Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Η σημασία τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καὶ τὰ καθήκοντα τῶν Χριστιανῶν

1. Ἐξ ἀφορμῆς τῆς κατωτέρω δημοσιευομένης ἐμπνευσμένης ὁμιλίας τοῦ θρυλικοῦ καὶ ἀνεπανάληπτου μακαρίτου Γέροντος Αὐγουστίνου Καντιώτη τὴν 10.4.1960 εἰς τὸν Ἱερὸ Να τῆς  Μεταμορφώσεως Σωτῆρος/Μοσχάτο  ἀναπτύσουμε μερικὲς πτωχὲς σκέψεις.
2. Πράγματι, εἶναι ὄντως θλιβερὴ ἡ εἰκόνα, ἀμέσως μετὰ τὸ ἐν μέσῳ ἀσεβεστάτης ὀχλαγωγίας «Χριστὸς Ἀνέστη» νὰ φεύγουν οἱ περισσότεροι, σὰν νὰ θέλουν νὰ ἐφαρμόσουν τὸ τοῦ στιχηροῦ τοῦ Πάσχα: «ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν» (Ψαλμὸς 67, 2) .
Δυστυχῶς, πολλοὶ δὲν πηγαίνομε μὲ τὴν καρδιά μας στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες ἀλλά, συνηθείας ἕνεκεν. Σωματικὰ παρόντες στὴν Ἐκκλησία εἴμαστε πνευματικὰ ἀπόντες καὶ σπεύδομε νὰ καταβροχθίσουμε τὴ «μαγειρίτσα» καὶ τὰ ἄλλα ἐδέσματα σὰν νὰ ἔχουμε νὰ φᾶμε ἀπὸ τὴν Κατοχή...
Καὶ αὐτὸ τὸ κάνουν κυρίως οἱ κακομαθημένοι καὶ οἱ μὴ νηστεύσαντες.
3. Αὐτοὶ ποὺ νύστευσαν, παρ΄ὅτι οἱ περισσότεροι εἶναι ὑπερήλικες καὶ ἔχουν πολλὲς ἀσθένεις, ἐν τούτοις δὲν ἐνδύουν στὸν πειρασμό, δὲν ὑποκύπτουν στὶς γαστριμαργικές τους ὀρέξεις. Ὁ ἐγκέφαλός τους δὲν δίνει ἐντολή νὰ ἀρχίσουν νὰ ρέουν τὰ γαστρικὰ ὑγρά. Μὲ τὴν βοήθεια του Θεοῦ κατωρθώνουν νὰ τὶς τιθασεύουν καὶ νὰ κυριαρχῇ τὸ πνεῦμα ἐπὶ τῆς ὕλης καὶ ὄχι ἡ ὕλη ἐπὶ τοῦ πνεύματος. Παραμένουν μέχρι τὸ τέλος καὶ ἀξιώνονται νὰ ἀνταμειφθοῦν, νὰ ἀκόσουν καὶ τὸν περίφημο και μεστὸ πνευματικῶν νοημάτων ἀναστάσιμο λόγο τοὺ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.
4. Συμμετέχουν εἰς τὸ συμπόσιο τῶν συμποσίων, γευόμενοι τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος ἀναστάντος Θεανθρώπου καὶ μὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι ἐπιστρέφουν στὰ σπίτια τους, γιὰ νὰ ἀπολαύσουν τὰ διάφορα ὑλικὰ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Θεός.
5. Εἰς τὴν Κατοχὴ ἀλλὰ καὶ τώρα, στὰ χρόνια τῶν πολὺ καταστρεπτικῶν μνημονίων και τῆς λιτότητος, ἀκόμη κρεμμύδι καὶ ψωμὶ ἤ καὶ λίγο τυράκι νὰ ἔχῃ ὁ ἐνσυνείδητος χριστιανός, εὐχαριστεῖ τὸν Θεό. Ἅμα ὁ Θεὸς τὰ εὐλογήσῃ, εἶναι σὰν νὰ τρῶμε παντεσπάνια, χαβιάρια, ἀστακομακαρονάδες καὶ πολλὰ ἄλλα πολυτελέστατα φαγητὰ καὶ ποτά.
Ἄν ὅμως ὁ Θεὸς δὲν τὰ εὐλογήσῃ, τότε οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὰ καταναλώνουν, χωρὶς τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, γίνονται δυστυχεῖς. Ὅλα αὐτὰ μπορεῖ νὰ μετατραποῦν σὲ κακὲς ἀρρώστιες καὶ νὰ ἐπιφέρουν τὸν πνευματικὸ θάνατο, ποὺ ἔχουν οἱ ἄφρονες, οἱ ἀδίστακτοι, οἱ κοιλιόδουλοι, οἱ φιλοτομαριστὲς καὶ οἱ ἄπληστοι καὶ νὰ ἐπισπέυσουν καὶ τὸν σωματικὸ θάνατο.
6. Ἡ παπικὴ ἐκκλησία ὑπερτονίζει τὴν γέννησι τοῦ ἀνθρώπου. Τὰ προτεσταντικὰ δόγματα τὴν Σταύρωσι.
Ἡ ἀκραιφνής ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει τὴν γέννησι ὡς θεμέλιον, τὴν Σταύρωσιν ὡς τοὺς πυλῶνες καὶ τὴν Ἀνάστασιν ὡς τὸ ἐπιστέγασμα τοῦ ὅλου χριστιανικοῦ οἰκοδομήματος. Διότι καὶ οἱ ἄνθρωποι γεννῶνται, ὑποφέρουν ἀπὸ ἀτυχήματα, ἀρρώστιες καὶ βιαίους θανάτους ἤ καὶ τὰ γηρατειὰ καὶ πεθαίνουν.
Ἀλλὰ δὲν ἀνασταίνονται ἀπὸ μόνοι τους.
7. Ὁ Θεάνθρωπος ἐγεννήθηκε ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ἀσπόρως, ἐταπείνωσε ἑαυτὸν μέχρι τὸν θάνατον, γιὰ νὰ σώσῃ τὸν πλανηθέντα ἄνθρωπο καὶ ἀνεστήθη ἀφ’ ἑαυτοῦ του.
Ὅλοι οἱ ἄλλοι ποὺ ἀνεστήθησαν ἤ θὰ ἀναστηθοῦμε, τοῦτο γίνεται ἀπὸ τὸν Θεανθρωπο Χριστὸν ἤ τοὺς Ἀποστόλους του-ἐκπροσώπους του ἐπὶ τῆς γῆς.
Καὶ ὁ πλέον ἁμαρτωλός ἄν μετανοήσῃ, πράξῃ καρποὺς μετανοίας καὶ ἐπικαλσθῆ τὸ θεῖον ἔλεος, δύναται, ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ, ἀκόμη καὶ νὰ ἀνασταίνῃ ἀνθρώπους.
8. Ὁ Χριστὸς δίνει στοὺς πιστούς του διάφορα χαρίσματα.
Ἕνας, ποὺ εἶχε τὸ χάρισμα νὰ ἀνασταίνῃ νεκροὐς, ἤθελε νὰ λάβῃ καὶ τὸ χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης. Ἐπειδὴ ὅμως εἶχε κώλυμα, ὁ Μέγας Βασίλειος τὸν ἀπέτρεψε καὶ δὲν τὸν ἔκανε κληρικό.
9. Ὅμως δὲν ἐπιθυμοῦμε νὰ μακρυγορήσουμε περαιτέρω καὶ νὰ κουράσουμε, ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι νάνοι, τοὺς φίλους ἐπισκέπτες τῆς ἱστοσελίδας μας
Ἄς ἀφήσουμε τὸν γίγαντα ἀητὸ τοῦ πνεύματος, τὸν ἀνεπανάληπτο θρυλικὸ Γέροντα Αὐγουστῖνο, νὰ μᾶς ἀναπτύξῃ κατωτέρω τὸ νόημα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καὶ τὰ καθήκοντά μας. 
             Τὰ καθήκοντά μας τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα
Φθάσαμε, γαπητοί μου, στ σωτήρια πάθη το Κυρίου μν ησο Χριστο, στ Μεγάλη βδομάδα. βδομάδα ατ λέγεται Με­γάλη, διότι μέσα στς 168 ρες της, π σήμερα μέχρι τ νύ­χτα τς ναστάσεως, τιμνται μεγάλα γεγονό­τα, μοναδικ κα κοσμοϊστορικά, πο συγ­κλόνισαν τπίγεια κα τ οράνια κα τ καταχθόνια. Γι᾿ ατβδομάδα ατ­νομάζεται Μεγάλη· λλ κα γι ατ δν θ πρέπ ν περάσπως ολλες.
Κα
θέτω τρώτημα· ποιά ενε τ καθή­κον­τα νς Χριστιανο τ Μεγάλη βδομάδα; Δν πευθύνομαι σπίστους, θέους σ χι­λιαστάς· πευθύνομαι σ πιστούς, πο θέλουν νορτάσουν σωστά. Ποιά ενε λοιπν τ καθήκοντα ποχουμε τν βδομάδα ατή;
Τ πρτο καθκον, δελφοί μου, ενε ν ε­χαριστήσουμε π τν καρδιά μας τν Κύρι­ον μν ησον Χριστόν. λη βέβαια ζωή μας πρέπει νά νε να εχαριστ, ­να «Δόξα σοι, Κύριε», γι τς μικρς κα μεγάλες εεργεσίες του, τς φα­νερς καφανες, γιλα τ καλά, λικ κα πνευματικά, ποπιδαψιλεύει χάρις του· τν λιο, τν έρα, τ νερό, τ λουλού­δια, τκρογιάλια, λη τν πλάσι. Ν τν ε­χα­ριστομε κόμη γι τος γονες κα τδέρφια, τ γυνακα κα τ παιδιά, γι τ χρόνο κα τς ποχές, γι,τι ελο­γημένο καναγκαο. νθρωπος ­γνώμων ε­νε χειρότερος π ζο. να σκύλο χεις, ­να κομμάτι ψωμ το πετς, κα κουνάει τν ορά του κα σο λέει εχαριστ. Κι νθρωπος λοιπν πρέπει νά νε ε­­γνώμων στ Θεό. Ν τν εχαριστομε γι­λα, λλ πρ παντς γι τ θυσία το Υο του, γι τ σεπτά του πάθη. κόμη ν τν εχαρι­στήσουμε κα γι κάτι λλο· γι τ μακροθυμία του στ τόσα γ­κλήματά μας κα μάλιστα στς βλασφημίες, γι τς ποες θά πρεπε ν­νοί­ξ γ ν μς κα­ταπι κ θάλασσα ν φουσκώ­σ ν μς πνίξ, καμως μς νέχεται. Γι᾿ ατ τ Μεγάλη Παρασκευκκλησία λέει «Δόξα τ μακροθυμί σου, Κύριε, δόξα σοι».
Τνα καθκον μας λοιπν ενε ν εχαρι­στομε τ Θεό. Τλλο ενε ν παρακολουθή­σουμε τς ερς κολουθίες. Οκολουθίες τς Μεγάλης βδομάδος δν ενε πως ολλες· διαφέρουν πολύ. Ομνοι της, πο ενε γλυκύ­τεροι π τ μέλι, τμπνευσμένα ατ ποιή­ματα πως π.χ. πιτάφιος θρνος, δν ­πάρ­χουν σ καμμιά θρησκεία στν κό­σμο. Κα μόνο τ τροπάρια ατά, πο δν τά χουν οτε φράγ­­κοι οτε προτεστάντες ο­τε κανες λλος, φτά­νουν νποδείξουν τι κκλησία μας δν ε­νε ­π τ γ· ενε π τν ορανό, ενε θεό­­πνευστη. Ποιός τκανε ατά; πο γράφτη­καν, μέσα σ σχολει κα πανεπιστήμια; Τ­φτειαξαν μέσα σ σπηλις γιοι σκηταί, πο τ δάκρυ τους πεφτε στ γ κα τν κανε ν λουλου­δίζ. Δν τά γραψαν πλς μ τ μυαλ κα τ γράμματα πο­ξεραν· ατ ενε τ α­μα τς καρδις τους, συν­αίσθημα γιές, κφρασι ζως, βιώματα για, λήθειες, πο μόνο σοι γάπησαν γνησίως τ Χριστ μποροσαν ν­χουν. Πρέπει νά νε ναίσθητος κανες γι ν μν τν συγκινον. ς τ παρακολουθήσουμε λοιπν στν κκλησία κρατώντας μι Συνόψι.
Τ τρίτο καθκον μας. βδομάδα ατ ενε βδομάδα νηστείας, αστηρς νηστείας. Μν κοτε τος λιστς κασεβες· μες ­π τν παράδοσι ποστόλων κα πατέρων τς ρθοδοξίας τηρομε τς νηστεες τς ­γίας μας κκλησίας κα κατ᾿ξοχν τ νηστεία ατή. ταν λέμε νηστεία, δν ννοομε ν νηστέ­ψπλς τ στομάχι γι ν θυμηθ τξος το σταυρο· ννοομε μαζ μ τ στομάχι ν νηστέψ κα τ στόμα π κακολογία, γλσσα π ασχρολογία, τ μάτια π ασχρ θεάμα­τα. Τέτοιες μέρες στ Βυζάντιο ο ατοκράτο­ρες πέγραφαν διαταγή· Μεγάλη Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο κα Κυριακ κλειστ τπποδρόμια καλα τ θέατρα. Πενθεκκλησία. ν μασταν χριστιανικ κράτος, θά πρεπε π αριο ν ενε κλεισμένα τ καταγώγια κα τ κέντρα διαφθορς, κα νπικρατ πένθος γι᾿ Ατν ποψώθηκε γι μς πάνω στ σταυρό.
 λλχουμε κνα λλο καθκον. Ενε τ καθκον τς ξομολογήσεως κα τς θείας μεταλήψεως. π ατο δν θπεκταθ. Τοτο μόνο θ π. Τς γιες ατς μέρες καδίως τ νύχτα τς ναστάσεως καλούμεθα ν μείνουμε στ να μέχρι τέλους μ τν ναστάσιμη λαμπάδα. ποιος κούει τ «Χριστς νέστη» κα μετ φεύγει, προτιμότερο θταν ν μείν στ σπίτι του. Ατ πο γίνεται, νδειάζουν οκκλησίες μετ τ «Χριστς νέστη», ενε βεβήλωσις, περιφρόνησι στ Χριστό. Ν μείνουμε λοιπν μέχρι τέλους κα ντοιμαστομε γι τ θεία μετάληψι. βδομάδα ατ ενε κατξοχν βδομάδα θείας μεταλήψεως. Τί ενε θεία μετάληψις; Τ σμα κα τ αμα το Χριστο μας, φωτι το ορανο. Τί εσαι, σ ρωτ, χυρο; μν πλησιάσς τγια, θ κας. Εσαι χρυσάφι; ν εσαι χρυσάφι, τ χρυσάφι δν ­πειλεται π τ φωτιά· σο πλησιάζει τ φωτιά, τόσο καθαρίζεται. τσι κσ Χριστιανός· ν εσαι μετανόητος, θ σ κάψ φωτιά, πως καψε τν ούδα πο κοινώνησε ναξίως· ν μως πέρασες π τ καμίνι τς ε­ρς ξομολογήσεως, τότε πλησίασε· θεία κοινωνία θ ενε φάρμακο θανασίας.
Τ Μεγάλη βδομάδα χουμε πίσης ερ καθκον πέναντι τν δελφν μας πο πάσχουν καποφέρουν. Ενε βδομάδα γάπης καλεημοσύνης. να κλεκτ φαγητ σ κά­ποιον πο πεινάει, να καινούργιο ροχο —χι παλιό— σ᾿ναν πο δν χει, μι βοήθεια στ χήρα κα τρφανά, να φάρμακο ναγ­καο, μιπίσκεψι στν σθεν, νας λόγος παρηγορητικς στν θλιμμένο, ,τι τέλος πάν­των μπορε ν σκεφτ μι καρδι πογαπ.
λλ δν επα τίποτα· πάρχει κάτι κόμη, κι ατ ενε τ δυσκολώτερο. λα σα επαμε τ κάνεις· λλἐὰν τ τελευταο ατ δν τ κάνς, Χριστιανς δν εσαι. Ποιό εν ατό; Ξέρω Χριστιανος πο ενε νθρωποι προσ­ευχς, ποχουν τ ατί τους τεντωμένο στερ λόγια, πο νηστεύουν αστηρά, ποξ­ομολογονται, πο κοινωνον· λλ λίγους Χριστιανος γνώρισα ποχουν – ποιό; τ «Συγχωρήσωμεν πάντα τναστάσει» (δοξ. αν. Πάσχ.). Μεγάλη βδομάδα ενε βδομάδα συγχωρήσεως. Ποιός, δελφοί μου, στ ζω ατ δν χει ντιπάθειες, ψυχρότητες, ντιθέσεις, ποιός δν χει κάποιον χθρό; Τς γιες ατς μέρες ς ψώσουμε τ βλέμμα στν ­σταυρωμένο. Κανείς δν δι­­κήθηκε κα δν πόνεσε πως Χριστός μας. νσχιζαν τς σάρκες του τ καρφι κα τν καρδιά του ο κατάρες κα τναθέματα τν φαρισαίων, ­κενος πάνω π τ σταυρ προσευχήθηκε· «Πάτερ, ­φες ατος· ο γρ οδασι τί ποιο­σι» (Λουκ. 23,34). Κμες λοιπν τς ­γιες ατς μέρες ς λληλοσυγχωρηθομε· νύφες κα πεθερές, δελφο μδελφούς, φίλοι μ φίλους, παιδι μ γονες, λοι νεξαιρέτως. ς πλατύνουμε τς καρδιές, ς ασθανθομε μέσα μας τν γάπη το Χριστο μας. Χωρς τν ­γάπη πς μπορομε ν γιορτάσουμε;
δελφοί μου! Μεγάλη βδομάδα σον· χέρι νοιχτ γιλεος, μάτια δακρυσμένα π μετάνοια, πόδια πο τρέχουν στ ναό, καρδι συμφιλιωμένη, γεμάτη λατρεία στν σταυρωμένο. κτελομε τ καθήκοντα ατά;
Ξέρετε πς μοιάζουμε; Σ ν ενε νας ζη­τιάνος καλες τς μέρες το πετ­νε πεν­ταρο­δεκάρες, κρχεται μιρα πο περνάει κάποιος βασιλις κα το λέει «νοιξε τς φο­χτες σου» κι ρχίζει κα το μετράει 1, 2, 3, …5, …10, …100, …168 λίρες κα θαμπώνουν τ μάτια του. Κι ατός, ντ ν πάρ ατ τ θησαυρ ν τν ξιοποιήσ, πάει στ ποτάμι κι ρχίζει ν πετά τς λίρες στ νερό. Δν εν α­τ παραφροσύνη; Κι ατς ορες λοιπν ―­τσι λέει κκλησία, «ρες» τς νομάζει―, ενε θησαυρός. Κάθε ρα, κάθε καμπάνα, κάθε χτύ­πος, κάθε λεπτό, ενε σπουδαία ρα.
ς κμεταλλευθομε τς γιες ατς μέρες. Μν φήσουμε ν διαρρεύσουν πως ­πόλοιπη ζωή μας. Ξέρουμε ν θ ζήσουμε ν γιορτάσουμε λλη Μεγάλη βδομάδα; μήπως Μεγάλη βδομάδα ατ ενε τελευταία τς ζως μας; Πέρυσι πόσοι ταν μαζί μας; κα πο ενε τώρα; Φεύγουμε, σφυρίζει τ τρανο, μιά φορ περνμε πάνω π τ φλούδα ατή.
Εχομαι, ατ Μεγάλη βδομάδα ν ενε σημαντικς σταθμς στ ζωή μας. Ν δώσ Κύριος ν ενε βδομάδα γίων σκέψεων, ε­ρν συναισθημάτων, ρωικν ποφάσεων, γιασμς ψυχς. Εθε ν σφραγίσουμε τ Μεγάλη βδομάδα μ τ λόγια «Μνήσθητί μου, Κύ­ριε, ταν λθς ν τ βασιλεί σου» (Λουκ. 23,42).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τα μηνύματα που δημοσιεύονται στο χώρο αυτό εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους. Το ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο τις απόψεις αυτές. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του, όποια και να είναι αυτή.
Παρακαλούμε να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες, επίσης οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας.
Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα διαγράφονται.
Τα σχόλια πλέον ελέγχονται από τους διαχειριστές του ιστολογίου, γιαυτό θα υπάρχουν καθυστερήσεις στην εμφάνιση τους. Γενικά γίνονται όλα αποδεχτά, εκτός από αυτά που είναι διαφημίσεις ή απάτες.
Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.
(επικοινωνία:eleftheroi.ellines@gmail.com)