Έλληνες και Γάλλοι επαναστάτες χωρίς αιτία

Μήπως τελικά όλος ο θόρυβος γύρω από τα ονόματα του Αλέξη Τσίπρα και της Μαρίν Λεπέν ήταν μια επικοινωνικακή στρατηγική χωρίς πολιτική ουσία;

Την Κυριακή 17 Ιουνίου έπεσε η αυλαία για τα εκλογικά ραντεβού στην Ελλάδα και τη Γαλλία. Στην Ελλάδα, ψήφισαν δύο φορές σε λίγο περισσότερο από ένα μήνα. Στη Γαλλία, οι κοινοβουλευτικές εκλογές ακολούθησαν τις προεδρικές εκλογές.

Σήμερα, με τα αποτελέσματα στο χέρι, είναι τελείως θεμιτό να υποστηρίξουμε ότι τα δύο αστέρια των μέσων μαζικής ενημέρωσης των δύο χωρών, ο Αλέξης Τσίπρας (με το ΣΥΡΙΖΑ) και η Μαρίν Λεπέν (με το Εθνικό Μέτωπο), έλαβαν μια προσοχή που αποδεδείχθηκε να σταθεί στην πραγματικότητα, αρκετά πάνω από τον αντίκτυπο που έλαβαν και οι δυο στην σύσταση του κοινοβουλίου στις αντίστοιχες χώρες τους.

Η Μαρίν Λεπέν, υποψήφια πρόεδρος του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του, κατάφερε ένα λαμπρό αποτέλεσμα στο πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών με το 17,9% των ψήφων. Ένα σημαντικό ποσοστό, αλλά που δεν αρκούσε για τη συμμετοχή της στο δεύτερο γύρο. Επιλέγοντας η Λεπέν να μην υποστηρίξει, ούτε τον Ολάντ, ούτε τον Σαρκοζί στο δεύτερο γύρο, την έθεσε σε ρόλο σχετικής περιθωριοποίησης. Ο Νικολά Σαρκοζί, προσπαθώντας να ανακτήσει το εκλογικό σώμα του Εθνικού Μετώπου, έχασε κατά του Φρανσουά Ολάντ, του οποίου η πολιτική πιθανότατα δεν πρόκειται να εμπνευστεί από το πρόγραμμα της άκρας δεξιάς.

 Το «ούτε-ούτε», στη διάρκεια της μονομαχίας Σαρκοζί-Ολάντ θα μπορούσε να έχει τις παρακάτω συνέπειες:

• μακροπρόθεσμα: αν το UMP, το κυβερνών κόμμα στη περίοδο 2007 - 2012, δεν βρει έναν αληθινό ηγέτη μετά την απότομη αποχώρηση του Σαρκοζί, το κενό που θα αφήσει στην αντιπολίτευση μπορεί να καταλαμβάνεται από την Μαρίν Λεπέν, η οποία θα μπορούσε να είναι η αντίπαλος του Ολάντ σε πέντε χρόνια.

• βραχυπρόθεσμα, η στρατηγική του Εθνικού Μετώπου δεν του απέφερε κανένα πλεονέκτημα όσον αφορά την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Μόνο δύο βουλευτές του ακροδεξιού κόμματος εξελέγησαν στην Εθνοσυνέλευση. Ένα αποτέλεσμα που πρέπει να συγκριθεί με εκείνο του UMP, το οποίο έστειλε 194 βουλευτές στο Palais Bourbon (ενώ αυτό το κόμμα κέρδισε μόνο το 27% των ψήφων στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών... μόλις οκτώ ποσοστιαίες μονάδες πάνω από το Εθνικό Μέτωπο ).

Ένα απίστευτο παράδοξο για την Λεπέν, που ήταν σε θέση να πείσει έναν στους πέντε Γάλλους να την εκλέξει ως Πρόεδρο και αναγκασμένη ένα μήνα και μισό αργότερα να δει την ανιψιά της Μάριον, που έγινε η νεότερη βουλευτής της Γαλλίας, να της κλέψει την παράσταση .

Το πρώτο κόμμα στην Ελλάδα είναι η Νέα Δημοκρατία, η οποία, με το 29,8% , μόλις 200.000 ψήφους περισσότερους από τον ΣΥΡΙΖΑ, πήρε 58 περισσότερο βουλευτές από το κόμμα του Τσίπρα, που της επιτρέπει να κυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ, σε ελεύθερη πτώση με 12,2%, αλλά ικανό να εκλέξει αρκετούς βουλευτές για να αποτελέσουν την πλειοψηφία με τη Νέα Δημοκρατία.

Ιδιαίτερο σημείο της μεθόδου εκλογής του Ελληνικού Κοινοβουλίου: 50 θέσεις διατίθενται στο κόμμα με τις περισσότερες ψήφους, και οι 250 υπόλοιπες έδρες κατανέμονται με αναλογική εκπροσώπηση από όλα τα κόμματα με τουλάχιστον 3% των ψηφισάντων.

Αυτές οι αναλύσεις δεν προτίθενται σε καμία περίπτωση να επαναορίσουν το μέγεθος των αποτελεσμάτων που πρόεκυψαν.

Αλλά επισημάνουν μια σκληρή πραγματικότητα: το 20% που πήρε η Μαρίν Λεπέν δεν της επέτρεπε να καθίσει στα έδρανα της Εθνοσυνέλευσης.

Αυτά τα δύο παραδείγματα μας διδάσκουν ότι δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε την πολιτική και τις εκλογές χωρίς ένα στοιχείο ανάλυσης που συχνά υποτιμάται από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων: ο εκλογικός νόμος, ο «δημοκρατικός» κανόνας.

ΠΗΓΗ:http://www.badmoney.gr/