Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΘΕΟ.

 Στην μηδενιστική εποχή που ζούμε πού μπορούμε να ελπίζουμε; Όλες οι ελπίδες μάς έχουν απογοητεύσει. Μόνο μια πραγματικά μπορεί να μείνει ακλόνητη. Η ελπίδα σ’ Αυτόν που μας αγαπάει περισσότερο, σ’ Αυτόν που λόγω της μεγάλης φιλανθρωπίας Του, έστειλε τον Υιό Του, για να συντελεστεί το σχέδιο της αγάπης Του προς τον άνθρωπο. Ο Χριστός Ανέστη και όπως σήκωσε τον Αδάμ από την πτώση του, έτσι καλεί και εμάς σε έγερση, να κατανοήσουμε πάνω απ’ όλα ότι ο προσανατολισμός και η ελπίδα μας πρέπει να βρίσκεται περισσότερο στον ουρανό και λιγότερο στο κόσμο αυτό.

Μάθαμε να ελπίζουμε στους ανθρώπους, στους πολιτικούς, σε ιδεολογίες, πολλές φορές και στον εαυτό μας. Και βγήκαμε ντροπιασμένοι. Μόνο η ελπίδα στον Θεό δεν θα ντροπιάσει ποτέ κανέναν λέει η Π. Διαθήκη. Ας δούμε τι αναφέρει και ο Μέγας Βασίλειος γι’ αυτό : «Η ελπίδα στο Θεό πρέπει να είναι ακλόνητη, δεν επιδέχεται αμφιταλάντευση, ενδοιασμό. Και ο Κύριος δεν προσφέρει ολόκληρη τη βοήθειά Του, σ’ αυτόν που άλλοτε μεν ελπίζει στα χρήματα και στην ανθρώπινη δόξα και την κοσμική δύναμη και άλλοτε προβάλλει σαν ελπίδα του τον ίδιο τον εαυτό του. Ο άνθρωπος πρέπει πραγματικά να επαναπαύεται στη βοήθεια του Θεού».

Ο 145^ος Ψαλμός μας αναφέρει ότι δεν μπορούμε να ελπίζουμε στους άρχοντες και στους υιούς των ανθρώπων, αλλά μόνο στον Θεό : «Μὴ πεποίθατε ἐπ' ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία… Μακάριος, οὗ ὁ Θεὸς Ἰακὼβ βοηθὸς αὐτοῦ, ἡ ἐλπὶς αὐτοῦ ἐπὶ Κύριον τὸν Θεὸν αὐτοῦ».

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μάς συμβουλεύει στο έργο του Αόρατος Πόλεμος, στον πνευματικό μας αγώνα να μην ελπίζουμε στον εαυτό μας, αλλά μόνο στον Θεό. Μας λέει: «από τον εαυτό μας τίποτε άλλο δεν μπορούμε να περιμένουμε παρά μόνο γκρεμίσματα και πτώσεις, ενώ ο Θεός, όντας άπειρα σοφός, όλα, τα πάντα γνωρίζει με πλήρη τελειότητα, και επομένως γνωρίζει όλο εκείνο που ταιριάζει στη σωτηρία μας».

Βέβαια αυτή η ελπίδα στον Θεό δεν πρέπει να συνοδεύεται με μια οκνηρή και ράθυμη αντιμετώπιση της ζωής. Ως άνθρωποι πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό. Πριν από την ελπίδα στο Θεό, χρειάζεται η δική μας προσπάθεια και ο κόπος στην καλλιέργεια των αρετών.

Ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης μας αναφέρει σχετικά: «Η ελπίδα και η εμπιστοσύνη στον Θεό δίνουν δυνάμεις πολλές. Πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού με απόλυτη εμπιστοσύνη και να βλέπουμε την κάθε δοκιμασία σαν δώρο σταλμένο από την αγάπη του Θεού. Ο άνθρωπος που έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό χαίρεται τα πάντα. Είτε είναι άρρωστος, είτε μένει νηστικός, είτε τον αδικούν, είτε…, είτε…, πιστεύει ότι ο Θεός τα έχει επιτρέψει, ελπίζει στον Θεό και είναι πάντα ασφαλισμένος στο λιμάνι της ελπίδος του Θεού». «Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του Θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται».

Ας δούμε τέλος δύο παραδείγματα απόλυτης ελπίδας και εμπιστοσύνης στον Θεό. Ο Ιώβ τα είχε όλα και τα έχασε όλα, μαζί με την ασθένεια που απέκτησε. Όμως ποτέ δεν βλασφήμησε τον Θεό, όπως ζητούσε να κάνει η γυναίκα του για τα δεινά που τους βρήκαν. Αντίθετα, δεν έχασε την ελπίδα του στον Θεό και τελικά ο Θεός τον αποκατέστησε πλήρως. Το άλλο παράδειγμα έρχεται από ένα άλλο σπουδαίο βιβλικό πρόσωπο που τίμησε η Εκκλησία μας στην αρχή της Μ. Εβδομάδος, τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο. Ο Ιωσήφ, που αποτελεί την πιο χαρακτηριστική προτύπωση του Χριστού στην Π. Διαθήκη, δέχθηκε πολλές αδικίες, δοκιμασίες, θλίψεις και κατηγορίες. Όμως πίστευε και ήλπιζε βαθιά και πάντα ότι η Θεία Πρόνοια δεν θα τον εγκαταλείψει. Έτσι, αυτή η πρόνοια τον κατέστησε από δούλο σε βασιλιά της Αιγύπτου μετά τον Φαραώ.

 

Το άρθρο επιμελήθηκε ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Χρήστος Πιτσίλκας

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ: http://www.agioritikovima.gr