Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΤΑΣΚΑ
«Οι φόροι είναι η βασική ασχολία ενός κατακτητή του κόσμου» ισχυριζόταν ο Καίσαρας του George Bernard Shaw. Αποτελεί αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ότι η φορολόγηση είναι ένας από τους βασικούς τρόπους ρύθμισης του κοινωνικού γίγνεσθαι και χειραγώγησής του προς τις επιθυμητές από την εκάστοτε εξουσία διαμορφώσεις. Μπορεί να αποτελέσει ένας είδος μηχανισμού του social engineering, με την έννοια της δημιουργίας «τεχνητών» κοινωνικών μοντέλων, που προκύπτουν μετά από έντονη κρατική παρεμβατικότητα και όχι μέσα από την ελεύθερη κοινωνική εξέλιξη. Σε ένα τέτοιο σχήμα, η κοινωνία έπεται του κράτους, είναι παράγωγό του και εννοιολογικά εξαρτηματική του. Στο αντεστραμμένο αυτό σχήμα, είναι η κοινωνία που υπηρετεί το κράτος και όχι το αντίστροφο.
Στο μέτρο που η φορολόγηση πλήττει τον βασικό πυρήνα της προσωπικής ζωής και της επαγγελματικής δραστηριότητας, υποχρεώνοντας είτε σε διαβίωση ασύμβατη με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (με την έννοια που αποκτά αυτή στο εκάστοτε κοινωνικό περιβάλλον), είτε σε εξαναγκαστική μεταβολή επαγγελματικής δραστηριότητας, είτε σε άρον άρον μεταβολή/αποβολή περιουσιακών στοιχείων συννόμως και θεμιτώς αποκτηθέντων, είτε σε μετανάστευση (φυσικών, ιδίως, προσώπων) μπορεί να θεωρηθεί, σε ακραίες περιπτώσεις, ακόμη και ως μορφή de facto ποινικής λειτουργίας. Στο ίδιο το ποινικό δίκαιο προβλέπονται ως ποινές χρηματικά πρόστιμα, γεγονός που έχει αμφισβητηθεί έντονα στην ποινική θεωρία, αφού η ποινή αποτελεί μορφή σκληρής μεταχείρισης ως έκφραση ιδιαίτερης αποδοκιμασίας του δράστη, στιγματιστική και υπερβατικά στηριγμένη.
Αν μεν είναι δύσκολο να διαγνώσει κανείς αυτά τα στοιχεία της σκληρότητας (με την έννοια της διείσδυσης στον εσωτερικό κόσμο του δράστη, όπως συμβαίνει με τις στερητικές της ελευθερίας ποινές) σε μία χρηματική ποινή για κάποιο πλημμέλημα, είναι ευχερέστερο να τα διαπιστώσει σε περιπτώσεις όπου εξαθλιωμένοι πολίτες, χωρίς αποταμιεύσεις, χωρίς πόρους ενίοτε, λόγω της καλπάζουσας ανεργίας, καλούνται να πληρώσουν φόρο για την ακίνητη περιουσία που διαθέτουν, ακόμη και αν αυτή δεν αποτελεί αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης, ή δεν υπερβαίνει ένα όριο, πέρα από το οποίο μπορεί να θεωρείται μεγάλη, γεγονός που εξαναγκάζει –ελλείψει ρευστότητας– σε πώληση, αντί εξευτελιστικού τιμήματος. Το ίδιο μπορεί να λεχθεί για την κατάργηση του αφορολόγητου ορίου στους ελεύθερους επαγγελματίες (εδώ, μάλιστα, η διασύνδεση με το ποινικό δίκαιο είναι αμεσότερη, αφού η φορολόγηση αιτιολογείται με βάση την «εκτεταμένη φοροδιαφυγή» του επαγγελματικού χώρου: μορφή συλλογικής ποινής, για τεκμαιρόμενο μόνο και μόνο από την επαγγελματική ιδιότητα έγκλημα, χωρίς μάλιστα να εμποδίζει όσους φοροδιέφευγαν έως τώρα να δηλώνουν απλά μηδενικό ή ελάχιστο εισόδημα).
Μορφή ποινής αποτελεί και η έμμεση φορολογία επί βασικών αγαθών, την οποία ο Αλμπέρ Καμύ είχε χαρακτηρίσει τρόπο «θεμιτής ληστείας». Σε άλλες περιπτώσεις, η τιμωρητική της λειτουργία μπορεί να έχει μία θεμιτή κοινωνική στόχευση: Η προτεινόμενη από επιστήμονες και υπό σκέψη από το υπουργείο Οικονομικών φορολόγηση της κατανάλωσης αλκοολούχων, τσιγάρων, ανθυγιεινών τροφών, ή ο ήδη γνωστός «πράσινος φόρος» στα καύσιμα καλύπτεται θεωρητικά από την κοινωνική σκοπιμότητα της επιβολής ενός υγιεινού τρόπου ζωής ή της οικολογικής ισορροπίας. Και εδώ, όμως, αποδεικνύεται ότι η λειτουργικότητα ενός μέτρου κρίνεται από τον συνδυασμό του με άλλα μέτρα και την ένταξή του σε ένα σχέδιο δράσης. Η αυξημένη φορολόγηση των καυσίμων, συνδυαζόμενη με την αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς καταλήγει σε φορολόγηση της κίνησης των πολιτών, μίας κοινωνικά αναγκαίας και αναπόφευκτης δραστηριότητας. Αντιστοίχως, η έλλειψη ή περικοπή παιδαγωγικών (προληπτικών) και θεραπευτικών (κατασταλτικών) των εξαρτήσεων πολιτικών καταλήγει να χρωματίζει ως απλώς εισπρακτική κάθε φορολόγηση με βάση δήθεν τη βλαπτικότητα των προϊόντων.
Το Σύνταγμά μας, στο άρθρο 7 παρ. 1 ορίζει ότι «έγκλημα δεν υπάρχει, ούτε ποινή επιβάλλεται, χωρίς νόμο που να ισχύει πριν από την τέλεση της πράξης». Στο άρθρο 96 παρ. 1 ορίζει ότι «στα τακτικά ποινικά δικαστήρια ανήκει η τιμωρία των εγκλημάτων» και στο άρθρο 4 παρ. 5 ότι «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Η ποινική λειτουργία είναι πλήρως και σαφώς διαχωρισμένη από τη φορολογία, μέτρο της οποίας είναι η αναλογικότητα στη συμμετοχή της και η εξυπηρέτηση δημοσίων αναγκών, επ’ ουδενί δε η διαμόρφωση κοινωνικών μοντέλων και περιορισμού της επαγγελματικής ελευθερίας ερήμην και εναντίον της κοινωνίας ή η υποκατάσταση του ποινικού δικαίου λόγω ανικανότητας ή αδιαφορίας του κρατικού μηχανισμού στην πάταξη της εγκληματικότητας. Σε συνδυασμό με τα όσα φρικώδη θεσπίζονται στον χώρο της μισθωτής εργασίας, η επιχείρηση μετατροπής των Ελλήνων σε μία στρατιά ειλώτων χωρίς ατομική ιδιοκτησία, χωρίς επαγγελματική ελευθερία, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, εν ονόματι μίας γενικής και αόριστης «διαφθοράς» τους, σε ένα διεφθαρμένο σύστημα όπου εκείνοι συνήθως προσαρμόζονταν παρά καθόριζαν, συγχέει επικίνδυνα τα όρια φορολογίας και ποινικού δικαίου και πλήττει όχι μόνο τη διάκριση των εξουσιών, αλλά τις πιο θεμελιώδεις ηθικές θεσμίσεις μίας δικαιοκρατούμενης κοινωνίας.
http://www.paraskhnio.gr/
(Εστάλη από τον κύριο Ιωάννη Α.)
Στο μέτρο που η φορολόγηση πλήττει τον βασικό πυρήνα της προσωπικής ζωής και της επαγγελματικής δραστηριότητας, υποχρεώνοντας είτε σε διαβίωση ασύμβατη με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (με την έννοια που αποκτά αυτή στο εκάστοτε κοινωνικό περιβάλλον), είτε σε εξαναγκαστική μεταβολή επαγγελματικής δραστηριότητας, είτε σε άρον άρον μεταβολή/αποβολή περιουσιακών στοιχείων συννόμως και θεμιτώς αποκτηθέντων, είτε σε μετανάστευση (φυσικών, ιδίως, προσώπων) μπορεί να θεωρηθεί, σε ακραίες περιπτώσεις, ακόμη και ως μορφή de facto ποινικής λειτουργίας. Στο ίδιο το ποινικό δίκαιο προβλέπονται ως ποινές χρηματικά πρόστιμα, γεγονός που έχει αμφισβητηθεί έντονα στην ποινική θεωρία, αφού η ποινή αποτελεί μορφή σκληρής μεταχείρισης ως έκφραση ιδιαίτερης αποδοκιμασίας του δράστη, στιγματιστική και υπερβατικά στηριγμένη.
Αν μεν είναι δύσκολο να διαγνώσει κανείς αυτά τα στοιχεία της σκληρότητας (με την έννοια της διείσδυσης στον εσωτερικό κόσμο του δράστη, όπως συμβαίνει με τις στερητικές της ελευθερίας ποινές) σε μία χρηματική ποινή για κάποιο πλημμέλημα, είναι ευχερέστερο να τα διαπιστώσει σε περιπτώσεις όπου εξαθλιωμένοι πολίτες, χωρίς αποταμιεύσεις, χωρίς πόρους ενίοτε, λόγω της καλπάζουσας ανεργίας, καλούνται να πληρώσουν φόρο για την ακίνητη περιουσία που διαθέτουν, ακόμη και αν αυτή δεν αποτελεί αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης, ή δεν υπερβαίνει ένα όριο, πέρα από το οποίο μπορεί να θεωρείται μεγάλη, γεγονός που εξαναγκάζει –ελλείψει ρευστότητας– σε πώληση, αντί εξευτελιστικού τιμήματος. Το ίδιο μπορεί να λεχθεί για την κατάργηση του αφορολόγητου ορίου στους ελεύθερους επαγγελματίες (εδώ, μάλιστα, η διασύνδεση με το ποινικό δίκαιο είναι αμεσότερη, αφού η φορολόγηση αιτιολογείται με βάση την «εκτεταμένη φοροδιαφυγή» του επαγγελματικού χώρου: μορφή συλλογικής ποινής, για τεκμαιρόμενο μόνο και μόνο από την επαγγελματική ιδιότητα έγκλημα, χωρίς μάλιστα να εμποδίζει όσους φοροδιέφευγαν έως τώρα να δηλώνουν απλά μηδενικό ή ελάχιστο εισόδημα).
Μορφή ποινής αποτελεί και η έμμεση φορολογία επί βασικών αγαθών, την οποία ο Αλμπέρ Καμύ είχε χαρακτηρίσει τρόπο «θεμιτής ληστείας». Σε άλλες περιπτώσεις, η τιμωρητική της λειτουργία μπορεί να έχει μία θεμιτή κοινωνική στόχευση: Η προτεινόμενη από επιστήμονες και υπό σκέψη από το υπουργείο Οικονομικών φορολόγηση της κατανάλωσης αλκοολούχων, τσιγάρων, ανθυγιεινών τροφών, ή ο ήδη γνωστός «πράσινος φόρος» στα καύσιμα καλύπτεται θεωρητικά από την κοινωνική σκοπιμότητα της επιβολής ενός υγιεινού τρόπου ζωής ή της οικολογικής ισορροπίας. Και εδώ, όμως, αποδεικνύεται ότι η λειτουργικότητα ενός μέτρου κρίνεται από τον συνδυασμό του με άλλα μέτρα και την ένταξή του σε ένα σχέδιο δράσης. Η αυξημένη φορολόγηση των καυσίμων, συνδυαζόμενη με την αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς καταλήγει σε φορολόγηση της κίνησης των πολιτών, μίας κοινωνικά αναγκαίας και αναπόφευκτης δραστηριότητας. Αντιστοίχως, η έλλειψη ή περικοπή παιδαγωγικών (προληπτικών) και θεραπευτικών (κατασταλτικών) των εξαρτήσεων πολιτικών καταλήγει να χρωματίζει ως απλώς εισπρακτική κάθε φορολόγηση με βάση δήθεν τη βλαπτικότητα των προϊόντων.
Το Σύνταγμά μας, στο άρθρο 7 παρ. 1 ορίζει ότι «έγκλημα δεν υπάρχει, ούτε ποινή επιβάλλεται, χωρίς νόμο που να ισχύει πριν από την τέλεση της πράξης». Στο άρθρο 96 παρ. 1 ορίζει ότι «στα τακτικά ποινικά δικαστήρια ανήκει η τιμωρία των εγκλημάτων» και στο άρθρο 4 παρ. 5 ότι «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Η ποινική λειτουργία είναι πλήρως και σαφώς διαχωρισμένη από τη φορολογία, μέτρο της οποίας είναι η αναλογικότητα στη συμμετοχή της και η εξυπηρέτηση δημοσίων αναγκών, επ’ ουδενί δε η διαμόρφωση κοινωνικών μοντέλων και περιορισμού της επαγγελματικής ελευθερίας ερήμην και εναντίον της κοινωνίας ή η υποκατάσταση του ποινικού δικαίου λόγω ανικανότητας ή αδιαφορίας του κρατικού μηχανισμού στην πάταξη της εγκληματικότητας. Σε συνδυασμό με τα όσα φρικώδη θεσπίζονται στον χώρο της μισθωτής εργασίας, η επιχείρηση μετατροπής των Ελλήνων σε μία στρατιά ειλώτων χωρίς ατομική ιδιοκτησία, χωρίς επαγγελματική ελευθερία, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, εν ονόματι μίας γενικής και αόριστης «διαφθοράς» τους, σε ένα διεφθαρμένο σύστημα όπου εκείνοι συνήθως προσαρμόζονταν παρά καθόριζαν, συγχέει επικίνδυνα τα όρια φορολογίας και ποινικού δικαίου και πλήττει όχι μόνο τη διάκριση των εξουσιών, αλλά τις πιο θεμελιώδεις ηθικές θεσμίσεις μίας δικαιοκρατούμενης κοινωνίας.
http://www.paraskhnio.gr/
(Εστάλη από τον κύριο Ιωάννη Α.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα μηνύματα που δημοσιεύονται στο χώρο αυτό εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους. Το ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο τις απόψεις αυτές. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του, όποια και να είναι αυτή.
Παρακαλούμε να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες, επίσης οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας.
Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα διαγράφονται.
Τα σχόλια πλέον ελέγχονται από τους διαχειριστές του ιστολογίου, γιαυτό θα υπάρχουν καθυστερήσεις στην εμφάνιση τους. Γενικά γίνονται όλα αποδεχτά, εκτός από αυτά που είναι διαφημίσεις ή απάτες.
Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.
(επικοινωνία:eleftheroi.ellines@gmail.com)