Ισχύει το Σύνταγμα της Ελλάδας;

Άρθρο 1:

1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Γράμμα κενό αποτελεί πλέον ο διακηρυττόμενος σαν “θεμέλιος λίθος” της άλλοτε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ μας. Μιας Δημοκρατίας που μας έκανε περήφανους. Θυμάμαι σε ηλικία 7 περίπου ετών, ζώντας στη Γερμανία, με ρώτησε κάποιος συμμαθητής μου γερμανός: Είσαι ελληνίδα; Και του απάντησα φουσκώνοντας από υπερηφάνεια: “Nαι, και είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό”. Και ήμουν. Και είμαι ακόμη υπερήφανη που κατάγομαι (;) από τους Έλληνες. Που κουβαλάω επάνω μου (είτε το θέλουν είτε όχι) τη μακραίωνη ελληνική ιστορία, ζώντας στην πόλη από την οποία πήγασε η Δημοκρατία και ξεδίψασε δουλωμένους λαούς και έθνη.

Ντρέπομαι όμως που σήμερα στη χώρα μου η Δημοκρατία καταλύθηκε. Με τον πιο βάναυσο και αναπάντεχο τρόπο, από τους ίδιους τους συμπατριώτες μας. Λες και δεν είμαστε άξιοι να έχουμε δημοκρατία και ν’ απολαμβάνουμε τα αγαθά της καθώς προχωρούμε βαθιά στη δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα…   

Παράγραφος 1. Το Πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία!

Αλήθεια; Κι εγώ γιατί δεν το βλέπω πλέον αυτό. Όπως είμαι σίγουρη ότι δεν το βλέπει και κανένας άλλος εχέφρων και νοήμων άνθρωπος που ζει τις τραγικότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και έχει πάψει πλέον να κοροϊδεύει τον εαυτό του.

Κατά ένα περίεργο και ταυτόχρονα αυτονόητο τρόπο, μέχρι σήμερα καταφέρναμε πάντα να “κλέβουμε” λίγη από τη δόξα των προγόνων μας. Και το καταφέρναμε καλά γιατί “κουτσά στραβά” την υποστηρίζαμε κάπως αυτή τη δόξα και την περιβόητη καταγωγή μας. Σήμερα, αισθάνομαι ότι κόψαμε κάθε δεσμό με το ένδοξο παρελθόν μας! Και αυτό με θλίβει. Και με θυμώνει. Και με κάνει να ντρέπομαι. Και δεν μου αρέσει να ντρέπομαι, ειδικά για πράξεις και παραλείψεις άλλων. Επειδή όμως έχω αποφασίσει ότι ήρθε η στιγμή ν’ αναλάβω κι εγώ τις ευθύνες μου, δεν θα κρυφτώ άλλο πίσω από το δάχτυλό μου. Νιώθω ενοχές, γιατί φταίω κι εγώ. Όπως φταίμε όλοι. Γιατί όλοι συμβάλαμε είτε με τις πράξεις είτε με τις παραλείψεις μας.

Παράγραφος 2: Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

Το είδαμε και αυτό… Μήπως δεν το είδαμε; Η λαϊκή κυριαρχία είναι αυτή που στηρίζει το πολίτευμα. Μόνο που δεν μας είπε ποτέ κανείς (ακόμη και σε εμάς τους “νομομαθείς” που αυτά τα παίζουμε στα “δάχτυλα”) ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες αν η λαϊκή κυριαρχία δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και δεν στηρίξει και δεν θεμελιώσει το πολίτευμα για το οποίο οι πρόγονοί μας ήξεραν ακριβώς τι έπρεπε να κάνουν για να το προασπίσουν. Και ήρθε η στιγμή να διαπιστώσουμε εν τοις πράγμασι ποιες είναι οι συνέπειες. Και, δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα δεν μου αρέσουν καθόλου οι συνέπειες αυτές. Ο νους μου και η καρδιά μου επαναστατούν με κάθε κύτταρό τους. Δεν μου αρέσουν οι εικόνες, μ’ ενοχλούν οι αισθήσεις. Ψάχνω ελπίδα να πιαστώ. Δεν μπορεί να είναι αργά. Έστω και τώρα, κάτι μπορεί να γίνει (;).

Παράγραφος 3: Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Η ειρωνεία σε όλο της το μεγαλείο. Οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό. Πράγματι, αφού ο Λαός μοίραζε εξουσίες απλόχερα προκειμένου ν’ αποκομίσει στη συνέχεια “έμμεσα” τα θετικά αποτελέσματα αυτών των εξουσιών. Δεν είχε σημασία σε ποιόν θα την έδινε την εξουσία. Σε όποιον έταζε το πιο πολλά, συνήθως. Ή σε όποιον έταζε πιο πειστικά. Ή και τα δύο…

Το ότι οι εξουσίες υπάρχουν υπέρ του Λαού και του Έθνους, μάλλον είναι η πιο παρεξηγημένη “διακήρυξη”. Ίσως γιατί δεν μας εξήγησε ποτέ κανείς, ότι η πραγματική έννοια δεν ήταν ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τις “εξουσίες” για να βολευτούμε εμείς και τα παιδιά μας.

Όλα τελικά οφείλονται σε μια μεγάλη παρεξήγηση. Δεν ερμηνεύσαμε σωστά τις έννοιες. Αλλά δεν μας το είπαν και ποτέ ότι το είχαμε “καταλάβει λάθος”.

Άρα πάλι δεν φταίμε εμείς... Ας μην γελιόμαστε πια. Φταίμε. Και θα πληρώσουμε. Ας ελπίσουμε μόνο ότι θα μας δοθεί άνωθεν η ευκαιρία να επανορθώσουμε. Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι αργά!

Φωτεινή Κλάδη

 

nomika-epilekta