Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ

Το δόγμα της εποχής μας, το μεσοπρόθεσμο έγκλημα, οι ιδιωτικοποιήσεις έναντι χαρτιών περιορισμένης αξίας, ο νομισματικός εκβιασμός, η στάση πληρωμών, οι διεθνείς συγκυρίες στις Η.Π.Α. και την Τουρκία, καθώς επίσης η ανάγκη υιοθέτησης της άμεσης Δημοκρατίας

Χωρίς απολύτως καμία διάθεση καταστροφολογίας, με τη νέα δομή των πιστωτών της Ελλάδας, με τον προβλεπόμενο περιορισμό τους δηλαδή σε λίγα πλέον χέρια ισχυρών κρατών, αντί σε πολλούς ιδιώτες (άρθρο μας - υπενθυμίζουμε ότι,τίποτα ακόμη δεν έχει αποφασισθεί καθαρά, οπότε καμία επόμενη δόση δεν είναι σίγουρη), θα είναι πολύ πιο εύκολη η χρεοκοπία της σε δεύτερο στάδιο - μετά την «επιλεκτική». Παράλληλα, με την εξουδετέρωση της «Ελληνικής βόμβας», μάλλον θα αποφευχθεί ο άμεσος κίνδυνος για το Ευρώ, οπότε θα διευκολυνθεί ταυτόχρονα η Γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη (PaxGermanica).

Ειδικότερα, εάν οι οφειλές της Ελλάδας δεν μεταφέρονταν από τους ιδιώτες στα κράτη (για τα οποία ουσιαστικά πληρώνουν οι Πολίτες εν αγνοία τους, αντί οι τοκογλύφοι - κάτι που ασφαλώς δεν θέλουν ούτε οι λοιποί Ευρωπαίοι, αλλά ούτε εμείς οι Έλληνες), τότε η χρεοκοπία μίας σειράς από ευρωπαϊκές τράπεζες δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί - σε περίπτωση βέβαια αδυναμίας πληρωμών της χώρας μας. 

Επομένως ο κίνδυνος για το Ευρώ, εάν όχι η πλήρης καταστροφή της Ευρωζώνης, θα ήταν μάλλον δεδομένος, ενώ για μία ακόμη φορά θα διασωθούν οι κερδοσκοπικές τράπεζες από τους φορολογουμένους Πολίτες -ανακηρύσσοντας το «ετεροβαρές ρίσκο» στο «δόγμα» της εποχής μας και τις τράπεζες στον απόλυτο κυρίαρχο του «παιχνιδιού».    

ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΕΓΚΛΗΜΑ 

Όπως τεκμηριώνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί, ο οποίος δημιουργήθηκε με κριτήριο κάποιες «αισιόδοξες υποθέσεις εργασίας» στο τέλος του, η Ελλάδα πολύ δύσκολα θα αποφύγει το μοιραίο, με το πρόγραμμα που της επιβάλλεται από τη Γερμανία - οπότε δεν βλέπουμε γιατί θα έπρεπε να εξοφλήσουν οι Έλληνες τους «διαφθορείς» πιστωτές του «διεφθαρμένου» δημοσίου τους, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον τους.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Βασικά μεγέθη του προϋπολογισμού σε δις €, με ιδιωτικοποιήσεις, με εκποιήσεις καλύτερα, ύψους 15 δις € (ελπίζοντας φυσικά να διαψευσθούν προς το καλύτερο οι προβλέψεις μας)

Μεγέθη	2011	2012	2013	2014	2015
Έσοδα	55.500	57.165	58.880	60.646	62.465
Πρωτογενείς Δαπάνες	65.500	65.500	65.500	65.500	65.500
Τόκοι	16.000	16.000	17.029	18.023	18.980
Σύνολο δαπανών	81.500	81.500	82.529	83.523	84.480
Έλλειμμα	-26.000	-24.335	-23.649	-22.877	-22.015
Έλλειμμα / ΑΕΠ	-11,76%	-11,35%	-11,14%	-10,78%	-10,17%
ΑΕΠ*	221.000	214.370	212.226	212.226	216.470
Χρέος **	370.000	340.580	360.479	379.606	397.871
Χρέος / ΑΕΠ	167,5%	158,9%	169,8%	178,9%	183,8%

* ΑΕΠ 2009: 235.017  ΑΕΠ 2010: 230.173 -  ΑΕΠ 2011 με 4% ύφεση (αποπληθωρισμένα)

** Χρέος 2012: 370.000 – 50.000 (διαγραφή) + 24.335 (έλλειμμα) - 3.750 (αποκρατικοποιήσεις)

Πηγή: Μεσοπρόθεσμο από 10.06.2011  (διαφοροποιήσεις Β.Βιλιάρδος)

Αισιόδοξες υποθέσεις: (α) Μείωση του χρέους κατά 50 δις € το 2012 λόγω απόσβεσης τραπεζών, (β) μέσο επιτόκιο δανεισμού 5% (αφού εγκρίθηκε το 3,5% για να νέα δάνεια), (γ) ύφεση 2012 στο -3%, 2013 στο -1%, 2014 στο 0% και 2015 ανάπτυξη 2% (δ) έσοδα +3% από το 2012 λόγω νέων φόρων μεσοπρόθεσμου (ε) δαπάνες σταθερές  (στ) αποκρατικοποιήσεις συνολικά 15 δις €, μοιρασμένες εξ ίσου στα έτη 2012 – 2015 (3,75 δις € μειωτικές του χρέους).

Πρόβλεψη: Υπολογίζουμε ότι, το αργότερο στα μέσα του 2012 η Ελλάδα θα πρέπει να διαπραγματευθεί ξανά με τους πιστωτές της - με στόχο ακόμη μία φορά (τρίτη κατά σειρά) τη διαγραφή χρέους, τη μείωση των επιτοκίων, τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων κοκ. Ενδιάμεσα βέβαια, πολύ πιο σύντομα από ότι φανταζόμαστε, η Ελλάδα θα ζητήσει νέα χρήματα από την ΕΕ – αφού οι «ζημίες» (ελλείμματα) του προϋπολογισμού, ύψους περίπου 2 δις € μηνιαία, δεν καλύπτονται από κανένα εκ των δύο προγραμμάτων στήριξης (ακόμη και αν ξεπουλήσει βιαστικά δημόσιες επιχειρήσεις, για να καλύψει κάποιες τρύπες του προϋπολογισμού).     

Από τον Πίνακα Ι συμπεραίνουμε μεταξύ άλλων ότι, τα φορολογικά έσοδα του 2015 θα αντιστοιχούν στο 29% περίπου του ΑΕΠ μας, από 25% σήμερα – θα είναι δηλαδή αναλογικά περισσότερα, από αυτά της Γερμανίας (περί το 27% του ΑΕΠ της). Επομένως, η δυνατότητα παραπάνω αύξησης τους θα είναι πλέον μηδενική – ενώ, εάν συμπεριλάβουμε το 10% επί του ΑΕΠ που κοστίζει η ιδιωτική υγεία και η παιδεία (φροντιστήρια) στην Ελλάδα (σχεδόν 0% στην Ευρώπη), τότε η «φορολογική» επιβάρυνση του μέσου Έλληνα θα ανερχόταν το 2015 στο 39%!

Αυτό θα σήμαινε μία ύφεση άνευ προηγουμένου, λόγω τεράστιας μείωσης της κατανάλωσης – εάν όχι την απόλυτη καταστροφή. Επομένως, ο κίνδυνος να μην έχουμε ανάπτυξη της τάξης του 2%, όπως υπολογίσαμε στον Πίνακα Ι, αλλά, αντίθετα, επαυξημένη επαναφορά της ύφεσης, είναι κάτι παραπάνω από πιθανός.

Εάν δε συνειδητοποιήσουμε ότι, οι ιδιωτικοποιήσεις των κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου μειώνουν τα έσοδα του προϋπολογισμού, λόγω απώλειας των μερισμάτων, ενώ αυξάνουν τις δαπάνες λόγω ανεργίας (οι απολύσεις προσωπικού είναι δεδομένες, όταν αποκρατικοποιούνται κρατικές εταιρείες), οπότε «εκβάλλουν» υποχρεωτικά σε νέους φόρους, τότε οι παραπάνω προβλέψεις μας (Πίνακας Ι) ίσως είναι πολύ αισιόδοξες. Πόσο μάλλον εάν συμπεριλάβουμε το ότι, η εμπορική δραστηριοποίηση των ξένων πολυεθνικών στη χώρα μας, προκαλεί την «εξαγωγή» φόρων και συναλλάγματος στις χώρες προέλευσης τους, εις βάρος όλων μας.

ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ  

Ειδικά όσον αφορά τις αποκρατικοποιήσεις, δεν θεωρούμε καθόλου λογική την πώληση πολύτιμων περιουσιακών στοιχείων, έναντι ουσιαστικά χαρτιών χωρίς αξία – όπως είναι πολύ πιθανόν να συμβεί σύντομα, με χαρτονομίσματα σαν το δολάριο, το γεν και το ευρώ. Ο Πίνακας ΙΙ, από τον οποίο φαίνεται μεταξύ άλλων η «ετυμηγορία» των αγορών για ορισμένες χώρες και τα νομίσματα τους, είναι αποκαλυπτικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Επιτόκια δεκαετών ομολόγων - δομικά ελλείμματα προϋπολογισμών σε ποσοστά επί του ΑΕΠ, με κριτήριο προβλέψεις (ΟΟΣΑ) του 2011

Χώρα	Δομικό έλλειμμα	Επιτόκιο ομολόγων
Γερμανία	-2,1%	2,9%
Η.Π.Α.	-8,6%	3,0%
Ισπανία	-2,4%	5,8%
Ιαπωνία*	-7,0%	1,1%
Πορτογαλία	-3,3%	11,9%
Μ. Βρετανία**	-7,0%	3,1%
Ιταλία	-2,1%	5,4%
Ιρλανδία	-5,3%	12,8%
Ελλάδα***	-2,3%	16,6%

* Δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 220% του ΑΕΠ της

** Συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) άνω του 550% του ΑΕΠ της

*** Με κριτήριο το μεσοπρόθεσμο, θα διαμορφωθεί μάλλον υψηλότερα  

Πηγή: Bloomberg

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Συνεχίζοντας, θα ήταν σίγουρα ανόητη η πώληση περιουσιακών στοιχείων(πόσο μάλλον στις σημερινές, εξευτελιστικές τιμές, με σύμβουλο έναν από τους μεγαλύτερους τοκογλύφους, τη Deutsche Bank δηλαδή, μαζί με τις HSBC καιBNP-Paribas του οίκου Rothschild), απλά και μόνο για την πληρωμή των τόκων ενός έτους του δημοσίου χρέους μας ή για την κάλυψη των ελλειμμάτων (ζημιών) του προϋπολογισμού μας, για περίπου οχτώ μήνες.

Απλούστερα, εάν πουλούσαμε όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις μας, η σημερινή αξία των οποίων δεν υπερβαίνει τα 15 δις € σε καμία περίπτωση, θα πληρώναμε τους τόκους του δημοσίου χρέους μας μόνο για ένα χρόνο ή θα καλύπταμε τα ελλείμματα του προϋπολογισμού (περί τα 24 δις €) μόλις για λίγους μήνες! 

Θα ήταν λοιπόν σαν μία ιδιωτική επιχείρηση να πουλούσε τα πάγια της, για να εξοφλήσει κάποιες λίγες ζημίες της, χωρίς να κάνει τίποτα για τον περιορισμό τους – οπότε, αργά ή γρήγορα θα πτώχευε, χωρίς καμία προοπτική αποφυγής του μοιραίου. Όσον αφορά δε το συνεχή δανεισμό, εμείς τουλάχιστον δεν γνωρίζουμε καμία επιχείρηση, η οποία να έχει καταφέρει να  αποφύγει τη χρεοκοπία με νέες πιστώσεις - αυξάνοντας παράλληλα τις δαπάνες, μειώνοντας το τζίρο (ΑΕΠ) και περιορίζοντας τα μικτά κέρδη της (έσοδα για το δημόσιο). 

Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ

Περαιτέρω, θεωρούμε τουλάχιστον εξευτελιστική για την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων Πολιτών την προσβλητικότατη έκφραση του πρωθυπουργού, σύμφωνα με την οποία η (όποια) αντιπολίτευση θα επέλεγε να κυβερνήσει μία «Ελλάδα της δραχμής». Προφανώς ο πρωθυπουργός δεν θέλει να κυβερνάει μία «Ελλάδα της δραχμής», αλλά μία χώρα υποδουλωμένη, λεηλατημένη, πάμπτωχη, χρεοκοπημένη και υποθηκευμένη μαζί, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον της σημερινής, αλλά και των επομένων γενεών.

Ουσιαστικά η παραπάνω ατυχής τοποθέτηση του πρωθυπουργού, μοιάζει με το «υπερωκεάνιο» του πρώην υπουργού οικονομικών - μία άθλια έκφραση η οποία, μεταξύ αρκετών άλλων παράδοξων κυβερνητικών σφαλμάτων και περίεργων παραλείψεων, μας κόστισε πολλά δισεκατομμύρια (μόνο στο χρηματιστήριο πάνω από 100 δις €), ενώ οδήγησε την πατρίδα μας στην απόλυτη καταστροφή.

Ας μην ξεχνάμε ότι, σε τελική ανάλυση όλες οι αξίες σε μία χώρα διαμορφώνονται με βάση τα επίπεδα μισθών – γεγονός που σημαίνει πως η πτώση των εισοδημάτων κατά 30% έχει κοστίσει στην Ελλάδα τουλάχιστον 300 δις €, από τη μείωση των αξιών της (ακίνητα κλπ.). Αυτή τη ζημία λοιπόν, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, η οποία είναι συνολικά τουλάχιστον 400 δις €, ποιος αλήθεια θα την πληρώσει; Ξανά οι Έλληνες Πολίτες; Είναι εντελώς «άμοιροι ευθυνών» οι «εκπρόσωποι των Ελλήνων» στην κυβέρνηση και στο Κοινοβούλιο;

Η δραχμή όμως δεν είναι ο «κρυφός» φόβος μας, όσο και αν θέλουν να μαςεκβιάσουν, υποθέτοντας ότι αυτό είναι το πρόβλημα μας. Ένα νόμισμα, όποιο και αν είναι αυτό, αντιπροσωπεύει ουσιαστικά εμπράγματες αξίες – και η Ελλάδα έχει ήδη πάρα πολλές, όσο και αν αξιολογείται σκόπιμα σαν να μην είχε.Απλούστατα δεν τις εκμεταλλεύεται σωστά, αφού δυστυχώς «άγεται και φέρεται» τις τελευταίες δεκαετίες από ανεπαρκείς, από ανίκανες καλύτερα κυβερνήσεις, οι οποίες αδυνατούν να διαχειριστούν έντιμα και ορθολογικά τον τεράστιο φυσικό και ανθρώπινο πλούτο της.

Ο μεγάλος φόβος μας λοιπόν δεν είναι η δραχμή, αλλά η κακοδιαχείριση, η συνεχιζόμενη σπατάλη του δημοσίου, η διαφθορά, η ατιμωρησία των πολιτικών, η έλλειψη επιχειρηματικού πλαισίου, τα δίδυμα ελλείμματα, τα τεχνητά διογκωμένα χρέη, η εκ μέρους της κυβέρνησης δουλική αντιμετώπιση των «εισβολέων», η απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, ο επιχειρούμενος αφελληνισμός, η λεηλασία της χώρας μας και η «ερήμην» υποταγή της σε οικονομικούς κατακτητές.

Όποιος διαβάσει άλλωστε, έστω και πρόχειρα, τον «εφαρμοστικό νόμο» που ψήφισαν οι 154 της Βουλής, αφενός μεν θα βεβαιωθεί απόλυτα ότι θα συμβούν πολύ χειρότερα, από όσα φοβόμαστε, αφετέρου θα αναρωτηθεί σίγουρα “εάν είναι πράγματι Έλληνες, αυτοί που «επικύρωσαν» ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα εις βάρος της πατρίδας τους” – όπως συμβαίνει επίσης με τις συμφωνίες της χώρας μας στο Βερολίνο, οι οποίες θέλησαν να δημιουργήσουν μέσα στο καλοκαίρι τετελεσμένα γεγονότα για τους Έλληνες, πριν επιστρέψουν από τις διακοπές και αντιδράσουν.       

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, προφανώς κανένας συνετός Έλληνας δεν επιθυμεί να χρεοκοπήσει η χώρα του, όπως επίσης κανένας δεν θέλει να επιστρέψει στη δραχμή – πόσο μάλλον εν μέσω μίας παγκόσμιας συναλλαγματικής καταιγίδας. Ταυτόχρονα όμως, κανένας από εμάς δεν θέλει να οδηγεί ένα (δήθεν) ακριβό αυτοκίνητο, για τις δόσεις αποπληρωμής του οποίου δαπανάει ολόκληρο το οικογενειακό του εισόδημα, ενώ δεν έχει καν τη βενζίνη για να το κινήσει.

Παράλληλα, όλοι εμείς οι Έλληνες Πολίτες αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν να διαχειριστεί κανείς σωστά μία διπλή κρίση χρέους και δανεισμού, χωρίς τη βοήθεια του πληθωρισμού, των χαμηλών επιτοκίων και της Ευρώπης – ειδικότερα, χωρίς εκείνες τις «νομισματικές» δυνατότητες (αύξηση της ποσότητας χρήματος, υποτίμηση κλπ.) που έχουν εκχωρηθεί εξ ολοκλήρου στην ΕΚΤ (η οποία ουσιαστικά διατηρείται στη ζωή από την Bundesbank – από την κεντρική τράπεζα δηλαδή της Γερμανίας που ανήκει στο κράτος, σε αντίθεση με τη δική μας Τράπεζα της Ελλάδος, μέτοχοι της οποίας είναι κρυφοί ιδιώτες).

Δυστυχώς τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης δεν έχουν ουσιαστικά δικές τους κεντρικές τράπεζες, ενώ η ίδια η ζώνη επίσης όχι – αφού η ΕΚΤ ενδιαφέρεται μόνο για τη νομισματική σταθερότητα, δεν εκδίδει ομόλογα και δεν ενισχύει, όπως κάνουν η Fed, η Τράπεζα της Αγγλίας κλπ. εκείνες τις χώρες, οι οποίες αντιμετωπίζουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα (έμμεσα μόνο, μέσω των τοκογλυφικών εμπορικών τραπεζών, οι οποίες δανείζονται από την ΕΚΤ με 1,5% και δανείζουν τα κράτη με άνω του 5%!).      

Κατά την άποψη μας λοιπόν η κυβέρνηση, εάν υποθέσουμε ότι κυβερνάει η ίδια,θα έπρεπε να ασχολείται με την επίλυση των προβλημάτων της Οικονομίας,  αλλά και της Κοινωνίας μας (διαφθορά, διαπλοκή, Κράτος Δικαίου, μεταναστευτικό κλπ.), χωρίς καθόλου εκβιασμούς, χωρίς καθόλου λόγια και με πολλές πράξεις.Εκτός αυτού, η κυβέρνηση οφείλει να διαπραγματευθεί σωστά με τους πιστωτές μας – ενώ κανένας Έλληνας δεν θέλει να βομβαρδίζεται με «πολιτικές αγορεύσεις» κενές νοημάτων, οι οποίες μάλλον στοχεύουν στην διαιώνιση τηςυπεξαίρεσης της ψήφου των Ελλήνων Πολιτών. 

ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ Η ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

Εάν η Ελλάδα διαπραγματευόταν σωστά με τους πιστωτές της, επιτυγχάνοντας επιτόκιο 1,5% (όσο το βασικό της ΕΚΤ, με το οποίο δανείζονται οι τράπεζες), μακροπρόθεσμη αποπληρωμή των οφειλών της (χρεολύσια), χωρίς καμία διαγραφή χρέους, καθώς επίσης ένα πρόγραμμα ανάπτυξης της οικονομίας της «τύπου Marshall», παραμένοντας στην πρόσφατη φορολόγηση (2010 - 24% επί του ΑΕΠ) και μειώνοντας την τεράστια σπατάλη του δημοσίου, η εικόνα θα μπορούσε εύκολα να ήταν η εξής:

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ: Βασικά μεγέθη του προϋπολογισμού σε δις €, χωρίς διαγραφή χρέους και χωρίς ιδιωτικοποιήσεις

Μεγέθη	2011	2012	2013	2014	2015
Έσοδα	55.500	54.631	56.816	59.657	63.236
Πρωτογενείς Δαπάνες	65.500	58.950	58.950	58.950	58.950
Τόκοι	16.000	5.550	5.698	5.815	5.892
Σύνολο δαπανών	81.500	64.500	64.648	64.765	64.842
Έλλειμμα	-26.000	-9.869	-7.832	-5.108	-1.606
Έλλειμμα / ΑΕΠ	-11,76%	-4,33%	-3,31%	-2,05%	-0,61%
ΑΕΠ*	221.000	227.630	236.735	248.572	263.486
Χρέος	370.000	379.869	387.701	392.809	394.415
Χρέος / ΑΕΠ	167,5%	166,88%	163,77%	158,03%	149,69%

* ΑΕΠ 2009: 235.017  ΑΕΠ 2010: 230.173 -  ΑΕΠ 2011 με 4% ύφεση (αποπληθωρισμένα)

Πηγή: Μεσοπρόθεσμο από 10.06.2011  (διαφοροποιήσεις Β.Βιλιάρδος)

Υποθέσεις: (α)  μέσο επιτόκιο δανεισμού 1,5% (β) ανάπτυξη 2012 στο 3%, 2013 στο 4%, 2014 στο 5%  και 2015 στο 6% (γ) έσοδα στο 24% του ΑΕΠ  (δ) δαπάνες σταθερές, μειωμένες κατά 10%.

Σημείωση: Δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως λόγος πτώχευσης, εάν η Ελλάδα πλήρωνε τις ομολογιακές υποχρεώσεις της κάθε φορά που λήγουν, δανειζόμενη τότε από την ΕΚΤ, με επιτόκιο ίσο με αυτό που δανείζονται οι τράπεζες της (1,5%).

Σύμφωνα με τον Πίνακα IΙΙ η Ελλάδα θα μπορούσε σχετικά εύκολα και ανώδυνα,χωρίς καμία διαγραφή χρεών και χωρίς καμία αποκρατικοποίηση, να έχει πρωτογενή πλεονάσματα το 2014 – ενώ ο περιορισμός του δημοσίου χρέους της, σε σχέση με το ΑΕΠ, θα άρχιζε αμέσως (από το 2012). Από το 2016 δε και μετά θα εμφάνιζε πλεονάσματα στον κανονικό προϋπολογισμό της - οπότε θα μπορούσε να αποπληρώνει τους τόκους, χωρίς καθόλου νέο δανεισμό.

Εάν τώρα δεν θα μπορούσαμε να επιτύχουμε κάτι τέτοιο, τότε θα ήταν μάλλον καλύτερο το μικρότερο από τα δύο κακά: η στάση πληρωμών. Έτσι ή αλλιώς, τα αποτελέσματα για τους Έλληνες δεν θα διέφεραν σημαντικά, αφού και τώραείμαστε υποχρεωμένοι, με βάση αυτά που υπέγραψε η κυβέρνηση, να εμφανίσουμε αμέσως πρωτογενή πλεονάσματα, ενώ έχουμε αποκλεισθεί από τις αγορές – όπως ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση της χρεοκοπίας, με μοναδική ίσως διαφορά όχι το κλείσιμο, αλλά την προβλεπόμενη εξαγορά των Ελληνικών τραπεζών από ξένους ομίλους και την απόλυση χιλιάδων υπαλλήλων τους. 

Επομένως θα πρέπει και τώρα, όπως και στην περίπτωση χρεοκοπίας, να μειωθεί το κοινωνικό κράτος, να αυξηθεί η ανεργία, να κλείσουν νοσοκομεία, να σταματήσουν σχολεία, να απολυθούν μαζικά δημόσιοι υπάλληλοι κοκ., χωρίς δυστυχώς να πάψουμε να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και εκποιώντας ταυτόχρονα τη δημόσια περιουσία!

Στην περίπτωση της στάσης πληρωμών όμως δεν θα υποχρεωνόμαστε τουλάχιστον να πληρώσουμε όλους τους τοκογλύφους (ένα μέρος τους αργότερα, μετά από διαπραγματεύσεις), ενώ δεν θα λεηλατούσε κανείς ούτε την ιδιωτική, ούτε τη δημόσια περιουσία μας - αφού είμαστε κυρίαρχο κράτος, στην ευρύτερη επικράτεια του οποίου δεν μπορεί να γίνει κανενός είδους κατάσχεση. 

Λύσεις λοιπόν υπάρχουν (χωρίς να ξεχνάμε τις τεράστιες πολεμικές επανορθώσεις που μας οφείλει η Γερμανία – έναν από τους λόγους που δήθεν μας βοηθάει, επιδιώκοντας ουσιαστικά την αποφυγή της πληρωμής), αρκεί να έχει την ικανότητα η όποια κυβέρνηση να διαπραγματευθεί σωστά με την Ευρώπη – η οποία διαφορετικά, χωρίς αλληλεγγύη δηλαδή και χωρίς τη δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων που θα εξασφάλιζαν την μελλοντική πολιτική της ένωση, δεν πρόκειται να συνεχίσει να υπάρχει.

Ειδικά όσον αφορά την «πρωσική» Γερμανία, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι,«ευαισθητοποιείται» πάντοτε με το συγκεκριμένο τρόπο, όταν θέλει να αποφύγει την εξόφληση των υποχρεώσεων της. Δηλαδή, «τείνει χέρι βοηθείας» με απώτερο στόχο να αποφύγει την απαίτηση πληρωμής των πολεμικών αποζημιώσεων, οι οποίες είναι κατά πολύ υψηλότερες (565 δις € σύμφωνα με έγκυρο Γάλλο οικονομολόγο), από την όποια βοήθεια τελικά θα μας εγκρίνει – για την οποία θα απαιτήσει δυσανάλογα ανταλλάγματα, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο την οικονομική ισχύ της.    

ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΓΚΥΡΙΕΣ

    

ΣΥΝΕΧΕΙΑ