Νεοταξίτικη-ροζ αριστερά: «η συμμαχία των προθύμων» του συστήματος, εμπόδιο στην Άμεση Δημοκρατία και καταστροφή των κοινωνικών κινημάτων. Άρθρο του Σ. Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.

Με δεδομένη την άνοδο της «ριζοσπαστικής» - όπως αυτοαποκαλείται - «αριστεράς» και παρατηρώντας κανείς τον αδικαιολόγητο ενθουσιασμό που προκαλεί η διαφαινόμενη νίκη της στις κάλπες, είναι επιβεβλημένη η πολιτικοεπιστημονική ανάγκη, να εξετάσουμε αυτό το καινοφανές φαινόμενο, της «πορείας της προς την διαχείριση της εξουσίας».

Η όλη αυτή «ροζ ιστορία», η οποία πήρε τα ζωντανά κοινωνικά κινήματα, όπως αυτό πχ των πικετέρος της Αργεντινής και το μετέτρεψε τελικά με τις επιλογές της οικογένειας Κίρχνερ, σε «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», δεν είναι τίποτε πέρα από τα ιδεολογικοπολιτικά απομεινάρια της «θυσιαστικής αριστεράς», τα οποία μετέτρεψαν την «επανάσταση», σε ένα πολυποίκιλο και πολύχρωμο «must» και «inn» ελευθεριακών αντιλήψεων και καταναλωτικού ευδαιμονισμού.

Η τραγική πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από το ταιριασμένο στα «μιντιακά» πρότυπα πρόσωπο της «ροζ αριστεράς», είναι βασικά, η βαθύτερη ανάγκη των χορτάτων να εξουσιάσουν, όπως ακριβώς περιγράφει η λαϊκή σοφία, την «ψείρα που βγαίνει στον γιακά, όταν χορτάσει». Με το «τυράκι» στην παγίδα του κεντρικού διαχειριστικού συστήματος των παρασιτικών χρηματιστηριακών κεφαλαίων και των «foundations for democracy» τύπου Σόρος που ελέγχουν, να λέει: Να η ευκαιρία να κυβερνήσετε. Προσφέρετε στον κόσμο με τον δικό σας ψευδεπίγραφο λόγο, την ευδαιμονία των χημικών, των μεταλλαγμένων, της πολιτιστικής ρηχότητας και γενικώς, της αναπαραγόμενης «προοδευτικής σαχλαμάρας» του εύπεπτου, του fast foodκαι των μεριδίων από την πίτα του ασήμαντου.

Πέρα όμως από τη γελοιότητα του πράγματος, πέραν ακόμη και από την επικίνδυνη ελαφρότητα με την οποία η «ροζ αριστερά», αντιμετωπίζει και τους γεωστρατηγικούς κινδύνους που περικυκλώνουν την Πατρίδα μας, να σταθούμε και στις θεμελιώδεις της αντιλήψεις, αυτές που αποδεικνύουν πως στην ουσία, δεν πρόκειται παρά για μια διαδικασία βαθύτατης εξουσιαστικής ανάγκης των στελεχών της, «για χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη».

Κατ’ ουσία, η «ροζ αριστερά», απαντά με τον κυνικότερο για την κοινωνία τρόπο, σε αυτό που με απόγνωση ρωτούν οι James Petras και Henry Veltmeyer: «Γιατί τα κοινωνικά κινήματα χάνουν πάντα από την εκλογική θεσμική πολιτική άπαξ και η κεντροαριστερά αναλαμβάνει τη διοίκηση;»

Εδώ να θυμηθούμε με κάποιες λεπτομέρειες τι ακριβώς έκανε η «ροζ οικογένεια» Κίρχνερ, στην Αργεντινή και την ανάπτυξη του κοινωνικού κινήματος Άμεσης Δημοκρατίας και Αλληλεγγύης, των πικετέρος.

Οι πικετέρος, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του ενός χρόνου της μεταβατικής κυβέρνησης του Eduardo Duhalde και μετά το γνωστό ελικόπτερο με το οποίο «πέταξε» ο Fernardo de la Rua, άρχισαν να συντονίζονται μεταξύ τους, να καταλαμβάνουν χώρους εργασίας και να ιδρύουν συνεταιρισμούς για τη διαχείρισή τους, ενώ παράλληλα άρχισαν να πειραματίζονται με οικονομικά συστήματα που βασίζονται στον αντιπραγματισμό, την άμεση ανταλλαγή, υλοποιώντας κατά βάση, έστω σε πρωτόλεια μορφή, διαδικασίες Άμεσης Δημοκρατίας.

Οι πικετέρος, επίσης, άρχισαν να λειτουργούν κοινόχρηστες κουζίνες, πήγαν στις συνελεύσεις γειτονιάς, και δρομολόγησαν συνεργατικές προσπάθειες για τη λειτουργία φούρνων, συνεργείων κατασκευών, και βιβλιοθηκών. Όπως περιγράφει ο Benjamin Dangl, η διαδικασία αυτή γέννησε περισσότερα από 200 διευθυνόμενα από εργαζόμενους εργοστάσια και επιχειρήσεις σε όλη τη χώρα, με περισσότερους από 15.000 εργαζόμενους σε αυτούς τους συνεταιρισμούς, σε διάφορους τομείς.

Όλο αυτό το ζωντανό κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας, το οποίο μάλιστα γεννήθηκε μέσα από εκατόμβες κοινωνικών αγωνιστών, το πήρε η «ροζ οικογένεια» Κίρχνερ και το μετέτρεψε σε «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Έτσι, σύντομα, τα ριζοσπαστικά πειράματα στην Αμεση Δημοκρατία και τη ζωή πέρα από τον καπιταλισμό έχασαν την ορμή τους,  και «με άλλα λόγια», όπως συνοψίζει ο Benjamin Dangl, «ο Kirchner μοίρασε ψίχουλα, όταν αυτό που πολλοί απαίτησαν ήταν επανάσταση».

Για να έλθουμε λοιπόν στην ελληνική πραγματικότητα και για να ξεκαθαρίσουμε και την θέση του δικού μας Κινήματος: Του Πατριωτικού Μετώπου.

Αυτήν την στιγμή, η ελληνική κοινωνία, δείχνει να βρίσκεται σε μια φάση «κοινωνικής-επαναστατικής ωρίμανσης». Η πλήρης ανατροπή του αξιακού συστήματος του νεοφιλελευθερισμού – με ότι αυτό έφερε ως καταστροφική για την κοινωνία, την οικονομία αλλά και τον πολιτισμό επέλαση των χρηματιστηριακών και πολυεθνικών παράσιτων -  και η ανάγκη επιστροφής σε θεμελιώδεις αρχές, Άμεσης Δημοκρατίας και Αλληλεγγύης,  είναι σήμερα, τα κύρια χαρακτηριστικά, των αναζητήσεων της ελληνικής κοινωνίας.

Την εντολή διαχείρισης αυτής της κοινωνικής μετεξέλιξης, επιζητά η ελληνική «ροζ αριστερά», «με την άδεια και την ευλογία της νέας τάξης». Την ίδια ώρα που το Πατριωτικό Μέτωπο, με το προτεινόμενο από αυτό αμεσοδημοκρατικό Σύνταγμα αλλά και με την ανάπτυξη του Δικτύου Ανταλλακτηρίων «Αλληλέγγυο», αγωνίζεται να πείσει την ελληνική κοινωνία, πως η λύση δεν είναι «ένας ακόμη σωτήρας, έστω και ροζ απόχρωσης», αλλά το πέρασμα όλων των μορφών εξουσιών – ορκωτά δικαστήρια, παλλαϊκή άμυνα, άμεση ανακλητότητα σε κάθε μορφή αιρετής εξουσίας κλπ – στην κοινωνία.

Απέναντι σε αυτό το βαθύτατα προοδευτικό πολιτικό πρόταγμα του Πατριωτικού Μετώπου, πέρα από τους νεοφιλελεύθερους και τη σταλινική αριστερά, ως εμπόδιο και ως «χρήσιμη για τη νέα τάξη συμμαχία των προθύμων», στέκεται και η «ροζ, νεοταξίτικη αριστερά». Ως βαθύτατα εξουσιαστικό, το πολιτικό της προσωπικό, απεχθάνεται κάθε ιδέα μεταφοράς των εξουσιών στο Λαό, στηριζόμενο στην παλιά, κακή, νεοχεγγελιανή προσέγγιση της «καθοδήγησης των illuminati», ή αλλέως πως, μιας καθόλα συμφέρουσας παραλλαγής της «δικτατορίας του προλεταριάτου», αρκεί το προλεταριάτο «να το βουλώνει», και να εκφράζεται ως μορφή εξουσίας από αυτούς.

Φυσικά η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή. Κουβαλάει πίσω της, Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, Σόλωνα, Σεισάχθεια, Αλληλέγγυον του Βασιλείου του Β’ του Μακεδόνα, Κορυσχάδες και τέλος, το πιο προχωρημένο επίτευγμα σήμερα της ελληνικής σκέψης του Μέγιστου Ιωάννη Καποδίστρια, την Άμεση Δημοκρατία της Ελβετίας.

Φυσικά επίσης, τα παγκόσμια Κινήματα για Άμεση Δημοκρατία και πέρασμα των εξουσιών στους Λαούς, τα Κινήματα κατά των Police States, τα Κινήματα Αλληλεγγύης και Αυτοδιαχείρισης, τα Πατριωτικά Κινήματα Αξιοπρέπειας και τα Κινήματα κατά των πολυεθνικών και του παρασιτικού χρηματιστηριακού κεφαλαίου, βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη και κανένα ροζ εμπόδιο, δεν πρόκειται να τα σταματήσει.

Το Πατριωτικό Μέτωπο, επιχειρεί να ορθώσει την πολιτική του πρόταση για Άμεση Δημοκρατία, μέσα σε ένα περιβάλλον ασφυκτικό. Πέραν από το νεοφιλελεύθερο τέρας που σακάτεψε την ελληνική κοινωνία, το σημαντικότερο εμπόδιο, είναι οι εξουσιαστές, της «ροζ αριστεράς». Οι οποίοι «κλείνουν πονηρά το μάτι» στις ελευθεριακές και ευδαιμονιστικές συνήθειες που επιφόρτωσε στο Λαό, το υπερκαταναλωτικό μοντέλο του «δυτικού – όπως αποκαλείται – τρόπου ζωής».

Είναι όμως θέμα χρόνου ο επαναπροσδιορισμός των κοινωνικών ισορροπιών και στην Πατρίδα μας, όπως αυτές ήδη προέκυψαν από Δημοκρατίες, όπως η Ισλανδία, όπου η κεντρική τους πια επιλογή, δεν ήταν το δίλλημα «αριστερά-δεξιά», αλλά Αμεσοδημοκρατικά ή συγκεντρωτικά-εξουσιαστικά.

Η Άμεση Δημοκρατία, το φως του παγκόσμιου πολιτισμού που γεννήθηκε πριν 2.500 χρόνια σε τούτον δω τον τόπο τον «μικρό τον μέγα», αργά η γρήγορα θα νικήσει και ο κάθε κατεργάρης – αριστερός ή δεξιός – θα πάει στον πάγκο του.

Πατριωτικό Μέτωπο