Ελλάς Ελλήνων Κρατιστών

Ναπολέων Λιναρδάτος

Οι δεξιοί φοβούνται ότι υπάρχουν όλο και λιγότεροι θρησκευόμενοι Έλληνες. Οι αριστεροί χαίρονται που υπάρχουν όλο και λιγότεροι θρησκευόμενοι Έλληνες. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι μια βαθιά θρησκευόμενη χώρα. Παλαιότερα ήταν του ορθόδοξου τόξου, τις τελευταίες δεκαετίες όμως την θέση της ορθόδοξης πίστης έχει πάρει ο κρατισμός.

Η λογική δεν μπορεί να εξηγήσει το γεγονός πως στην πιο σοσιαλιστική χώρα της Ευρώπης το πρόβλημα, όχι απλά πρόσφατα, αλλά για πολλές δεκαετίες τώρα, είναι ο φιλελευθερισμός. Έτσι τουλάχιστον το καταλαβαίνει η πολιτική τάξη, τα ΜΜΕ, οι ακαδημαϊκοί, οι συνδικαλιστές και γενικά ο μέσος ψηφοφόρος.  Στην χώρα που όλα αρχίζουν και τελειώνουν με το κράτος, το κυρίως πρόβλημα που μας απασχολεί είναι ο μπαμπούλας του νεοφιλελευθερσιμού.

Από την αρχή της κρίσης εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχουν χάσει την δουλειά τους. Όμως κάθε κυβέρνηση, από την πρώτη μέχρι και την πιο πρόσφατη, έχει ως πρωταρχικό στόχο πως να μην γίνει έστω και μία απόλυση στο δημόσιο. Τρία χρόνια μετά από το ξέσπασμα της κρίσης και ακόμα συζητάμε αν και πως θα γίνουν απολύσεις επίορκων δημοσίων υπαλλήλων. Ο γενικός επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης,  κ. Ρακιντζής, «μιλώντας στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" κατήγγειλε για άλλη μια φορά τη στάση των πειθαρχικών συμβουλίων, που επιβάλλουν ποινές-χάδι, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε τραγικά αποτελέσματα, ειδικά όταν μιλάμε για σχολεία.»

«Σύμφωνα με το δημοσίευμα αυτή τη στιγμή διδάσκουν σε σχολεία, 8 εκπαιδευτικοί, που έχουν βεβαρημένο ποινικό μητρώο, είτε εμπλεκόμενοι σε κακοποίηση και παιδική πορνογραφία, είτε για άλλα παραπτώματα.» Αλλά το θέμα για την πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ είναι η πάταξη της λεγόμενης φοροδιαφυγής.

Ναι, δεν ξέρουμε που πάνε τα χρήματα του φορολογουμένου, ναι, δεν ξέρουμε ποιος και τι παράγει στο δημόσιο τομέα, ναι, δεν ξέρουμε ποια είναι η χρησιμότητα ολόκληρων αρχών, υπηρεσιών και τομέων, αλλά ξέρουμε ότι χρειαζόμαστε όλο και περισσότερους φόρους για να συντηρήσουμε κάτι που αποδεδειγμένα καταστρέφει ότι πλούτο έχει απομείνει σ’ αυτή την χώρα. Στις σοσιαλδημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα γιατί η λύση πάντα είναι περισσότερο κράτος.

Και καλά τα κόμματα της αριστεράς εκπροσωπούν τους τρόφιμους του δημοσίου τομέα για ιδεολογικούς λόγους, τα λεγόμενα κόμματα της δεξιάς τι ακριβώς περιμένουν; Νομίζουν οι της Νέας Δημοκρατίας ότι το βαθύ κράτος που δημιουργήθηκε στα χρόνια της πασοκοκρατίας,  που σκέφτεται, βλέπει και αναπνέει αριστερά θα αναγνωρίσει την θυσία του ιδιωτικού τομέα προς χάριν του και θα ψηφίσει ΝΔ στις επόμενες εκλογές; Νομίζει η κυβέρνηση της ΝΔ ότι αν προστεθούν ακόμα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι του ιδιωτικού τομέα ο κ. Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ θα κάνει την καρδιά του πέτρα και θα ψηφίσει Νέα Δημοκρατία;

Για δύο χρόνια οι κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να ελαττώσουν όσο το δυνατόν τα βάρη του μνημονίου στο δημόσιο τομέα και να τα μεταφέρουν στον ιδιωτικό. Το αποτέλεσμα ήταν μια οικονομία που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση ενώ ταυτόχρονα οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, που ήταν κυρίως του δημόσιου τομέα, έγιναν ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα η ΝΔ είναι διατεθειμένη να θυσιάσει τον ελεύθερο επαγγελματία, τον βιοτέχνη, τον εστιάτορα ακόμα και τον μικρο-συνταξιούχο, μήπως και καταφέρει να σταματήσει την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει μια και μοναδική διέξοδο από την κρίση. Αυτή η διέξοδος είναι η γρήγορη και ταχεία ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα γιατί απλούστατα είναι ο μοναδικός μηχανισμός που μπορεί να δημιουργήσει αυτό που χρειαζόμαστε επειγόντως: πλούτο. Ούτε η άτακτη χρεοκοπία που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και η μνημονιακή λογική των υψηλών φόρων και του παρεμβατικού κράτους μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από την κρίση.

Η υπάρχουσα πολιτική τάξη αδυνατεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση γιατί ειδικά τα τελευταία 40 χρόνια σκέφτεται και δρα αριστερά. Είναι αδύνατο για την νοοτροπία του μέσου πολιτικού - απ’ όποιο κόμμα και αν προέρχεται - να φαντασθεί ότι μπορεί να υπάρξει μια Ελλάδα όπου δεν θα έχει ανάγκη να τον παρακαλά για μια θέση εργασίας. Μια Ελλάδα που δεν θα χρειάζεται την υπογραφή του και για το παραμικρό. Μια Ελλάδα που η παρέμβαση του δεν θα μπορεί να δημιουργεί ή να καταστρέφει περιουσίες. Γενικά, μια Ελλάδα που πολιτικός και ψηφοφόρος δεν θα έχουν μια σχέση αμοιβαίας εκμετάλλευσης των εκατέρωθεν αδυναμιών ξεπερνά τα όρια της φαντασίας του.      

Η ημέρα που θα βλέπουμε τον πολιτικό όχι ως έναν ανατολίτη πασά, αλλά απλά ως έναν αιρετό δημόσιο λειτουργό, θα είναι μια νέα ημέρα ανεξαρτησίας για την Ελλάδα.

Η λύση δεν είναι εύκολη αλλά είναι απλή. Λιγότερο κράτος, περισσότερη Ελλάδα.