Το αμερικανικό όνειρο

Ποτέ το "αμερικανικό όνειρο" δεν ώθησε με τα πρότυπά του τους ανθρώπους σε υψηλούς στόχους. Τα πάντα μετρούνταν σε χρήμα κι από αυτά κρίνονταν όλοι στη ζωή τους.

Το "αμερικανικό όνειρο", που έχει ως ψευδοϊδεολογικό πυρήνα τον ελεύθερο ανταγωνισμό μεταξύ ομοίων, παρέσυρε τους αγράμματους, γιατί όλοι οι "διαγωνιζόμενοι" στήριζαν αυτούς που έδιναν την ανταμοιβή και "νομιμοποιούσαν" την επιτυχία. Το "αμερικανικό όνειρο", επειδή συνδέεται αποκλειστικά με την έννοια του πλούτου, παραδόθηκε στους μετανάστες, ακριβώς επειδή όταν αυτοί έφτασαν στις ΗΠΑ ήταν φτωχοί κι αγράμματοι. Η επιτυχία για τους Αμερικανούς ήταν κι εξακολουθεί να είναι αποκλειστικά ο πλούτος. Είτε κάποιος γινόταν πλούσιος, επειδή ως "πιατάς" έπλενε γρήγορα πολλά πιάτα, είτε επειδή ως επιστήμονας ανακάλυπτε ένα σωτήριο φάρμακο, ήταν το ίδιο. Η επιτυχία μετριόταν πάντα με τις τραπεζικές καταθέσεις του "πετυχημένου". Στο ίδιο τραπέζι κάθονταν σαν εξίσου "επιτυχημένοι" άνθρωποι που με το κεφάλι τους έσπαζαν τοίχους και άνθρωποι που με το κεφάλι τους ανακάλυπταν επιστημονική γνώση. Το κοινό σημείο όλων αυτών των ομοτράπεζων ήταν μόνον ο πλούτος κι αυτό το χαρακτηριστικό τους συνέδεε.

Ποτέ το "αμερικανικό όνειρο" δεν ώθησε με τα πρότυπά του τους ανθρώπους σε υψηλούς στόχους. Ποτέ δεν ώθησε τους ανθρώπους προς το κυνήγι της καθαρής κι ανόθευτης δόξας. Ποτέ δεν έγιναν πρότυπα άνθρωποι που μόχθησαν για την κοινωνική δικαιοσύνη και θυσιάστηκαν αφιλοκερδώς για τους ανθρώπους. Τα πάντα μετρούνταν σε χρήμα κι απ' αυτά κρίνονταν όλοι στη ζωή τους. Πρότυπο δεν θα γινόταν ποτέ στις ΗΠΑ ο άνθρωπος που θα πρόσφερε δωρεάν στους συνανθρώπους του το φάρμακο του καρκίνου. Πρότυπο θα γινόταν ο άνθρωπος που θα εξασφάλιζε τα δικαιώματα αυτού του φαρμάκου και θα γινόταν πλούσιος. Ο πρώτος θα χαρακτηριζόταν σαν κορόιδο, ενώ ο δεύτερος δεν θα προλάβαινε να δίνει συνεντεύξεις στα περιοδικά που παρουσιάζουν τους "πετυχημένους" του πλούτου σαν θεούς. Ακόμα και ο Ίδιος ο Χριστός να εμφανιζόταν στις ΗΠΑ, δεν θα απέφευγε την παροιμιώδη αμερικανική ερώτηση: ..."Καλά τα λες φίλε, αλλά πόσα λεφτά "κάνεις" τον χρόνο";

Αυτός είναι ο κι λόγος που οι ΗΠΑ κυριολεκτικά λατρεύτηκαν από το σύνολο της φτωχολογιάς του πλανήτη και μισήθηκαν από το σύνολο του πνευματικού κόσμου. Η αμερικανική κοινωνία είναι ιδανική μόνο για τους πεινασμένους. Μόνον η φτωχολογιά τη λατρεύει, γιατί βρήκε την ευκαιρία μέσα σ' αυτές να χορτάσει ψωμί κι επιπλέον χωρίς κανένα προσόν να αισθάνεται και κοινωνικά "πετυχημένη". Για όλους τους φτωχούς μετανάστες, που συνέρευσαν στις ΗΠΑ, το "αμερικανικό όνειρο" ήταν πραγματικό. Είναι "σπουδαίο" πράγμα να είσαι φτωχός μετανάστης και μετά από τεράστιο αγώνα να σε καλέσουν στο ιδιωτικό κλαμπ οι WASP (Λευκοί Αγγλοσάξονες Προτεστάντες), που είναι αφεντικά σου. Είναι "σπουδαίο" πράγμα να σε ανα­γνωρίζουν σαν "πετυχημένο" στον ιππικό όμιλο της Βοστόνης οι άθλιοι της Μασαχουσέτης.

Κάθεται ο θλιβερός πλην όμως "πετυχημένος" Ινδός ή Έλληνας ή Ιταλός μετανάστης στη σειρά, για να βγει μια φωτογραφία με τον Αγγλοσάξονα "κύριό" του. Τι τη θέλει τη φωτογραφία; Μα για ν' αποδεικνύει στους συγχωριανούς του στην πατρίδα του ότι είναι "πετυχημένος". Δεν έχει σημασία αν σε όλη του τη ζωή έπλενε πιάτα και δεν γνωρίζει να κάνει τίποτε άλλο. Σημασία έχει ότι έχει "ντόλαρς" και μ' αυτά εξαγοράζει το δικαίωμα να είναι φίλος και να συντρώγει με τους σπουδαίους της αμερικανικής κοινωνίας. Επειδή όμως δεν έχει καμία δυνατότητα πέραν των χρημάτων ν' αποδείξει στους συγχω­ριανούς του στην πατρίδα ότι είναι σπουδαίος, "χρυσοπληρώνει" τη φωτογραφία που αποδεικνύει τη σπουδαιότητά του. Πληρώνει χιλιάδες δολάρια, για να καθίσει σε μια δεξίωση κοντά στο τραπέζι του προέδρου. Πληρώνει, για να βγει μια φωτογραφία μ' αυτόν. Η φωτογραφία από εκεί και πέρα αναλαμβάνει τα υπόλοιπα. Η φωτογραφία αποδεικνύει ότι είναι φίλος, για παράδειγμα, των διάσημων Κένεντι.

Ποιοι είναι όμως οι Κένεντι; Η ενσάρκωση του "αμερικανικού ονείρου" στο επίπεδο των αστών. Οι Κένεντι είναι η ενσάρκωση της "επιτυχίας" των "εισαγομένων" αστών. Είναι η ενσάρκωση του "ημίλευκου", που έφτασε στις ΗΠΑ ως φουκαράς "έγχρωμος" Ιρλανδός και με την επιτυχία του και βέβαια την πίστη του στην αμερικανική "ιδέα" έγινε "λευκός" σαν το χιόνι. Από εκεί και πέρα αυτή η εσχάτως "λευκή" οικογένεια λειτούργησε με τον παραδοσιακό αστικό τρόπο. Έγινε ένα σόι τεμπέληδων αστών, που έχει πάρει θέση στο "βυζί" των ΗΠΑ και ζει εις βάρος όλων των Αμερικανών. Ένα σόι που δημιούργησε ένας λαθρέμπορος οινοπνευματωδών ποτών και που, από τότε που έγινε διάσημο και συνδέθηκε με την εξουσία, δεν έχει δουλέψει ποτέ και κανένα μέλος του. Ένα σόι υποκριτών, που, εκτός του ότι είναι διαρκώς μεθυσμένοι και θρασείς, "ανησυχούν" και για τα κοινωνικά προβλήματα. Ανησυχούν για το περιβάλλον, την ειρήνη κλπ. κι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους υπεράνω των νόμων. Θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους να ζουν "δωρεάν" υπό την αιγίδα του κράτους, γιατί έχουν "κατοχυρώσει" στο όνομά τους τα "πνευματικά δικαιώματα" της ανησυχίας, της ευαισθησίας κλπ., απέναντι στο σύνολο των κοινωνικών προβλημάτων. Όλος ο κόσμος ν' ανησυχεί για μια κατάσταση, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει πότε και γιατί ανησυχούν οι Κένεντι.

Αυτήν την αυθαιρεσία, που προκύπτει από τον έλεγχο της προπαγάνδας των ΜΜΕ, πρέπει να την προσέξει ο αναγνώστης, γιατί οι Αμερικανοί - όπως θα δούμε παρακάτω - βάσει αυτής τους της εμπειρίας σχεδίασαν τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Όπως λειτουργούν οι μεθύστακες και αγράμματοι Κένεντι στις ΗΠΑ, έτσι επιδιώκουν να λειτουργούν και οι Αμερικανοί ως σύνολο μέσα στην παγκόσμια κοινωνία. Επενδύουν πάνω στην ελεγχόμενη παραπληροφό­ρηση, που μετατρέπει τους "αεριτζήδες" αστούς σε πρότυπα της κοινωνίας. Επενδύουν στην εκτός λογικής κι αυθαίρετη οικειοποίηση από πλευράς τους του συνόλου των όσων αντιπροσωπεύουν έννοιες όπως η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η περιβαλλοντική προστασία κλπ..

Κανένας οικολόγος δεν είναι οικολόγος, αν δεν αποφασίσουν οι Αμερικανοί ν' αναγνωρίσουν την αυθεντι­κότητά του. Κανένας τρομοκράτης δεν είναι τρομοκράτης, αν δεν το αποφασίσουν οι Αμερικανοί. Ένα καθεστώς είναι δημοκρατικό, μόνον αν το "βαπτίσουν" σαν τέτοιο οι Αμερικανοί. Δεν έχει σημασία τι δείχνουν τα δεδομένα ή τι πιστεύει ο υπόλοιπος κόσμος. Σημασία έχει τι πιστεύουν οι αυθαίρετοι ιδιοκτήτες των "πνευματικών δικαιωμάτων" πάνω στις αρχές του Διαφωτισμού. Αν αμφισβητήσεις τους "Διαφωτιστές", χάθηκες. Οι δημοκράτες Αμερικανοί στη δεύτερη διαφωνία βγάζουν το όπλο και λύνουν τις διαφορές τους με εξόχως "διαφωτιστικό" τρόπο.

Αυτό, που προς το παρόν έχει σημασία, είναι ότι το αστείο αμερικανικό "παραμύθι" του "πολυεθνικού έθνους" δημιουργήθηκε από τους "εισαγόμενους" Νεοαμερικανούς αστούς, που από τη μία έπρεπε να προστατεύσουν τους ευεργέτες τους κι απ' την άλλη να προστατεύσουν τα προνόμιά τους εις βάρος κάποιων "έγχρωμων" συμπολιτών τους οι οποίοι είναι μόνιμα αδικημένοι. Μόνο χορτασμένα παιδιά αγράμματων μεταναστών, όπως είναι οι Αμερικανοί αστοί, θα μπορούσαν να επινοήσουν το παραμύθι του "πολυεθνικού έθνους". Γιατί το έκαναν; Μήπως ήταν αφελείς; Όχι βέβαια. Αυτό το έκαναν, γιατί στον εξωτερικό χώρο τα συμφέροντά του κράτους που τους "ταΐζει" τα υπερασπίζονται μόνο με το εθνικό "παραμύθι". Επειδή τα μεγάλα εθνικά κράτη ασκούν ιμπεριαλισμό, για να πλουτίσουν εις βάρος των άλλων λαών και ο ιμπεριαλισμός "κοστίζει" καί σ' αυτούς που πέφτουν θύματά του, αλλά καί σ' αυτούς που τον ασκούν, έπρεπε και οι Αμερικανοί να υιοθετήσουν τις εθνικιστικές πρακτικές. Κάποιος έπρεπε να "χύνει" το αίμα του, για λειτουργούν οι ΗΠΑ ως κερδοφόρο ιμπεριαλιστικό κράτος και αυτοί ήταν οι φτωχοί "έγχρωμοι" Αμερικανοί, που ήταν έξω από όλα τα "εσωτερικά" προνόμια. Οι κεφαλαιοκράτες και τα κοπρόσκυλα οι αστοί δεν θυσιάζουν τα παιδιά τους στους πολέμους. Επωφελούνται από τον ιμπεριαλισμό, αλλά δεν θέλουν να πληρώνουν το κόστος του.

Από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού: «ΥΔΡΟΧΟΙΣΜΟΣ VS ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ»

Τραϊανός