Αίσχος!!! "Μαθήματα αποκρυφισμού" απο τις εκδόσεις του μοναστηριού στο οποίο έζησε τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του ο Όσιος Γέρων Πορφύριος

Η ΘΕΟΣΟΦΙΑ ΣΕ ΒΙΒΛΙΟ

ΠΟΥ ΕΚΔΙΔΕΙ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σπηλιοπούλου

       Τό ἱερό ἡσυχαστήριο τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στό Μήλεσι, τό γνωστό ὡς τό μοναστήρι τοῦ γέροντος Πορφυρίου, ἐξέδωσε τό 2007, μέ τήν φροντίδα τῶν Ἐκδόσεων Σταμούλη Α.Ε, τό βιβλίο τοῦ Μιχαήλ Μιχαήλωφ „Ἡ μυστική ἐμπειρία στήν κατάσταση τῆς ἀνελευθερίας”. 

 Τό γεγονός αὐτό, πού δυστυχῶς μόλις τελευταῖα πληροφορηθήκαμε, προκαλεῖ σέ κάθε νηφάλιο ἀναγνώστη ἀλλά καί σέ κάθε πιστό πού ἀγαπᾶ τό συγκεκριμένο ἡσυχαστήριο, τό ταυτισμένο μέ τόν γέροντα, ἀβάστακτη θλίψη καί ὀδύνη καί αὐτό διότι ἄν καί το βιβλίο αὐτό τό ἐκδίδει ἕνα μοναστήρι σέ συνεργασία, μαλιστα, μέ τόν ἐξαιρετικό, κατά τά ἄλλα, ἐκδοτικό οἶκο κάθε ἄλλο παρά ὀρθόδοξο μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ. 

Πρόκειται, δυστυχῶς, γιά ἕνα ἄριστο ἐγχειρίδιο ἀποκρυφισμοῦ! 

 Τό χειρότερο δέ εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ ἄποψη αὐτή οὔτε εἶναι δική μας οὔτε εἶναι ἄγνωστη στους ἐκδότες, ἀφοῦ μέσα στό ἴδιο τό βιβλίο ὁ προλογίσας κος Γεώργιος Ἀρβανίτης παραδέχεται καί ὁμολογεῖ ξεκάθαρα ὅτι τό βιβλίο περιέχει νεοεποχήτικες ἀπόψεις καί θέσεις. 

 «Δέν συμμεριζόμαστε ὁρισμένες ἀνατολικές ἤ θεοσοφικές ἀπόψεις τῶν συγγραφέων ἀπό τούς ὁποίους ὁ Μιχαήλωφ ἀντλεῖ τήν ἐμπειρία του, οἰκοδομεῖ τούς συλλογισμούς του καί ἐξάγει τά συμπεράσματά του»

 γράφει ὁ συντάκτης του προλόγου καί συνεχίζει : 

«Δεν πρέπει ὅμως νά ξεχνάμε ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀγκαλιάζει ὅλους τούς ἀνθρώπους καί προπαντός τούς πλανεμένους, ὅταν ψάχνουν εἰλικρινά γιά τήν ἀλήθεια» 

ἐνῶ στή συνέχεια ὀνομάζει 

«σπερματικό λόγο», «ἀκτίνα ἀληθείας», «ἀκτινοβολία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πού τούς φωτίζει κάποιες πτυχές τῆς ζωῆς τους καί τούς κατευθύνει πρός τήν μοναδική τέλεια ἀλήθεια»

 αὐτές τίς ἀπόψεις καί θέσεις τίς ὁποῖες ὑποτίθεται ὅτι δέν συμμερίζεται!

         Καί γεννῶνται τά ἐρωτήματα:

1^ον) Εἶναι δυνατόν ἕνα ὀρθόδοξο μοναστήρι νά ἐκδίδει, καί μάλιστα μέ πλήρη ἐπίγνωση, ἕνα βιβλίο πού περιέχει ἔστω «ὁρισμένες» τέτοιες ἀπόψεις, ὅπως  γράφει ὁ κος Ἀρβανίτης, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει σχεδόν οὔτε μία σελίδα τοῦ βιβλίου πού νά μήν περιέχει τέτοιες ἰδέες, θεοσοφικές καί ἀνατολικές θεωρίες καί θέσεις;  Δέν ὑπῆρχε τίποτα ὠφέλιμο ἀπό τήν ὀρθόδοξη καί πατερική παράδοση γιά νά προσφέρει στούς πιστούς τό ὀρθόδοξο μοναστήρι καί ἀποφάσισε νά ποτίσει τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μέ δηλητήριο;

2ον) Τελικῶς οἱ ἀπόψεις αὐτές γίνονται ἤ ὄχι ἀποδεκτές; Διότι εἶναι ἀντιφατικό, ἐκτός ἄν γίνεται σκοπίμως, ἀπό τήν μία νά... ἀπορρίπτονται καί ἀπό τήν ἄλλη νά ἀναγνωρίζονται ὡς «σπερματικός λόγος» καί τά παρόμοια ἤ νά προβάλλονται ὡς μέρος τῆς ἀληθείας ἡ ὁποία ὁδηγεῖ μάλιστα, «ὅταν ψάχνουν εἰλικρινά», στήν τέλεια ἀλήθεια.  Ἀπό μόνη της ἡ ἄποψη αὐτή ἐκφράζει ὅλη τή νοοτροπία τῆς «Νέας Ἐποχῆς», τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ βασική διδασκαλία καί ἐπιδίωξη.  Ἄλλωστε «οἱ Γκουροῦ γεννιοῦνται κι ἔρχονται μέ ἀνώτερη ἐπίγνωση γιά νά καθοδηγήσουν τούς εἰλικρινεῖς ἀναζητητές καί ζηλωτές», ὅπως ὑποστηρίζει ὁ Γκουροῦ Σατυανάντα[1].

Τέλος εἶναι ἀναγκαῖο νά ἐπισημανθοῦν δύο ἀκόμη θέσεις πού βρίσκουμε στόν πρόλογο τοῦ βιβλίου, οἱ ὁποῖες εἰσάγουν ὁμαλᾶ τόν ἀναγνώστη καί τόν «μυοῦν» στό νεοεποχήτικο πνεῦμα του βιβλίου.

  Ἡ πρώτη εἶναι ἡ ἄποψη ὄτι εἶναι συνηθισμένες στά συναξάρια τῶν ἁγίων μας διάφορες «παρεμβάσεις τοῦ Θεοῦ», μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ «φωνή τῆς συνειδήσεως».  Οἱ Πατέρες μιλοῦν βέβαια γιά τήν συνείδηση ὅπως τήν καταλαβαίνουμε καί στήν καθημερινή μας ζωή, ὡς ἕναν ἔμφυτο νόμο πού ὁρίζει σέ πολύ βασικά θέματα καί ξεχωρίζει τό καλό ἀπό τό κακό. Ἡ συγκεκριμένη ὅμως ὁρολογία  συναντᾶται κυρίως στον ἀποκρυφισμό καί ἐκλαμβάνεται ὡς ὁ ἴδιος ὁ Θεός πού ὑπάρχει μέσα μας, ὡς  «ἐσωτερική φωνή», τήν ὁποία φωνή καλούμαστε να ἀκοῦμε τακτικά! Δυστυχῶς ἡ δομή τοῦ βιβλίου ἔτσι νοηματοδοτεῖ τόν ὅρο «φωνή τῆς συνειδήσεως».

Ἡ δεύτερη θέση εἶναι ἡ ἄποψη ὅτι τό συγκεκριμένο βιβλίο

 «...ἐπιβεβαιώνει ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας ἀπό τήν πεῖρα ἀνθρώπων κάθε ἄλλο παρά πιστῶν καί μάλιστα πολλές φορές σέ ἐπίπεδα προωθημένα τόσο, ὥστε νά μή τίς ζοῦμε καί ἀκόμη νά μή τίς συνειδητοποιοῦμε». 

 Ποῦ εἶναι λοιπόν ἡ  ὑποτιθεμένη ἀπόρριψη τῶν θεοσοφικῶν θέσεων ὅταν αὐτές ἐκλαμβάνονται ὄχι ἁπλῶς ὡς χρήσιμες ἀλλά ἀκόμη καί ὡς ἐπιβεβαίωση τῶν ἀληθειῶν τῆς πιστεῶς μας; Τά δέ σχετικά μέ προωθημένα ἐπίπεδα τά ὑποσυνείδητα μάλιστα, πέραν οτι εἶναι δυσερμήνευτα, μυρίζουν ἔντονα ἀποκρυφισμό καί μάλιστα σκληρό.  

Ἄς δοῦμε, ὅμως, πολύ συνοπτικά καί τό ἴδιο τό βιβλίο. 

Τό θέμα που πραγματεύεται τό βιβλίο εἶναι ἡ κατάσταση, τά βιώματα, τά συναισθήματα πού ζεῖ ὁ ἄνθρωπος μέσα σέ καταστάσεις ἀκραίας στέρησης τῆς ἐλευθερίας κυρίως μέσα σέ φυλακές καί σέ στρατόπεδα κατοχῆς.

  Βασική διδασκαλία τοῦ βιβλίου καί συμπέρασμα θά μπορούσαμε συνοπτικά νά ποῦμε ὅτι εἶναι τό ἐξής: Ἡ ἀπελευθέρωση ἔρχεται ὅταν ὁ ἄνθρωπος μάθει νά ἀκούει καί νά ὑπακούει στήν ἐσωτερική «φωνή τῆς συνειδήσεως». 

 Ἡ διδασκαλία αὐτή, ὄπως προείπαμε, εἶνα καθαρά ἀποκρυφιστική.  Ἀκόμη καί ὁ ὅρος «ἀπελευθέρωση» παραπέμπει στον ἰνδουιστικό νόμο τοῦ κάρμα καί τῆς samsara, τις ἀλεπάλληλες, δηλαδή, γεννήσεις καί μετενσαρκώσεις καί ἐκλαμβάνεται ὡς ἡ λύτρωση μέσω τῆς ἔκχυσης τῆς ψυχῆς στό παγκόσμιο πνεῦμα, μέσω, δηλαδή ,τῆς ἀνυπαρξίας.

Στή σελ. 23 γράφει ὅτι ὅσοι ἔζησαν σέ ἀκραῖες καταστάσεις ἀνελευθερίας καί περιέγραψαν τά βιώματά τους ἀπέκτησαν τήν πεποίθηση ὅτι 

«στήν ψυχή κάθε ἀνθρώπου ὑπνώττουν κραταιές ψυχικές δυνάμεις, ὅτι ὁ ψυχικός κόσμος δέν μπορεῖ νά χωρισθεῖ ἀπό τόν φυσικό καί βεβαιώνουν ὅτι οἱ στοχασμοί καί οἱ πόθοι τοῦ ἀνθρώπου δέν ἐπενεργοῦν λιγότερο, ἀλλά κατά πολύ περισσότερο μες στόν ἐξωτερικό, φυσικό κόσμο ἀπ’ ὅσο τά χέρια του». 

«Ὑπνώττουν κραταιές δυνάμεις». 

 Ἀποκρυφιστική διδασκαλία σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὑπάρχει μία «Ἀτέλειωτη Δύναμη, πού βρίσκεται στόν κάθε ἄνθρωπο καί καθιστᾶ δυνατή τήν ἐκπλήρωση κάθε ἐπιθυμίας.  

Εἶναι ὁ Θεός ,πού βρίσκεται μέσα μας[2]», κατά τον Μurphy, ἀπόστολο τῆς «θετικῆς σκέψης».

 Ὅλες σχεδόν οἱ ὁμάδες τῆς «Νέας Ἐποχῆς» κηρύττουν ὅτι μέσω τῶν τεχνικῶν πού χρησιμοποιοῦν (γιόγκα, διαλογισμός, θετική σκέψη) ἀφυπνίζουν αὐτές τίς ἐσωτερικές δυνάμεις καί ὁδηγοῦν τόν ἄνθρωπο στήν αὐτοθέωση. «Εἶναι ἀνἀγκη νά ξεκλειδώσουμε καί νά δώσουμε ἔκφραση στόν ἐσωτερικό μας Γκουροῦ[3]», ὅπως χαρακτηριστικά ὑποστηρίζουν.

«Ὁ ψυχικός κόσμος δέν μπορεῖ να χωρισθεῖ ἀπό τόν φυσικό». 

Φύση και ψυχή ἕνα καί τό αὐτό!  Ἄλλη μιᾶ βασική διδασκαλία τῆς «Νέας Ἐποχῆς», γνωστή ὡς «ὁλισμός» ἤ «ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου», σύμφωνα μέ τήν ὁποία  «δέν ὑπάρχει διαφορά οὐσίας ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί στόν κόσμο, ἀνάμεσα στόν κόσμο καί τόν Θεό[4]», κατά τόν  «ἀπόστολο» τῆς  «Νέας Ἐποχῆς» Capra. 

«Οἱ στοχασμοί καί οἱ πόθοι τοῦ ἀνθρώπου ἐπενεργοῦν περισσότερο μές στόν ἐξωτερικό φυσικό κόσμο ἀπ’ ὅσο τά χέρια του». 

 Καί πάλι βασικό δόγμα τῆς  «Νέας ἐποχῆς». 

 Ἡ δύναμη τοῦ νοῦ καί εἰδικά τῆς «θετικῆς σκέψης» κατέχει ἐξέχουσα θέση στίς διδασκαλίες τοῦ ἀποκρυφισμοῦ. «Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος κατασκευάζει στό ὑποσυνειδητό του τήν εὐτυχία ἤ τή δυστυχία του.  Ὁ «Θεός (τό ὑποδυνείδητο), πού σᾶς ἔδωσε τήν ἐπιθυμία, θά σᾶς δείξει καί τό δρόμο γιά τήν ἐκπλήρωσή της...Πίστευε στόν ἑαυτό σου (!) καί στίς δυνάμεις πού ὑπνώττουν μέσα σου[5]», λέει και πάλι ὁ Μurphy. 

Στήν ἐπόμενη κιόλας σελίδα διαβάζουμε ὅτι ὅταν ὁ ἄνθρωπος 

«ἀκολουθεῖ ἐκείνη τήν ἐνδόμυχη τῆς ψυχῆς του φωνή...ἀνοίγονται σ’ αὐτόν δρόμοι πού δέν ὁδηγοῦν μόνο στή διατήρηση ὅλων ἐκείνων, πού αὐτός νομίζει πώς ἐγκατέλειψε γιά ν’ ἀκολουθήσει τίς ὑποδείξεις αὐτῆς τῆς μυστικῆς ἐσωτερικῆς πυξίδας, ἀλλά καί πραγματοποιοῦν ὅλους τούς πιό κρύφιους πόθους του» 

ἤ ὅπως τό λέει ὁ Κέυση «αὐτό πού ἔχουμε στό νοῦ μας κατά τή διάρκεια τοῦ διαλογισμοῦ, αὐτό γινόμαστε μέ πολύ μεγάλη βεβαιότητα (σελ.35).

 Ἡ πρόταση «ὁ νοῦς εἶναι ὁ κτίστης», εἶναι ἰδιαίτερα ἀληθινή γιά τό διαλογισμό[6]». 

 Ἡ ἀπολυτοποίση, λοιπόν καί θεοποίηση τῆς ἐσωτερικῆς μας φωνῆς πού, γιά τούς ὁπαδούς τῆς «Νέας ἐποχῆς» εἶναι ὁ μόνος ἀλάνθαστος ὁδηγός, ὁ ἴδιος ὁ Θεός, καί ἡ προτροπή νά ἀκούσουμε τή φωνή αὐτή μέσω τοῦ διαλογισμοῦ εἶναι, δυστυχῶς, ἡ βασική θέση τοῦ βιβλίου.  

Ας τό δοῦμε καί σέ ἄλλα σημεία:

Στήν σελίδα 26 ἀναφέρεται ὅτι γιά νά φτάσεις στή ἐλευθερία δέν χρειάζεσαι τήν γνώση ἀλλά τήν πίστη ἡ ὁποία κάνει δυνατή τή συμμόρφωση πρός τήν ἐσωτερική φωνή καί συμπερασματικά «ν’ ἀκολουθεῖς τήν ἐσωτερική φωνή σημαίνει νά πιστεύεις». 

 Αὐτήν τήν πίστη πρέπει νά διδάξουμε στούς πιστούς;  Τήν πίστη στόν ἴδιο τόν ἑαυτό; Καί τί λιγότερο δίδαξε ὁ ὄφις στούς πρωτοπλάστους; 

Στήν 30 ταυτίζεται ἡ ὑπακοή στήν φωνή αὐτή μέ την σωτηρία. «Ὅποιος ἀκολουθεῖ τήν ἐσωτερική του φωνή καί σώζει τήν ψυχή του», λέει ὁ συγγραφέας, μαθαίνει ἐμπειρικά ὅτι αὐτό εἶναι το σπουδαιότερο καί πάνω σ’ αὐτήν τήν γνώση ἐδράζεται ἡ πίστη στήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς.  Ὁ ἄνθρωπος  «σώζει» ὁ ἴδιος τήν ψυχή του, αὐτοπραγματώνεται καί αὐτοσώζεται καί πῶς; Ἀκολουθῶντας τήν ἐσωτερική του φωνή. Διαλογιζόμενος.

Στήν 32 ἀναφέρεται ὅτι «Ὅποιος τῆς ἔχει ἐμπιστοσύνη καί ἀκολουθεῖ τή φωνή της, τήν ἐσωτερική φωνή τῆς ἐλευθερίας, αὐτός ἔχει μιά δυνατότητα νά διεξαγάγει νικηφόρα τόν ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ Κακοῦ καί τῆς βίας.  Ὅμως  προηγουμένως πρέπει νά παραιτηθεῖ ἀπό κάθετι πού οἱ δυνάμεις τοῦ ὁρατοῦ κόσμου μποροῦν νά τοῦ ἀφαιρέσουν». 

 Μάλιστα ὁ συγγραφέας χρησιμοποιεῖ τόν Σολζενίτσιν καί τόν Πάνιν για νά στηρίξει καί ἀναλύσει τήν θέση του μέσα ἀπό φράσεις ὅπως «Μήν κρατᾶς τίποτε, ἀποτραβήξου ἀπό ὅλα, ἀκόμη κι ἀπ’τούς πλησίον σου γιατί κι αὐτοί εἶναι ἐχθροί σου». «Μόνον ὅποιος παραιτεῖται ὁλοκληρωτικά, γίνεται ὁλοκληρωτικά ἐλεύθερος».   Ὁ Γκουροῦ Σάϊ Μπάμπα τό ἐκφράζει μέ τήν θἐση του ὅτι «Εἰρήνη σημαίνει παραίτηση ἀπό τίς δραστηριὀτητες τῶν αἰσθήσεων[7]».

Στήν 33, κατά τόν συγγραφέα, τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς παραίτησης εἶναι ἡ ἀφύπνιση τῆς  «κραταιᾶς δυνάμεως» ἡ „ὁποία ἐπενεργεῖ πάνω στόν ὁρατό κόσμο καί καθορίζει γεγονότα.

Στήν δέ 35 δέν ἀφήνει πλέον κανένα περιθώριο ἤ ὑποψία γιά παρερμηνεία τῶν ἀπόψεων του ἤ γιά λανθασμένη ἁπλῶς ὁρολογία λέγοντας ἀπολύτως ξεκάθαρα ὅτι «ἡ ἴδια ἡ ζωή, ἐξαρτᾶται ἀπό αὐτή τή μυστηριώδη, τή μυστική –γιατί αὐτό σημαίνει «μυστικός» - ἐσωτερική δύναμη πού στή γλώσσα τῆς θρησκείας ὀνομάζεται «Θεός»».

Στήν 36 προβάλονται «ἡ ἀποτελεσματικότητα τῆς προσευχῆς, τοῦ ἐσωτερικοῦ διαλογισμοῦ, τῆς γιόγκα, καί ἀπλῶν ἐξορκισμῶν ἀκόμη».  

  Καί ἐκτός τῆς ἐξίσωσης τῆς προσευχῆς μέ ὄλα τά δαιμονικά συστήματα καί τίς τεχνικές ἐξισώνεται ἐπίσης ἡ Ἁγία Γραφή μέ τή γιόγκα, τή παραψυχολογία καί τή θεοσοφία ἀφοῦ ὅλες αὐτές  «ἐπιτυγχάνουν ἄμεσα ἀποτελέσματα μέσα στόν ἐξωτερικό ὁρατό κόσμο». 

 Στήν ἴδια σελίδα προβάλλεται επίσης ἡ ράντσα-γιόγκα, ἡ χάθα-γιόγκα. Καί πάλι ἡ «μυστική διδασκαλία» τῆς Μπλαβάτσκυ ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἱδρύτρια  τῆς Θεοσοφίας ἀπ’ ὅπου γεννήθηκαν πλῆθος ἀπό ἀποκρυφιστικές ὁμάδες.

Στήν ἐπόμενη σελίδα γίνεται λόγος γιά ἀποκατάσταση καί ἀπόδειξη τοῦ κύρους ξεχασμένων καί παμπάλαιων εἰδῶν σοφίας, ὅπως τά προαναφερθέντα, καί ἀναφέρονται ὡς παραδείγματα οἱ διδασκαλίες ὅτι ὁ ἀέρας εἶναι πνεῦμα πού χαρίζει ἀνεξήγητες δυνάμεις, ὅτι μέ τήν τροφή λαμβάνεται ἀπό τόν ἄνθρωπο «μυστηριώδης ζωοδότρα ἐνέργεια πού οἱ ἀρχαίοι Ἰνδοί τήν ἔλεγαν «πράνα», ὄτι ὁ ἄνθρωπος προφυλάσσεται ἀπό ἕναν «ἀστρικό θώρακα».  

Ὅλος ὁ ἀποκρυφισμός μέσα σέ ἕνα βιβλιαράκι ἑνός Μοναστηριοῦ!

Στήν 38  ἔχουμε ἄλλες θεωρίες ὅπως ὅτι «...ἡ πνευματική ἐνέργεια εἴτε δαπανᾶται γιά ἐγκεφαλική δραστηριότητα εἴτε, σέ περίπτωση σωματικῆς ἐργασίας, ρέει μέσα στά χέρια», ὅτι ἡ ἡλιακή ἐνέργεια ἐπιδρᾶ στίς ἐπαναστάσεις ἤ ὅτι «καί μόνη ἡ ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀσκεῖ μιά μαγική ἐπίδραση πάνω στούς ἐκπροσώπους τῆς βίας». 

 Εἶναι ἀπαραίτητο ἐδῶ νά ἐπισημάνουμε ὅτι ἡ παραπομπή στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἤ σέ ὁποιοδήποτε χριστιανικό σύμβολο ἤ ἔννοια κάθε ἄλλο παρά θετικά μποροῦν νά ἀξιολογηθοῦν καί σέ καμία περίπτωση δέν φανερώνουν σχέση μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη.  

Ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖται ἀπό τόν ἀποκρυφισμό σάν κατάσταση, σάν ἐπίπεδο συνειδητότητας, σάν σύμβολο καί βοήθημα για διαλογισμό, σάν ἕνας ἀπό τούς πολλούς ἀβατάρ ἀλλά οὐδέποτε ὡς πρόσωπο καί μάλιστα ὡς Θεάνθρωπος.  

Η δέ Ἁγία Γραφή ἑρμηνεύεται ἀποκρυφιστικά μέ θεωρίες καί ἀλληγορίες πού φαντάζουν ἀστεῖες, ὅμως ἔχουν παραπλανήσει πολλές ψυχές. 

 Ἔτσι ἡ πίστη ταυτίζεται μέ τήν «θετική σκέψη», μέ τήν πίστη στόν ἑαυτό καί ὄχι στό Θεό, ἡ προσευχή μέ τό διαλογισμό καί στροφή πρός τόν ἐσωτερικό ἑαυτό, ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτεια μέ τή γιόγκα, ἡ νηστεία μέ τή χορτοφαγία, ἐνεργειακή διατροφή ἤ ἀκόμη καί μέ τήν παντελή ἀποχή ἀπό τροφή καί ἐνεργοποίηση μόνον ἀπό τόν ἥλιο κ.α. 

Στήν 39 γίνεται λόγος γιά ἕναν ἐσωτερικό «ἠλεκτρονόμο» πού δείχνει ἄσφαλτα τίς ἰδιότητες τοῦ κάθε ἀνθρώπου καί ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ καί ἀπό ἀπόσταση. 

  Καλεῖται γιά ἄλλη μιά φορά ὁ ἄνθρωπος νά ἐμπιστευτεῖ τόν ἑαυτό του καί μόνο, νά αὐτονομηθεῖ ὥστε νά μπεῖ στήν διαδικασία τῆς αὐτοθέωσης τήν διαδικασία πού πρῶτος ὁ διάβολος θέλησε νά βάλει τόν ἄνθρωπο ὁδηγώντας τόν στήν διάπραξη τῆς ἴδιας μέ αὐτόν ἁμαρτίας.

Στήν 41 καί πάλι ἡ θετική σκέψη, ἀφοῦ οἱ σκέψεις εἶναι ἀποτελεσματικότερες καί ἀπό τά ἴδια τά χέρια ἤ μπορεῖ ἀπό μόνη της νά πραγματώσει ἀποτελέσματα.  

Στήν ἴδια σελίδα ἡ προβολή ἑνός θεοσοφιστοῦ πού διαφωτίζει και κατηχεῖ σέ θεμελιακές ἔννοιες τῆς ἐσωτερικῆς διδασκαλίας!  Ἀποτέλεσμα; Τό ἴδιο πού καί τό βιβλίο ἐπιχειρεῖ, δηλαδή ὁ ἄνθρωπος ἀπό μόνος του νά ἀναζητήσει «ἀπόκρυφα βιβλία».

Στήν 43 μαθήματα διαλογισμοῦ. «Δέν ἦταν ἡ σκέψη πού εἶχε ἐνεργήσει ἀλλά ἦταν ὁ μυστικός νόμος πού εἶχε ἀποκριθεῖ, σέ μιά ἰσχυρή ἐσωτερική συγκέντρωση πάνω σ’ ἕνα σκοπό, μέ τήν ἐπενέργειά του μέσα στόν ἐξωτερικό κόσμο, τόν ἀνηπηρέαστο φαινομενικά ἀπό τόν ἄνθρωπο».  

  Ὁ Charlew Capps, στέλεχος τῆς λεγομένης «θετικῆς ὁμολογίας» τῶν πεντηκοστιανῶν «θεραπευτῶν» ἀντιστοίχως μᾶς λέει ὅτι «...πρόκειται γιά πνευματικό νόμο» πού  «λειτουργεῖ κάθε φορά, μέ τήν προϋπόθεση πώς θά σκεφθοῦμε σωστά».  Νά σημειώσουμε δέ ὅτι γιά τόν ὀρθόδοξο πιστό ἡ προσευχή δέν εἶναι μιά τεχνική πού ἐνεργοποιεῖ μηχανισμούς, οἱ ὁποῖοι φέρνουν ἀποτελέσματα, ἀλλά ταπεινή αἴτηση πρός τόν Θεό πού ἔχει τήν ἀπόλυτη ἐλευθερία νά ἱκανοποίησει ἤ ὄχι τό αἴτημα τοῦ πιστοῦ καί ὁ πιστός, πού τό γνωρίζει αὐτό, δέχεται μέ εὐγνωμοσύνη καί ἐμπιστοσύνη την ὅποια «ἀπόφαση» τοῦ Θεοῦ. 

Τά ἴδια ἀναφέρονται καί στήν σελίδα 44. 

 Στήν 46 καί πάλι ἡ πίστη ταυτίζεται μέ τήν  «τυφλή ἐμπιστοσύνη στήν ἐσωτερική φωνή χωρίς ἐρωτήματα ἀπό τήν διάνοια».

Στήν 49 ὁ  «μυστικός νόμος» συνδυάζεται μέ ἕνα «παλαιό βιβλίο», σύμφωνα με το οποῖο «ὁ ὁρατός κόσμος στηρίζεται πάνω σε δέκα δικαίους, καί μάλιστα ὄχι συμβολικά ἀλλά πραγματικά».  Ὁμολογοῦμε ὅτι τό ἀποκρυφιστικό αὐτό βιβλίο δέν καταφέραμε νά τό ἐντοπίσουμε.

Στή σελίδα 54 καί στίς ἐπόμενες γίνεται προσπάθεια νά χριστιανοποιηθεῖ ὁ νόμος τοῦ Κάρμα.

  Γίνεται ἀπολύτως δεκτός ὁ νόμος τοῦ Κάρμα ἀλλά γίνεται προσπάθεια, γιά νά γίνει ἀποδεκτό ἀπό τούς χριστιανούς, ἀρχικῶς νά ἀποσυνδεθεῖ ἀπό τή μετενσάρκωση.  Μάλιστα τελικῶς ἡ ἐπικρατοῦσα στό βιβλίο ἄποψη εἶναι αὐτή τοῦ Σιφρίν ὅτι «ἡ γνώση τοῦ νόμου τοῦ κάρμα καί τῆς μετενσάρκωσης ἀλλάζει ὁλόκληρη την ἀνθρώπινη σκέψη» (σελ.55).  Στην 55 ἐνισχύεται ἡ ἄποψή αὐτή μέ τή θέση ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ἐμπιστεύεται ὁλοκληρωτικά «τό πεπρωμένο του» καί ὅτι ἄν προσπαθήσει νά  πάρει στά χέρια του τά πεπρωμένα ἁπλῶς καταστρέφει τή ζωή του ἐνῶ τέλος, ξεκαθαρίζεται ὅτι ὁ νόμος τοῦ κάρμα εἶναι διαφορετικός ἀπό τόν ὑπό μελέτη «μυστικό νόμο» πού διδάσκει ὅτι «οἱ νόμοι τοῦ ὁρατοῦ κόσμου μπαίνουν στήν ὑπηρεσία τῆς ἀνθρώπινης προσπάθειας, ἐφόσον ἡ προσπάθεια αὐτή συμπίπτει μέ τά αἰτήματα τῆς ἐσωτερικῆς φωνῆς»(σελ.58).

Στην 60 ἔχουμε τήν αὐτοπραγμάτωση ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος συγκροτεῖ γιά τόν ἑαυτό του μιά κατάσταση ἀκρότατης ἐλευθερίας καί ὅτι εἶναι στήν ἐξουσία του νά μεταβάλει τόν κόσμο, σύμφωνα πάντα μέ τόν θεμελιακό «μυστικό νόμο». 

Στήν ἑπόμενη σελίδα ἀναφέρεται γιά δεύτερη φορά ἡ λέξη «Θεός» πού νοηματοδοτεῖται καί πάλι ὡς ἡ «μυστική δύναμη» και τονίζεται ὅτι ἡ σχέση αὐτῆς τῆς δύναμης, τοῦ «Θεοῦ», ἐξαρτᾶται μόνο ἀπό τή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ἐσωτερική του φωνή. 

Στήν πραγματικότητα πρόκειται γιά τή  σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἴδιο τόν διάβολο πού τοῦ ψιθυρίζει τό δικό του «εὐαγγέλιο», τό εὐαγγέλιο τοῦ Ὄφεως, ἐνῶ ὁ ἄμοιρος νομίζει ὅτι εἶναι δική του ἡ φωνή, ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος Θεός καί δέν ἔχει ἀνάγκη ἄλλου, ἐξωτερικοῦ καί προσωπικοῦ , Θεοῦ.

Τέλος κατά ἀπόλυτο τρόπο  διατυπώνεται ἡ ἄποψη ὅτι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου δέν μπορεῖ νά προέλθει ἀπό τή θέση του μέσα στήν Ἐκκλησία, ἠ ὁποία χαρακτηρίζεται μάλιστα «αὐταρχικό σύστημα», ἀλλά μόνο μέσα ἀπό τήν ὑπακοή στήν ἐσωτερική φωνή! 

Δέν θά άσχοληθοῦμε  καθόλου  μέ τά βιογραφικά στοιχεῖα πού ἀναφέρονται στό τέλος τοῦ βιβλίου διότι καί ἐκεῖ ἁπλῶς ἀναμασῶνται τά ἴδια. Μένει τό ἐρώτημα : Ποῦ εἶδε ὁ κος Ἀρβανίτης σημεῖο τοῦ βιβλίου ἀπαλλαγμένο ἀπό ἀνατολικές καί θεοσοφικές ἀπόψεις; Καί πῶς ἀνέλαβε νά ἐκδόσει αὐτό τό καταστροφικό γιά τούς χριστιανούς βιβλίο;

Το βιβλίο αὐτό ἐκθέτει ἀνεπανόρθωτα ὅσους συνέβαλαν στήν ἔκδοση καί διάδοσή του καί προσβάλλει κατάφορα τό Ἱερό Ἡσυχαστήριο τῆς Μεταμορφώσεως καί τη μνήμη τοῦ Ἁγίου Γέροντος Πορφυρίου, στό κελλί τοῦ ὁποίου προστρέχουν χιλιάδες πιστοί γιά νά ἀποθέσουν τά αἰτήματα τους καί νά ζητήσουν τή βοήθεια τοῦ Γέροντος. Γι΄αὐτό καλοῦμε τούς ὑπευθύνους τῆς Ἱερᾶς Μονῆς νά ἀποσύρουν τό βιβλίο καί δημοσίως νά ἀποκηρύξουν τό ἀντορθόδοξο περιεχόμενό του.

---

[1] π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου „Ἀποκρυφισμός Γκουρουισμός «Νέα Ἐποχή», Ἀθήνα 1997, σελ. 23

[2] π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, “Αὐτογνωσία Αὐτοπραγμάτωση Σωτηρία”, Ἀθήνα 1991, σελ.15

[3] τοῦ ἰδίου “Ἀποκρυφισμός Γκουρουισμός «Νέα Ἐποχή», Ἀθήνα 1997, σελ.23

[4] τοῦ ἰδίου „Διαλογισμός ἤ Προσευχή”, Ἀθήνα 1997, σελ.70

[5]  π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, „Αὐτογνωσία Αὐτοπραγμάτωσή Σωτηρία”, Άθήνα 1991, σελ.14

[6] τοῦ ἰδίου “Διαλογισμό ἤ Προσευχή”, Ἀθήνα1997, σελ.145

[7] π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, „Διαλογισμό ἤ Προσευχή”,σελ. 175

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον       www.egolpion.com

21   ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ  2012

http://www.egolpion.com/mihailov_theosofia.el.aspx

 

 

http://klassikoperiptosi.blogspot.gr