Τὰ περὶ Ἐντροπίας καὶ ἐπανελληνισμοῦ.

Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν ἔλαβα μίαν ἐπιστολὴ τοῦ καθηγητοῦ Ἠλία Σταμπολιάδου (τὴν ὁποίαν κι ἐδημοσίευσα) μὲ τίτλο Ἐντροπία, Ἑλλάδα κι Ἐλπίδα! 

Γιὰ τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴν καὶ μόνον, ἔγινε ὁ …πανικός! Τὸ τί διάβασα στὸ ἠλεκτρονικό μου ταχυδρομεῖο, δὲν λέγεται! Ἄλλοι συμφωνοῦσαν σὲ ὄλα, ἄλλοι διαφωνοῦσαν σὲ ὅλα κι ἄλλοι σὲ κάποια συμφωνοῦσαν καὶ σὲ κάποια διαφωνοῦσαν. Γενικῶς, γιὰ μερικὲς ἡμέρες τὰ μηνύματα πήγαιναν κι ἔρχονταν διαρκῶς! Κι ὅλα ἦταν ἐνδιαφέροντα. 

Ὅμως, λόγῳ δικῆς μου πιέσεως, ἀδυνατοῦσα νὰ ἀπαντήσω καὶ νὰ λάβω μέρος στὸν διάλογο. Τὸ ἔκανα μόλις ἐχθές μὲ τὸ παρακάτω κείμενον:

Ἐπεί δή τὸ θέμα ἔχει ξεφύγει, κι ἐφ’ ὅσον παραμένω μέσα στοὺς παραλῆπτες, θεωρῶ πὼς καὶ ἡ δική μου ἄποψις ὀφείλει νὰ κατατεθῇ. Αὐτὸ σημαίνει πὼς ξεκινῶ μὲ ἕνα κείμενό μου:  Κοπιᾶστε πεινασμένοι!  ποὺ ἀφορᾷ στὴν «ἐπανάστασί» μας.

Ἡ ὁποία δυστυχῶς ὑπῆρξε ὅταν πονέσαμε οἰκονομικῶς.

Σεβαστὲς ὅλες οἱ ἀπόψεις ποὺ ἔχουν ἤδη κατατεθεῖ. ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ἀμφισβητήσεις, οἱ «λαϊκισμοί», οἱ ἀπογοητεύσεις καὶ οἱ ἐνθουσιασμοί.

Διατηρῶντας ὅλον τὸν σεβασμὸ πρὸς τοὺς γράφοντες καὶ τοὺς ἀναγνῶστες αὐτῶν, δηλώνω πὼς δὲν πιστεύω πλέον σὲ καμμία λύσι ποὺ θὰ προέλθῃ ἐκ τοῦ λαοῦ. Διότι ἁπλούστατα, αὐτὸς ὁ λαός, (ὡς ὑποχείριον ἐὰν θέλετε) μᾶς ἔφερε σὲ αὐτὰ τὰ ἀδιέξοδα.

Πιστεύω μόνον σὲ μίαν λύσι. Στὴν κοινωνία τῶν ἀρίστων.

Οἱ ὁποῖοι φυσικὰ πρὸς ὥρας δείχνουν νὰ κρύβονται, διότι φοβοῦνται πὼς οἱ λοιποὶ θὰ τοὺς κατασπαράξουν.

Καὶ πολὺ καλῶς κάνουν.

Ἀλλὰ ἂς δοῦμε λίγο τὰ οἰκονομικὰ δεδομένα.

Δηλώνω ἄγνοια στὰ περὶ οἰκονομίας, ἂν καὶ στὰ μαθηματικὰ ἔλαβα βαθμολογίες, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν πανεπιστημιακῶν σπουδῶν μου, ὑπὲρ τοῦ 9,6 κατὰ μέσον ὅρον.

Συνεπῶς, ὡς ἀδαής, ἀδυνατῶ νὰ τοποθετηθῶ γιὰ θέματα ἐπιστροφῆς στὴν δραχμή ἢ ὄχι. Πιστεύω ὅμως στὴν αὐτάρκεια καὶ τὴν αὐτοδυναμία, κάτι ποὺ δὲν διαθέτουμε. Ἐὰν λοιπὸν ἐτίθετο θέμα ἀλλαγῆς νοοτροπίας, σαφῶς καὶ θὰ ξεκινοῦσα ἀπὸ τὴν ἀναδόμησι τῆς αύταρκείας.

Ὅσο γιὰ τὸ πλαστὸ ἢ ὄχι χρέος μας, πρὸ μηνῶν ἔκανα κάποιες ἔρευνες, στὸν βαθμὸ ποὺ μοῦ ἐπιτρεπόταν, γιὰ τὴν σύμβασι ΚΟΥΠΕΡ. (Τὸ βιβλίο τὸ ἔχω ἐδῶ καὶ ἀνᾲ πάσᾳ στιγμὴ φωτοτυπῶ σελίδες του γιὰ ὅποιον ἐνδιαφέρεται.) Μὲ βάσει τὰ ὅσα διάβασα, (Μπάτσης καὶ σύμβασις διὰ  χειρὸς Μεταξᾶ) διεπίστωσα πὼς μᾶλλον (καὶ λέω μᾶλλον, διότι ἐπὶ Μεταξᾶ ἡ σύμβασις ἦτο ἀθώα καὶ μᾶλλον ὑπέρ  μας-λεπτομέρειες μπορεῖτε νὰ δεῖτε ἐδῶ:  Σύμβασις COOPER. Ἡ ἀλήθεια καὶ τὰ ψέμματα. ) ἡ σύμβασις ποὺ ὑπέγραψε ὁ Μεταξᾶς ἦταν ἀθώα. Τὸ τί ὅμως ὑπεγράφη ἀπὸ τὶς ἐπόμενες κυβερνήσεις μοῦ εἶναι ἄγνωστο καὶ ἴσως ὄχι καὶ τόσο ἀθῶο! 

Μέσῳ αὐτῆς τῆς ἐρεύνης, μεγάλωσαν τὰ ἐρωτήματά μου. Μοῦ φαινόταν ἀδιανόητον νὰ καθόμαστε νὰ συζητᾶμε γιὰ ἕνα χρέος ποὺ ἀγγίζει τὰ ὅρια τῆς (περίτεχνα ὁμολογουμένως ὑποτιμημένης) περιουσίας τοῦ ἑλληνικοῦ δημοσίου.

Παρὰ τοῦ ὅ,τι εἶμαι γενικῶς κατὰ τῆς ἀποφυγῆς τῆς παύσεως πληρωμῶν (εἶμαι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν πὼς οἱ ἔνοχοι, μετὰ ἀπὸ σοβαρὲς ἔρευνες, πρέπει νὰ πληρώσουν), καταλήγω σιγὰ σιγὰ στὸ συμπέρασμα τῆς προσωρινῆς παύσεως πληρωμῶν, ἔως ἐκείνης τῆς στιγμῆς ποὺ θὰ διερευνηθῇ ὅλο τὸ χρέος. Ἀκόμη καὶ οἱ ἀπόρρητες συμβάσεις. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ἄρνησι πληρωμῶν, ἀλλὰ ἐπιλογὴ πληρωμῶν ἐπὶ τῶν νομίμων χρεῶν. (Ἐὰν φυσικὰ ὑπάρχουν.)

Συνεπῶς, συζητᾶμε γιὰ κάτι ποὺ ἀγνοοῦμε. Ἐὰν τὸ χρέος τεχνητῶς ἔχει φθάσει στὰ 300 ἢ  στὰ 400 ἢ στὰ 500 δίς, σίγουρα δὲν εἶναι ἀληθές. Ἀλλὰ ποιό εἶναι τὸ ἀληθές; Καὶ πῶς θὰ τὸ κρίνουμε; Μὲ καθολικὴ ἄρνησι τῆς πληρωμῆς ἢ μὲ ἦθος (αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς διακρίνῃ ἴσως;) καὶ σοβαρότητα;

Συνεπῶς; Καμμία ἐκδικητική στάσις, ἀλλὰ μόνον δίκαιον.

Αὐτὰ περὶ χρέους. (Εἴπαμε, δηλώνω ἀδαής στὰ οἰκονομικά.)

(Μεταξύ μας πάντως, τώρα πιὰ ἔχω ἀρχίσει καὶ πιστεύω πὼς σὲ λίγο θὰ βρεθοῦμε δίχως χρέος. Θὰ ἔχουμε σημαντικότερα νὰ ἐπιλύσουμε!)
 

Συζητήσατε γιὰ τοὺς πολῖτες. Ἀνύπαρκτον εἶδος! Ὑπήκοοι, σκλᾶβοι, ἀνδράποδα ναί… Ἀλλὰ πολῖτες; Ποῦ εἶναι;

Πράγματι ἔχουμε σοβαρότατο πρόβλημα. Παιδείας, συνειδητότητος, ἐπανελληνισμοῦ.

Μιὰ ὅμως κι ἔπιασα διάλογο μὲ Πανεπιστημιακούς, γιατί τόσος πόνος τώρα; Ποῦ ἦταν οἱ ἀντιδράσεις σας, οἱ ἀπεργίες σας, οἱ διαμαρτυρίες σας, οἱ στάσεις «διδασκαλίας» σας ὅταν κάποιοι ξέσκιζαν ὡς πόρνη τελευταίας κατηγορίας τὴν παιδεία μας; Δὲν εἶδα κάποιον διδάσκαλο, ἢ καθηγητή, ἢ πανεπιστημιακὸ νὰ κατεβῇ στοὺς δρόμους ὅταν τὰ μυαλὰ τῶν παιδιῶν μας γίνονταν σούπα, πολτός, μάζα… Σιωπή… Μούγκα… Στὰ ὅρια τῆς ἀδιαφορίας. Τότε γιατί φθάσαμε σήμερα νὰ συζητᾶμε γιὰ κρίσεις; Μήπως τὸ γενικότερό μας πρόβλημα δὲν παραμένει τό ζήτημα τῆς παιδείας; Μήπως ἀπὸ ἐκεῖ δὲν ξεκινοῦν ὅλα;;  Μήπως ἀπὸ ἐκεῖ δὲν ξεκινᾶ τὸ γεγονὸς τῆς οἰκονομικῆς μας ἐξαθλιώσεως; Μήπως ἡ ἀ-παιδεία μας δὲν μᾶς ἔκανε ὑποχείρια;

Τί λέω; Τὰ αὐτονόητα.

Ἐγώ κύριοι δὲν εἶμαι κἄν πολίτης. Προσπαθῶ νὰ γίνω συνειδητοποιημένος ἄνθρωπος ἐδῶ καὶ χρόνια, ἀλλὰ κάτι μοῦ διαφεύγει διαρκῶς. Πασχίζω μὲ κάθε δύναμι καὶ μέσον νὰ μάθω στὰ παιδιά μου καὶ στὰ παιδιὰ τῶν γύρω μου ἱστορία, γλώσσα, Ἑλληνισμό ὡς ἰδέα. Δίχως νὰ ἀμοίβομαι γιὰ ἐτοῦτο. Παλεύω γιὰ μίαν νέα Ἑλλάδα, κυριολεκτικῶς κι ὄχι μὲ εὐχολόγια καὶ παρωχημένες λύσεις.

Τὸ σύστημα, ἐμεῖς, ἡ οἰκονομία μας, ἡ κοινωνία μας, τὰ μυαλά μας, τὸ αὔριο… ἔχουν ἤδη καταρρεύσει. Μὲ πάταγο θὰ ἔλεγα…

Τὸ νέο ξεκινᾶ  νὰ ἀναγεννᾶται. Ἴσως νὰ μὴν μπορεῖτε νὰ τὸ δεῖτε, διότι ἡ ἀπόστασις ἀπὸ τὸ «τώρα στὸ αὔριο», γιὰ κάποιους ποὺ στέκονται στὰ τετριμμἐμα καὶ  δὲν  τὸ «ζοῦν», εἶναι τιτανία. Ἀλλὰ γιὰ ἐμᾶς ποὺ τὸ ζοῦμε εἶναι ἤδη γεγονός. Κι ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸ μεγᾶλο θέλω τόσων καὶ τόσων γύρω μας. Γενεὲς ἐπὶ  γενεῶν μᾶς ἔχουν ποτίσει μὲ τὸ «θέλω» τους….

Δὲν βασίζεται σὲ νομολογίες, ἐκλογικὰ συστήματα καὶ συντάγματα. Βασίζεται στὸ Εἶναι μας.

Κι αὐτὸ εἶναι ἤδη νικητής.

Δὲν μπορῶ νὰ σᾶς πῶ περισσότερα. Ἀλλὰ ἐμεῖς (τὸ «ἐμεῖς» ἔχει καὶ τὴν ἔννοιαν τοῦ «ἐγώ» καὶ τὴν ἔννοιαν τοῦ «ἐμεῖς») πλέον ἔχουμε ξεκινήσει. Ἔχουμε ἀφήσει τὰ εὐχολόγια πίσω μας, τοὺς κομματικοὺς μηχανισμούς, τὰ δῆθεν κι ἔχουμε περάσει στὸ ξεφλούδισμα. Πετᾶμε ἀπὸ ἐπάνω μας κάθε τι ἄχρηστο (ὡς κρεμμυδάκια) καὶ πορευόμαστε. Τὸ «Ὄνειρο» γιὰ ἐμᾶς ὑφίσταται πλέον ὡς πραγματικότης. Σὲ λίγο, σὲ πολὺ λίγο, ὅλα αὐτὰ θὰ φαίνονται ἀστεῖα καὶ ξεπερασμένα. Γιὰ ἐμᾶς. Γιὰ τοὺς ἄλλους δὲν ξέρω.

Προτείνω λοιπόν, ἄλλου εἴδους δράσεις. Δράσεις πεπαιδεύσεως, συνειδητοποιήσεως, συμμετοχῆς…. Ἀλλὰ μακρᾶν τῆς πεπατημένης. Ἔχει πρὸ πολλοῦ ἀποτύχει.

Φιλονόη.

Αύτὸ λοιπὸν ἦταν ἕνα κείμενον-ἀπάντησις σὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς διδασκάλους καὶ «διδασκάλους» μας. Αὐτοὺς ποὺ τώρα κόπτονται γιὰ τὰ χάλια μας ἀλλὰ ἔως πρὸ τινός, σκασίλα τους. 

Σαφῶς καὶ ἡ «πολιτεία» φέρει τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς εὐθύνης. Ἀλλὰ εἰλικρινῶς, τόσα χρόνια, τόσες ἀπεργίες, τόσες στάσεις ἐργασίας, τόσες καταλείψεις, τόσα καὶ τόσα καὶ τόσα ΠΟΤΕ δὲν ἔγιναν γιὰ τὴν ῥίζα τοῦ κακοῦ! Ὅλα γιὰ τὸ σύμπτωμα καὶ κανένα γιὰ τὸ πρόβλημα. Γιατί λοιπὸν τώρα νὰ τοὺς ἐμπιστευθῶ καὶ νὰ τοὺς ἀκολουθήσω; Μήπως ἀνεκάλυψαν τὴν Ἀμερικὴ καὶ δὲν τὸ μάθαμε; 

Εἴδατε ἐσεῖς κάποιον διδάσκαλο, καθηγηγὴ ἢ πανεπιστημιακὸ νὰ κάνῃ πορεία διαμαρτυρίας πρὸς τὸ ὑπουργεῖον ἀ-Παιδείας, πρὸ κειμένου νὰ ἀποκατασταθοῦν τὰ πεπαιδευτικὰ ἐπίπεδα; Οὔτε κι ἐγὼ…. 

Φιλονόη.

(από μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου)

Διαδικτυακή  
ΠΗΓΗ