Εις τον τύπον των ήλων

Νούμερο δύο: Ο κουβάς με το γάλα κα τα δύο βατράχια. Πρόκειται για ανέκδοτο, δεν είναι από τους μύθους του Αισώπου. Είναι μια ιστορία υποταγής στη μοίρα ή αντίστασης κατά της «μοίρας»

του Δαμιανού Βασιλειάδη*

Πρόκειται για ανέκδοτο. Δεν είναι από τους μύθους του Αισώπου. Μη ψάχνετε!


Είναι ιστορία υποταγής στη μοίρα ή αντίστασης κατά της «μοίρας».
Το ανέκδοτο έχει ως εξής:


Δύο βατράχια πήδηξαν σ’ έναν κουβά, μισογεμάτο με γάλα. Η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση ήταν να κάνουν ότι μπορούσαν, χτυπώντας με τα πόδια για να σωθούν από τον επερχόμενο, βέβαιο πνιγμό, σύμφωνα με τα δεδομένα της τραγικής κατάστασης.


Πάλεψαν αρκετή ώρα για να σωθούν.


Το ένα από τα δύο, αφού χτύπησε τα πόδια του απεγνωσμένα να μείνει στην επιφάνεια, τελικά απελπίστηκε, εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια, παρέλυσε, βυθίστηκε στον πάτο και πνίγηκε.


Το άλλο δεν τα έβαλε κάτω. Συνέχισε να χτυπά με τα πόδια του ακατάπαυστα, με υπομονή, επιμονή, με καρτερία και θάρρος και ξαφνικά ένιωσε κάτι σταθερό να δημιουργείται κάτω από τα πόδια του. Με το πολύ και επίμονο χτύπημα των ποδιών του έπηξε το γάλα και γίνηκε ένα στέρεο σώμα.


Καταταλαιπωρημένο, όμως με ακλόνητη θέληση, έδωσε ένα σάλτο και γλύτωσε.


Είναι αυτονόητο. Ο καθένας αντιλαμβάνεται την αλληγορία και το νόημα αυτής της ιστορίας των δύο βατράχων.


Επειδή όμως τα αυτονόητα στη σημερινή εποχή είναι ακατανόητα, θα επιχειρήσω την ερμηνεία τους, σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη και ο καθένας ας βγάλει, ανάλογα με το φρόνημά του, τα δικά του συμπεράσματα.


Στη σημερινή δραματική κρίση που ζούμε και που μπορούμε να την παρουσιάσουμε με τον κουβά, όπου έχουμε πέσει μέσα, δύο συμπεριφορές υπάρχουν.


Η μία που αντιστοιχεί σ’ αυτήν του βατράχου, που απελπισμένο εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια σωτηρίας και του άλλου που πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις και τελικά νίκησε.


Τα εξωθεσμικά κέντρα, με τον ψυχολογικό πόλεμο που ασκούν επάνω μας, με όλα τα μέσα, αλλά κυρίως με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (τρομοκρατίας, αποβλάκωσης και αποχαύνωσης), προσπαθούν να παραλύσουν οποιαδήποτε αντίδραση του ελληνικού λαού, ως μάταιη και αναποτελεσματική.


Αυτός είναι ο ρόλος τους, τον οποίο επιτελούν κατ’ εντολή των πατρώνων τους τροϊκανών κι’ εκείνων που κρύβονται πίσω απ’ αυτούς. Στόχος τους αποκλειστικός είναι να υποταχθούμε πλήρως και εθελουσίως στις εντολές τους και μάλιστα με τη δική μας παθητική συναίνεση, τάχα για να μας «σώσουν». Με την έννοια: Δεν έχει νόημα να αντιδρούμε. Ας βολευτούμε όσο μπορούμε στη σημερινή κατάσταση, μιας και δεν υπάρχει ελπίδα να ξεφύγουμε.


Η δεύτερη περίπτωση μας διδάσκει ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε καμία βοήθεια από πουθενά, αν οι ίδιοι δεν αντιδράσουμε. εξεγερθούμε και δράσουμε. Μπορεί να μη φαίνεται με τις ενέργειές μας φώς στην άκρη του τούνελ, όμως είναι σίγουρο ότι η δράση μας απέναντι στην δική τους προσπάθεια να μας επιβληθούν, θεωρώντας ότι μας έχουν καταβάλει, θα μας οδηγήσει με βεβαιότητα σε κάποια διέξοδο, έστω κι’ αν δεν είναι ακόμη ορατή, όπως ακριβώς και με τον βάτραχο, που δεν γνώριζε καν το αποτέλεσμα της δράσης του.


Όμως τελικά θα υπάρξει φως, θα υπάρξει διέξοδος, θα δημιουργηθεί προοπτική για να ξεφύγουμε από τα σημερινά αδιέξοδα.


Το μόνο που χρειάζεται είναι δράση. Πρέπει να εξεγερθούμε και τους πάρουμε, όπως είπε κάποτε και ο Γιώργος Παπανδρέου «με τις πέτρες». Αλλά στην κυριολεξία με τις πέτρες και όχι μόνο λεκτικά. Τα γιαούρτια και τα αυγά δεν επαρκούν πλέον.


Χρειάζεται να συσπειρωθούμε σ’ ένα Πανελλήνιο - Παλλαϊκό Μέτωπο, που σαν ορμητικός χείμαρρος θα σαρώσει όλον αυτόν τον συρφετό που μας κατατρύχει.

Τότε θα επαληθευτεί αυτό που είπε ο ποιητής Βαλαωρίτης μεταφορικά για τη σωτηρία της Ελλάδας, όχι με πέτρες, αλλά με σβώλους: «Πάρ’ ένα σβώλο Μήτρο και διώξ’ εκείνα τα σκυλιά που σου χαλούν το φύτρο».


Ας μην περιμένουμε παθητικά, αλλά ας δράσουμε! Η μόνη σωτηρία.

* Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας
Αθήνα, 25.12.2011

Rubrik: Forum/Φόρουμ

25.12.11

von Δαμιανός Βασιλειάδης

Berlin-Athen