χωρίς αποζημίωση.
•  Πέρασμα στο δημόσιο όλων των ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιήθηκαν. Αποκλειστικά δημόσια παιδεία, υγεία, ασφάλιση.
•  Ανασχεδιασμός της παραγωγικής διάρθρωσης και του προσανατολισμού της οικονομίας με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες, με εθνικοποίηση των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και στους τρεις τομείς της οικονομίας (αγροτική παραγωγή, βιομηχανία, υπηρεσίες) και επιβολή εργατικού ελέγχου με προοπτική την κοινωνικοποίησή τους.
• Ανάπτυξη εργατικών-λαϊκών θεσμών πραγματικής δημοκρατίας στους χώρους εργασίας, στις συνοικίες και γειτονιές, στη δημόσια πολιτική δραστηριότητα
•  Ανατροπή όλων των αντεργατικών και αντι-ασφαλιστικών νόμων
•  Ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, με φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου, αύξηση μισθών, μείωση χρόνου εργασίας, δουλειά για όλους, αύξηση δαπανών για υγεία και παιδεία, κατάργηση ληστρικών δανείων, φόρων, τελών και χαρατσιών κάθε είδους. Μείωση των στρατιωτικών δαπανών, δήμευση της εκκλησιαστικής-μοναστηριακής περιουσίας.

Είναι εφικτός αυτός ο δρόμος ή μας περιμένει μεγαλύτερη καταστροφή έξω από το ευρώ και την ΕΕ;

Η καταστροφολογική  επιχειρηματολογία του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ακροδεξιού ΛΑΟΣ , συνήθως απομονώνει τη μία ή την άλλη πλευρά των παραπάνω στόχων και προσπαθεί να τρομοκρατήσει το λαό.

 Δεν θα πούμε ψέματα, όπως κάνουν αυτοί! Η επιλογή της σύγκρουσης  με την ΕΕ θα έχει κόστος. Είναι όμως αναγκαία γιατί η παραμονή σε αυτήν  έχει ακόμη μεγαλύτερο κόστος, «αίμα, πόνο και δάκρυα» για την κοινωνική πλειοψηφία.
Το δίλημμα ‘’ευρώ  ή δραχμή’’ είναι παραπλανητικό. Η επιλογή της εξόδου από το ευρώ, δεν είναι για εμάς απλά ένα τεχνικό ζήτημα, δε σημαίνει ένα άλλο νόμισμα με συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Αντίθετα:  Η Έξοδος από το ευρώ και η συνολική ρήξη με την ΕΕ, καθώς και η ανατροπή των αντεργατικών και αντικοινωνικών πολιτικών για να εξασφαλιστεί μια αξιοπρεπής ζωή των εργαζομένων και μια άλλη πορεία της χώρας, είναι δύο παράλληλες αλληλοσυμπληρούμενες και αξεχώριστες επιλογές.
Με αυτό το κριτήριο αντιμετωπίζουμε τα επιχειρήματά τους:

• ‘’Ευρώ ή πτώχευση και επιστροφή στη δραχμή;’’ Η νομισματική πολιτική αποτελεί ειδική μορφή, μέρος της γενικότερης οικονομικής πολιτικής που ασκείται κάθε φορά. Η παραμονή στο ευρώ, στην ΟΝΕ  και την ΕΕ, η νέα δανειακή σύμβαση, τα νέα μνημόνια, τα  “Σύμφωνα Σταθερότητας”,  τα “Σύμφωνα για το ευρώ”, οδηγούν στην εξαθλίωση του λαού και με μαθηματική ακρίβεια στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.  Άρα έξω για πάντα από το ευρώ και την ΕΕ! Υποστηρίζουμε την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, ανεξαρτήτως ονομασίας (δραχμή, μνα, τάλαντο, φοίνικας ή όπως αλλιώς και αν λέγεται) σαν μέρος μιας γενικότερης οικονομικής πολιτικής προς όφελος των εργαζόμενων και σε βάρος του κεφαλαίου.
• ‘’Η αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ θα οδηγήσει σε διάλυση της ευρωζώνης με  επικίνδυνες διεθνείς συνέπειες’’. Αυτό ούτε απαραίτητο είναι, αλλά ούτε και ζημιογόνο για τα λαϊκά συμφέροντα. Τέλειωσε η εποχή που η αστική τάξη παρουσίαζε τα δικά της συμφέροντα, ως συμφέροντα της κοινωνίας.
• ‘’Η εισαγωγή νέου νομίσματος, θα οδηγήσει σε άμεση  μεγάλη υποτίμηση  έναντι του ευρώ’’.  Οι εκτιμήσει για την έκταση της υποτίμησης είναι αστήριχτες. Η θεωρία ότι το ευρώ θα παραμένει σταθερό είναι αυθαίρετη. Η εμπειρία της Αργεντινής ή/και της Ισλανδίας, δεν συνηγορεί σε αυτή τη κινδυνολογία. ‘Άλλωστε, στο όνομα της μη αποχώρησης από το ευρώ ήδη υποτιμήθηκε κατά 40-50% το βιοτικό μας επίπεδο – πράγμα που δεν θα είχε γίνει αν είχαμε βγει από το ευρώ και κηρύξει στάση πληρωμών ήδη από το 2009.
• 
• ‘’Θα υπάρξει εκτίναξη πληθωρισμού, που θα εξανεμίσει το λαϊκό εισόδημα’’. Καμία σοβαρή μελέτη οικονομολόγων δεν υποστηρίζει παρατεταμένη ύπαρξη υψηλού πληθωρισμού για μεγάλο διάστημα. Αντίθετα, όλες οι δημοσιευμένες μελέτες, κάνουν λόγο για  άνοδο του πληθωρισμού, αλλά πτώση σε ένα χρόνο σε διαχειρίσιμα επίπεδα. Αυτή άλλωστε είναι η εμπειρία   Αργεντινής  και Ισλανδίας.
• ‘’Η ωφέλεια των εξαγωγών από την έξοδο του ευρώ και την υποτίμηση του νέου νομίσματος θα είναι προσωρινή και επισφαλής, λόγω και της εξάρτησης των εξαγώγιμων προϊόντων από εισαγώγιμες πρώτες ύλες κλπ’’.  Στο πλαίσιο μιας αντικαπιταλιστικής  παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανασχεδιασμού της οικονομίας, μπορούν να αυξηθούν σημαντικά οι εξαγωγές, αλλά και να μειωθεί η ανάγκη πολλών εισαγωγών. Αναφερόμαστε φυσικά σε ένα άλλο πλαίσιο οικονομικής οργάνωσης με βάση τις λαϊκές ανάγκες κι όχι τις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου, που στις σημερινές συνθήκες προϋποθέτουν κυριολεκτικά την εξαθλίωση και συντριβή του κόσμου της εργασίας.
• ‘’ Θα υπάρξει αύξηση του δημόσιου χρέους, μιας και αυτό θα είναι σε ευρώ το οποίο θα υπερτιμηθεί έναντι του νέου νομίσματος’’.  Αυτό δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό, μιας και μεγάλο μέρος του χρέους υπάγεται στο ελληνικό δίκαιο. Αλλά, το βασικότερο,  η επιλογή πρέπει να είναι  η άρνηση και όχι η πληρωμή του χρέους.
• ‘’Οι προτεινόμενες λύσεις εκτός ευρώ, δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του πρωτογενούς ελλείμματος’’. Το ερώτημα είναι πλαστό. Ως πρωτογενές έλλειμμα ορίζεται η διαφορά ανάμεσα στις τρέχουσες δαπάνες και τα τρέχοντα έσοδα  μέσα σε μια συγκεκριμένη περίοδο. Το πρωτογενές έλλειμμα προκύπτει αν από το έλλειμμα του γενικού κρατικού προϋπολογισμού, αφαιρεθούν οι τόκοι και τα χρεολύσια των δανείων του δημοσίου. Επομένως το πρωτογενές πλεόνασμα ή έλλειμμα έχει άμεση σχέση με την γενικότερη οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται και όχι μόνο ή κυρίως με το νόμισμα της χώρας. Το πρωτογενές έλλειμμα προέρχεται κατά κύριο λόγο από τις επιδοτήσεις προς το μεγάλο ελληνικό και ξένο κεφάλαιο. Προέρχεται από το τζάμπα χρήμα που παίρνουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές για να δημιουργήσουν δήθεν θέσεις εργασίας. Αλήθεια, πόσα δις εκατ. ευρώ έχουν χαθεί από τα δημόσια έσοδα λόγω της συνεχούς μείωσης των φορολογικών συντελεστών των ΑΕ και των ΕΠΕ; Πόσα δις ευρώ έχουν χαριστεί με τα κάθε είδους “αφορολόγητα αποθεματικά” και τους “αναπτυξιακούς νόμους” που απαλλάσσουν το κεφάλαιο από τη φορολογία; Πόσα δις έχουν δοθεί για τη συμμετοχή των ελληνικών στρατευμάτων  στις δολοφονικές ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ κατά των λαών όλου του κόσμου (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν κτλ); Πόσα δις είναι οι υπερτιμολογήσεις των κάθε είδους δημόσιων προμηθειών που καλείται να πληρώσει ο  λαός;
• ‘’Θα υπάρξει πρόβλημα με βασικά εισαγόμενα  προϊόντα (καύσιμα, φάρμακα κλπ), των οποίων οι τιμές θα απογειωθούν’’.  Πρόκειται για σκόπιμη διόγκωση του προβλήματος. Η τιμή των καυσίμων μπορεί να συγκρατηθεί με δραστική μείωση της κρατικής φορολογίας που επιβάλλεται επί της τιμής πώλησής τους. Βασικά προϊόντα μπορούν να επιδοτηθούν από το κράτος με τον ταυτόχρονο έλεγχο των τιμών. Η αντικαπιταλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας προς όφελος της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών και όχι του μέγιστου κέρδους, θα διευκολύνει  τη βιομηχανική και παραγωγική αναγέννηση της οικονομίας. Θα στηρίξει τους υπάρχοντες κλάδους, θα προχωρήσει στην αναγέννηση παλαιών και θα δημιουργήσει νέους κλάδους παραγωγής. Θα αντιστρέψει τη σχέση εισαγωγών- εξαγωγών θα μειώσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου συμβάλλοντας και με αυτόν τον τρόπο  στη μείωση του ελλείμματος  του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών και  θα δώσει τη δυνατότητα δημιουργίας συναλλαγματικών διαθεσίμων.

Η ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΝΑΒΟΛΗ!

Να φύγουμε τώρα  από τη φυλακή  του ευρώ και της ΟΝΕ. Για λαϊκή απειθαρχία και  συνολική ρήξη με την ΕΕ του κεφαλαίου. Συμπορευόμαστε σε αυτή την κατεύθυνση αγωνιστές με διαφορετική πολιτική καταγωγή και οπτική. Αγωνιστές που παλεύουν για την αποδέσμευση πριν απ’ όλα της χώρας μας, αλλά και των άλλων χωρών στην πορεία μιας τέτοιας ρήξης. Αγωνιστές που παλεύουν για τη συνολική διάλυση της ΕΕ ως ολοκληρωτικού μορφώματος του κεφαλαίου και αγωνιστές που παλεύουν ενάντια στις συνέπειες της πολιτικής  της ΕΕ.  Κοινός μας στόχος είναι μια άλλη διεθνιστική συνεργασία των λαών και των χωρών, με αλληλεγγύη, ισοτιμία και δικαιοσύνη, στη βάση των εργατικών και  λαϊκών συμφερόντων, στην προοπτική της καθολικής κοινωνικής απελευθέρωσης!

Σ’ αυτό τον αγώνα δε θα ‘μαστε μόνοι μας. Το οικοδόμημα της ευρωζώνης τρίζει και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ακόμα και στις χώρες του «σταθερού» βορρά δείχνουν το πιο απεχθές τους πρόσωπο ενάντια σε εργατικές κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα.

Οι εργαζόμενοι και οι λαοί της Ευρώπης είναι υποχρεωμένοι να καταστρέψουν την μαύρη συμμαχία της ευρωπαϊκής αστικής τάξης για να μπορέσουν να οικοδομήσουν τη δική τους διεθνιστική ενότητα για την κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, για την πολιτική χειραφέτηση και τελικά για την κοινωνική απελευθέρωση. Αυτός ο δρόμος δεν είναι απλά εφικτός, είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης για τους εργαζόμενους και το λαό, αλλά και για μια προοπτική αξιοβίωτης ζωής.

Αθήνα 15 Νοέμβρη 2011

http://stopeuroee.wordpress.com

H Ευρώπη στο σταυροδρόμι. Για τις καταιγιστικές αλλαγές που δεν έχουν έρθει ακόμα

¨Σύντομη Περιγραφή: Το κείμενο αυτό προσπαθεί να ανιχνεύσει τις διαφαινόμενες στρατηγικές διεξόδους για τις μεγάλες ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για να φανεί πιο καθαρά ότι μονόδρομος για την εργασία στην Ελλάδα δεν είναι η παραμονή στο ευρώ, αλλά η έξοδος από αυτό.

Του Δημήτρη Λένη
Κανονικά, τους απρόβλεπτους λαβύρινθους που ακολουθεί η ιστορία μιας χώρας τούς χαράζει πρώτα και κύρια η εξέλιξη της ταξικής πάλης στο εσωτερικό της. Η αλληλεπίδραση ενός κοινωνικού σχηματισμού με τον εξωτερικό περίγυρο εξαρτάται από το δυναμισμό ή την αδυναμία που επιδεικνύουν οι παραγωγικές σχέσεις στο εσωτερικό του κοινωνικού σχηματισμού, οι εσωτερικές του αντιφάσεις.

 Κανονικά· γιατί η στρατηγική απόφαση της ελληνικής αστικής τάξης για πρόσδεση στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό μεταβίβασης εξουσίας που καταλήγει να είναι το ευρώ έχει αλλάξει την ισορροπία των αντιθέσεων στη χώρα, μεταφέροντας σε έναν βαθμό (και μάλλον προσωρινά) το βάρος λήψης αποφάσεων σε κέντρα αποστειρωμένα από την όποια πίεση της εγχώριας ταξικής πάλης, στοιχείο και αυτό της διαδικασίας που η κυρίαρχη γλώσσα αποκαλεί «παγκοσμιοποίηση».

Έτσι οι εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας είναι ασυνήθιστα ευαίσθητες σε σχέση με τις εξελίξεις στο εξωτερικό. Εξελίξεις που για το 2012, ακόμα και από τους πιο πεπεισμένους απολογητές του συστήματος, δεν προβλέπονται καθόλου θετικές: οι εφεδρείες του συστήματος κοντεύουν να εξαντληθούν από τον προηγούμενο γύρο του 2008. Έτσι, η ανάλυση του τι πρέπει να γίνει στη χώρα μας είναι πραγματικά αδύνατο να γίνει χωρίς εκτίμηση για την πορεία της γενικευμένης κρίσης που συνεχίζεται και οξύνεται στο ιμπεριαλιστικό κέντρο και που ενδεχομένως έχει αρχίσει να εξαπλώνεται στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και τις ανερχόμενες χώρες. Το κείμενο αυτό προσπαθεί να ανιχνεύσει τις διαφαινόμενες στρατηγικές διεξόδους για τις μεγάλες ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για να φανεί πιο καθαρά ότι μονόδρομος για την εργασία στην Ελλάδα δεν είναι η παραμονή στο ευρώ, αλλά η έξοδος από αυτό.

Ο Τιτανικός που τον λένε Ευρώπη

Για να ξεπεράσει τα τρέχοντα προβλήματά της και να συνεχίσει να υπάρχει και να «ανθεί» με την τρέχουσα μορφή της η ευρωζώνη θα έφτανε να γίνει μία και μόνο απλή κίνηση: συγκεκριμένα, θα αρκούσε ο Άι-Βασίλης να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πρόεδρος της ΕΚΤ και καγκελάριος της Γερμανίας ταυτόχρονα, κάτι που δυστυχώς απαγορεύεται από τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Αν δεν γίνει αυτό, το στοίχημα των ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών είναι χαμένο.

Το αδιέξοδο των ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών, πέρα από τους πολιτικούς ανταγωνισμούς, την ανισόμετρη ανάπτυξη και τις τεράστιες ανισότητες στο εσωτερικό της ευρωζώνης, οφείλεται επίσης και στο γεγονός ότι το ευρωπαϊκό κεφάλαιο έχει την ιστορία απέναντί του. Το κέντρο της παραγωγής έχει πια φύγει από τη γερασμένη Ευρώπη. Ήδη το ΑΕΠ της Βραζιλίας ξεπέρασε το ΑΕΠ της Ιταλίας και σύντομα θα ξεπεράσει και της Γαλλίας. Και η όλο και πιο γερασμένη δημογραφικά Ευρώπη εμφανίζεται συστημικά ανίκανη σε επίπεδο παραγωγής να ξεπεράσει το αδιέξοδο, κάνοντας αυτό που πάντα ως τώρα γινόταν στην ιστορία του καπιταλισμού: εισάγοντας νέες μορφές παραγωγής, νέες μεθόδους, νέες παραγωγικές δυνάμεις. Τίποτα τέτοιο δεν φαίνεται δυνατό στο άμεσο μέλλον: οι νέες τεχνολογίες δεν αναπτύσσονται τόσο στην Ευρώπη όσο στις ΗΠΑ και την Ασία.

Η Γερμανία…

Η γερμανική πρόταση για φυγή προς τα μπρος ήταν η μείωση του εργατικού μισθού, η αύξηση της απόλυτης υπεραξίας. Το σχέδιο αυτό έδωσε πρόσκαιρα φτερά στο γερμανικό κεφάλαιο. Τα γερμανικά προϊόντα έγιναν πιο φτηνά στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς να χρειαστούν νέες επενδύσεις στη Γερμανία (αύξηση της οργανικής σύνθεσης). Η Γερμανία όλη την περίοδο του ευρώ δεν επένδυε σε εξοπλισμό, επειδή απλώς δεν χρειαζόταν. Οι επενδύσεις στη χώρα ήταν οι χαμηλότερες στην ευρωζώνη. Τα γερμανικά κέρδη πήγαν σε πιο κερδοφόρες επενδύσεις, όπως οι φούσκες της Wall St., η ισπανική οικοδομή (οι επενδύσεις στην Ισπανία έφτασαν στο 30% του ΑΕΠ), σε ελληνικούς δρόμους, αεροδρόμια, φτηνό χρήμα για δημόσιο και ιδιωτικό χρέος στις χώρες του Νότου. Η κρίση ήταν η στιγμή της αλήθειας για τα «εκπατρισμένα» γερμανικά κεφάλαια που άρχισαν να φεύγουν πανικόβλητα από τον Νότο και να γυρίζουν στο Κέντρο. Η διαδικασία αυτή όμως δεν είναι αρκετά γρήγορη και, κυρίως, είναι επισφαλής. Οι επενδύσεις κατάρρευσαν στον Νότο (ειδικά στην Ελλάδα), χωρίς να φτάσουν σε επίπεδα που να εγγυώνται ανάκαμψη στον Βορρά. Ο Νότος, σε συνθήκες κρίσης, δεν μπορεί να συνεχίζει να αγοράζει γερμανικά προϊόντα, άρα ο γερμανικός αστισμός αντιμετωπίζει ένα αδιέξοδο: μέχρι τώρα οι επενδύσεις στη Γερμανία δεν χρειάζονταν· τώρα, με τις πωλήσεις να μειώνονται, οι επενδύσεις δεν συμφέρουν.

 Οι γερμανοί κεφαλαιοκράτες, όσο κρατάει η αβεβαιότητα, πιστεύουν ότι επειδή παράγουν εργαλειομηχανές υψηλής ποιότητας, δεν θα χάσουν διεθνή πελατεία, είτε στις ΗΠΑ είτε στην Κίνα. Δεν φαίνεται να τα λογαριάζουν σωστά. Οι Κινέζοι όχι μόνο έχουν μειώσει την εξάρτησή τους από τους Γερμανούς, αλλά τους «χτυπάνε» πλέον στα ίσα. Ήδη απειλούν το μεγαλύτερο γερμανικό μονοπώλιο, τις εργαλειομηχανές της αυτοκινητοβιομηχανίας. Πρόσφατα η Ford, που, όπως λέει με δικαιολογημένο κομπασμό και η Λαϊκή Ημερησία (31/12/11), «πάνε πάνω από 20 χρόνια που δεν έχει αγοράσει εξοπλισμό από άλλη χώρα εκτός της Γερμανίας», έκλεισε μια μεγάλη δουλειά για τα αμερικανικά της εργοστάσια, στα οποία θα εγκαταστήσει πέντε νέες γραμμές παραγωγής κατασκευασμένες από κινεζική εταιρεία. Τα γερμανικά λιμνάζοντα κεφάλαια σύντομα θα αναγκαστούν να ψάξουν να βρουν άλλους προορισμούς εύκολου κέρδους, δημιουργώντας νέες φούσκες. Και όλα αυτά, χωρίς την απολύτως αναγκαία στρατιωτική ισχύ για να υποστηρίξει τα επεκτατικά τους σχέδια… Το επιθετικό γερμανικό «σχέδιο» που εκφράζεται από τη Μέρκελ είναι πολύ πιθανό ότι σύντομα θα πρέπει να επαναξιολογηθεί.

…και οι άλλοι

Η Γαλλία πάλι, ο άλλος πόλος της ΕΕ, είναι ζαλισμένη και μπερδεμένη από τις προοπτικές υποβάθμισης της θέσης της στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Έχοντας παλιότερα θέσει για τον εαυτό της τον στρατηγικό στόχο να είναι το πολιτικό και στρατιωτικό αντίβαρο στη Γερμανία, έχει γνωρίσει τη συντριβή. Ο στρατός της απέδειξε στη Λιβύη την ανικανότητά του σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις· το βιομηχανικό της κεφάλαιο δείχνει πλέον και αυτό να χάνει τον ανταγωνισμό με τον γερμανικό γίγαντα· ο τραπεζικός της τομέας φούσκωσε πέρα από κάθε φαντασία (οι γαλλικές τράπεζες έχουν ενεργητικό 300% του ΑΕΠ. Συγκριτικά, οι αμερικανικές είναι στο 100% του ΑΕΠ και οι γερμανικές στο 150%). Και το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος τα δάνεια των γαλλικών τραπεζών να αποδώσουν, είναι δηλαδή χρεοκοπημένες. Ο πανικός του Σαρκοζί και η συνθηκολόγησή του στις απαιτήσεις της Μέρκελ, αυτή την αιτία έχουν, ότι προσπαθεί να εξασφαλίσει την κάλυψη της Γερμανίας για να κρατήσει το ΑΑΑ της Γαλλίας. Το σχέδιο αυτό έχει κοντά ποδάρια.

Την ίδια στιγμή η Βρετανία όλο και περισσότερο απομακρύνεται από το καράβι που βουλιάζει. Ο Κάμερον προτίμησε την «ευρω-απομόνωση» παρά να διακυβεύσει έστω κι ένα μικρό κομμάτι των κερδών του Σίτι (που, ας μην το ξεχνάμε, είναι επίσης ο κύριος διαχειριστής των ευρωπαϊκών χρεών). Το βρετανικό κεφάλαιο θα προτιμήσει να κάνει δουλειές με ανερχόμενες αγορές έστω και αν κάτι τέτοιο σημαίνει ότι δεν θα είναι αυτό που καθορίζει την πορεία των πραγμάτων. Αλλά ο βρετανικός ιμπεριαλισμός έχει μάθει ιστορικά να διαχειρίζεται την ήττα του. Η πορεία της Βρετανίας είναι μια εικόνα από το μέλλον της Ευρώπης: από ηγέτης του παγκόσμιου καπιταλισμού, ο ξεδοντιασμένος βρετανικός λέων έγινε μεταπολεμικά κολαούζος των ΗΠΑ για να καταντήσει μια αποβιομηχανοποιημένη δευτεροκλασάτη ιμπεριαλιστική δύναμη, με συνεχώς καθοδική πορεία τα τελευταία 100 χρόνια…

Κρίση, το άλλο όνομά σου είναι ευρώ…

Η Ευρώπη, επίκεντρο στη δεύτερη φάση της πιθανότατα μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία του καπιταλισμού, βρίσκεται επομένως και αυτή σε ένα σταυροδρόμι. Μόνο που μπροστά της δεν βλέπει καθόλου ευκαιρίες, μόνο κινδύνους και παρακμή. Μπορεί να ελπίζει μόνο σε ένα θαύμα, δηλαδή η κρίση να χτυπήσει έντονα κάποιον από τους ανταγωνιστές της, δημιουργώντας έτσι ευκαιρίες, πριν καταρρεύσει η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία ή κάποιος άλλος.

Η συσσώρευση χρόνιων αντιφάσεων στην ευρωζώνη, σε επίπεδο διαμόρφωσης πολιτικής, συμπυκνώθηκε σε μια ασταθή, «αναρχο-καπιταλιστική» συνθήκη: η προφανής, πλέον, αποτυχία του προηγούμενου καθεστώτος συσσώρευσης και η κρίση ερμηνεύονται από τους παρόντες ηγέτες ως αποτυχία των όποιων υπολειμμάτων «κρατισμού» είχαν μείνει ζωντανά. Τη «λύση» θα τη δώσει η περαιτέρω απελευθέρωση των αγορών, η περαιτέρω σμίκρυνση του κράτους, η καταστροφή και των τελευταίων στοιχείων δημόσιας επένδυσης που είχαν απομείνει, η υποχώρηση ακόμα και του επιτελικού κράτους-στρατηγείου από το ρόλο του.

Η νεοφιλελεύθερη καθήλωση της γερμανικής πολιτικής στους αριθμούς είναι σύμπτωμα του πολιτικού-οικονομικού αδιεξόδου. Είναι αδύνατο για τα ευρωπαϊκά κέντρα να συνειδητοποιήσουν ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι μοχλός, κουμπί που το ελέγχουν οι κυβερνώντες κατά βούληση. Το δημόσιο χρέος είναι μια σχέση μεταξύ του δημόσιου τομέα (του κράτους, ως πεδίου συμβιβασμού ταξικών συμφερόντων) και του χαοτικού, απρόβλεπτου ιδιωτικού τομέα, ο οποίος φυσικά δεν επιδέχεται τέτοια όρια – αν τον πολυζορίσεις, παίρνει τα λεφτά και τρέχει, χρεοκοπώντας… Τα αυστηρά όρια (που επιχειρείται να επιβληθούν με λιτότητα) δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, εφόσον, εξ ορισμού, δεν περιλαμβάνουν και το στοιχείο του συμβιβασμού με τις υποτελείς τάξεις.

Σε συγκυρία οξείας κρίσης, αυτή η «στρατηγική»… έλλειψης στρατηγικής και παραχώρησης της πολιτικής εξουσίας στους «τεχνοκράτες» των τραπεζών, στις ίδιες τις «αγορές» προσωποποιημένες, ενέχει τον προφανή κίνδυνο της κατάρρευσης. Το «αόρατο χέρι» δεν είναι ιδιαίτερα ικανό στο να κρατάει το τιμόνι στη φουρτούνα, όταν δηλαδή χρειάζεται μακροπρόθεσμη στοχοθεσία και όχι βραχυπρόθεσμη κερδοσκοπία. Το πιθανό κέρδος που διαβλέπει το κεφάλαιο από αυτή την πολιτική δεν είναι, όμως, η έκρηξη της κερδοφορίας σε βραχυπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα (χρειάζονται χρόνια καταστροφής κεφαλαίων μέχρι να επανακάμψει η  κερδοφορία), αλλά η τελική συντριβή των πολιτικών αντιστάσεων.

Μπορεί να επιτύχει αυτή η πολιτική; Το σύστημα του ευρώ, με την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιφάσεων που προκαλεί, το κάνει απίθανο. Ποτέ, κανένα σύστημα νομισματικής ολοκλήρωσης (τέτοιο ήταν ο κανόνας του χρυσού) δεν επιβίωσε όταν το χτύπησε κρίση. Εξάλλου, υπάρχουν βαθιοί, δομικοί λόγοι που κάθε αναπτυγμένο καπιταλιστικό κράτος στην ιστορία είχε το δικό του νόμισμα – το ότι ήταν υπεύθυνο πρώτα αυτό το ίδιο (και όχι οι εξωτερικοί παράγοντες, όπως στην περίπτωση του ευρώ) για τη διαχείριση των εσωτερικών του αντιθέσεων.

Εντούτοις, το κεφάλαιο έχει πολιτικές εφεδρείες. Σε περίπτωση επιδείνωσης των οικονομικών μεγεθών δεν μπορεί να αποκλειστεί η επιστροφή συντηρητικών, κεϋνσιανού τύπου πολιτικών που θα κάνουν «οικονομία δυνάμεων» για το κεφάλαιο, με λελογισμένη αναδιανομή του πλούτου, διάλυση ή αναμόρφωση της ευρωζώνης (με γερμανικό πυρήνα), προστατευτισμό, ενδεχομένως εθνικισμό. Και ταυτόχρονα, το γεγονός ότι υπάρχουν «σεβάσμιες» φωνές στο γερμανικό πολιτικό σκηνικό που ζητούν η Γερμανία να αναλάβει τις ευθύνες της και να μην επαναλάβει τα καταστροφικά λάθη του παρελθόντος, όπως και η κατάρρευση στις δημοσκοπήσεις του έξαλλου συνεταίρου της Μέρκελ, των Φιλελεύθερων, δείχνουν προς μια πιο ευρωπαϊκή τέτοιου τύπου λύση. Και οι δύο λύσεις θα είναι λύσεις ανάγκης· δεν είναι θέμα αν θα υπάρξει μια υποβάθμιση μεσομακροπρόθεσμα της Ευρώπης, αλλά πόσο μεγάλη θα είναι.

Σε κάθε περίπτωση όμως, το παράθυρο ευκαιρίας της Αριστεράς για ανατροπή του σκηνικού είναι στενό. Το σύστημα τώρα μπαίνει στην περίοδο μέγιστης αστάθειάς του, διεθνώς και όχι μόνο στην ευρωζώνη. Η αδυναμία της εργασίας να αντιδράσει τώρα θα σημάνει την ιστορικών διαστάσεων ήττα της και οριστική υποταγή της στο κεφάλαιο. Αντίθετα, το σπάσιμο του αδύναμου κρίκου στο ζουρλομανδύα της ευρωζώνης μπορεί να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα για την απελευθέρωση των αντιστάσεων στο σύνολο των χωρών της, αν όχι κι αλλού.

 

πηγή: περιοδικό Εκτός Γραμμής, τεύχος 29 / Φεβρουάριος 2012

http://aristeroblog.gr

κατεβάστε το αρχείο: http://denplirono.files.wordpress.com/2013/03/8selido.pdf

 

 

 Το είδαμε:

http://denplirono.wordpress.com/