ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ , KAMIA OΔΟ µε ΤΟ ΟΝΟΜΑ του ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ ???
θα επρεπε οµως...
θα επρεπε οµως...
διαßαστε να παθετε σοκ :
Στην Πάφο γεννήθηκε, σαν σήµερα. Στις 4 Μαϊου 1910. Πάνω από έναν αιώνα πια. Φτωχόπαιδο ήταν και κάποια στιγµή ξεκίνησε τον αθλητισµό στην Λεµεσό. Του άρεσε να τρέχει από πιτσιρίκι. Κατάφερε, µάλιστα, να πάρει µέρος ως δροµέας µε την ελληνική εθνική οµάδα στους ολυµπιακούς αγώνες του 1936!
Αγροτόπαιδο, µε έρωτα για τον αθλητισµό και ταλέντο, από το 1934 τα µαζεύει και µετακοµίζει στο Χαλάνδρι. Έπιασε δουλειά στην ΔΕΗ (τότε Ηλεκτρική Εταιρεία) και πήγαινε να µετράει τα ρολόγια στα σπίτια του κόσµου για να ßγάλει το µεροκάµατο.
Τα' µπλεξε ο πόλεµος µετά. Υπέφερε ο κόσµος. Έτσι κι αυτός, έτσι και η οικογένειά του. Το 1940 έκοψε το τρέξιµο και κοίταξε µόνο να ζήσει.
Πείνα! Έßλεπε τους παλιούς του συναθλητές, εκείνη την µεγάλη οµάδα του 1930, να λιµοκτονούν ή να τους σκοτώνει ο γερµανικός κατοχικός στρατός.
Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, τέλειωσε η Κατοχή, άρχισε η φαγωµάρα του Εµφυλίου. Αδερφός να σκοτώνει αδερφό εκείνα τα µαύρα χρόνια.
Πούλησε τα µισά έπιπλα για να πάει να τρέξει!
Παίρνει την µεγάλη απόφαση το 1946 να ξανατρέξει. Λίγη προπόνηση, ελάχιστο φαγητό από τους γείτονες, δύσκολα χρόνια. Ήθελε να πάει στην Αµερική. Στην Βοστώνη. Στον φηµισµένο µαραθώνιο! Ελπίζοντας ότι και µόνο µε την παρουσία του θα µπορέσει να ευαισθητοποιήσει τους Αµερικάνους για να ßοηθήσουν τον λαό µας που τα περνούσε δύσκολα όσο ποτέ άλλοτε.
Πώς, όµως, να αγοράσει εισιτήριο για την Αµερική; Με τι λεφτά; Μαζεύει και πουλάει τα µισά έπιπλα του σπιτιού. Πιάνει πέντε δραχµές στο χέρι, του δίνουν µε τα πολλά και κάµποσα ακόµα από την δουλειά του και πάει και ßγάζει αεροπορικό εισιτήριο. Μονό! Δεν είχε λεφτά για «µετ' επιστροφής».
Μέσα από τα χαλάσµατα της Αθήνας, ßρήκε το κουράγιο να πετάξει για Αµερική ρισκάροντας τα πάντα. Με µοναδικό σκοπό να. τρέξει! Τίποτα άλλο!
«Θα πεθάνεις στα πρώτα χιλιόµετρα»
Ο πιο δύσκολος µαραθώνιος της εποχής - κι ακόµα φηµισµένος - ήταν αυτός της Βοστώνης. Φαßορί ο τεράστιος Άγγλος Κένεθ Μπέιλι και ο Αµερικάνος, νικητής της προηγούµενης χρονιάς, Τζόνι Κέλι. Κι από κοντά ένας Καναδός αθληταράς.
Πριν τον αγώνα όλοι οι αθλητές έπρεπε να περάσουν από γιατρό. Πάει και ο Κυριακίδης, τον εξετάζουν οι Αµερικάνοι και του λένε:
Στην Πάφο γεννήθηκε, σαν σήµερα. Στις 4 Μαϊου 1910. Πάνω από έναν αιώνα πια. Φτωχόπαιδο ήταν και κάποια στιγµή ξεκίνησε τον αθλητισµό στην Λεµεσό. Του άρεσε να τρέχει από πιτσιρίκι. Κατάφερε, µάλιστα, να πάρει µέρος ως δροµέας µε την ελληνική εθνική οµάδα στους ολυµπιακούς αγώνες του 1936!
Αγροτόπαιδο, µε έρωτα για τον αθλητισµό και ταλέντο, από το 1934 τα µαζεύει και µετακοµίζει στο Χαλάνδρι. Έπιασε δουλειά στην ΔΕΗ (τότε Ηλεκτρική Εταιρεία) και πήγαινε να µετράει τα ρολόγια στα σπίτια του κόσµου για να ßγάλει το µεροκάµατο.
Τα' µπλεξε ο πόλεµος µετά. Υπέφερε ο κόσµος. Έτσι κι αυτός, έτσι και η οικογένειά του. Το 1940 έκοψε το τρέξιµο και κοίταξε µόνο να ζήσει.
Πείνα! Έßλεπε τους παλιούς του συναθλητές, εκείνη την µεγάλη οµάδα του 1930, να λιµοκτονούν ή να τους σκοτώνει ο γερµανικός κατοχικός στρατός.
Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, τέλειωσε η Κατοχή, άρχισε η φαγωµάρα του Εµφυλίου. Αδερφός να σκοτώνει αδερφό εκείνα τα µαύρα χρόνια.
Πούλησε τα µισά έπιπλα για να πάει να τρέξει!
Παίρνει την µεγάλη απόφαση το 1946 να ξανατρέξει. Λίγη προπόνηση, ελάχιστο φαγητό από τους γείτονες, δύσκολα χρόνια. Ήθελε να πάει στην Αµερική. Στην Βοστώνη. Στον φηµισµένο µαραθώνιο! Ελπίζοντας ότι και µόνο µε την παρουσία του θα µπορέσει να ευαισθητοποιήσει τους Αµερικάνους για να ßοηθήσουν τον λαό µας που τα περνούσε δύσκολα όσο ποτέ άλλοτε.
Πώς, όµως, να αγοράσει εισιτήριο για την Αµερική; Με τι λεφτά; Μαζεύει και πουλάει τα µισά έπιπλα του σπιτιού. Πιάνει πέντε δραχµές στο χέρι, του δίνουν µε τα πολλά και κάµποσα ακόµα από την δουλειά του και πάει και ßγάζει αεροπορικό εισιτήριο. Μονό! Δεν είχε λεφτά για «µετ' επιστροφής».
Μέσα από τα χαλάσµατα της Αθήνας, ßρήκε το κουράγιο να πετάξει για Αµερική ρισκάροντας τα πάντα. Με µοναδικό σκοπό να. τρέξει! Τίποτα άλλο!
«Θα πεθάνεις στα πρώτα χιλιόµετρα»
Ο πιο δύσκολος µαραθώνιος της εποχής - κι ακόµα φηµισµένος - ήταν αυτός της Βοστώνης. Φαßορί ο τεράστιος Άγγλος Κένεθ Μπέιλι και ο Αµερικάνος, νικητής της προηγούµενης χρονιάς, Τζόνι Κέλι. Κι από κοντά ένας Καναδός αθληταράς.
Πριν τον αγώνα όλοι οι αθλητές έπρεπε να περάσουν από γιατρό. Πάει και ο Κυριακίδης, τον εξετάζουν οι Αµερικάνοι και του λένε:
«Δεν µπορείς να τρέξεις.».
- Μα, γιατί; Γιατί δεν µπορώ ενώ έκανα τόσο ταξίδι;
- Είσαι πολύ αδύναµος, νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στον δρόµο από την εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για µερικά χιλιόµετρα.
Παίρνει ουσιαστικά την προσωπική ευθύνη και λέει «φέρτε µου το χαρτί να το υπογράψω ότι θα τρέξω κι αναλαµßάνω όποιον κίνδυνο υπάρχει για την ζωή µου. Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα.».
Αρχίζει ο αγώνας. 20 Απριλίου 1946 ήτανε. Ξεκίνησε αργά ο Στέλιος Κυριακίδης, αλλά ανέßαζε στροφές. Όλο και πλησίαζε τους πρώτους, όλο και πατούσε καλύτερα. Στο 40 χιλιόµετρο έπιασε τον Κέλι, τον πρωτοπόρο.
Ναι, κέρδισε! Με πανευρωπαϊκό ρεκόρ! Παραµιλούσε η Αµερική.
«Εγώ έτρεχα για τον εαυτό µου, ο Κυριακίδης για έναν λαό»
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούµαν καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, µαζί µε τον δεύτερο, τον Αµερικάνο Τζόνι Κέλι.
Κι όταν λέµε Κέλι να αναφέρουµε ότι 15 φορές ßγήκε στην καριέρα του µέσα στην πρώτη πεντάδα του µαραθωνίου της Βοστώνης, ενώ το 2000 ανακηρύχθηκε από το Runner's World ο κορυφαίος δροµέας για τον περασµένο αιώνα.
Ρωτάει ο Χάρι Τρούµαν τον Τζόνι Κέλι: «Καλά, ßρε παιδί µου. Πώς έχασες απ' αυτόν τον κοκαλιάρη (σ.σ. έτσι τον έλεγαν οι εφηµερίδες) κι αδύναµο Έλληνα;».
Απάντηση Κέλι: «Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν µπόρεσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό µου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για µια ιδεολογία...».
Ο Τρούµαν χαµογελάει και γυρνάει προς τον Κυριακίδη. «Εσύ, παιδί µου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες µου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιµα να δυναµώσεις; Χρήµατα; Ό,τι θες από µένα».
«Δεν θέλω τίποτα για µένα, µόνο για τους Έλληνες που λιµοκτονούν»
Απάντηση Κυριακίδη: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για εµένα. Το µόνο που ζητώ, κύριε Τρούµαν, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιµα στα 7 εκατοµµύρια Έλληνες που λιµοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να ßοηθήσετε τον λαό µου που υποφέρει».
Αυτό που έγινε µετά ήταν απίστευτο. Από δωρεές των Αµερικάνων µαζεύτηκαν τόνοι από τρόφιµα, φάρµακα, κουßέρτες. Δεν είχαν πώς να τα µεταφέρουν. Μόλις ßρέθηκαν έξι καράßια, µε τη συνδροµή της οικογένειας Λιßανού, έφτασε η ßοήθεια στην Ελλάδα. Το «Πακέτο Κυριακίδη», όπως το ονόµασαν.
Συγκεντρώθηκαν, επίσης, 250.000 δολάρια για να δοθούν στους ταλαιπωρηµένους Έλληνες από την Κατοχή και τον Εµφύλιο! Ποσό τεράστιο για την εποχή. Όλες οι αµερικάνικες εφηµερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο, ενώ ο ίδιος έτρεχε από Πολιτεία σε Πολιτεία της Αµερικής για να φέρει κι άλλη ßοήθεια στην τσακισµένη Ελλάδα.
Ένα εκατοµµύριο κόσµος στην υποδοχή!
Ένας λαός που πέθαινε στους δρόµους από την εισßολή του ναζισµού και τον Εµφύλιο, µπόρεσε να χαµογελάσει ξανά απ' αυτόν τον τεράστιο Έλληνα. Την µέρα που ήρθε από τις ΗΠΑ στην Αθήνα, στις 23 Μαϊου, ξεχύθηκε στους δρόµους ένα εκατοµµύριο κόσµος για να τον υποδεχτεί.
Είχαν φτάσει απ' όλη την Ελλάδα άνθρωποι στην πρωτεύουσα για να τον ευχαριστήσουν. Εκείνη τη µέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεµος. Και θεωρήθηκε το πρώτο χαρµόσυνο γεγονός για τον τόπο ύστερα από τόσα καταραµένα χρόνια. Ο Κυριακίδης έδωσε χαρά, περηφάνια, ανακούφιση στους συνανθρώπους του.
Πόσο γνήσιος ο Στέλιος Κυριακίδης! Πόσο αυθεντικός. Και τι ψυχή! Μεγαλείο.
Ο γιός του, απλόχερα και χωρίς να ζητήσει ποτέ καµία αµοιßή, προσέφερε χρόνια µετά όλα τα κειµήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του Μαραθωνίου δρόµου στον Μαραθώνα (αξίζει να το επισκεφθείτε κάποια φορά).
Με διαµάντι!
Μέσα σ' αυτά που έγιναν δωρεά στο Μουσείο είναι και το µετάλλιο τεράστιας αξίας από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα µετάλλιο που ήταν συλλεκτικό ακόµα και τότε, αφού για εκείνη και µόνο τη χρονιά είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαµάντι!
Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι ακόµα και σήµερα άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες φιλάθλους. Στις ΗΠΑ, όµως, έχουν γράψει ßιßλία για το κατόρθωµά του, έχουν γυρίσει ßραßευµένα ντοκιµαντέρ (NBC), ενώ ετοιµάζουν και µια ταινία από την Disney µε παραγωγούς τους Mark Ciardi και Gordon Gray.
Άνθρωπος της προσφοράς, µε υψηλά ιδεώδη, γνώστης της ßαριάς κληρονοµιάς αυτού του τόπου στον αθλητισµό και τον πολιτισµό, ένας µοναδικός αθλητής που λατρεύτηκε στην εποχή του. Θα µπορούσε και σήµερα να αποτελεί φάρο έµπνευσης για όλους µας, αλλά µάλλον σε πολλούς το όνοµά του δεν λέει κάτι.
Κι ας έκανε, πέρα απ' όλα τα άλλα, κι έναν τεράστιο άθλο από καθαρά αθλητικής άποψης, αφού η νίκη στον µαραθώνιο της Βοστώνης θεωρείται κάτι τροµερά δύσκολο.
Ο αείµνηστος Φρέντυ Γερµανός είχε κάνει µια εξαιρετική εκποµπή για τον Κυριακίδη το 1981, απόσπασµα της οποίας µπορείτε να παρακολουθήσετε από το ßίντεο εδώ: http://istologio.org/?p=2914
- Μα, γιατί; Γιατί δεν µπορώ ενώ έκανα τόσο ταξίδι;
- Είσαι πολύ αδύναµος, νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στον δρόµο από την εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για µερικά χιλιόµετρα.
Παίρνει ουσιαστικά την προσωπική ευθύνη και λέει «φέρτε µου το χαρτί να το υπογράψω ότι θα τρέξω κι αναλαµßάνω όποιον κίνδυνο υπάρχει για την ζωή µου. Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα.».
Αρχίζει ο αγώνας. 20 Απριλίου 1946 ήτανε. Ξεκίνησε αργά ο Στέλιος Κυριακίδης, αλλά ανέßαζε στροφές. Όλο και πλησίαζε τους πρώτους, όλο και πατούσε καλύτερα. Στο 40 χιλιόµετρο έπιασε τον Κέλι, τον πρωτοπόρο.
Ναι, κέρδισε! Με πανευρωπαϊκό ρεκόρ! Παραµιλούσε η Αµερική.
«Εγώ έτρεχα για τον εαυτό µου, ο Κυριακίδης για έναν λαό»
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούµαν καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, µαζί µε τον δεύτερο, τον Αµερικάνο Τζόνι Κέλι.
Κι όταν λέµε Κέλι να αναφέρουµε ότι 15 φορές ßγήκε στην καριέρα του µέσα στην πρώτη πεντάδα του µαραθωνίου της Βοστώνης, ενώ το 2000 ανακηρύχθηκε από το Runner's World ο κορυφαίος δροµέας για τον περασµένο αιώνα.
Ρωτάει ο Χάρι Τρούµαν τον Τζόνι Κέλι: «Καλά, ßρε παιδί µου. Πώς έχασες απ' αυτόν τον κοκαλιάρη (σ.σ. έτσι τον έλεγαν οι εφηµερίδες) κι αδύναµο Έλληνα;».
Απάντηση Κέλι: «Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν µπόρεσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό µου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για µια ιδεολογία...».
Ο Τρούµαν χαµογελάει και γυρνάει προς τον Κυριακίδη. «Εσύ, παιδί µου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες µου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιµα να δυναµώσεις; Χρήµατα; Ό,τι θες από µένα».
«Δεν θέλω τίποτα για µένα, µόνο για τους Έλληνες που λιµοκτονούν»
Απάντηση Κυριακίδη: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για εµένα. Το µόνο που ζητώ, κύριε Τρούµαν, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιµα στα 7 εκατοµµύρια Έλληνες που λιµοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να ßοηθήσετε τον λαό µου που υποφέρει».
Αυτό που έγινε µετά ήταν απίστευτο. Από δωρεές των Αµερικάνων µαζεύτηκαν τόνοι από τρόφιµα, φάρµακα, κουßέρτες. Δεν είχαν πώς να τα µεταφέρουν. Μόλις ßρέθηκαν έξι καράßια, µε τη συνδροµή της οικογένειας Λιßανού, έφτασε η ßοήθεια στην Ελλάδα. Το «Πακέτο Κυριακίδη», όπως το ονόµασαν.
Συγκεντρώθηκαν, επίσης, 250.000 δολάρια για να δοθούν στους ταλαιπωρηµένους Έλληνες από την Κατοχή και τον Εµφύλιο! Ποσό τεράστιο για την εποχή. Όλες οι αµερικάνικες εφηµερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο, ενώ ο ίδιος έτρεχε από Πολιτεία σε Πολιτεία της Αµερικής για να φέρει κι άλλη ßοήθεια στην τσακισµένη Ελλάδα.
Ένα εκατοµµύριο κόσµος στην υποδοχή!
Ένας λαός που πέθαινε στους δρόµους από την εισßολή του ναζισµού και τον Εµφύλιο, µπόρεσε να χαµογελάσει ξανά απ' αυτόν τον τεράστιο Έλληνα. Την µέρα που ήρθε από τις ΗΠΑ στην Αθήνα, στις 23 Μαϊου, ξεχύθηκε στους δρόµους ένα εκατοµµύριο κόσµος για να τον υποδεχτεί.
Είχαν φτάσει απ' όλη την Ελλάδα άνθρωποι στην πρωτεύουσα για να τον ευχαριστήσουν. Εκείνη τη µέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεµος. Και θεωρήθηκε το πρώτο χαρµόσυνο γεγονός για τον τόπο ύστερα από τόσα καταραµένα χρόνια. Ο Κυριακίδης έδωσε χαρά, περηφάνια, ανακούφιση στους συνανθρώπους του.
Πόσο γνήσιος ο Στέλιος Κυριακίδης! Πόσο αυθεντικός. Και τι ψυχή! Μεγαλείο.
Ο γιός του, απλόχερα και χωρίς να ζητήσει ποτέ καµία αµοιßή, προσέφερε χρόνια µετά όλα τα κειµήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του Μαραθωνίου δρόµου στον Μαραθώνα (αξίζει να το επισκεφθείτε κάποια φορά).
Με διαµάντι!
Μέσα σ' αυτά που έγιναν δωρεά στο Μουσείο είναι και το µετάλλιο τεράστιας αξίας από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα µετάλλιο που ήταν συλλεκτικό ακόµα και τότε, αφού για εκείνη και µόνο τη χρονιά είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαµάντι!
Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι ακόµα και σήµερα άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες φιλάθλους. Στις ΗΠΑ, όµως, έχουν γράψει ßιßλία για το κατόρθωµά του, έχουν γυρίσει ßραßευµένα ντοκιµαντέρ (NBC), ενώ ετοιµάζουν και µια ταινία από την Disney µε παραγωγούς τους Mark Ciardi και Gordon Gray.
Άνθρωπος της προσφοράς, µε υψηλά ιδεώδη, γνώστης της ßαριάς κληρονοµιάς αυτού του τόπου στον αθλητισµό και τον πολιτισµό, ένας µοναδικός αθλητής που λατρεύτηκε στην εποχή του. Θα µπορούσε και σήµερα να αποτελεί φάρο έµπνευσης για όλους µας, αλλά µάλλον σε πολλούς το όνοµά του δεν λέει κάτι.
Κι ας έκανε, πέρα απ' όλα τα άλλα, κι έναν τεράστιο άθλο από καθαρά αθλητικής άποψης, αφού η νίκη στον µαραθώνιο της Βοστώνης θεωρείται κάτι τροµερά δύσκολο.
Ο αείµνηστος Φρέντυ Γερµανός είχε κάνει µια εξαιρετική εκποµπή για τον Κυριακίδη το 1981, απόσπασµα της οποίας µπορείτε να παρακολουθήσετε από το ßίντεο εδώ: http://istologio.org/?p=2914
(Εστάλη από την φίλη μας Ελένη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα μηνύματα που δημοσιεύονται στο χώρο αυτό εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους. Το ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο τις απόψεις αυτές. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του, όποια και να είναι αυτή.
Παρακαλούμε να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες, επίσης οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας.
Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα διαγράφονται.
Τα σχόλια πλέον ελέγχονται από τους διαχειριστές του ιστολογίου, γιαυτό θα υπάρχουν καθυστερήσεις στην εμφάνιση τους. Γενικά γίνονται όλα αποδεχτά, εκτός από αυτά που είναι διαφημίσεις ή απάτες.
Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.
(επικοινωνία:eleftheroi.ellines@gmail.com)