ΚΑΙ ΟΜΩΣ! Η ΜΙΤΟΧΟΝΔΡΙΑΚΗ ΕΥΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΑ ΤΗΣ ΑΓ. ΓΡΑΦΗΣ!(του κ. Κώστα Βουγά - Μοριακού Βιολόγου)

Τό κείμενο αὐτό γράφεται μέ ἀφορμή τό θόρυβο ποῦ δημιουργήθηκε γύρω ἀπό τό ἄρθρο μου, πού δημοσιεύθηκε στό προηγούμενο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «Ἐνοριακή Εὐλογία» (Ἀρ. 130-131) μέ τίτλο «Ἡ Μιτοχονδριακή Εὔα εἶναι ἡ Εὔα τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως».

Τό ἐν λόγῳ ἄρθρο ἀναδημοσιεύθηκε στό διαδίκτυο ἀπό μιά πληθώρα ἱστοτόπων καί ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο συνάντησε δριμεῖα κριτική. Γράφτηκαν πολλά καί εὐτράπελα, ὅπως, γιά παράδειγμα ὅτι ἡ μελέτη τῆς Rebecca Cann, πάνω στήν ὁποία στηρί­χθηκε τό συγκεκριμένο ἄρθρο, εἶχε χρησιμοποιήσει μιτοχονδριακό DNA ἀπό ἀγελάδες καί ὄχι ἀπό ἀνθρώπους! Σέ  αὐτοῦ τοῦ εἴδους τά σχόλια δέν προτίθεμαι νά ἀπαντήσω.

Ὡστόσο ὑπέπεσαν στήν ἀντίληψή μου δύο ἄρθρα, τό πρῶτο μέ τίτλο «Ἀπάντηση στό κείμενο τοῦ Κώστα Βουγᾶ περί ταύτισης τῆς Βιβλικῆς καί τῆς Μιτοχονδριακῆς Εὔας» καί τό δεύτερο (λογική συνέχεια τοῦ πρώτου) μέ τίτλο «Τί εἶναι ἡ Μιτοχονδριακή Εὔα», τά ὁποῖα ἀναρτή­θηκαν στόν ὕποπτο ἱστότοπο «Ἐξελικτική Δημιουργία». Χα­ρα­κτηρίζω τόν ἱστότοπο ὕποπτο, γιατί, παρ’ ὅτι ἔψαξα, δέν κατάφερα νά ἐντοπίσω οὔτε τήν ταυτότητα τῶν ἰδιοκτητῶν τοῦ ἱστοτόπου, οὔτε τήν ταυτότητα τοῦ συγγραφέως (ἤ συγ­γρα­φέων) τόν ὁποῖο ἐφεξῆς θά ἀποκαλῶ Α πού σημαίνει Ἀνώνυμος μιᾶς καί ἐπιλέγει νά κρυφτεῖ στίς σκιές τῆς ἀνωνυμίας, σέ ἀντίθεση μέ ἐμένα πού ἐπώνυμα ἔγραψα τήν ἐπιστημονική ἄποψή μου. Τέλος αὐτό πού μου ἔκανε ἰδιαίτερη ἐντύπωση εἶναι ἡ μεγάλη ἔκταση αὐτῶν τῶν ἄρθρων καθώς καί ἡ ἐπιστημονικοφάνειά τους, ἡ ὁποία πολύ εὔκολα μπορεῖ νά παρασύρει καί νά πείσει τούς ἀναγνῶστες πού δέν ἔχουν βαθειά γνώση τοῦ ἀντικειμένου. Γί αὐτό ἄλλωστε ἀπαντῶ σέ Ἀνωνύμους, τούς ὁποίους ὑπό διαφορετικές συν­θῆκες θά ἀγνοοῦσα πλήρως.

 

1. Γράφει, λοιπόν ὁ Α τά ἑξῆς: «Ὁ Κ. Βουγᾶς (στό ἐξῆς Κ.Β.) λοιπόν, στήν 5η παράγραφο, 6η σειρά, γράφει ὅτι: “τά σπερρρζῳάρια ἁπλούστατα δέν ἔχουν μιτοχόνδρια”. Ἀναρωτιέται ἔτσι ὁ ἀναγνώστης, πῶς εἶναι δυνατό νά δηλώνει κανείς «Μοριακός Βιολόγος» καί νά γράφει μιά τόσο χονδροειδῶς λανθασμένη πρόταση. Ο Κ.Β. νομίζει ὅτι τό mtDNA περνάει στούς ἀπογόνους μόνο ἀπό τή μητέρα ἐπειδή τά σπερματοζῳάρια, τάχα, δέν ἔχουν μιτοχόνδρια. Μά κα­λά, πῶς κινοῦνται τότε; Πῶς κάνουν τά ὅσα κάνουν; Καί πῶς γίνεται ἕνας ὑποτιθέμενος βιολόγος νά φαντάζεται ἕνα ζωικό κύτταρο χωρίς μιτοχόνδρια;»

Πάνω σ’ αὐτό ἔχω νά πῶ τά ἑξῆς. Τά σπερματοζωάρια ἀποτελοῦνται ἀπό μιά κεφαλή, ἕνα μέσο τμῆμα καί μιά οὐρά. Τό μέσο τμῆμα πράγματι περιέχει μικρό ἀριθμό μιτοχονδρίων (σέ σχέση μέ τόν ἀριθμό μιτοχονδρίων τοῦ ᾠαρίου) τά ὁποῖα εἶναι ὑπεύθυνα γιά τήν παραγωγή ἐνέργειας. Ἡ κεφαλή τοῦ σπερματοζωαρίου, ἡ ὁποία γονιμοποιεῖ τό ᾠάριο, δέν περιέχει μιτοχόνδρια καί τά λιγοστά μιτοχόνδρια τοῦ μέ­σου τμήματος ἐξαφανίζονται ἀμέσως μετά τή γονιμοποίηση χωρίς νά συμετάσχουν στή Γονιμοποίηση. Προ­κει­μέ­νου νά ἀποφύγω τή δημιουργία σύγχυσης στούς ἀναγνῶστες τοῦ περιοδικοῦ, (ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ὁποίων δέν ἔχει βα­σι­κές γνώσεις βιολογίας), φορτώνοντάς τους μέ λεπτομέρειες πού δέν προσφέρουν ἀπολύτως τίποτα στό θέμα, ἐπέλεξα τήν παραπάνω ἁπλουστευτική διατύπωση. Ἡ οὐσία παραμένει ἡ ἴδια. Τά μιτοχόνδρια τά κληρονομοῦμε μόνο ἀπό τίς μητέρες μας.

Ἐπιπλέον ἀγαπητέ Α, νομίζω  πώς μπορῶ νά «φανταστώ» ἕνα ζωϊκό κύτταρο χωρίς μιτοχόνδρια, γιατί αὐτό, ἁπλού­στα­τα, ὑπάρχει στή φύση. Προκεται γιά τό ἐρυ­θρό αἰμοσφαίριο τῶν θη­λα­στικῶν. Αὐτός ὁ ὄχι καί τόσο ἄγνωστος κυτ­τα­ρι­κός τύπος στε­ρεῖ­ται παντελῶς μιτοχονδρίων, παράγει δέ ἐνέργεια μέσῳ ἀναερόβιας γλυ­κό­λυ­σης ἡ ὁ­ποία ἀκολουθεῖται ἀπό παραγωγή γαλακτικοῦ ὀξέος.

Προφανῶς ὁ Α χρησιμοποιεῖ τό παραπάνω ἐπιχείρημα γιά νά μέ ἀπαξιώσει  στά μάτια τῶν ἀναγνωστῶν, ἀποκαλώντας μέ «ὑποτιθέμενο βιολόγο», ἔτσι ὥστε στή συνέ­χεια νά μπορεῖ μέ ἄνεση νά «καταρρίψει» τά γραφόμενά μου, τά ὁποῖα, ὅπως φαίνεται, τόσο πολύ τόν ἐνοχλοῦν. Ἄς μάθει λοιπόν ὁ Α ὅτι ἡ ἀξία κάθε ἐπιστήμονα καθορίζεται ἀπό τίς πρωτότυπες ἐπιστημονικές του δημοσιεύσεις. Γιά ἐμένα μπορεῖ κανείς εὔκολα νά βρεῖ αὐτή τήν πληροφορία στή σχετική βάση δεδομένων, γιά τόν Α ὅμως τά πράγματα εἶναι λίγο δύσκολα, ἀφοῦ ἡ βάση δέν ἐπιστρέφει ἀποτελέσματα ὅταν βάζω τή λέξη Ἀνώνυμος....

 

2. Στή συνέχεια ὁ Α ἀναφέρει τήν φράση μου: «Πρός ἔκπληξη τῶν ἴδιων των συγγραφέων τοῦ ἄρθρου ἀλλά καί ὁλόκληρης τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας, τό μεγάλο μητρικό-γενεαλογικό δέντρο τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους, βάσει τῆς συγκεκριμένης ἐργασίας, κατέληξε σέ μιά καί μοναδική γυναῖκα ἡ ὁποία ἔζησε στήν Ἀφρική πρίν ἀπό 100.000 – 200.000 χρόνια […] μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἐπιστήμη ἀπέδειξε ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, πού εἴμαστε ζωντανοί σήμερα, προερχόμαστε ἀπό ΜΙΑ καί μοναδική γυναῖκα!» καί μέ κατηγορεῖ λέγοντάς μου ὅτι γράφω «ἀπίστευτες ἀνοησίες» καί ἀποκαλώντας με ἡμιμαθῆ. Συνεχίζει δέ, χρησιμοποιώντας μιά παντελῶς ἀνυπόστατη ἐπιστημονικοφανῆ ἐπιχειρηματολογία, ἡ ὁποία προφανῶς ἐκφράζει τίς προσωπικές του ἀπόψεις, μιᾶς καί δέν χρησιμοποιεῖ καμία ἐπιστημονική ἀναφορά (γιατί ἄραγε...;), ὅπου καί καταδεικνύεται ἡ δική του ἡμιμάθεια. Συνοψίζοντας ἀναφέρω ὅτι ὁ Α λέει ὅτι ἡ ἐπιστημονική κοινότητα δέν γνώρισε καμία ἔκπληξη ἀπό τό εὕρημα τῆς Cann! Γράφει ὅτι αὐτό ἦταν ἀναμενόμενο, μιᾶς καί «ὑπαγορεύεται ὡς ἀναγκαιότητα μέ μαθηματικόλογικό τρόπο ἀφοῦ τά γενεαλογικά δέντρα  συγκλίνουν πάντα σέ ἕνα κοινό πρόγονο». Τέλος χρησιμοποιεῖ ἕνα ἀτυχέστατο παράδειγμα μέ κάποιον Ἀνδρέα καί κάποια Βασιλική πού εἶναι ξαδέλφια καί ἔχουν γιά μιτοχονδριακή Εὔα τή γιαγιά τους καί πού ἄν προσθέσουμε καί κάποιο Γιῶργο τότε ἡ μιτοχονδριακή Εὔα καί τῶν τριῶν θά εἶναι κάποια προγιαγιά τους! Μέ αὐτό τό παράδειγμα καταλήγει στό συμπέρασμα ὅτι ἡ μιτοχονδριακή Εὔα «δέν εἶναι μιά γυναῖκα πού παραμένει σταθερή καί ἀναλλοίωτη στό χρόνο».

 

Ἀγαπητέ Α, τά δενδρογράμματα πράγματι πάντα συγκλίνουν σέ ἕνα κοινό σημεῖο ἄν τά ἀφήνεις νά «τρέξουν» μέχρι τό τέλος, ὅπως, γιά παράδειγμα, τό παρακάτω δενδρόγραμμα, ἀλλά δέν συμβάλλει μόνο ἡ σύγκλιση ἀλλά καί ἡ συμμετρία τοῦ δένδρου καθώς καί οἱ ἀπο­στά­σεις τῶν κύριων κλάδων μεταξύ τους:

Μιᾶς καί τό ἀναφέραμε ὡς παράδειγμα, ἐπίτρεψέ μου νά σοῦ πῶ τί εἶναι αὐτό, γιατί, προ­φα­νῶς, δέν γνω­ρίζεις. Αὐτό εἶναι τό δεν­δρό­γραμ­μα πού περι­γράφει τήν θεω­ρί­α τῆς «Πο­λυ­εστιακῆς κα­τα­γω­γῆς τοῦ σύγ­χρο­νου ἀν­θρώ­που», κατά τήν ὁποία οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἀφρικῆς, Ἀσίας, Εὐ­ρώ­πης καί Αὐστραλίας  προῆλθαν ἀπό τούς Homo-Errectus πού ζοῦσαν ἐκεῖ. Μέ ἄλλα λόγια ἡ θεωρία αὐτή ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἀρχή τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου εἶχε πολλαπλές ἑστίες. Αὐτή εἶ­ναι μιά θεωρία πού συμφωνεῖ μέ «μαθηματικό-λογικό τρόπο» (γιά νά χρησιμοποιήσω καί τήν περίεργη ἐπιστημονική ὁρολογία σου) μέ τά ἐξελικτικά μοντέλα. Αὐτή τήν ἀστήρικτη θεωρία ᾖρθαν νά κλονίσουν τά εὑρήματα τῆς Cann. Τό μεγαλύτερο ποσοστό τῆς ἐπιστημονικῆς κοι­νό­τητας περίμενε ὅτι τά ἀποτελέσματά της θά ἐπαλήθευαν τήν προ­α­ναφερθεῖσα θεωρία. Ἀντ’ αὐτοῦ, τά δεδομένα παρουσίασαν ἀπροσ­δόκητη σύγκλιση πρός μιά καί μοναδική ἑστία, τήν Ἀφρικανική!

 

Γι’ αὐτό καί ὑπῆρξε ταραχή, γι’ αὐτό καί ὑπῆρξαν  ἀντιδράσεις ὅπως ἄλλωστε ἀναφέρει καί ἡ ἴδια ἡ Cann στή συνέντευξη πού παραχώρησε στό Plos Genetics [1].

Ἐπιπλέον ἡ Cann δήλωσε στήν ἴδια συνέντευξη ὅτι δέν ἤξεραν ἀπό πρίν πῶς θά τούς ἔβγαινε τό δέντρο. Ἡ εἰκόνα στ’ ἀριστερά ἀποτελεῖ τό δενδρόγραμμα πού προέκυψε ἀπ’ τήν ἐργασία τῆς Cann [2].

Ὅπως εἶναι προφανές ὅλα τα δενδρο­γράμ­ματα συγκλίνουν σέ ἕνα σημεῖο, μόνο πού, ὅ­πως προεῖπα δέν συμβάλλει μόνο ἡ σύγκλιση ἀλ­λά καί ἡ συμμετρία τους. Σέ περίπτωση πού ἐ­πι­βεβαιωνόταν ἡ πολυεστιακή θεωρία, αὐτό τό δενδρόγραμμα θά ἔμοιαζε περισσότερο μέ τό παρα­πά­νω, θά ἦταν δηλαδή συμμετρικό, οἱ κύριοι κλάδοι θά ἦταν αὐτοί τῆς Ἀφρικῆς, Ἀσίας, Εὐρώπης καί Αὐστραλίας οἱ ἀποστάσεις μεταξύ τους θά ἦταν ἴδιες καί οἱ μιτοχονδριακές  Εὖες θά ἦσαν 4.

Τέλος ἄν ἡ μιτοχονδριακή Εὔα δέν ἦταν μιά γυ­ναῖ­κα πού παρέμενε σταθερή καί ἀναλλοίωτη στό χρόνο, δέν θά γινόταν τόσος λόγος καί δέν θά ὑπῆρχαν τόσες διαφωνίες ὅσον ἀφορᾶ στόν ἀκριβῆ προσδιορισμό τῆς περιόδου κατά τήν ὁποία ἔζησε...   

Ὁ Α συνεχίζει μέ ἕνα ἀπίστευτο κατεβατό ἀπό ἐπιστημονικοφανῆ ἐπιχειρήματα νά προσπαθεῖ νά κλονίσει τά γραφόμενά μου. Ἐπειδή δέν θέλω νά κουράσω τούς ἀναγνῶστες μας, θά ἀναφέρω μόνο δύο ἀπό αὐτά, τά ὁποῖα θεωρῶ καί σημαντικότερα:

Ὡς πρός τό θέμα τῆς χρονολόγησης ὁ Α μέ κατηγορεῖ γιά μερολη-ψία, ἐπειδή χρησιμοποίησα τήν ἐργασία τοῦ Parsons [3] γιά νά πῶ ὅτι ἡ μιτοχονδριακή Εὔα ἦταν 6500 ἐτῶν, ἐνῷ ὑπάρχει μεταγενέστερη ἐργασία τῶν Ingman et al. [4], ἡ ὁποία ὑπολογίζει τήν ἡλικία τῆς μιτοχονδριακῆς Εὔας στά 171.000 χρόνια, ἡλικία πού συμφωνοῦσε μέ τήν ἀρχική ἐκτίμηση τῆς Cann. Οἱ συγγραφεῖς τῆς τελευταίας μελέτης ἰσχυρίζονται ὅτι ἔκαναν αὐτό τόν ὑπολογισμό ἀφαιρώντας τήν «περιοχή ἐλέγχου» τοῦ mtDNA (πού χρησιμοποίησε ἡ ὁμάδα τοῦ Parsons), στήν ὁποία περιοχή ἡ ταχύτητα μέ τήν ὁποία συμβαίνουν μεταλλάξεις παρουσιάζει μεγάλη διακύμανση καί χρησιμοποίησαν ὅλο το ὑπόλοιπο, κάνοντας ἔτσι τόν ὑπολογισμό τούς «ἀσφαλέστερο».

Σέ αὐτό τό  ἐπιχείρημα τοῦ Α ἔχω νά ἀπαντήσω τά ἑξῆς:

(α) Τό γεγονός ὅτι μιά ἐργασία εἶναι μεταγενέστερη ἀπό μιά ἄλλη δέν σημαίνει αὐτόματα ὅτι τήν ἀναιρεῖ οὔτε ὅτι εἶναι ὀρθότερη ἀπό τήν προγε­νέ­στερή της. Προκειμένου νά ἀναιρεθεῖ μιά ἐργασία καί τά ἀπο­τε­λέσματά της νά θεωρηθοῦν ἄτοπα, ὑπάρχει ὁλόκληρη καί σαφῶς καθορισμένη δια­δικασία.

(β) Ἡ ὁμάδα τοῦ  Ingman ἐπέλεξε νά ἀφαιρέσει τήν «περιοχή ἐλέγχου» τοῦ mtDNA ὡς περιοχή ὑψηλῆς διακύμανσης καί νά κρατήσει ὅλο το ὑπόλοιπο mtDNΑ. Ὑπολογίζει δέ τήν ἡλικία τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου στά 170.000 χρόνια, ὑποθέτοντας ὅτι ὁ ρυθμός μεταλλάξεων στό γενετικό ὑλικό, πού μελέτησε, παρέμεινε σταθερός καθ’ ὅλη τή διάρκεια αὐτῆς τῆς  περιόδου! Ἡ ἀλήθεια, ὅμως, εἶναι, ὅτι πολλαπλές  ἐργασίες ἔχουν δείξει ὅτι κάτι τέτοιο δέν ἰσχύει σέ χρονικές περιόδους μεγάλου εὔρους! Διαφορετικά σημεῖα τοῦ γενετικοῦ ὑλικοῦ παρου­σιά­ζουν τεράστιες διακυμάνσεις στό ρυθμό μεταλλάξεων μέσα σέ αὐτές τίς χρονικές περιόδους. Μπορεῖ κανείς νά βρεῖ τίς ἐν λόγῳ ἐργασίες στίς παραπομπές 16-21 τῆς ἐργασίας τῆς ὁμάδας τοῦ Parsons.

Ἔχοντας ὑπ’ ὄψη τά παραπάνω καί δεδομένου ὅτι ὁ ὑπολογισμός τῆς ὁμάδας τοῦ Parsons βρίσκεται στήν τάξη τῶν χιλιάδων καί ὄχι τῶν ἑκατοντάδων χιλιάδων ἐτῶν, ὁ ὑπολογισμός τῆς ὁμάδας τοῦ τελευταίου εἶναι σαφῶς ἀσφαλέστερος.

(γ) Τό σημαντικό στοιχεῖο πού πρέπει ὅλοι νά κρατήσουμε στό μυαλό μᾶς εἶναι ὅτι ὁ τρόπος καθορισμοῦ τοῦ χρόνου στήν παραπάνω ἐργασία γίνεται ἐμμέσως. Αὐτό πού ὑπολογίζουν ἄμεσα εἶναι ὁ ἀριθμός τῶν γενεῶν πού μεσολαβοῦν ἀνάμεσα στό σήμερα καί στή μιτοχονδριακή Εὔα. Αὐτός ἀκριβῶς εἶναι καί ὁ τρόπος (μέσῳ ἀπαρίθμησης τῶν γενεῶν) πού ὑπολογίζεται καί ὁ χρόνος ἀπό «Κτίσεως Κόσμου». Ὅλοι πρέπει νά ἀναρωτηθοῦμε (συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Α): Πόσο τυχαῖο εἶναι τό ὅτι ὁ ὑπολογισμός τῶν Parsons et al καί ἡ ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια τῆς Ἁγίας Γραφῆς  συμπίπτουν μέ ἀκρίβεια;

Τέλος, ὁ Α ἀναφέρει ὅτι ἀκόμα καί νά ὑπῆρχε μιά μιτοχονδριακή Εὔα, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἦταν ἡ μοναδική γυναῖκα πού ζοῦσε τότε, μιᾶς καί σύμφωνα μέ διάφορες ἐργασίες ὁ πληθυσμός τῶν μοντέρνων ἀνθρώπων δέν ἔπεσε ποτέ κάτω ἀπό 10.000. Σύμφωνα μέ τόν Α ὑπῆρχαν καί ἄλλες χιλιάδες γυναῖκες, ἁπλά μόνο οἱ ἀπόγονοι τῆς συγκεκριμένης ἐπιβίωσαν μέχρι σήμερα!

Σέ αὐτό τό ἐπιχείρημα θά ἤθελα νά παραθέσω τό ἀντεπιχείρημα  ὅτι ἡ παραπάνω ἐκτίμηση ἀποτελεῖ τή μέγιστη ἐκτίμηση πού ἔχει γίνει ἀπό πολλές διαφορετικές ἐργασίες πού ἔχουν ἀσχοληθεῖ μέ τό θέμα, ἡ δέ διακύμανση τῆς ἐκτίμησης αὐτῆς ἀπό ἐργασία σέ ἐργασία εἶναι τεράστια, φτάνοντας μέχρι τήν ἐργασία τῶν Jones & Rouhani [5] πού δημοσιεύθηκε στό Nature τό 1986, ὅπου οἱ συγγραφεῖς ἀναφέρουν ὅτι δέν μποροῦν νά ἀποκλείσουν τήν ὕπαρξη μέχρι καί 40 ἀνθρώπων γιά 200 ὁλόκληρα χρόνια.

Τέλος θά ἤθελα πάλι νά θέσω τόν προβληματισμό τῶν πιθα­νο­τή­των. Πόσο πιθανό ἄραγε εἶναι νά ὑπάρχουν χιλιάδες γυναῖκες σε μή-μονογαμικές κοινωνίες καί μόνο οἱ ἀπόγονοι μίας καί μοναδικῆς νά καταφέρουν νά ἐπιβιώσουν ἀποτελώντας τούς προγόνους ὅλων των ἀνθρώπων πού εἶναι ζωντανοί σήμερα;

Σάν ἐπίλογο θά ἤθελα νά ἀναφέρω τόν ἐξαιρετικά ἀπροσδόκητο καί ἀντιφατικό συλλογισμό τοῦ Α, πού διάβασα στόν δικό του ἐπίλογο καί ὁ ὁποῖος ἔρχεται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τό ὑπόλοιπο ἄρθρο του. Γράφει: «Ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ὑπῆρξαν πράγματι, ὡς ἀληθινά πρόσωπα, πού ὅμως ἔζησαν ὄχι στήν Ἀφρική, (ὅπως ἰσχυρίζεται ἐδῶ ὁ Κ.Β., συγ­­γρα­φέας τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου), ἀλλά ὅπως ἀκριβῶς λέει ἡ Ἁγία Γραφή, στή Μεσοποταμία, πρίν ἀπό 7.500 χρόνια. Ἄς μένουμε λοιπόν ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί στά γεγραμμένα, μέ ἐμπιστοσύνη στή Θεόπνευστη καί ἀποκεκαλυμμένη ἀπό τόν Θεό στόν Μωυσῆ Γένεση, καί Ἄς μήν εἰσάγουμε ἀλλοιώσεις, οὔτε στήν ἱστορική πραγματικότητα τῆς Γενέσεως, ἀλλά οὔτε στήν ἐπιστημονική πραγματικότητα»!

Γιά στάσου ἀγαπητέ Α..! Ἔχεις δαπανήσει 15 σελίδες γιά νά πείσεις τούς πάντες ὅτι εἶμαι ἄσχετος καί ἀλλόφρων καί ὅτι ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως ἰσχύει καί ὅτι οἱ μοντέρνοι ἄνθρωποι δημιουργήθηκαν πρίν 170.000 χρόνια καί τώρα μᾶς προτρέπεις ὡς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς νά μείνουμε πιστοί στήν Θεόπνευστη Γένεση πού λέει ὅτι ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ὑπῆρξαν πράγματι, ὡς ἀληθινά πρόσωπα; Μᾶς λές ἐδῶ ὅτι καί τά δύο ἰσχύουν; Καί ἡ ἱστορική πραγματικότητα τῆς Γενέσεως, ἀλλά καί ἡ δική σου ἐπιστημονική πραγματικότητα; Δηλαδή τί ἀκριβῶς μᾶς λές ἀγαπητέ μας Ἀνώνυμε; Ἄν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ἦσαν ὑπαρκτά πρόσωπα –ὅπως καί πράγματι ἦσαν– πού ἔζησαν στή Μεσοποταμία πρίν 7.500 χρόνια, ἀλλά κατά τήν δική σου ἐπιστημονική ἐκτίμηση οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι ἔζησαν στή Γῆ πρίν ἀπό 170.000 χρόνια, μᾶς λές ὅτι ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ΔΕΝ ἦταν οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι καί ὅτι ὁ Θεός ἔπλασε ἄλλους, προαδαμιαίους ἀνθρώπους, ὁπότε –παρά τήν σοφιστική τακτική σου νά ἀποδειχθεῖς Ὀρθόδοξος– σύμφωνα μέ τό σκεπτικό σου, παρουσιάζεις τήν  Ἁγία Γραφή ὡς ἕνα ἀντιεπιστημονικό βιβλίο, πού ἀπό σεβασμό δέν θίγουμε τά παραμύθια πού γράφει!

Ἀγαπητέ Α, τό νά ξεκινᾶς μέ τήν ἀλήθεια καί στήν πορεία νά τή νοθεύεις μέ ψεύδη^• τό νά καταργεῖς τό ἄσπρο καί τό μαῦρο, ἀντικαθιστώντας τα μέ ἕνα κόσμο γκρίζο, ὅπου «ὅλοι ἔχουν δίκιο» καί τό νά κρύβεσαι τελικά στίς σκιές τῆς ἀνωνυμίας δέν εἶναι στοιχεῖα πού χαρακτηρίζουν ἐπιστήμονα καί μάλιστα χριστιανό, ὅπως διατείνεσαι ὅτι εἶσαι.

 

                                              Κώστας Βουγᾶς  -  Μοριακός Βιολόγος        

                                     «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 132-133

                                           Αὔγουστος-Σεπτέμβριος 2013

 

 

Παραπομπές

1. http://www.plosgenetics.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2 Fjournal.pgen.1000959

2. Cann RL, Stoneking M, Wilson AC (1987). «Mitochondrial DNA and human evolution». Nature 325 (6099): 31–36

3. Parsons T. J., Muniec D.S., and K. Sullivan (1997). «A high observed substitution rate in the human mitochondrial control region.» Nature Genetics 15, 363–368.

4. Ingman Μ. et al. (1999). «Mitochondrial genome variation and the origin of modern humans.» Nature 408, 708–713.

5. Jones JS, Rouhani S., Human evolution. How small was the bottleneck? Nature. 1986 Feb 6-12;319(6053):449-50.

(Φωτογραφία από:  www.sakketosaggelos.gr   )